Στενόμυαλοι αυτοί που μας κυβερνούν και οι διοικητές τους

Θα έλεγα ότι οι κυβερνώντες δεν έχουν την κοινή λογική. Αλλά και τ’ αφεντικά τους.
Είχαμε στέρηση λέει στις φοροεισπράξεις κυρίως από τα καύσιμα, που περιμέναν την πιο μεγάλη αύξηση των φόρων άρα και των εσόδων, λόγω της μείωσης της κατανάλωσης.
Μα δεν είναι φυσικό; Με την τόσο μεγάλη άνοδο στην τιμή τους, με παράλληλη μείωση των τι περιμέναν όλοι. Να κάνουμε την ίδια χρήση των αυτοκινήτων; Να δείτε τον Χειμώνα τι έχει να γίνει (υπερβολικό το σενάριο ε;)
Στο κρεβάτι από τις 8 και τα καταστήματα διασκέδασης να κλείνουν από τις 10 όχι μόνο λόγω έλλειψης πελατείας. Να δικαιωθεί και ο κ. Παπαθεμελής τόσα χρόνια μετά.
Και δεν λέω μόνο λόγω έλλειψης πελατείας, έχουμε αντιμετωπίσει κι άλλες φορές ντόπιους φορομπήχτες. Εκτός ότι τώρα έχουμε και αυτούς του ΔοΝηΤη άλλα να πρέπει να θερμάνουν το κατάστημα για λίγους ανθρώπους (να πληρώνουν και τους τυχών υπαλλήλους)
΄Την άποψη μου για την έλλειψη κοινής λογικής την ενισχύει πως λένε ότι τα έξοδα στα νοσοκομεία δεν μειώθηκαν όσο πρέπει.
Μειώσαν βέβαια τις απαιτήσεις τους τα νοσοκομεία αλλά με αυξημένο το ΦΠΑ δεν μειώθηκαν όσο θα θέλαν τά έξοδα
Αλήθεια αυτοί μα κυβερνούν σ’ όλο τον κόσμο; Οι στενόμυαλοι; Αν ήταν άλλες εποχές θα έλεγα «Να τους χαιρόμαστε» Τώρα λέω «Αλίμονο μας»

Η σκανδαλολογία ως μοχλός διαφθοράς

Άρθρο του Αλεξη Παπαχελα από την Καθημερινή της περασμένης Τετάρτης με τον ίδιο τίτλο:
Μια βαριά ατμόσφαιρα έχει απλωθεί πάνω από τη χώρα με αφορμή σκάνδαλα, σκανδαλάκια και... ακριβές κουρτίνες. Το αίτημα της κάθαρσης είναι πάνδημο, δεν υπάρχει παρέα σε ελληνικό καφενείο που δεν συζητάει «το αν κάποιος θα πάει κάποτε φυλακή». Και πράγματι θα είναι μια μέρα ενηλικίωσης της ελληνικής δημοκρατίας όταν κάποιος επώνυμος που έχει αποδεδειγμένα εμπλακεί σε υπόθεση διαφθοράς θα περάσει το κατώφλι του Κορυδαλλού.
Από εδώ όπου βρισκόμαστε, πάντως, ώς την σοβαρή κάθαρση υπάρχουν πολλές νάρκες και παγίδες. Το σύγχρονο ελληνικό κράτος έχει στηθεί με τέτοιο τρόπο που μια ολόκληρη κοινωνία στηρίχθηκε στην παραβατικότητα. Το να πάει κανείς στην εφορία ή στην πολεοδομία χωρίς φακελάκι ήταν περίπου σαν να πηγαίνεις στην εκκλησία και να μην ανάβεις κερί. Οι νόμοι και οι κώδικες ήταν επί τούτου φτιαγμένοι ώστε να είμαστε όλοι όμηροι της ασάφειας, της γκρίζας ερμηνείας και, βεβαίως, της βούλησης του εκπροσώπου του κράτους. Στην περίοδο που ζούμε είναι το μόνο εύκολο να κολλήσει κάποιος σε έναν πολιτικό ή σε έναν κρατικό λειτουργό τη «ρετσινιά» του σκανδάλου. Ορισμένα κυβερνητικά στελέχη χαίρονται γιατί «καθάρισαν» γρήγορα και αποτελεσματικά την «υπόθεση Γκερέκου». Μου θύμισαν τι συνέβη πριν από μερικά χρόνια όταν η πρώτη «τολμηρή» πράξη κάθαρσης της κυβέρνησης Καραμανλή ήταν η αποπομπή του Σάββα Τσιτουρίδη, επειδή είχε κάνει μια μετεγγραφή του παιδιού του σε ΑΕΙ της Αθήνας. Το τότε Μαξίμου πήρε φόρα και ζήτησε από την υπουργό Παιδείας να συλλέξει στοιχεία και για άλλους πολιτικούς που είχαν κάνει το ίδιο. Εκείνη έντρομη ανακάλυψε πως δεν ήταν λίγοι και πως ανάμεσά τους βρισκόταν ο κορυφαίος υπουργός ο οποίος πίεζε για να φύγει ο... Τσιτουρίδης.
Με άλλα λόγια, η σκανδαλολογία σε μια τόσο παραβατική χώρα σίγουρα δεν ωφελεί πολιτικά κανέναν. Το αντίθετο. Το πιθανότερο είναι πως θα γίνει μοχλός στα χέρια κάποιων, είτε «λειτουργών της ενημέρωσης» είτε διεφθαρμένων ομάδων πίεσης, που θα θελήσουν να ξεκάνουν κάποιους ή να δώσουν μηνύματα σε άλλους.
Δεν είμαι σίγουρος πώς μια χώρα πάει από το μαύρο στο άσπρο. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι η σημερινή «ζούγκλα», όπου προαναγγέλλονται επιδρομές του ΣΔΟΕ σε συγκεκριμένα πρόσωπα και δεν διαχωρίζεται το ποινικώς κολάσιμο από το μεμπτό, θα προκαλέσει πολλές παρενέργειες. Ισως είναι ο σίγουρος τρόπος να πάμε σε πλήρη ιταλοποίηση της ελληνικής πολιτικής ζωής, με ό,τι αυτό σημαίνει. Το βέβαιο είναι, πάντως, πως σε μια περίοδο που το κράτος έχει ανάγκη να κάνει ιδιωτικοποιήσεις, να δώσει πολύτιμα κομμάτια γης για εκμετάλλευση και να αναθέσει σε ιδιώτες λειτουργίες του κράτους, θα είναι πολλοί λίγοι εκείνοι που θα τολμήσουν να βάλουν την υπογραφή τους σε μια απόφαση όταν θα ξέρουν ότι την επόμενη μέρα κάποιος θα τους φωνάξει «κλέφτες».

Εξοργίζεται και θλίβεται ΓΙΑΤΙ ΟΜΩΣ;

Χθες βγήκε και ο ταπερμαν να πει επιτέλους δυο πράγματα για την Siemens.
Εξοργίζεται και θλίβεται λέει για τις αποκαλύψεις του κ. Μαντέλη. Λες κι αυτός δεν ήξερε. Κατά την γνώμη μου σ’ αυτόν ήταν το μήνυμα ψάξτε για τα 10.000.000 μάρκα.
Άλλα τον πιστέψω. Δεν ήξερε τίποτα. Όλοι, όσοι ήθελαν δηλαδή μη τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι, τρώγαν μ’ αυτός δεν καταλάβαινε τίποτε. Δηλαδή τι λέει;
«Ήμουν όσο ήμουν πρωθυπουργός μ@@@ς»
Αλήθεια ποιος θέλει έναν τέτοιο πρωθυπουργό σαν αυτόν που λέει οτι ήταν ο Σημιτης;
Τίμιος, χωρίς κανένα ελάττωμα. Πραγματικά όταν υποχρωνόταν να κρατά ποτήρι με τσίπουρο δεν ήταν «νερομένο τσίπουρο» αλλά «τσιπουρομένο νερό». Ηταν όμως ευκολόπιστος ευχαριστώντας από το Βήμα της Βουλής όσους τον ωφέλησαν, οσφυοκάμπτης παραδίνοντας τον «παράνομο φίλο μας» στον εχθρό μας φίλο των αφεντικών μας.
Να προσθέσουμε και το πάρτι που κάναν διάφορα λαμόγια με χρήματα της Ευρώπης και του λαού με το Χρηματιστήριο ενθαρρύνοντας μας να το στηρίξουμε.
Ευτυχώς μερικοί από μας δεν έχουμε μεγάλες δαγκαματιές. Τα ασφαλιστικά ταμεία δυστυχώς την πατήσαν.
Μια χώρα που δεν στηρίζει τους κλάδους που είναι η δύναμη μας (αγροτιά και τουρισμό) επιδότησε τη μεταφορά βιομηχανιών στα Βαλκάνια μη εξασφαλίζοντας οτι θα μείνουν οι Βιομηχανίες στην Ελλάδα. Και τώρα αναρωτιόμαστε γιατί δεν παράγουμε τίποτε.
Τα θεμέλια για την διάλυση της αγροτιάς τα έβαλε ως υπουργος Γεωργίας (Βλεπετε η υπουργοποίηση του είναι ενα από τα λίγα λάθη του Ανδρέα Παπανδρέου) αλλά αυτά θα τα πω άλλη στιγμη.
Και όταν τα διέλυσε όλα τα πάσαρε στους μικρούς λίγο πριν χρεοκοπήσει (Γιωργάκη το ΠΑΣΟΚ και Κωστάκη την Ελλάδα).

Τσουκάτος, Μαντέλης μετά ποιος; Θα φτάσουμε στο κοντό αφεντικό;

Μετά από μαραθώνια κατάθεσή του χθες ομολόγησε ο κ. Τάσος Μαντέλης οτι πήρε «χορηγία» μίζα κατα την καθομιλουμένη 200.000 ευρώ (σε μάρκα τότε βεβαίως) από την Siemens. Μέσω ενός λογαριασμού του φίλου και κουμπάρου του. Δεν έχει σημασία το όνομά του.
Στον ίδιο λογαριασμό βρέθηκαν και 250.000 ευρώ που δεν ξέρει από που προέρχονται, μάλιστα είπε στην επιτροπή: «Να ψάξετε να βρείτε από που προέρχονται να μου πείτε και μένα».
Ειπε μάλιστα. Την ίδια εποχή έδωσε 10,000,000 (ευρώ θα πρέπει να ενοούσε) η Siemens και ψάξτε να βρείτε που πήγαν.
Στην πρωίνή ενημέρωση της ΝΕΤ με τον Κώστα Αρβανίτη και Ριτσα Μπιζόγλη ειπώθηκε. «Μάλλον γι’ αυτό τον έπαψε από υπουργό ο Σημίτης πριν τις εκλογές του 2000 και απορούσαμε γιατί εκείνη την εποχή»
Μου φαίνετε οτί κατάλαβα που πήγαν τα 10.000.000 κι του έστειλε το μήνυμα, οτι θα μιλήσει. Μάλιστα ήταν με μορφή παράπονου «200.000 ειναι τα δικά μου, ψάξτε για τα υπόλοιπα των 10.000.000»
Μα κ. Τάσο εσύ απλός υπουργός ήσουν ο άλλος ήταν Πρωθ-υπουργός.
Γιατί λεω πως τα πολλά τα πήρα ο Σημίτης; Μα από το ΠΑΣΟΚ οι δυο που ομολόγησαν είναι τα πρωτοπαλίκαρα του Τσουκάτος (στρατηγό τον λέγαν και ο Μαντέλης)

Χρεοκοπήσαμε. Πληρώστε

Ντόμινο λιτότητας στην Ευρώπη, λέμε σε τίτλο του σήμερα, τα φιλοκυβερνητικά (ίσως και κάτι περισσότερο) «Νεα». Μας ακολουθεί δηλ. όλη η Ευρώπη. Οχι μόνο η Νότια, Μεσογειακή. Ξεκινάει το σχετικό θέμα η εφημερίδα: «Από τη Βρετανία έως την Ιταλία και από την Ισπανία έως τη Δανία, η μία χώρα μετά την άλλη ανακοινώνει μέτρα λιτότητας, σε μια προσπάθεια να μειωθεί το δημοσιονομικό έλλειμμα και να αποσοβηθεί ο κίνδυνος μιας κρίσης α λα ελληνικά»
Το έγραφα σαν αστείο οτι διμαρτυρίθηκαν οι Ελληνες κεφαλαιοκράτες οτι μας «ζητάνε κι άλλα, κι άλλα» και στήσαν την κρίση. Μάλλον όμως είναι ευρωπαϊκή διαταγή να μας πουν.
«Ξέρετε δεν έχουμε λεφτά. Χρεοκοπήσαμε. Πληρώστε». Οχι παρακαλώ πληρώστε. Που πάλι προκλητικό είναι. Αλλα απαιτητικά. ΠΛΗΡΩΣΤΕ ΟΛΟΙ.
Εγώ δεν βλέπω να αλλάξαν τα πράγματα, για μας τους απλούς πολίτες απ’ το 2001 που μας έβαλε πανηγυρικά ο Σημίτης στη ζώνη του Ευρω. Τότε που τα έξοδα μας εξισωθήκαν με τα των Γερμανών. Αλλά μόνο τα έξοδα αυξήθικαν με γεωμετρική πρόοδο.
Τα έσοδα μεγάλωσαν κι αυτά. Αλλά με αριθμιτική.
Τώρα που τα προβλήματα έφτασαν και στα πάνω πάνω στρώματα. (Κι εδώ τα προβλήματα είναι όχι οτι υπάρχει χασούρα αλλά όχι τόσο μεγάλη αύξηση κερδων.
Κι Ελπίζω ότι ο κ. Παπανδρέου θα πήρε κάτι σαν αντάλαγμα γιατί μας έστειλε πρώτους στην Κόλαση και μας βρίζαν επί 3 – 4 μήνες όλη η Ευρώπη και οι «ντόπιοι Ευρωλιγούριδες».
ΑΝ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΑΜΦΙΒΑΛΩ

Η Eurovision, η Ευρώπη και γιατί θα ψηφισθεί ο Αλκαίος

Πρώτος ημιτελικός της Eurovision σήμερα. Ο Ελληνικός ημιτελικός.
Θα βρεθούμε άραγε στο πανηγυράκι του Σαββάτου;
Θα βρεθούνε. Και Θα βρεθούμε λόγω της πολιτικής κυρίως.
Γίναμε γνωστοί σ’ όλη την Ευρώπη. Στην αρχή σαν κλέφτες. Που ήθελε να μας συνετίσει η Γερμανία. Ήμασταν οι έξω καρδιά, οι άνθρωποι που δεν κοιτάμε τίποτ’ άλλο παρά το σήμερα. Ήταν που ξέραν και τον πρόγονό μας Αντονι Κουήν (εκ Μεξικού) ως Ζορμπά με τα Οπα και τα συρτάκια.
Τώρα μας ξέρουν σαν χρεοκοπημένους κακομοίρηδες. Και μας λυπόνται.
Είναι κι οτι ο Γιώργος Αλκαίος που μας εκπροσωπεί σήμερα χρησιμοποιεί αυτή ακριβώς την λέξη που τους είναι γνωστή. Θα μας λυπηθούν πιστεύω και θα «μας ψηφίσουν».
Βέβαια όλα αυτά που περνάμε εμείς όπως δείχνουν τα πράγματα θα τα περάσουν κι αυτοί. Σιγά σιγά το βλέπουν. Εμείς το λέγαμε, ο πρωθυπουργός μας, απ τον Μάρτη.
Γιατί; Βλέπεις ο ελληνικός λαός λέει «αν καίγεται το σπίτι του γείτονα σε λίγο θα καεί το δικό σου». Και αντί να μας σώσουν οι φίλοι και σύμμαχοί μας δεν κάναν τίποτε.
Αρα το έλλειμα σε πολιτικούς που έχει η χώρα μας το έχει κι όλη η Ευρώπη. Που είναι ο Κολ ο Σμιντ στην Γερμανία. Ο Μιτεράν ή ο Ζισκάρ ντε Στεν στην Γαλλία. και τόσοι άλλοι Δεν υπάρχουν πολιτικοί ίδιου ειδικού βάρους όπως εμείς δεν έχουμε Ανδρέα Παπανδρέου ή Κωνσταντίνο (όχι Κώστα) Καραμανλή.

Που θα βρεθούν λεφτά για τα ασφαλιστικά ταμεία

Το πρωί «έπεσα» κάποια στιγμή στην εκπομπή του κ. Παπαδάκη στον ΑΝΤ1 που φιλοξενούσε τον κ Λοβέρδο που μιλούσαν για τ ασφαλιστικά ταμεία.
Είπε συγκεκριμένα για την σημερινή κατάσταση τους.
«Ως το 1985 καταθέταν το αποθεματικό τους ΑΤΟΚΑ. Τότε ο Ανδρέας Παπανδρέου με νόμο επέτρεψε την κατάθεση των αποθεματικών με τόκο – Βέβαια μεγάλη ζημιά και με την κρίση του Χρηματιστηρίου το 1999»
Έδωσε λοιπόν τους κυρίως υπεύθυνους για την κατάντια των ταμείων.
Τόσο ο Σημίτης (ο άνθρωπος που μισει τους Έλληνες, ο χειρότερος πρωθυπουργός κλπ) και ο κ. Γιάννος Παπαντωνίου που με νόμο επέτρεψε να επενδύουν τα ταμεία στο Χρηματιστήριο. Ο σοφός Ελληνικός λαός υιοθέτησε τους όρους «παίζω» και «τζογάρω» αντι για «επενδύω».
Βλέπετε έπρεπε να συντηρηθεί ψηλά ο Γενικός Δείκτης γιατί υπήρχαν εκλογές την Άνοιξη του 2000 και ο κ. Παπαντωνίου έπρεπε να δηλώσει (μετά το «Ράλι» του καλοκαιριού του 1999) η ανάκαμψη του Γενικού Δείκτη είναι η επόμενη των εκλογών αν νικήσει το ΠΑΣΟΚ.
Ιδεα οι διοικητές των ασφαλιστικών ταμείων που έχασαν τότε, όλοι δηλαδή, να ζητήσουν την κατάσχεση της περιουσίας των βουλευτών που ψήφισαν αυτό το νόμο, ως το ύψος της ζημιάς τους (με του τόκους στο σημερινό επιτόκιο, μη τα θέλουμε κι όλα ε;)

Η εκδίκηση της πολιτικής

Πριν από ένα μήνα περίπου (23 του Απρίλη) ο κ. Σταύρος Λυγερός σε άρθρο του στην «Καθημερινή» δημοσίευσε την άποψη του για την σημερινή κατάσταση της Ελλάδας. Μπορεί να μη συμφωνώ απόλυτα αλλά έχει ενδιαφέρων η άποψη του. Όπως ενδιαφέρων έχουν και οι η άποψη του για το ποιος τελικά θα πληρώσει το μάρμαρο. Έχοντας για τίτλο το τί είναι αυτό που ζούμε Το έχω κάνει, βεβαίως, κι εγώ τίτλο)

* * *

Είναι εξόφθαλμο ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να δανειστεί από τις αγορές. Ακόμα και αν βρεθούν δανειστές, το επιτόκιο είναι απαγορευτικό. Κατά συνέπεια, η προσφυγή στον ευρωπαϊκό μηχανισμό (και στο ΔΝΤ) έχει καταστεί μονόδρομος. Οι διαπραγματεύσεις για τους όρους είναι άνισες. Το μόνο επιχείρημα της κυβέρνησης Παπανδρέου για να μην της επιβληθούν ασφυκτικά μέτρα είναι η επίκληση του πιθανού κινδύνου μιας ανατροφοδοτούμενης ύφεσης. Μια τέτοια εξέλιξη θα οδηγούσε την Ελλάδα σε πτώχευση με όλα τα αρνητικά που αυτή συνεπάγεται για τις ευρωπαϊκές τράπεζες που διαθέτουν ελληνικά ομόλογα και βεβαίως για το ευρώ.

Σε κάθε περίπτωση, το βαρύ κόστος θα το πληρώσει η ελληνική κοινωνία και κυρίως τα μικρομεσαία στρώματα. Τώρα που ήρθε η ώρα του λογαριασμού, θα πληρώσουν πανάκριβα την όποια μικρή συμμετοχή στο «πάρτι» ή τουλάχιστον το γεγονός ότι ανέχθηκαν το κλεπτοκρατικό, σπάταλο, ανορθολογικό και αυθαίρετο μοντέλο ανάπτυξης, που σήμερα καταρρέει. Οι κατάρες για το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και η απαίτηση να επιστραφούν τα κλεμμένα από μόνες τους δεν ωφελούν. Δεν είναι τίποτα περισσότερο από αδιέξοδες εκδηλώσεις οργής, που μάλιστα δεν ευνοούν τον αναγκαίο αναστοχασμό.

Είναι γεγονός ότι τη μερίδα του λέοντος από το γιγαντιαίο ποσό που εμφανίζεται ως δημόσιο χρέος την έχουν ιδιοποιηθεί τα μεγάλα «ψάρια» της διαπλοκής. Το διόλου ευκαταφρόνητο υπόλοιπο, όμως, διαχύθηκε ποικιλοτρόπως στα χαμηλότερα επίπεδα της κοινωνικής πυραμίδας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο συντηρήθηκε και σ’ αυτά τα επίπεδα μία τηρουμένων των αναλογιών οικονομική άνεση, η οποία μάλιστα παρήγαγε ξιπασμένες και νεοπλουτίστικες συμπεριφορές. Ετσι εξασφαλίσθηκε η μακρόχρονη ιδεολογική συναίνεση της κοινωνίας σε μία πορεία, η οποία με μαθηματική ακρίβεια οδηγούσε στον γκρεμό.

Η κρίσιμη διαφορά είναι πως τα μεγάλα «ψάρια» έχουν διεξόδους, ενώ τα μικρά όχι. Εχει αποδειχθεί ιστορικά ότι όποτε η «μικροαστική θάλασσα» μιμείται την τηλεοπτική καρικατούρα των πλουσίων, στο τέλος πληρώνει δυσβάσταχτο λογαριασμό. Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι επανάληψη με άλλη μορφή και σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα αυτού που συνέβη με τη φούσκα του Xρηματιστηρίου 10 χρόνια πριν. Τότε λεηλατήθηκαν οι οικονομίες όσων ανοήτως πίστεψαν ότι θα έβγαζαν τζάμπα χρήμα. Τώρα, δυστυχώς, τα βάρη πέφτουν επί της κεφαλής δικαίων και αδίκων. Θα υποστούν επώδυνη αφαίμαξη και οι εργατικοί και οι συνεπείς.

Στην πραγματικότητα, αποδεικνύεται με δραματικό τρόπο η καθοριστική σημασία που έχει για τη ζωή του καθενός η πολιτική. Κατά μία έννοια, η πολιτική μάς εκδικείται, επειδή πάψαμε να είμαστε επί της ουσίας πολίτες. Αρνηθήκαμε την ευθύνη μας για τα Κοινά. Εκφυλιστήκαμε σε ψηφοφόρους - πελάτες των κομμάτων, είτε κλειστήκαμε αυτάρεσκα στον κάθε μικρόκοσμό μας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο αφήσαμε να καθορίζουν τις τύχες μας συνήθως θλιβεροί και ενίοτε άθλιοι επαγγελματίες πολιτικάντηδες, αρκετοί εκ των οποίων σήμερα ανερυθρίαστα κουνάνε το δάχτυλο στην κοινωνία.

Συνέβη κι αυτό στο φετινό Ολυμπιακό Μη το κάνεις κ. Κόκαλη

Με τον Ολυμπιακό θα ασχοληθώ και πάλι (και δεν εχω σκοπό να το κάνω σύντομα). Λέει ο κ. Σωκάτης Κόκαλης δεν μπορώ άλλο και πουλάω. Σωστά κάνεις κ. Σωκράτη αν δεν αντέχεις να φωνάζει η κερκίδα. Η κερκίδα που σ’ ανέβαζε στα ουράνια.
Το δικό σου λάθος είναι πως δεν απομάκρινες τα τσιράκια που είχαν τις χαζές αυτές ιδέες.
Διέλυσες σιγά σιγά την ομαδα. Κάποιος πρέπει να ναι υπεύθυνος γι’ αυτό. Δεν είναι δικές σου κινήσεις. Ούτε η απομάκρυνση του Ρίμπο ούτε του Λεμονή ούτε του Ιβιτς.
Ακούγατε πως ειναι εισηγήσεις του ενός κατά του άλλου, (ο Λεμονής έβαγε τον Ρίμπο κι αυτόν ο Ιβιτς).
Μήπως λοιπόν το λάθος σου είναι που (ενώ πηγαίναν καλά τα πράγματα στην αρχή δεν τους άφηνες να τελειώνουν την «δουλειά τους).
Αααα εφυγε και ο γιος σου ο Πέτρος από την ομάδα, πλήρωσε λένε την φιλία του με τους παραπάνω.
Δε γίνετε όμως να διαλύσεις αυτό που έχει κάνει ως τώρα. Κάνε κάτι να γίνει πιο σωστά η μετάβαση για στη νέα εποχή. Να μείνεις στην «Ερυθρόλευκη» ιστορία όπως ο Νίκος Γουλανδρής και ο Σταύρος Νταϊφας. Ο ηγέτης που καμιά ομάδα ποτέ δεν είχε. Τόσους τίτλους σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα; Τέροια ονόματα (παιχτών και προπονητών πότε ξαναήρθαν στην Ελλάδα)
Πρόσεχε κ. Κόκαλη τώρα στο τέλος με μια κλοτσιά διαλύεις το οικοδόμημα πολλών χρόνων. Και το φοβερό ότι οι αντίπαλοι λένε πως δεν άντεξες την μη εύνοια τς διαιτησίας. Δεν υπήρχε κατά την προσωπική μου άποψη πολύ περισσότερη απο την εύνοια που έχουν οι ομάδες του ΠΟΚ.

Τα καταφέραν όλοι (Κόκαλης και οι μισοί αποκαμομένοι πδοσφαιριστές)

Πέμπτος τελικά τερμάτισε ο Ολυμπιακός, προκάνοντας ειρωνικά σχόλια στον Αντίπαλο οπαδικό τύπο.
Αναφέρουν πιθανά τα «εξωτικά» ταξίδια δε Αζετρπαϊτζαν, Καζακσταν, και Μαζι με Μάλτα Άνδρα, Αλβανία. Και μακάρι να είναι από εκεί οι αντίπαλοι.
Ανέφερα σε περασμένο σχόλιο για τα λάθη που έκανε ο Κόκαλης. Ετοιμάζετε μάλλον όπως γράφουν όλες οι Εφημερίδες να κάνει κι άλλα με πρώτο να επαναφέρει αυτόν που ξεκίνησε να διαλύει την ομάδα. Το κ. Βαλβέδε.
Το τέλειο για μένα θα ήταν να φέρει τον κ Λεμονή αλλά ο κ. Λεμονής κανει καριέρα αυτή τη στιγμή στη πρωταθήτρια Κύπρου και καλό, γι αυτόν θα είναι, να μείνει στους τριφυλλοφόρους της Λευκωσίας.
Όπως τα έκανε, θάλασσα, τώρα ας βρει λύση ο κ Κόκαλης.
Την πρόταση μου την έγραψα στο προηγούμενο σχόλιο που ασχολήθικα με τα του Ολυμπιακού.
Επιστροφή και των υπολοίπων που ΄ρδιωξε ο ανεκδιήγητος Βαλβέδε, ενίσχυση με πρωτοκλασάτα ονόματα, κι ενας προπονητής πρώτης γραμμης πχ Τεριμ αλλά να αφεθεί να δουλέψει και να μη εκδιωχθεί στη πρώτη γκέλα όπως έγινε με τον κ Ζίκο μετά τα φοβερά λάθη του Νικοπολίδη στου Χαριλάου και την ΑΕΚ στου Καραϊσκάκη.
Και Φυσικά ένας Τεχνικός διευθυντής που να ξέρει ποδόσφαιρο και να έχει κύρος στην ποδοσφαιρική υφήλιο

Γιατί Αντζελα (Γκερέκου); Γιατί ο Τόλης (Βοσκόπουλος);

Δεκτή έγινε λέει προχτές η παραίτηση της βουλευτού Κερκύρας κ. Γκερέκου από υπουργό τουρισμού γιατί ο σύζυγός της Τόλης Βοσκόπουλος χρωστά στην εφορία 5,5 εκ. Ευρώ, από το 1992. (μαζί με τις προσαυξήσεις μια που το χρέος ήταν 2,5 εκ Ευρώ) Το γεγονός το αποκάλυψε η «Ελευθεροτυπία» την Δευτέρα ημέρα που δεν υπήρχαν ενημερωτικές τηλεοπτικές εκπομπές στα ιδιωτικά κανάλια λόγω της απεργίας της ομοσπονδίας τεχνικών που εργάζονται σ’ αυτά.
Μια ειδισούλα που μ’ εβαλε σε πολλές σκέψεις.
Ως φιλοκυβερνητική, το πρώτο που σκέφτηκα, εφημερίδα το έβαλε μια μέρα που δεν θα έβγαιναν στο γυαλί οι «τηλεπαπαρολόγοι» και οι πολιτικοί να μη γίνει το σχετικό «τζέρτζελο».
Αλλά λέει από το 1992 χρωστούσε. Τότε αν θυμάμαι καλά ήταν παντρεμένος με την κ. Τζούλια Παπαδημητρίου, με την οποία χώρισε. Τελεσιδικίσε ο διαχωρισμός των περουσιακών τους στοιχείων;
Έκανε, λέει σε χθεσινή πλέον δήλωση, αίτηση για διαγραφή των τόκων. Πάρθηκε αυτή η απόφαση;
Αγόρασε λέει κάποια στιγμή (νομίζω το 1998) μεγάλο ακίνητο στο κέντρο της Κέρκυρας στη πλατεία ληστών. Αλήθεια η εφορία δεν βρήκε ότι χρωστάει;
Εκτός αυτού η κ. Γκερέκου απο το 2004 κάνει «πόθεν αίσχος», με τα δικά της και του σύζυγου της στοιχεία ως βουλευτής. Ούτε τότε αποκαλύφθηκε;
Ως «γνήσιος Ελληνας» το μυαλό μου πηγαίνει στο πονηρό.
Πρωτα εχει να κάνει με την κ. Γκερέκου. Πως εκλέχθηκε στη θέση του Γ. Δρυ. Επι χρόνια υπουργού και υφυπουργού Γεωργίας και οικονομικών. Και πρωτοπαλίκαρο του Σημίτη.
Και δεύτερον ο κ. Βοσκόπουλος είναι κουμπάρος του Ανδρέα Παπανδρέου και το 1993 μόνο αυτός πήγε στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ αργά το βράδυ πιωμένος (μαστουρωμένος κατ’ άλλους) να δηλώσει συμπαράσταση στον κ. Δημήτρη Τσοβόλα για την «άδικη καταδίκη του».
Δε θα πρέπει να πληρώσουν για τα σφάλματα τους;
Διαπόμπευση λοιπόν.
Και μια απορία. Ο Τόλης μια ζωή μες την νύχτα.
Δεν τα περίμενε αυτά; Ή μήπως η νύχτα μπροστά στην πολιτική είναι εκκλησιά;
Α ρε Τόλη έμπλεξε με κακές παρέες (δεν λεω μόνο για το ΠΑΣΟΚ αλλά σχεδόν ΟΛΟΥΣ) η γυναίκα σου.

Τώρα άρχισε να νιώθει ο πρωθυπουγός μας όπως όλοι;

Ρίχνοντας μια ματιά στις εφημερίδες σήμερα, δεν είδα κάποιο θέμα να κυριαρχεί παντού. Βέβαια είναι Δευτέρα και βγαίνουν μόνο απογευματινά φύλλα που κατά την γνώμη μου, είναι όλα χρωματισμένα.
Οι κυβερνητικές εφημερίδες προβάλουν, όχι χτυπητά είναι η αλήθεια, την συνέντευξη του πρωθυπουργού μας στο CNN που απείλησε με προσφυγή στα δικαστήρια τις Αμερικανικές Τράπεζες.
Νομίζω πως αισθάνθηκε όπως όλοι εμείς μπροστά στα εγχώρια πιστωτικά ιδρύματα. Τους εγχώριους κερδοσκόπους.
Που κάνουν τόσα για να σε βάλουν «στο χέρι», με τις τόσο μικρές αποδόσεις στις καταθέσεις αλλά τους τόσους πολλούς τόκους στα δάνεια (καταναλωτικά και επιχειρηματικά κυρίως) και φυσικά στα έξοδα που χρεώνουν που αν και καταδικάζονται από δικαστήρια για τις χρεώσεις αυτές δεν λεν να συμμορφωθούν, λες και αν το έκανα αυτό εγώ ή εσύ δεν θα κινδύνευε η επιχείρηση μου, το σπίτι σου ή η προσωπική μας ελευθερία
Να κάνουμε λοιπό κι εμείς μηνύσεις κατά τον κ. Παπανδρέου. Αν και δε θα βγάζαμε τίποτε μια που εδώ αρχίζει μια άλλη ιστορία με μακρύ δρόμο οπότε ας τ’ αφήσουμε.
Οι Αντιπολιτευόμενες ασχολούνται με τον Σημίτη και το άρθρο του στο «πρώτο Θέμα» του Θέμου Αναστασιάδη.
Α ρε Θέμο ακόμη μια φορά απέδειξες τι γάτα είσαι. Να προωθήσεις το άρθρο του αποτυχημένου και θαυμάσια ταινία σε DVD έβαλες (Το κυνήγι του κάκκινου Οκτώβρη με τον Κόνερι και CD με μοδάτο Λαϊκο τραγουδιστή (Γιαννιά) και βιβλίο μαγειρικής για ψάρια.
Και τι είπε; Τίποτα. Κατηγόρησε για σκληρό τον Παπανδρέου.
Τώρα που πήρε τις εφημερίδες με την σειρά ας αρθρογραφήσει και στη Real neww του Χατζηνικολάου μιας και Βάλει καμμιά καλή παλι ταινία μια που έβαλε την Κυιακή που πέρασε το «Οι άντρες προτιμούν τις ξανθιές με την Μέρλιν (Μου λείπει το «Νιαγάρα» ή στην Espresso που έβαλε το Dirty Dancing θελω το “Fotlus”.
Ή σε τελική ανάλυση πως τα κατάφερε να διαλύσει το ΠΑΣΟΚ πριν το παραδώσει στον Γιωργάκη και πριν κάνει την χώρα ενα απέραντο φρενοκομείο όπως είχε προφητεύσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, μια που στην είσοδο έχουμε μπλε φωτάκι (το χρώμα της σημαίας μας) κι όχι κόκκινο

Μια Βαρυσήμαντη συνέντευξη του Μίκη που με κάνει να αισιοδοξώ

Μιλώντας τις προάλλες με την φίλη μου την Δέσποινα, όταν της είπα και κάπου συμφώνησε «πως δεν βλέπω πράγματα στην ζωή να με κάνουν να αισιοδοξίσω» μου είπε.
«Διάβασε την συνέντευξη του Μίκη Θεοδωράκη. Εχει υπέροχο τέλος που μ’ έκανε να δω τα πράγματα πιο καλά».
Ναι Δέσποινα έτσι είναι: «Βλέπω (μετά απ’ αυτό) να γλυκοχαράζει»

ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ «ΝΙΩΘΩ ΝΤΡΟΠΗ ΓΙΑ
ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΠΟΥ
ΕΥΤΕΛΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ»

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗ ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΥ
Με την εφηβική ζωντάνια που διαθέτει, τον αμείωτο πατριωτισμό του, μαζί με το κοφτερό μυαλό του που έχει την ικανότητα να διεισδύει στις αληθινές αιτίες των γεγονότων, ο Μίκης Θεοδωράκης παρακολουθεί όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα του σήμερα, ανησυχεί βαθιά και δηλώνει αφοπλιστικά «παρών». Πρωτομαγιά 2010, εν αναμονή των νέων σκληρών μέτρων που επέβαλε η κυβέρνηση, ο κορυφαίος Έλληνας συνθέτης παραχώρησε στα «Επίκαιρα» μια συνέντευξη εφ’ όλης της πολιτικής ύλης.
«Η ντροπή που νιώθω είναι απέραντη όχι μόνο γιατί δεν μπορώ να αντιδράσω, αλλά πιο πολύ γιατί βλέπω γύρω μου όλους αυτούς τους διαμορφωμένους από τους πολιτικούς μου αντιπάλους να δέχονται αδιαμαρτύρητα τον ευτελισμό της χώρας μας, φτύνοντας έτσι πάνω στις θυσίες και στο αίμα που έχυσε η γενιά μου για μια Πατρίδα Ελεύθερη, Ανεξάρτητη και Υπερήφανη». Λόγια του μεγάλου μας Μίκη, ο οποίος στην Ελλάδα του σήμερα αισθάνεται, όπως ο ίδιος δηλώνει, «σαν ένα αιχμάλωτο θηρίο μέσα σε κλουβί». Στη συζήτηση που ακολουθεί, ο Μίκης Θεοδωράκης μίλησε για την εξωτερική και εσωτερική πολιτική, για τους πολιτικούς του σήμερα και του χθες, για τους ακέραιους πατριώτες που ευτυχώς εξακολουθούν να υπάρχουν, για τα λάθη μας, για την οικονομία και το πανταχού παρόν Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, για τους μετανάστες, για την Ελλάδα που ξημερώνει.
Κύριε Θεοδωράκη, για τους περισσότερους Έλληνες έχετε μπει πια στο χώρο του μύθου. Υπάρχουν όμως και μερικοί που προσπαθούν να ροκανίσουν τον πατριωτισμό σας – Δραγώνα, και άλλοι. Τι λέτε γι’ αυτό;
Το βρίσκω εντελώς φυσικό. Μην ξεχνάτε ότι ο Αναξαγόρας διέγνωσε ότι το Σύμπαν είναι δημιούργημα των Αντιθέτων. Φαντάζεστε μήπως μια κοινωνία όπου όλοι θα συμφωνούσαν σε όλα; Κάτι τέτοιο δεν θα ήταν μόνο τερατώδες, αλλά και βαρετό. Γι’ αυτό κι εγώ κάποτε έγραψα: «Αν δεν έχεις εχθρούς, τότε να φροντίσεις να αποκτήσεις…».
Παρά τις παραδοσιακά φιλελεύθερες ιδέες σας και ως προς το θέμα της εσωτερικής πολιτικής –επιστροφή Καραμανλή το ’74– και στα εξωτερικά θέματα –στάση προς την Τουρκία–, κρατήσατε πάντα ανοιχτό μυαλό. Αυτή την αρετή τη βλέπετε στους σύγχρονους πολιτικούς;
Δυστυχώς η πολιτική μας κουλτούρα υπήρξε και εξακολουθεί να είναι μυωπική. Βλέπει κάθε φορά το δέντρο και σπανιότατα το δάσος. Και όταν λέω «δέν-τρο», εννοώ το προσωπικό συμφέρον και στην περίπτωση της πολιτικής το κομματικό. Οι έννοιες «Έθνος», «Πατρίδα», «Λαός» είναι απλές λέξεις που τις θυμόμαστε μόνο σε μεγάλες καταστροφές που συνήθως δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι. Βλέπε Μικρασία, Εμφύλιος, Κύπρος, Δικτατορία και σήμερα ΔΝΤ. Η δική μου παιδεία υπήρξε εξαρχής διαφορετική και το απέδειξα με την ίδια τη ζωή μου. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο είχα μπροστά μου δύο επιλογές: είτε να κλειστώ στον εαυτό μου είτε να επιδιώξω να ενταχθώ στην κοινωνία, πράγμα που τελικά έκανα, για να βρεθώ σε διαρκή διαφωνία ειδικά με κόμματα και πολιτικές και να παραμείνω ουσιαστικά μόνος με ελάχιστες εξαιρέσεις έως σήμερα.
Οι μάχες σας για την ελευθερία της σκέψης είναι πασίγνωστες. Σήμερα όμως βλέπουμε γεγονότα σε πανεπιστημιακούς χώρους ή, ακόμη πιο πρόσφατα, αποκλεισμό τουριστικών πλοίων υπό το πρόσχημα αυτής της ελευθερίας. Θα ήταν λάθος να πούμε ότι αυτού του είδους η συμπεριφορά είναι και αντιδημοκρατική και βλαβερή για το έθνος;
Στην περίπτωση που θα πίστευα ότι το σημερινό πολιτικό σύστημα και το Σύνταγμα είναι προδοτικά για το λαό, τότε θα περνούσα σε καθαρά επαναστατικές ενέργειες. Θα εγκατέλειπα τη Βουλή και θα καλούσα το λαό σε ένοπλο αγώνα, μιας και το φρούριο της εξουσίας δεν αντιμετωπίζεται με κανέναν άλλο τρόπο. Όμως θα φρόντιζα προηγουμένως να δημιουργήσω το ανάλογο επαναστατικό κλίμα και το αναγκαίο μαζικό κίνημα, που θα με προφύλασσε από τη βίαιη αντίδραση της εξουσίας. Με άλλα λόγια, δεν μπορεί να ταξιδεύεις στηριγμένος σε δύο βάρκες. Εφόσον στην ουσία αποδέχεσαι το Σύνταγμα, συμμετέχεις στη Βουλή και στην ανώτατη λειτουργία του συστήματος που είναι η νομοθετική εργασία, τότε είσαι υποχρεωμένος να δεχτείς το βασικό νόμο του συστήματος, που είναι η σχέση πλειοψηφίας – μειοψηφίας. Δηλαδή, μέσα στα σημερινά πλαίσια, αν θέλεις να επιβάλεις τις απόψεις σου, οφείλεις πρώτα να κατακτήσεις την πλειοψηφία του λαού. Από κει και πέρα, σε περίπτωση που διαφωνείς, όπως λόγου χάρη τώρα με την πολιτική της κυβέρνησης, δεν έχεις άλλο δρόμο από εκείνον που σου προσφέρει η δημοκρατική νομιμότητα: δηλαδή την κριτική, την καταγγελία, την ενημέρωση και την κινητοποίηση. Εάν έχεις δίκιο και πείσεις το λαό, τότε μπορεί να ταρακουνήσεις, να συγκλονίσεις, να ρίξεις ακόμα την κυβέρνηση και να επιβάλεις μια νέα πολιτική συγκεντρώνοντας σε μαζικές διαδηλώσεις χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες λαό. Διαφορετικά όχι μόνο δεν ενοχλείς την εξουσία, αλλά αντίθετα την ενισχύεις θίγοντας τα συμφέροντα των φτωχών και μεσαίων στρωμάτων της κοινωνίας.
Ο κ. Βασίλειος Μαρκεζίνης, μεταξύ άλλων, ανήκει σ’ αυτούς που παραπονούνται ότι το ενδεχόμενο να είμαστε παραχωρητικοί στα εθνικά θέματα δεν οφείλεται στην οικονομική κρίση, αλλά στην έλλειψη εναλλακτικής διπλωματίας όταν ακόμη είχαμε καιρό, προτού φουντώσει η κρίση. Τι γνώμη έχετε περί αυτού;
Συμφωνώ απολύτως κι αυτό ακριβώς λέω κι εγώ με την πρόσφατη δήλωσή μου. Στην οποία εκφράζω τους φόβους μου ότι η οικονομική κρίση μπορεί να αποτελέσει το εφαλτήριο για ενέργειες που θα θίγουν βασικά εθνικά μας συμφέροντα.
Κι αυτό γιατί, όπως λέει ο Β. Μαρκεζίνης, τα πολιτικά κόμματα αλλά και η ελληνική κοινωνία γενικότερα δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ να συμφωνήσουμε σε μια ενιαία πολιτική στρατηγική και τακτική σε σχέση με τα εθνικά μας θέματα. Δηλαδή σε μια «εναλλακτική διπλωματία», όπως την αποκαλεί.
Πολλά λέγονται αυτό τον καιρό για κυβερνήσεις εθνικής συνεργασίας. Από την εμπειρία που έχουμε στη χώρα μας δεν φαίνεται να οδηγεί πουθενά. Δεν είναι λοιπόν λογικό να περιμένουμε από μια κυβέρνηση που νίκησε συντριπτικά τους αντιπάλους της να κυβερνήσει;
Μήπως αυτό δεν κάνουμε στην πράξη; Και ποιος εμπόδισε τη σημερινή κυβέρνηση να κυβερνήσει όπως ήθελε αυτή; Και μάλιστα από θέση ισχύος και όχι όπως η προηγούμενη που είχε απέναντί της τα μεγάλα φρούρια της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ, της Τηλεόρασης και του Τύπου, που μονοπωλιακά ελέγχει το ΠΑΣΟΚ; Και με την ευκαιρία αυτή, ας μου επιτραπεί να σας αποκαλύψω ότι κατά τη διάρκεια των εκλογών του 2007 και εν μέσω των χιλιάδων πυρκαγιών που κατέστρεφαν καθημερινά τη χώρα, πρότεινα στον κ. Καραμανλή –μέσω ενός υπουργού του– να υποβάλει την παραίτησή του, γιατί ο συσχετισμός δυνάμεων που είχε εμπεδωθεί στη χώρα μας όχι μόνο δεν του επέτρεπε να κυβερνήσει, αλλά και γιατί καταστρεφόταν καθημερινά ο τόπος λόγω των λυσσωδών αντιδράσεων των φρουρίων που προανέφερα και που παρέλυαν τα πάντα. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο ειπώθηκε επανειλημμένα ότι, αν στη θέση του Παπανδρέου βρισκόταν σήμερα ο Καραμανλής, «θα καιγόταν η χώρα». Ας είμαστε λοιπόν δίκαιοι. Η σημερινή κυβέρνηση επέβαλε ανενόχλητη την πολιτική της έχοντας στην υπηρεσία της όλα αυτά τα μεγάλα φρούρια, που επηρεάζουν και διαμορφώνουν σε μέγιστο βαθμό την κοινή γνώμη και έχουν τη δύναμη με τις συνεχείς απεργίες, κινητοποιήσεις, διαδηλώσεις να παραλύουν τη ζωή της χώρας και κάθε πολιτική που προέρχεται από το «εχθρικό» στρατόπεδο, ανεξάρτητα από το περιεχόμενό του. Επομένως, τα αποτελέσματα της πολιτικής της αποτελούν δική της αποκλειστικά ευθύνη. Και κατά τη γνώμη μου υπήρξαν άκρως αρνητικά. Και νομίζω ότι η πρόσφατη δήλωσή μου τα λέει όλα.
Όσον αφορά το ενδεχόμενο κυβερνήσεων εθνικής συνεργασίας, ας μην ξεχνάμε ότι για το ΠΑΣΟΚ και τα κόμματα της Αριστεράς η ΝΔ δεν δια¬φέρει σε τίποτα από τη Δεξιά του Εμφυλίου Πολέμου, της Μακρονήσου, της αστυνομοκρατίας και ίσως και της Χούντας. Το ερώτημα είναι τότε γιατί δέχονται να συνυπάρχουν μέσα σε ένα καθεστώς, σε μια Βουλή –και με ένα Σύνταγμα που κατηγορούν, γιατί υπήρξε έργο ενός Δεξιού–, αφού στην ουσία πιστεύουν ότι η σημερινή ΝΔ είναι εξίσου αντιλαϊκή, αντιδραστική και αντιδημοκρατική όσο η Δεξιά τον περασμένο αιώνα; Και πώς θέλετε μ’ αυτά τα μυαλά να πάμε μπροστά; Ποιος έχει τάχα σήμερα το δικαίωμα να μονοπωλεί τον πατριωτισμό, τη δημοκρατικότητα και την αγάπη για το λαό; Και να που το ΠΑΣΟΚ, που αρνείται τη δημοκρατικότητα στη ΝΔ, βρίσκει το δάσκαλό του από το ΚΚΕ, που του αμφισβητεί την αγάπη του για το λαό, γι’ αυτό και διακηρύσσει ότι
«Νόμος είναι το Δίκιο του Λαού», του λαού που κατά την εκτίμησή του ποδοπατά η αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης. Έτσι χωρισμένοι σε «μονοπώλια» και αλληλογρονθοκοπούμενοι κατεβαίνουμε με βήμα ταχύ τα σκαλιά του κακού κι ενώ έχουμε ήδη πιάσει πάτο, δεν έχουμε ακόμα καταλάβει το μέγεθος της καταστροφής και τα μεγάλα δεινά που μας περιμένουν.
Καθημερινά μιλάμε για οικονομίες, αλλά τίποτα δεν λέγεται από την κυβέρνηση σχετικά με την ανάπτυξη. Ποια είναι η γνώμη σας περί αυτού; Μήπως έχει δίκιο ο κ. Σαμάρας σ’ αυτά που λέει;
Τι νόημα, αλήθεια, έχει να απαντήσει κανείς στην ερώτηση αυτή, εφόσον από τώρα και έως τρία ή τέσσερα χρόνια η οικονομική πολιτική μας θα καθορίζεται δικτατορικά από το ΔΝΤ; Και διερωτώμαι ειλικρινά ποιος θα είναι στο διάστημα αυτό ο ρόλος της κυβέρνησης, ακόμα και της Βουλής, αφού από τις οικονομικές αποφάσεις εξαρτώνται άμεσα οι πολιτικές για την εργασία, την υγεία, την παιδεία και όλες τις βασικές λειτουργίες μιας κοινωνίας και ενός κράτους; Και επειδή, όπως είναι γνωστό, το ΔΝΤ δεν είναι μια απλή τράπεζα, αλλά αποτελεί ένα από τα δύο ή τρία σπουδαία όργανα της αμερικανικής πολιτικής, το γεγονός αυτό μας κάνει να ανησυχούμε για την τύχη των εθνικών μας θεμάτων, στα οποία εμπλέκονται άμεσα συμφέροντα της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, όπως είναι η Κύπρος, η FYROM και οι σχέσεις μας με την Τουρκία. Υπό το πρίσμα αυτό συντάσσομαι απολύτως με τις ανησυχίες της Αριστεράς και ιδιαίτερα του ΚΚΕ, διαφωνώντας μόνο σε θέματα τακτικής, διότι έχω τη γνώμη ότι στον παρόντα συσχετισμό δυνάμεων μόνο ένα ενημερωμένο, τεράστιο και δυναμικό λαϊκό κίνημα διαμαρτυρίας θα μπορούσε να ανατρέψει αυτή την κατάσταση, που όχι μόνο μας απειλεί, αλλά και μας ντροπιάζει.
Μιλήσαμε για την απληστία των κερδοσκόπων και για την αυστηρότητα των Γερμανών. Δεν είναι τώρα καιρός να παραδεχτούμε και τα δικά μας λάθη; Κατά τη γνώμη σας ποιο είναι το μεγαλύτερο λάθος μας;
Τα δικά μας λάθη αποτελούν ένα θέμα. Οι ύβρεις των ξένων, και ειδικά των Γερμανών, ένα άλλο.
Ας μην τα μπερδεύουμε. Άλλωστε, ουδείς αναμάρτητος. Τουλάχιστον τα δικά μας λάθη δεν βλάψανε παρά εμάς τους ίδιους. Ενώ τα λάθη ορισμένων άλλων βύθισαν σε βαρύ πένθος άλλους λαούς. Σε ορισμένες, μάλιστα, περιπτώσεις δεν ήταν απλά λάθη αλλά εγκλήματα, για τα οποία οι απόγονοι των εγκληματιών οφείλουν να σέβονται τα θύματά τους, όπως στην περίπτωση τη δική μας, και να προσέχουν όταν μιλούν. Φταίμε όμως κι εμείς που καταντήσαμε στα μάτια των ξένων ζητιάνοι, που με απλωμένο το χέρι επαιτούμε τη βοήθειά τους.
Με ρωτήσατε ποιο ήταν το μεγαλύτερό μας λάθος. Το ότι στα 1944, στην απελευθέρωση από τους Γερμανούς, ο ελληνικός λαός, που ήταν κατά 70% συσπειρωμένος μέσα στο ΕΑΜ και που με τις οργανώσεις και το στρατό του, τον ΕΛΑΣ, είχε τον απόλυτο έλεγχο της χώρας, παρέδωσε εθελοντικά τα όπλα στους Εγγλέζους, προδομένος από ανάξιους ή και σε ορισμένες περιπτώσεις –όπως του Σιάντου– ύποπτους ηγέτες. Μας λένε τώρα ότι σε περίπτωση που θα παίρναμε και τυπικά την εξουσία, θα κάναμε την Ελλάδα Βουλγαρία ή Αλβανία, εφαρμόζοντας το σοβιετικό σύστημα. Κακόβουλο ψέμα, που δυστυχώς κατόρθωσαν να μας επιβάλουν οι βαμμένοι αντικομουνιστές, συνεργάτες των Γερμανών και στη συνέχεια των Άγγλων και των Αμερικανών, θάβοντας ανάμεσα στα άλλα και το γεγονός ότι εμείς οι κομουνιστές μπήκαμε πρώτοι στην Αντίσταση κατά της Χούντας, φυλακιστήκαμε, βασανιστήκαμε, γιατί;
Για να φέρουμε τη σημερινή Δημοκρατία με επικεφαλής έναν αντίπαλό μας, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, αποδεικνύοντας ότι αγαπάμε περισσότερο τη χώρα μας και το λαό μας από το κόμμα μας. Ακριβώς το ίδιο ήμαστε και τότε, στα 1944, που βάζαμε την πατρίδα και το λαό μας πάνω απ’ όλα. Και το σύστημα που θα εφαρμόζαμε θα ήταν η Λαϊκή Δημοκρατία, δηλαδή το Πρόγραμμα Διακυβέρνησης όπως το είχε συντάξει ο Γληνός στο βιβλίο του Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ. Με τη Σοβιετική Ένωση, όπως και με όλες τις χώρες, θα είχαμε σχέσεις ισοτιμίας. Η ανεξαρτησία της χώρας ήταν ένα από τα πολυτιμότερα ιδανικά μας. Άλλωστε ο ίδιος ο Ζαχαριάδης, στα 1945, δήλωσε «Ισότιμες σχέσεις με την Αγγλία και τη Σοβιε¬τική Ένωση». Ποιοι ήμαστε τότε εμείς; Ήμαστε η γενιά των Ελλήνων που σταθήκαμε όρθιοι, που πρόθυμα δίναμε τη ζωή μας για την πατρίδα κι αυτό γιατί είχαμε οράματα. Υπήρχε υπερηφάνεια, ευγένεια, δίψα για μάθηση και δίψα για προσφορά για το γενικό καλό. Με άλλα λόγια, αυτή η γενιά της Εθνικής Αντίστασης υπήρξε η τελευταία γενιά των Ελεύθερων, Ανεξάρτητων, των Οραματιστών και των Καλλιεργημένων με την Αλήθεια και την Ομορφιά Ελλήνων. Και τέτοιες γενιές ένας λαός τις δημιουργεί κάθε 100, 200, 300 χρόνια. Έτσι, από κει και πέρα, άρχισε ο κατήφορος που «επιτρέπει» σήμερα σ’ αυτούς που εμείς τους κυνηγήσαμε με τα όπλα από τη χώρα μας, τους νεοναζί, να ασχημονούν βάζοντας εξώφυλλα τη δική μας Αφροδίτη να απλώνει το χέρι σαν ζητιάνα…
Η ντροπή που νιώθω είναι απέραντη όχι μόνο γιατί δεν μπορώ να αντιδράσω, αλλά πιο πολύ γιατί βλέπω γύρω μου όλους αυτούς τους διαμορφωμένους από τους πολιτικούς μου αντιπάλους να δέχονται αδιαμαρτύρητα τον ευτελισμό της χώρας μας, φτύνοντας έτσι πάνω στις θυσίες και στο αίμα που έχυσε η γενιά μου για μια Πατρίδα Ελεύθερη, Ανεξάρτητη και Υπερήφανη.
Άνθρωποι όπως εσείς μένουν πνευματικά πάντα νέοι και ανήσυχοι. Μήπως όμως φτάσαμε στο σημείο που πρέπει να παραδεχτούμε ότι η πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου της Μεταπολίτευσης έφτασε στο τέλος της;
Δεν συμφωνώ μ’ αυτού του είδους τα τσιτάτα: «Το τέλος της Μεταπολίτευσης». Από ποια άποψη; Και γιατί τα φορτώνουμε όλα στον πολιτικό κόσμο ξεχνώντας ότι ο όμορφος αυτός κόσμος πλάθεται κατ’ εικόνα και ομοίωσιν αυτών που τον επιλέγουν, τον ψηφίζουν και τον τοποθετούν στην πλάτη μας; Δηλαδή του ίδιου του λαού, ο οποίος στην πλειοψηφία του όχι μόνο τους ανέχεται, αλλά και τους μιμείται, ειδικά στις αρνητικές συμπεριφορές, όπου κυριαρχεί η έλλειψη ήθους, μόρφωσης και πολιτισμού, με τις ίδιες απολύτως αντιλήψεις σε ζητήματα διαφθοράς και αδιαφορίας για την τύχη της χώρας. Σαπίσαμε όλοι μαζί και μακάρι να μπορούσαμε να πούμε ότι φτάσαμε στο τέλος του κατήφορου, στο σημείο ΜΗΔΕΝ. Γιατί στην ουσία μπήκαμε σε ένα σκοτεινό τούνελ και κανείς δεν ξέρει πώς και πότε θα ξαναβγούμε στο φως…
Ποια είναι η γνώμη σας για τη μετανάστευση στη χώρα μας, η οποία μάλιστα έχει και πορώδη σύνορα;
Η μετανάστευση είναι μια παλιά ιστορία, απέναντι στην οποία εμείς οι Έλληνες πρέπει να δείχνουμε μεγάλη κατανόηση και ανοχή. Εκατομμύρια συμπατριώτες μας, σπρωγμένοι βασικά απ’ την ανέχεια, την πείνα και την ανεργία, πήγαν και τελικά ρίζωσαν σε ξένα μέρη. Εγώ έφυγα για να σπουδάσω, όταν όμως ύστερα από δύο χρόνια σταμάτησαν να έρχονται τα εμβάσματα, μετατράπηκα σε οικονομικό μετανάστη, που έπρεπε να ζήσει σε μια ξένη χώρα, σ’ ένα ξένο μέρος, με τις δικές του δυνάμεις. Κι αυτό το μέρος ήταν, υποτίθεται, πολιτισμένο: το Παρίσι. Δεν μπορώ να σας περιγράψω τι αισθάνεται κανείς όταν είναι ξένος, ξεριζωμένος απ’ τον τόπο του και όταν οι άλλοι –οι ντόπιοι– τον αντιμετωπίζουν σαν ξένο. Χίλιες φορές καλύτερα, σκεπτόμουν τότε, οι φυλακές και τα στρατόπεδα που έζησα. Τα χρόνια εκείνα στο Παρίσι ήταν τα πιο επώδυνα, τα πιο βάρβαρα και σκληρά χρόνια της ζωής μου. Κι όταν κάποιος μου έλεγε «Τι θέλεις εδώ; Γιατί δεν γυρνάς στην πατρίδα σου;», μου ερχόταν να τον σκοτώσω. Έτσι, άλλωστε, έγινε και είπα μια μέρα στη Μυρτώ: «Τα μαζεύουμε και φεύγουμε», γιατί λίγο έλειψε να στραγγαλίσω έναν Γάλλο, που Χριστούγεννα, σ’ ένα έρημο πάρκο, χαστούκισε τη μικρή μου Μαργαρίτα που δεν θα ήταν τότε 3 ετών, γιατί επέμενε να παίζει μπάλα με το γιο του… Μια ξένη…
Θέλω με όλα αυτά να πω ότι η αντιμετώπιση του μετανάστη είναι για μένα πρώτα θέμα ανθρωπιάς από μέρους μας κι έπειτα όλα τα άλλα. Κι αν το μπορούσα, θα άνοιγα μια τεράστια αγκαλιά να τους ζεστάνω, γιατί τους πονώ και υποφέρω μαζί τους. Να τους δώσω αυτό που δεν μας έδιναν οι ξένοι, όταν ξεριζωμένοι και απροστάτευτοι χτυπούσαμε την πόρτα τους για λίγη ζεστασιά και δεν μας την έδιναν.
Η Τουρκία παίζει σε δύο ταμπλό: και με τη Ρωσία και με την Αμερική. Εμείς τι θα έπρεπε να κάνουμε;
Είπαμε πιο πριν ότι στερούμεθα «εναλλακτικής διπλωματίας», σε αντίθεση με τους Τούρκους, που έχουν ένα μόνιμο διπλωματικό δυναμικό, που δεν αλλάζει από κυβέρνηση σε κυβέρνηση, έτσι ώστε να έχουν μια σταθερότητα και μια συνεχόμενη στρατηγική στην εξωτερική τους πολιτική. Και κάνουν καλά, γιατί ειδικά η εξωτερική πολιτική πρέπει να είναι εθνική και όχι κομματική, δηλαδή ευκαιρια¬κή και επιπόλαιη όπως η δική μας. Ειδικά εμείς, με τη σπάνια στρατηγική θέση που κατέχει στον παγκόσμιο χάρτη η χώρα μας, θα μπορούσαμε με μια σωστή –καθαρά εθνική– και ενιαία εξωτερική πολιτική να αποκομίσουμε μεγάλα οφέλη, αντί να μετράμε συμφορές. Φυσικά θα πρέπει να έχεις ως γνώμονα την εθνική ανεξαρτησία και την ελευθερία επιλογών, καθώς και τη θέληση να την επιβάλεις. Εμείς όμως επιτρέψαμε στους κατά καιρούς «προστάτες» μας να επηρεάζουν από το παρασκήνιο τις επιλογές μας σύμφωνα με τα δικά τους και όχι τα δικά μας συμφέροντα, όπως λόγου χάρη τώρα με τα ανοίγματα της κυβέρνησης Καραμανλή προς τη Ρωσία και την Κίνα, που αντιμετωπίστηκαν με οργή από τις ΗΠΑ και τα τσιράκια τους που έπαιξαν βασικό ρόλο στις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις. Αν είχαμε κι εμείς, όπως η Τουρκία, ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, ασφαλώς θα έπρεπε να επιδιώξουμε ίσες σχέσεις με ΟΛΟΥΣ τους λαούς, με βάση το αμοιβαίο συμφέρον και πάνω απ’ όλα με τις ΗΠΑ, με τη Ρωσία και με την Κίνα.
Στο σημείο αυτό, ας μου επιτραπεί να απαντήσω στις επιθέσεις που μου γίνονται, ότι τάχα βλέπω παντού συνωμοσίες, πίσω από τις οποίες βρίσκονται οι ΗΠΑ. Αγνοούν, τάχα, όλοι αυτοί το ρόλο του Πιουριφόι –πρέσβη των ΗΠΑ– στην εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη, εκτός από τη σωρεία των ενεργειών του με την άμεση εμπλοκή του στην πολιτική μας ζωή; Και αργότερα, το ρόλο της CIA στο πραξικόπημα των συνταγματαρχών ή του Κίσινγκερ στην εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο; Και είναι αλήθεια ή ψέμα ότι αντιτίθενται στις σχέσεις μας με τη Ρωσία και με την Κίνα και κάνουν ό,τι τους είναι δυνατόν για να μην λειτουργήσει η συμφωνία μας με τη Ρωσία για τον αγωγό; Τέλος, δεν τους είναι γνωστό το γεγονός ότι έκαναν το παν για να επιβληθεί το Σχέδιο Ανάν στην Κύπρο, και μάλιστα σκόρπισαν εκατομμύρια στη χώρα μας για να εξαγοράσουν διάφορους παράγοντες, προκειμένου να επηρεάσουν την κοινή γνώμη υπέρ αυτού του σχεδίου «τους»; Τώρα θα περιμένουμε τα αποτελέσματα απ’ αυτό τον αιφνίδιο εναγκαλισμό των κυβερνήσεων Ελλάδας – Τουρκίας… Χρειάζεται μόνο λίγη υπομονή…
Τέλος, προβλέπω ότι κάποια μέρα, που θα μαθευτούν όλα –αν και όταν–, οι Έλληνες θα τρίβουν τα μάτια τους όταν μάθουν πόσες επιτροπές, με βαρύγδουπα και παραπλανητικά ονόματα, όπως λόγου χάρη για τη Φιλία (τάχα) των Λαών, για την Ειρήνη ή την Ανάπτυξη κ.λπ. κ.λπ. χρηματοδοτούνται από διεθνείς οργανισμούς –όργανα της αμερικανικής πολιτικής– και ποιοι επώνυμοι συμμετέχουν σ’ αυτές –με το αζημίωτο φυσικά–, προκειμένου να υπηρετήσουν, να προπαγανδίσουν και να «περάσουν» την πολιτική των ΗΠΑ σε χώρους ιδιαίτερα ευαίσθητους, όπως η εξωτερική μας πολιτική, η πληροφόρηση και η Παιδεία. Είναι περιττό να προσθέσουμε ότι με τη μεγάλη δύναμη που διαθέτουν χάρη στη βοήθεια της ντόπιας εξουσίας και των διεθνών πανίσχυρων κέντρων, προσπαθούν να συνθλίψουν κάθε φωνή που θα τολμήσει να εναντιωθεί στα σχέδιά τους. Δηλαδή στα συμφέροντα της υπερδύναμης που υπηρετούν.
Πώς αισθάνεται τελικά ένας κορυφαίος πνευματικός άνθρωπος, όπως εσείς, ζώντας στην Ελλάδα του σήμερα;
Σαν ένα αιχμάλωτο θηρίο μέσα σ’ ένα κλουβί. Γιατί αν διέθετα τις αναγκαίες φυσικές δυνάμεις, να είστε βέβαιοι ότι δεν θα στεκόμουνα στα λόγια όπως τώρα, αλλά θα προσπαθούσα με όλα τα μέσα να πείσω το λαό μας και ιδιαίτερα τη νεολαία μας για τα «πιστεύω» μου, που αφορούν το παρόν και το μέλλον της πατρίδας μας, προτείνοντας λύσεις ρεα¬λιστικές, εφικτές και σωτήριες, με τη βεβαιότητα ότι αυτή τη στιγμή υπάρχει το αναγκαίο υποκειμενικό στοιχείο, δηλαδή οι υπεύθυνοι και ανεξάρτητοι Έλληνες πολίτες, που μπορούν να ανατρέψουν τα κακώς κείμενα οπλισμένοι με οράματα, σιδερένια θέληση και πρόθυμοι για αγώνες και θυσίες, ώστε να τοποθετήσουν την πατρίδα μας στο βάθρο που δικαιούται, που της πρέπει και της αξίζει.
Πόσο σας ανησυχεί η παρούσα κατάσταση για την πορεία και τη βιωσιμότητα της χώρας μας;
Δεν ανησυχώ για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Γιατί γνωρίζω καλά ότι κάτω από τη γυαλιστερή επιφάνεια της επικαιρότητας υπάρχουν χιλιάδες, εκατομμύρια ακέραιοι πολίτες που, ανεξάρτητα από όσα τους υποχρέωσαν να κάνουν στα χρόνια που πέρασαν, λόγου χάρη να ψηφίζουν υποχρεωτικά τον Α ή τον Β γιατί δεν έβλεπαν άλλη λύση, δια¬τηρούν μέσα τους άσβεστη τη φλόγα της αγάπης για την πατρίδα τους, το σεβασμό για την αλήθεια και την αφοσίωση στα μεγάλα και ιερά ιδανικά που μας οδήγησαν σε καιρούς χαλεπούς και επομένως μπορούν να ξαναβρούν τον εαυτό τους, που είναι πλασμένος σύμφωνα με τις ιστορικές και πολιτιστικές αξίες που κανείς ποτέ δεν κατάφερε να σβήσει, σε πείσμα των εχθρών μας
και των άσπονδων φίλων μας. Λαός, Ελλάδα, Ελληνικότητα, συνυφασμένα με την Ελευθερία, τη Δημοκρατία και τον Πολιτισμό αποτελούν μια πανανθρώπινη κατάκτηση, που είναι καταδικασμένη να ζήσει. Και θα ζήσει.

Ο ύμνος του Αντώνη Καρκαγιάννη στην πόλη του (μας) τη Λάρισα

Διορθώνω το λάθος μου το άρθρο, ύμνος στην πόλη μας του Aντώνη Kαρκαγιάννη ειναι δυο βδομάδων πιο νωρίς. Δηλαδή στις 24 Μαϊου 2008 .
Αναφέρεται και σε έρευνα της εποχής που έκανε η "Καθημερινή", σχετικά με την ποιότητα ζωής στα μεγάλα αστικά κέντρα. Δημοσιεύτηκε διαδοχικά Σάββατα, γι' αυτό έγινε και το μπέρδεμά μου. (Στις 7/6 ήταν τα αποτελέσματα για την Λάρισα και νόμιζα ότι είχε γράψει στο ίδιο φύλλο το άρθρο ενώ το έγραψε στην αρχή της δημοσίευσης της έρευνας στις 24/5 που είχε τα αποτελέσματα των Χανίων που ήταν η πόλη που αναδείχτηκε αυτή με τους "πιο ικανοποιημένους κατοίκους" σε σχέση με αυτούς της Λάρισας, των Ιωαννίνων, του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης και της Πάτρας.
Το βρήκα απο το site της «Καθημερινής, μια που δεν μπορώ να βρω την εφημερίδα, δημοσιεύοντας και το link της εφημερίδας για τους δύσπιστους.

* * *

Αχ, Λάρισα, Λάρισα...

Κάποτε έγραψα ότι η Λάρισα είναι όμορφη πόλη, η ομορφότερη, ότι ακόμη και ο καύσωνάς της έχει ποιότητα. Εισέπραξα τότε πολλά ειρωνικά σχόλια (από τους γείτονες Βολιώτες, κακεντρεχή), ότι γράφω προκλητικές υπερβολές από τοπικιστικό φανατισμό για τη γενέτειρα πόλη. Ομολογώ ότι μερικά από αυτά τα σχόλια ήταν χαριτωμένα, μερικοί μάλιστα τα συνόδευαν με αγοραία, ομοιοκατάληκτα ρητά, όπως «Λάρισα, Λάρισα, σε είδα και λαχτάρισα» και άλλα παρόμοια και αναληθή. Επιμένω, ωστόσο, ότι η αγαπημένη Λάρισα με τον Πηνειό και τον απέραντο κάμπο που την περιβάλλει, με το Αλκαζάρ και την ΑΕΛ, με τους καύσωνες του Αυγούστου και του Ιουλίου είναι όμορφη πόλη και οι κάτοικοί της την αγαπούν σαν αφοσιωμένοι εραστές.
Και ιδού ότι πανελλήνια έρευνα, που δημοσιεύεται σήμερα στην «Καθημερινή», το επιβεβαιώνει: μεταξύ δέκα μεγάλων πόλεων, η Λάρισα αναδείχθηκε δεύτερη (μετά τα Χανιά, αν όχι για την ομορφιά της, που ομολογουμένως είναι για λίγους) τουλάχιστον για τη ζωηράδα και το ποικίλο ενδιαφέρον της ζωής της, για τον διάχυτο ερωτισμό και την αφοσίωση των κατοίκων της. Είναι σαν τη γυναίκα που δεν ξεχωρίζει για τα τυπικά, τα καθιερωμένα και σχεδόν πάντα ξενέρωτα χαρακτηριστικά της ομορφιάς, αλλά για τον τύπο της, τον αέρα της και την τσαχπινιά της...
Και να σημειώσετε ότι τα κριτήρια της έρευνας είναι πολύ διαφορετικά από τα συναισθήματα και τις εμπειρίες που κουβαλάει μέσα του ο Λαρισαίος και τον κάνουν να μη μπορεί να ζήσει μακριά από την πόλη του. Γνώρισα Λαρισαίους, πρώτα τον εαυτό μου, που παρασυρμένοι από την κακεντρεχή συκοφαντία ότι ο καύσωνας είναι αφόρητος θέλησαν να περάσουν μερικές μέρες σε κάποιο νησί ή σε παραθαλάσσιο θέρετρο. Από τη δεύτερη μέρα άρχισαν να πλήττουν και να θέλουν να επισπεύσουν την επιστροφή τους. Και αν η κακή τους μοίρα το έφερε να εγκαταλείψουν νωρίς τη Λάρισα και να ζήσουν σε άλλη πόλη, ποτέ δεν έπαψαν να αισθάνονται σαν ξένοι...
Η Λάρισα δεν έχει, ευτυχώς, γραφικότητες σαν αυτές που μετά μανίας φωτογραφίζουν οι τουρίστες. Δεν έχει καν τουρίστες. Αν όμως, ζούσε ο μεγάλος και τόσο ευαίσθητος Λαρισαίος φωτογράφος, ο αξέχαστος Τάκης Τλούπας, θα μας έλεγε πως αυτός έψαχνε και πως ανακάλυψε τόση ομορφιά στη Λάρισα, σαν αυτή που αποτύπωσε και διέσωσε στο φωτογραφικό χαρτί.
Η ομορφιά της Λάρισας δεν βρίσκεται στην επιφάνεια για να τη δεις εύκολα και αβίαστα. Είναι κρυμμένη στον αέρα της και στις εποχές της, στον σιωπηλό κάμπο που την περιβάλλει, με τους μυστικούς ήχους και το ασύγκριτο άρωμα του ξερού χορταριού ή το χωμάτινο του οργωμένου χωραφιού. Κάποτε, σε άπταιστη θεσσαλική διάλεκτο, πήρα συνέντευξη από τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ, ήταν από την Καρδίτσα. Με ρώτησε αν πηγαίνω καμιά φορά στον κάμπο. Δυστυχώς σπάνια, του είπα. Οι Αθηναίοι, λέει, δεν ξέρουν πόση ομορφιά και πόσο μυστήριο κρύβει ο θεσσαλικός κάμπος.
Ετσι ακριβώς είναι. Την ομορφιά της Λάρισας πρέπει να την ψάξεις, να την ανακαλύψεις, να τη βάλεις στη ζωή σου και να τη ζήσεις...

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_24/05/2008_271204

Αντώνης Καρκαγιάννης: Ενας μεγάλος Λαρισαίος εφυγε!

Έφυγε προχθές από την ζωή ο Αντώνης Καρκαγιάννης. Εκδότης της «Καθημερινής» και πολύ καλός αρθρογράφος της.
Γεννήθηκε στα Αμπελάκια το 1932. Ήταν δηλαδή 78 χρονών.
Πολλοί Λαρισαίοι έχουν να πουν πως είχαν φίλο έναν μεγάλο άνθρωπο.
Τον γνώρισα, τον είδα πιο καλά, να έρχεται το 1992 διευθυντής τότε της «Καθημερινής» στη δίκη του κ. Ανδρέα Γιουρμετάκη για τον τρομονόμο.
Ο «Ημερήσιος Κήρυκας» είχε δημοσιεύσει τότε προκήρυξη της 17ης Νοέμβρη και συνελήφθη, όπως και διευθυντές εφημερίδων της Αθήνας.
Το θεώρησε τιμή του, και φυσικά ήταν, οτι «κατέβηκε ολόκληρος διευθυντής της «Καθημερινής» αν και Λαρισαίος.
Πραγματικά αγαπούσε την Λάρισα και το έδειξε με άρθρο του στην Καθημερινή στις 7 Ιουνίου του 2008 ημέρα που η εφημερίδα είχε γκαλοπ κι απόψεις σχετικά με την ζωή στην πόλη. (Που αν το βρω, μια που χαθηκε στην μετακόμιση το περασμένο καλοκαίρι, θα το βάλω αυριο.
Είναι κι ο άνθρωπος που προσωπικά εμένα μου άλλαξε την συνήθεια στην εφημερίδα που διαβάζω.
Οταν κατάλαβα το φανατισμό της εφημερίδας που διάβαζα, δεν θα την αναφέρω γιατί δεν είναι σκοπός μου να επηρεάσω έστω κι έναν, στις εκλογές του 2004 μου αρέσαν οι απόψεις του. Αυτό οφείλετε στις προσφορές μια που αγόραζα καμιά φορα «Καθημερινή» για τις προσφορές της.

Έξω από το champions league, απόρροια λαθών χρόνων

O ΠΑΟΚ νίκησε χθες στο γήπεδο Καραϊσκάκη τον Ολυμπιακό μο 1-0,
Το αποτέλεσμα αυτό έχει συνέπεια τον αποκλεισμό της Πειραιώτικης ομάδας από το champions league της νέας περιόδου
Και πιο καλά. Να μη νομίσει ο κ Κόκαλης Μπορεί να κάνει ότι θέλει.
Τρία χρόνια λαθών έφτασε σ’ αυτό το αποτέλεσμα.
Το πιο μικρό είναι το διώξιμο του Ριβάλντο. Μεγάλος σε ηλικία παίχτης αλλά και μεγάλη αξία. Και με διασυνδέσεις στον κόσμο του ποδοσφαίρου παγκοσμίως.
Η απόλυση του Τάκη Λεμονή. Ενας νέος προπονητής πετυχημένος κατά το περασμά του από την ομάδα.
Η απόλυση του Ίλια Ιβιτς επειδή έδειξε με την θητεία του πως έκοβε το μάτι του σε νέους ποδοσφαιριστές.
Η πρόσληψη του Βαλβέδε που έκανε άνω κάτω την ομάδα με τις εκδιώξεις των ποδοσφαιριστών και ότι άργησε πάρα πολύ να καταλάβει το μέγεθος της ομάδας που ανέλαβε.
Το πιο μεγάλο η πρόσληψη που Κετσπάγια που με τη μη προετοιμασία πέρυσι ρο καλοκαίρι η ομάδα είχε τόσους πολλούς τραυματισμούς.
Η εκδίωξη του Ζίκο (που δεν προστατεύθηκε από το λάθος της τεράστιας Χριστουγεννιάτικης άδειας) αφού έδειξε πως ήξερε να παίρνει το καλύτερο από τους παίχτες, προωθούσε νεα παιδιά και χαιρόσουν να βλέπεις την ομάδα να παίζει ποδόσφαιρο.
Αν έβγαινε και φέτος στο champions league η ομάδα πότε θα καταλάβανε ο κ. Κόκαλης ότι στέλνει την ομάδα στην καταστροφή; Ελπίζω τώρα να το κατάλαβε και να αρχίσει να διορθώνει Παίρνοντας προπονητή από Τουρκία μεριά μεγάλης εμβέλειας (Τερίμ), Γάλλο τεχνικό διευθυντή επίσης εμβέλειας (Καρεμπέ, αν κι εδω που τα λέμε κι ο Τζιοβάνι δεν θα μας κακόπεφτε), να επιστρέψουν ποδοσφαιριστές που άδικα εκδιώχτηκαν (όσοι μπορούν να επανέρθουν) όπως οι Νιούνιες και Σηφάκης.
Και κυρίως να αξιοποιηθούν τα νέα παιδιά (Μήτρογλου, Γκαλίτσιος, Σολεϊδής, Κατσικογιάννης κα)

Οι 300 να γίνουν 200

Ακούω από δημοσιογράφους πως η Βουλή δεν δίνει στοιχεία για το πόθεν έσχες περασμένων χρόνων. Γι’ αυτό λέει δεν μπορούμε να βρούμε ποιοι πλούτισαν κατά την περίοδο που ήταν βουλευτής.
Εγώ όμως ξέρω πως το πόθεν έσχες δημοσιεύεται κάθε χρόνο. Όπως ξέρω καλά πως οι εφημερίδες έχουν πολύ καλό αρχείο με δικές τους εκδόσεις.
Ασε που είμαι σίγουρος πως υπάρχει σε κάθε εφημερίδα κάποιος δημοσιογράφος χαρτοπόντικας που μαζεύει το κάθε έντυπο με τεράστιο αρχείο.
Γιατί λοιπόν δεν μας λένε ποιοί είναι αυτοί που έχουν πλουτίσει; Μήπως επειδή για τον πλουτισμό τους ευθύνονται οι περισσότεροι απ’ αυτούς;
Δεν ξέρω τίποτε αλλά ξέρω πολλούς πολιτικούς που ξεκινήσαν μόνο με το παλιοσακάκι του ενώ τώρα είναι «στην τρίχα» κι όχι μόνο.
Θα μου πει ο καθένας του πόθεν έσχες σημαίνει κάτι; Όχι απλά είναι μια καλή ένδειξη. Όπως θα υπάρξει και η απορία Αφού ξέρεις άτομα που πλούτισαν εσύ, δεν το βλέπουν ψηφοφόροι να τους «αποσύρουν;»
Και βέβαια βλέπουν και το κάνουν. Είναι τόσοι πολλοί όμως οι βουλευτές που δεν είναι δυνατόν να φύγουν όλοι κάθε φορά.
Και σ’ όλες τις περιφέρειες υπάρχουν πολιτικοί προβεβλημένοι που «βγαίνουν στο τσακ»
Αυτό είναι κατά την γνώμη μου είναι ακόμη μια καλή ένδειξη. Και αν μειωθούν όπως συζητιέται οι βουλευτές σε 200 η κάθαρση θα γίνει μόνο από τους εκλογείς.
Και για να ευθυμήσουμε πρέπει τους 3 να του κάνουμε 2 (επί 100 ε;)

Καλά τα λένε αλλά να ξεκινήσουν από τα του οίκου τους

Στα λόγια καλά τα πήγαν τόσο οι πολιτικοί όσο και ο κ. πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Κατάλαβαν, λέει χρειάζονται αλλαγές. Πολλές αλλαγές. Τις μόνες αλλαγές που βλέπω είναι αυτές που δεν τους αγγίζουν. ΄
Κόβουν μισθούς, κόβουν συντάξεις (τις μεγάλες λένε) Αλλά για τους βουλευτές δεν κόβουν ανάλογα.
Την πληρώνουν οι Δημόσιοι υπάλληλοι. Κι αυτό επειδή ο κόσμος λέει δεν δουλεύουν. Κανείς δεν σκέφτεται λογικά; Κανείς δεν δουλεύει;
Κι αν ναι πως βγαίνει η δουλειά; Μόνο απ’ τους Stagers;
Και κανείς δεν καταλαβαίνει ότι αν καίγεται το σπίτι του γείτονα, αν δεν την σβήσεις περίμενε την και στο δικό σου;
Από πότε φωνάζουν οι αγρότες για την αναδιάρθρωση της παραγωγής τους. Τους χλεύαζαν όλοι Ως και ο τότε υπ. Γεωργίας κ. Τζουμάκας τους είχε πει «ξέρω εγώ βάλτε καρπούζια» και γέμισε ο Θεσσαλικός κάμπος καρπούζια.
Τώρα του λένε κρατικοδίαιτους (Ευρωδίαιτους μάλλον) και τους κατηγορούν (μερικοί όχι όλοι) πως φταιν για την χρεοκοπία της Ελλάδας.
Οι πρώην βουλευτές παίρνουν παίρνουν συντάξεις με δύο πλήρης τετραετίες. Ευτυχώς δεν ισχύει ο νόμος Σημίτη για μια. Αλλα παίρνουν και σύνταξη από το επάγγελμα τους.
Μήπως πρέπει να ξεκινήσουν από τα του οίκου τους; Εδω ο «Εθνικός μας γκαντέμης» υπέργηρος κ. Μητσοτακης λεει παίρνει 4 (ή μήπως 6 δε μου φαίνετε καθόλου απίθανο ξέροντας το ποιων του ανθρώπου) λένε συντάξεις

Αν οι ξένοι είναι κερδοσκόποι οι δικοί μας τι είναι;

Με εκνεύρισε που έχουν πει για κερδοσκόπους όταν η Ελλάδα σαν χώρα έφτασε να πάρει δάνεια, με το υπερβολικό επιτόκιο του 5%.
Υπερβολικό ε; Έτσι κύριοι της πολιτικής που φτάσατε την χώρα μας σ’ αυτό το σημείο;
Και τι να πούμε εμείς οι πολίτες της Ελλάδας που καταδυναστευόμαστε από τις Ελληνικές τράπεζες. Και μάλιστα με μπροστάρη μια κρατική τράπεζα. Επιτόκιο στα επιχειρηματικά δάνεια 11%. Να μη πω τα καταναλωτικά και τις πιστωτικές κάρτες που φτάνουν το 16 και μερικές φορές και πιο πάνω.
Αν στις «διεθνείς αγορές» είναι «κερδοσκόποι» με το 5% τι είναι στις Ελληνικές; Με τέτοια επιτόκια;;;
Θα μου πείτε ας μη πάρει κάποιος δάνειο. Μα πρέπει να εξασφαλισθεί η ταμειακή ρευστότητα της επιχείρησης. Και αφού οι εισπράξεις δεν είναι τόσο μεγάλες (κατά την γνώμη μου κρίση στην Ελλάδα υπάρχει από το 2001 και την είσοδο μας στη ζώνη του Ευρω, απλά τώρα επηρέασε τους κεφαλαιοκράτες)
Με την λογική που απαντούσαν οι «ειδικοί» Οι αγορές δεν είναι ευαγή ιδρύματα και θέλουν να έχουν κέρδος. Κέρδος μα λογικό κέρδος. Είναι και η επισφάλεια (θα πω ακολουθώντας την ίδια λογική). Και αν είναι κερδοσκόποι αυτοί που αγοράζουν με 1% (διατραπεζικό επιτόκιο) και πουλάνε 5, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι δικοί μας εκτός από 1% αγοράζουν και 0,5 περίπου (ταμιευτήριο) ή 2 με 3 (προθεσμίας)

Εκτάκτως(;) ...Κυριακή

Επειδή δεν έγραψα την Πέμπτη κείμενο, βάζω το άρθρο του κ Αλέξη Παπαχελά από την «Καθημερινή» της Παρασκευής (7/5) που λέει πολλα. Και μάλλον θα ξαναβάζω κάποιες Κυριακές αξιόλογες απόψεις
Ο κ. Καραμανλής και η ευθύνη
Λένε πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Στη δική μου περίπτωση η ελπίδα ήταν πως ο Κώστας Καραμανλής έκρυβε κάπου βαθιά μέσα του κάτι από στόφα ηγέτη, αυτού που οι Αγγλοσάξονες αποκαλούν statesman. Χθες αποφάσισα ότι απλά «δεν το έχει», όπως λένε σήμερα οι νεότεροι. Ο τέως πρωθυπουργός επιχείρησε να προστατεύσει την υστεροφημία του πέρυσι τον Οκτώβριο όταν, με απελπιστική καθυστέρηση, βγήκε και πρότεινε αυστηρά δημοσιονομικά μέτρα. Χθες αποφάσισε να ακολουθήσει την κομματική γραμμή και να καταψηφίσει το πακέτο μέτρων που μας επιβάλλει η αποφυγή της χρεοκοπίας. Δεν αντελήφθη προφανώς τη μεγάλη αντίφαση ούτε και αισθάνεται την ευθύνη για το γεγονός πως η κυβέρνησή του έδωσε το τελικό σπρώξιμο για να φτάσουμε εδώ που είμαστε σήμερα, με τους απίθανους διορισμούς και τα «δωράκια» των 600 εκατομμυρίων ευρώ στους αγρότες που του υπαγόρευαν οι κ. Σουφλιάς και Χατζηγάκης όταν γνώριζε τι συνέβαινε στο δημόσιο ταμείο.
Αν αναγνωρίζετε λίγο παραπάνω θυμό σε αυτές τις γραμμές, ορθώς το εισπράττετε. Αυτή η εφημερίδα θέλει να έχει μια σχέση ευθύνης και ειλικρίνειας με τους αναγνώστες της και νιώθει ένα μερίδιο ευθύνης γιατί παρασύρθηκε από τις διακηρύξεις του κ. Καραμανλή το 2004 και για μια περίοδο μετά. Οταν δε επεσήμανε τα κρίσιμα λάθη στην οικονομία, στη δημόσια ασφάλεια και τη διαχείριση του κράτους εξόργισε κάποιους νεοδημοκράτες αναγνώστες. Πέραν τούτου, όμως, ο κόσμος είναι πια θυμωμένος με τον κ. Καραμανλή γιατί τον αγάπησε πραγματικά και ενδεχομένως να γοητεύθηκε από την απλότητα, που όμως δεν φτάνει για να κυβερνηθεί μια χώρα.
Περίμενα χθες τον κ. Καραμανλή, για πολλοστή φορά τα τελευταία τρία χρόνια, να ξεπεράσει τον εαυτό του, να ανέβει στο βήμα, να μιλήσει για τα λάθη του και να εξηγήσει την αλήθεια και γιατί το πακέτο είναι μονόδρομος. Προτίμησε να φερθεί σαν μέλος μιας κομματικής παρέας, να προστατευθεί από τη γραμμή και να κρυφτεί. Κρίμα.
Και κάτι ακόμη. Είναι λογικό, θα το έκανε οιοσδήποτε στη θέση του, να εκλογικεύει την αποτυχία της νέας διακυβέρνησης με το επιχείρημα πως «η χώρα, οι άλλοι και οι θεσμοί φταίνε που δεν έγινε τίποτα». Προσωπικά, όμως, όση σκληρή κριτική και αν κάνω στους σημερινούς πολιτικούς ηγέτες, ένα πράγμα μου έκανε μεγάλη εντύπωση το απόγευμα της δραματικής Τετάρτης: είδα στην τηλεόραση μια εικόνα συντεταγμένου κράτους και δημοκρατίας με τους πολιτικούς αρχηγούς, την κυβέρνηση να στέκονται -όπως μπορούν- στο ύψος της περίστασης. Ηταν μια ποιοτικά, αισθητικά και συμβολικά απείρως καλύτερη εικόνα από την άθλια, χαοτική σκηνή μετά τον δραματικό Δεκέμβρη όταν οι υπουργοί έμοιαζαν να βγαίνουν από μπαρ και όχι από μια ιστορική σύσκεψη.

Σάββατα ξανά με άρθρα

Ένα εξάμηνο λόγω κάποιας ατυχίας, πάλι δεν έγραφα καθόλου.
Έτσι δεν «ανέβαζα» ούτε τα Σάββατα άρθρα. Θα προσπαθήσω να βρίσκω κατά καιρούς μερικά παλιά άρθρα
Ξεκινώ με κάτι πρόσφατο. Άρθρο του Σταύρου Λυγερού απο την «Καθημερινή» της 23ης του Απρίλη με τίτλο
Η εκδίκηση της πολιτικής
Είναι εξόφθαλμο ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να δανειστεί από τις αγορές. Ακόμα και αν βρεθούν δανειστές, το επιτόκιο είναι απαγορευτικό. Κατά συνέπεια, η προσφυγή στον ευρωπαϊκό μηχανισμό (και στο ΔΝΤ) έχει καταστεί μονόδρομος. Οι διαπραγματεύσεις για τους όρους είναι άνισες. Το μόνο επιχείρημα της κυβέρνησης Παπανδρέου για να μην της επιβληθούν ασφυκτικά μέτρα είναι η επίκληση του πιθανού κινδύνου μιας ανατροφοδοτούμενης ύφεσης. Μια τέτοια εξέλιξη θα οδηγούσε την Ελλάδα σε πτώχευση με όλα τα αρνητικά που αυτή συνεπάγεται για τις ευρωπαϊκές τράπεζες που διαθέτουν ελληνικά ομόλογα και βεβαίως για το ευρώ.
Σε κάθε περίπτωση, το βαρύ κόστος θα το πληρώσει η ελληνική κοινωνία και κυρίως τα μικρομεσαία στρώματα. Τώρα που ήρθε η ώρα του λογαριασμού, θα πληρώσουν πανάκριβα την όποια μικρή συμμετοχή στο «πάρτι» ή τουλάχιστον το γεγονός ότι ανέχθηκαν το κλεπτοκρατικό, σπάταλο, ανορθολογικό και αυθαίρετο μοντέλο ανάπτυξης, που σήμερα καταρρέει. Οι κατάρες για το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και η απαίτηση να επιστραφούν τα κλεμμένα από μόνες τους δεν ωφελούν. Δεν είναι τίποτα περισσότερο από αδιέξοδες εκδηλώσεις οργής, που μάλιστα δεν ευνοούν τον αναγκαίο αναστοχασμό.
Είναι γεγονός ότι τη μερίδα του λέοντος από το γιγαντιαίο ποσό που εμφανίζεται ως δημόσιο χρέος την έχουν ιδιοποιηθεί τα μεγάλα «ψάρια» της διαπλοκής. Το διόλου ευκαταφρόνητο υπόλοιπο, όμως, διαχύθηκε ποικιλοτρόπως στα χαμηλότερα επίπεδα της κοινωνικής πυραμίδας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο συντηρήθηκε και σ’ αυτά τα επίπεδα μία τηρουμένων των αναλογιών οικονομική άνεση, η οποία μάλιστα παρήγαγε ξιπασμένες και νεοπλουτίστικες συμπεριφορές. Ετσι εξασφαλίσθηκε η μακρόχρονη ιδεολογική συναίνεση της κοινωνίας σε μία πορεία, η οποία με μαθηματική ακρίβεια οδηγούσε στον γκρεμό.
Η κρίσιμη διαφορά είναι πως τα μεγάλα «ψάρια» έχουν διεξόδους, ενώ τα μικρά όχι. Εχει αποδειχθεί ιστορικά ότι όποτε η «μικροαστική θάλασσα» μιμείται την τηλεοπτική καρικατούρα των πλουσίων, στο τέλος πληρώνει δυσβάσταχτο λογαριασμό. Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι επανάληψη με άλλη μορφή και σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα αυτού που συνέβη με τη φούσκα του Xρηματιστηρίου 10 χρόνια πριν. Τότε λεηλατήθηκαν οι οικονομίες όσων ανοήτως πίστεψαν ότι θα έβγαζαν τζάμπα χρήμα. Τώρα, δυστυχώς, τα βάρη πέφτουν επί της κεφαλής δικαίων και αδίκων. Θα υποστούν επώδυνη αφαίμαξη και οι εργατικοί και οι συνεπείς.
Στην πραγματικότητα, αποδεικνύεται με δραματικό τρόπο η καθοριστική σημασία που έχει για τη ζωή του καθενός η πολιτική. Κατά μία έννοια, η πολιτική μάς εκδικείται, επειδή πάψαμε να είμαστε επί της ουσίας πολίτες. Αρνηθήκαμε την ευθύνη μας για τα Κοινά. Εκφυλιστήκαμε σε ψηφοφόρους - πελάτες των κομμάτων, είτε κλειστήκαμε αυτάρεσκα στον κάθε μικρόκοσμό μας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο αφήσαμε να καθορίζουν τις τύχες μας συνήθως θλιβεροί και ενίοτε άθλιοι επαγγελματίες πολιτικάντηδες, αρκετοί εκ των οποίων σήμερα ανερυθρίαστα κουνάνε το δάχτυλο στην κοινωνία.

Σκέψεις από τα γεγονότα της Τετάρτης

Συγκλονισμένος από τα γεγονότα της Τετάρτης, χθες Πέμπτη δεν έγραψα κείμενο. Η δολοφονία των τριών (τεσσάρων όπως γράφουν όλα τα κανάλια, μια που βάζουν και το αγέννητο της νεαρής Αιγιώτισσας) καθώς και τον λόγο που βρισκόταν στον χώρο εργασίας (μια που ήταν μέρα απεργίας, που οι μπαχαλάκηδες καταφέρνουν πάντα να επιτελέσουν το έργο τους και ήταν νεοκλασικό το κτήριο που δεν επιτρέπετε να έχουν ρολά).
Μου έκανε εντύπωση πως μόνο η κ. Σοφία Παπαϊωάννου στο Σκάι και την «Καθημερινή» περιγράφει το τσογλάνι που έριξε βενζίνη στην τράπεζα.
Μάλιστα αναφέρει σε κάθε ευκαιρία μαρτυρίες ότι ήταν χωρίς κουκούλα και καλοντυμένος.

Άκουσα και τους άλλους που προσπάθησαν να επιτεθούν στη Βουλή χρεώνοντάς το στο ΠΑΜΕ και στο ΚΚΕ. Που παρά την φιλοσοφία τους να καταργηθεί το Σύνταγμα το σέβονται.
Όλα αυτά μου έδωσε την εντύπωση ότι μπήκαν στο παιχνίδι υπέρ της κυβέρνησης χρυσαυγίτες και άλλα ακροδεξιά τομάρια.
Γιατί βοηθά όλα αυτά την κυβέρνηση; Φυσικά γιατί 200,000 άνθρωπο κατεβήκαν στη διαδήλωση της Αθήνας, μονο με την κινητοποίηση του 2001 κόντρα στο νόμο του κ. Γιαννίτση επί Σημίτη μπορεί να συγκριθεί, δεν ακούστικε καθόλου λόγω των δολοφονιών.
Μου το επιβεβαίωσε το «ΛΑΟΣ» που ψήφισαν τα μέτρα ενώ δεν χρειαζόταν.
Άκουσα βέβαια και τον σωστό όρο για τους λεγόμενους «γνωστούς αγνώστους».
Μπαχαλάκηδες. Ο πιο σωστός όρος μια που δεν έχουν σχέση με καμμιά ιδεολογία (πολιτική ή ποδοσφαρική).

Το ότι η αριστερά δεν είναι πίσω από τα επεισόδια της Τετάρτης μου το επιβεβαίωσε η «Ελληνοφρένεια» του Σκάι που βλέπει με θετικό μάτι (οι κ.κ. Καλαμουκης και Μπαρπαγιάννης κυρίως) τόσο το ΚΚΕ όσο και το ΠΑΜΕ που το finale της συνοψίζετε στην φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο και φυσικά προσυπογράφω

Η κρίση: Ακόμη μια χαμένη ευκαιρία της Αριστεράς;

Αυτές τις μέρες έχουμε γενικές απεργίες των πάντων κατά των μέτρων. Όλος ο κόσμος αντιδρά με επιφύλαξη αλλά και καχυποψία στην λεγόμενη «οικονομική διάσωση της Ελλάδας». Γιατί;
Γιατί βλέπει να πρωταγωνιστούν κάποιοι απ’ αυτούς που δημιούργησαν το πρόβλημα. Αν υπάρχει αλλά ας το θεωρήσουμε υπαρκτό.
Προσπάθησε ο κ. Παπανδρέου να κάνει κυβέρνηση που να μη θυμίζει τις παλιότερες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, αλλά φυσικό είναι να μη μπορέσει αφού κατά μικρό ποσοστό η κοινοβουλευτική του ομάδα, άλλαξε σε σχέση μ’ αυτές που ξανακυβερνούσε.
Ο κ. Σαμαράς (που αντιπροσωπεύει τον άλλο πόλο του διπολισμού) είναι μια από τα ίδια. Ακριβώς όπως το ΠΑΣΟΚ το 2005.
Το ΛΑΟΣ είναι χαμένο μεταξύ εθνικισμού και «δεξιάς πολυκατοικίας»
Η αριστερά τι κάνει;
Διαμαρτύρεται και λέει όχι παντού. Πιστεύω οτι τα λέει πολύ καλά, αλλά χάνει μια ακομη ευκαιρία.
Γιατί η κ. Παπαρήγα που είναι η ουσιαστική αριστερά αλλά και ο κ. Τσίπας να μη δεχθεί την σύσκεψη με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας;
Να έλεγαν στον πρωθυπουργό αυτό που στ’ αλήθεια πιστεύουν κι όλος ο Ελληνικός Λαος όπου και ν’ ανήκει. «Αν είναι έτσι. Βοηθείσουμε και σωθεί η Ελλάδα, γιατί να μην ξαναρχίσετε πάλι τα ίδια;» Υποχρεώνοντας τους ουσιαστικά και τους δυο να κάνουν κάτι αντίστοιχο με την «δήλωση μετάνοιας» που κάναν οι κουμουνιστές κατά τις μαύρες δεκαετίες του ’50 και του ’60.
Να δηλώναν δηλαδή στο ναό της δημοκρατίας και να το κυκλοφορουσαν μετά σε DVD όλες οι αριστερές κι ακροαριστερές εφημερίδες, (Ριζοσπάστης Αυγή, Εποχή, Πριν κλπ) κι όποιες άλλες επιθυμούσαν τους κ.κ. Παπανδρέου, Σαμαρά ίσως και Καρατζαφέρη αλλά και του τεως εν ζωή πρωθυπουργούς κ.κ. Καραμανλή, Μητσοτάκη και Σημίτη ότι έκαναν λάθη στην διακυβέρνηση της χώρας κι ένα συγγνώμη γι’ αυτό
Το πιά λάθη; Ας έλεγαν ότι μ@@@ ήθελαν θα τους έκρινε ακόμη μια φορά ο κόσμος όπως ο Σημίτης που είχε το θράσος να γράψει άρθρο στην «Καθημερινή» της περασμένης Κυριακής.

Το Γαλατικό χωριό και η Ελλάδα

Για τους «συμμάχους μας» Ευρωπαίους κι αμερικανούς όμως δε φταίνε οι πολιτικοί μας. Οι πρώην πρωθυπουργοί μας και πιο πολύ πρώην υπουργούς οικονομικών. Ισως και όλοι πλην των Κων/νου Καραμανλή, Ανδρέα Παπανδρέου (ο Γεωργιος Ράλλης έμεινε τόσο λίγο στην εξουσία που και να ήθελε δεν προλάβαινε να κάνει κάτι τόσο κακό) οπό τους πρωθυπουργούς. Και του κ. Τσοβόλα απο τους υπουργούς του μετά το 1981. Πριν δεν επέτρεπε παροχές ο Κων/νος Καραμανλής.
Για του ξένους λοιπόν φταίμε όλοι. Είμαστε τεμπέληδες, ξημεροβραδιαζόμαστε στα μπουζούκια. Και άσε που εδώ ευδοκίμησαν τα «καμάκια» την χρυσή δεκαετία του 1980 που πρόσφεραν «ψυχαγωγία» κυριών στις συζυγούς των Γερμανών, Αγγλων, Σκανδιναβών και Αμερικάνων. «Ψυχαγωγία» Ανάλογη μ’ αυτή που προσφέρουν σ’ αυτούς οι κοπέλες της πρωην ΕΣΣΔ.

Είμαστε λοιπόν παράξενος λαός. Οταν ήρθε τον Νοέμβριο του 1995 ο τότε προεδρος των ΗΠΑ στην Ελλάδα σε μια αποστροφή του λόγου του μας είπε ουσιαστικά όλους κουμουνιστές.
Κάτι σαν το απείθαρχο χωριό του Αστεριξ στην Γαλατία. Ολη την Ευρώπη, και φυσικά την Γαλατία, κατέκτησαν οι Ρωμαίοι εκτός του συγκεκριμένου χωριού. Ζούσε στου δικούς του ρυθμούς και ήταν φόβος και τρόμος του Καίσαρα και των πειρατών. Είχε πολεμιστές που παίρναν δύναμη από το μαγικό φίλτρο του Δρυΐδη και το μεγάλο όπλο. Τον Οβελιξ που έπεσε μικρός στη χύτρα με το μαγικό φίλτρο
Έτσι κι τώρα. Ολη η Ευρώπη έγινε σαν τα μούτρα τους, των Γερμανών και των Αγγλων, εκτος τη μικρή Ελλάδα που είμαστε μια όαση. Κατατροπώνουμε τους Κουτόφραγκους και τα Αμερικανάκια, πίνοντας Τσιπουράκι (Ούζο, Ρακί, Τσικουδιά) και Ρετσίνα.
Οι κουτόφραγκοι όμως μας την φέραν όταν στον «αγώνα των αρχηγών» του 1996 μας καβάλησε ένας Ευρωλιγούρης (Γεια σου μεγάλε Ζουράρι), που με ωραία λόγια μας έβγαλε από τον δρόμο μας.
Αυτό θα πρέπει να αποδείξουμε. Ότι είμαστε το γαλατικό χωριό και να τα βάλουμε με την λεγεώνα που μας επιτίθεται. Να πιούμε το μαγικό φίλτρο και να τους κάνουμε του αλατιού.
Τώρα στην θέση των ηρώων στο κόμιξ των Ρενέ Γκοσινί (σενάριο) και Αλμπέρ Ουντερζό (σκίτσα) βάλτε όποιον θέλετε (από τους απείθαρχους). Και να είστε σίγουροι πως ούτε αυτή τη φορά θα πέσει «ο ουρανός στα κεφάλια μας». Κι οχι πολλά πολλά γιατί θα φωνάξουμε τον Οβελίξ, που τώρα ειναι απασχολημένος φτιάχνοντας μενίρ

Ποιος φταίει πιο πολύ που φτάσαμε να επεμβεί το το ΔΝΤ;

Δεχθήκαμε χθες ακόμη μια απειλή να μας «παραβιάσει» το ΔΝΤ. Ηρωικά και δακρύβρεχτα από τον πρωθυπουργό μας για το τι θα ακολουθήσει. Και τα ανακοίνωσε μετά ο κ. Παπακωνσταντίνου.
Σήμερα και αύριο θα ενημερωθώ τι ακριβώς είπε μια που δεν τα καλοάκουσα ακόμη.
Ευκαιρία λοιπόν να εκθέσω την άποψή μου για τα τεκταινόμενα.
Πως φτάσαμε από μια ισχυρή Ελλάδα στα σημερινά χάλια. Κυρίως για μένα φταιν οι κεφαλαιοκράτες και τα μονοπώλια. Φαντάζομαι, με τ ο φτωχό μου το μυαλό, οι εδώ εκπρόσωποι διαμαρτυρήθηκαν.
«Κάτι θα πρέπει να κάνουμε. Αρχίζουν και ξυπνούν. Θέλουν περισσότερα ως και οι χαζοχωριάτες πλέον παζαρεύουν σε λεπτά του Ευρω κι όχι σε δραχμές».
Και αποφασίστηκε να τιμωρίσουν τους ανυπότακτους Ελληνες. (Δε σας θυμίζει η ζωή μας και η συμπεριφορά μας στους Ευρωπαίους τον Αστέριξ και το Γαλατικό χωριό με τους Ρωμαιούς;) με ελεγχόμενη χρεοκωπία.
Αλλα ας μιλήσουμε με γεγονότα.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε οτι ο κ. Καραμανλής έβλεπε τι ερχόταν. Προκήρυξε εκλογές ενώ η Ελλάδα καιγόταν το 2007. Κι όμως νίκησε.
Ξαναπροκήρυξε το 2009 και να μη ξανανικήσει και αύξησε τα διόδια τις τελευταιες μέρες και προανείγγειλε πρόγραμμα λιτότητας από τα εγκαίνια της ΔΕΘ.
Για τα πεπραγμένα του της πενταετίας; Τα πήγε απλώς χάλια. Τον προδώσαν οι δικοί του. Αν δεις το κάθε σκάνδαλο της διακυβέρνησης του είναι πίσω κι ένας δικός του ανθρβπος
Ο κ. Γιωργος Παπανδρέου τώρα. Ενώ έλεγε «λεφτά υπάρχουν» κάνει ότι είχε προαναγγείλει ο κ. Καραμανλής κι ακόμη χειρότερα. Γιατί;
Δεν ξέρω ποιος σώφρων επιχειρηματίας θα βγει για δανικά και θα μιλάει για «Τιτανικό», για απατεώνες της επιχειρησής του και για πιστόλι στο τραπέζι.
Τώρα ο Σημίτης που είναι αυτός που κατα κόρον φταίει. Που ενώ διέλυσε το κόμμα το πάσαρε στον Γιωργάκη (κ. Παπανδρέου) και το κράτος στον χοντρούλη (κ Καραμανλη)
Ειναι αυτός που μας έβαλε στην Ευρωζώνη κι όλα τα αγαθά πήραν την ανηφόρα οι αυξησεις στου μισθούς γινόταν με υποδιπλάσια ταχύτητα. Που δεν μπόρεσε (δεν ξερω αν ήθελε) να ελέγξει το κύκλωμα των μεσαλόντων παντου. Που ενώ οι βαριές βιομηχανίες της χώρας μας είναι Η αγροτιά, ο τουρισμός και ο πολιτισμός δεν έκανε τίποτε να τα στηριξει.
Θα μου πείτε έκανε για την βιομηχανία; Που έδινε επιδοτήσεις για επενδυσεις (και ουσιαστικα μεταφορά τους) στα Βαλκάνια;
Για τους Ολυμπιακούς αγώνες; (τους αναλάβαμε τον Σεπτέμβρη του 1997 επί πρωθυπουργίας του)
Τον Ανδρέας Παπανδρέου, που πολλοί των κατηγορούν για τα λεφτά που έδωσε στους εργαζόμενους (με δανικά λένε, ίσως) τον φοβάτε και νεκρό ακόμη το μεγάλο κεφάλαιο που βλέπει εφιάλτες με την ΑΤΑ και το πενθήμερο.
Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως υπουργός του κατά την πρώτη τετραετία ηταν ο Κώστα Σημίτης. Αυτος που άρχιζε να διαχειρίζεται τις επιδοτήσεις της ΕΟΚ.
Μμμμμ οι επιδοτησειειεις ένας παρεξηγημένος θεσμός της ΕΟΚ και για λιγο ακόμη της ΕΕ.
Ποιους ωφελεύσε; Τους αγρότες θα πουν πολλοί. Όχι τους βιομηχάνους. Οι επιδοτήσεις ερχόταν πάνω στο κιλό παραγωγής του προϊόντος. Αλλα δεν ερχόταν στον παραγωγό αλλά στον βιομήχανο. Έτσι ο αγρότης πληρωνόταν απο τον βιομήχανο και την εμπορική αξία του προϊόντος (μικρότερο μέρος της τιμής) και την επιδότηση. Το μεγαλύτερο. Ετσι δημιουργήθικαν (στο βαμβάκι που ξέρω τα διπλοζυγίσματα)
Επαιρνε ο αγροτης ότι δικαιούταν για το βαμβάκι που παρέδιδε έπαιρνε κι ένα κόκαλο για το παραπάνω που έπαιρνε ο βιομήχανος. Και τι έκανε; ΤΙΠΟΤΕ Λες και δεν ήτα απλή η λύση Με βιβλία εσόδων εξόδων.
Φαίνεται ότι παραγω περισσότερα και βγάζω περισσότερα κύριε και θα φορολογηθώ. Ε λοιπον δεν διπλοζυγίζω. Έτσι θα πολεμούσαν και την ακρίβεια στα οπωρολαχανικά. Ποιος χαζος θα έκοβε τιμολογιο 1 Ευρω το κιλό την ντομάτα ενώ θα έπαιρνε μόνο 20 λεπτα; Κανεις
Ποιος είναι λοιπόν ο υπεύθυνος της κατάντιας μας;

Καλώς σας βρήκα και πάλι...

Από τις 9 του περασμένου Νοέμβρη έχω γράψω κείμενο. Αυτό τον καιρό πολλά αλλάξαν.
Να ξεκινήσω από τα προσωπικά μου. Ανήμερα της «Παναγίας της μεσοσπορίτισας» είχα πάλι ένα μικρό ατύχημα (πολύ χαζό μέσα στο σπίτι) και έσπασε το ταλαιπωρημένο δεξί μου πόδι.
Μετά από ταλαιπωρία μιας βδομάδας ο ηρωικός, γιατί ηρωικός θα το γράψω κάποια στιγμή, ορθοπεδικός χειρουργός μου έκανε την συγκόλληση.
Όλο τον χειμώνα, ημερολογιακά 1/12/09 – 26/02/10, την έβγαλα στο κέντρο αποκατάστασης «Αρωγή».
Αυτό το θεωρώ τύχη γιατί εκεί γνώρισα αξιόλογους ανθρώπους (Γιατρούς. Φυσιοθεραπευτές και κυρίως Νοσηλευτές).
Ο κ. Καραμανλής μπόρεσε να απαλαχθεί από την διακυβέρνηση της χώρας και τη φόρτωσε κι αυτή στον κ. Γιώργο Παπανδρέου. Ακολούθησε δηλαδή την πρακτική του Σημίτη, που του φόρτωσε το ΠΑΣΟΚ, ενώ το είχε διαλύσει.
Κι αυτός μας οδήγησε ολοταχώς στα δόντια του ΔΝΤ (ΔοΝιΤη όπως πρωτόπε ο κ. Καλαμούκης στην «Ελληνοφρενειά» του) με την συμπαράσταση της ΕΕ.
Έτσι για μια ακόμη φορά το ΚΚΕ με τα συνθήματα που λοιδορούσαμε το 1981 «Ναι στην ΕΟΚ των λαών κι όχι των μονοπωλίων». Βγήκε αληθινό.
Έχουμε τον «Καλλικράτη», την νέα συνένωση των δήμων. Έτσι ο κ. Ραγκούσης (ως υπεύθυνος υπουργός) ολοκληρώνει το έργο που ξεκίνησε ο κ. Παπαδόπουλος σχετικά με την «διάλυση της Ελληνικής επαρχίας».
Και ο παναθηναϊκός ξαναπήρε το νταμπλ, όπως το 2004 που είχε ξανααλλάξει η κυβέρνηση. Μια χρονιά που δεν ήθελε τον τίτλο ο Ολυμπιακός μια που έκανε το παν να τον χάσει.
Ααααα είχαμε και το ροζ DVD της δεσποινίδος (μια που το κυρία είναι τίτλος τιμής όπως το κύριος) Τζούλιας Αλεξανδράτου και είμαστε σε αναμονή της συνέχειας. Όπως και αυτό της ψευοεπώνυμης κ. (ακόμη) Μαριάννας Ντούβλη.
Απ την Δευτέρα (μεθαύριο) λοιπόν έχουμε τόσα να ασχοληθούμε. Πάλι στους ίδιους ρυθμούς. Καθημερινά μια υποκειμενική άποψη, το Σάββατο κάποιο άρθρο ή σκίτσο και την Κυριακή ρεπό.
Φυσικά και για σήμερα ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ. Φέτος έχει ξεχωριστό νόημα μια που μας παρενοχλούν οι εξωτερικοί φίλοι μας (μετά από λάθη του Μητσοτάκη και του Σημίτη, του κ. Κωστα Καραμανλή και του κ. Γιώργου Παπανδρέου που τα διατυμπάνισε) με τον ΔοΝιΤη (Δ.Ν.Τ.) παίρνουν ξεχωριστή διάσταση.