ΧΡΕΟΚΡΑΤΙΑ: Το ντοκιμαντέρ που καταδεικνύει την κατοχή της Ελλάδας από ΔΝΤ και ΕΕ

Σ’ ένα από τα τελευταία τεύχη του (79/21-4) το καλό περιοδικό «Επίκαιρα» είχε ένα μεγάλο αφιέρωμα στο ντοκιμαντέρ Χρεοκρατία. Ένα ενδιαφέρων ντοκιμαντέρ (το έχω στο link εδώ ) των Λεωνίδα Βατικιώτη, Άρη Χατζηστεφάνου, Κατερίνας Κιτίδη.
Το κείμενο είναι μια περίληψη από τους δημιουργούς (με τον ίδιο τίτλο). Είναι σίγουρο πως όσοι το διαβάσουν το 1:15 σχεδών που κρατά το ντοκιμαντέρ θα σας φανεί πολύ λίγο

* * *

Καρέ καρέ τις μαύρες μέρες της Ελλάδας υπό την κατοχή... του ΔΝΤ παρουσιάζει το ντοκιμαντέρ Debtocracy – Χρεοκρατία, που κατέγραψε ρεκόρ τηλεθέασης. Πρωταγωνιστής είναι η φτώχεια, τα «λουκέτα» και η ανεργία που έχουν εγκατασταθεί για τα καλά στη ζωή μας, αφότου έγινε η προσφυγή στον κατ’ ευφημισμό μηχανισμό διάσωσης. Τα λόγια του Μανόλη Γλέζου για την απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας και την ανάγκη να ελευθερωθεί η Ελλάδα από τη σκλαβιά του ΔΝΤ πραγματικά συγκλονίζουν.
Το ντοκιμαντέρ Χρεοκρατία ξεκινά περιγράφοντας το πώς φτάσαμε έως εδώ. Οι αιτίες της κρίσης αναζητούνται στις δαπανηρές επιχειρήσεις διάσωσης των τραπεζών, στην υιοθέτηση του ευρώ και την οικονομική διείσδυση της Γερμανίας στις περιφερειακές χώρες, στους χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές, τους δαπανηρούς Ολυμπιακούς Αγώνες, τις ιδιωτικοποιήσεις και τα εκατομμύρια που δόθηκαν χωρίς ποτέ κανείς να λογοδοτήσει για αχρείαστους εξοπλισμούς ή σε τράπεζες, όπως η Goldman Sachs.
Το ντοκιμαντέρ Χρεοκρατία αποτελεί υπόδειγμα τεκμηρίωσης, καθώς τα επιχειρήματά του υποστηρίζονται από κορυφαίους επιστήμονες που περνούν μπροστά από το φακό, δίνοντας τη δική τους ερμηνεία για την κρίση: Ο Κώστας Λαπαβίτσας, ο Ερίκ Τουσέν, ο Ντέιβιντ Χάρβεϊ, ο Αλέν Μπαντιού, ο Ζεράρ Ντιμενίλ, ο Σαμίρ Αμίν και άλλοι εξηγούν τις βαθύτερες αιτίες της κρίσης όπως ξέσπασε, υπό την παρούσα μορφή της, το Σεπτέμβριο του 2008. Το ντοκιμαντέρ δείχνει, επίσης, τον καταστρεπτικό ρόλο που έπαιξε το ΔΝΤ και σε άλλες χώρες που είχαν την «τύχη» να τις επισκεφθεί, όπως η Αργεντινή.
Μεγάλο μέρος της πρωτοφανούς επιτυχίας του το οφείλει στο ότι έχει πρόταση. Συγκεκριμένα, προβάλλει τη λύση του Ισημερινού για τη δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του δημόσιου χρέους, έτσι ώστε ο ελληνικός λαός να μάθει τι χρωστά, σε ποιον τα οφείλει και υπό ποιους όρους τα δανείστηκε. Αποτελεί δημοκρατικό του αίτημα και στοιχειώδης υποχρέωση της Πολιτείας. Η διέξοδος αυτή υποστηρίζεται με μια ιστορική αναδρομή στην έννοια του «απεχθούς χρέους», όπως ξεκίνησε τη διαδρομή της στα τέλη του 19ου αιώνα, μέχρι τις παραμονές της επέμβασης των Αμερικανών στο Ιράκ το 2003. Γιατί όχι και στην Ελλάδα;
Οι αιτίες της κρίσης
Το θεμελιώδες και τόσο απλό ερώτημα είναι: Ποιος προκάλεσε την κρίση; Πού οφείλεται, με λίγα λόγια, η εκτίναξη του δημόσιου χρέους, η οποία αποτέλεσε μια πρώτης τάξης ευκαιρία για να ενταχθεί η Ελλάδα στο σφαγείο ΔΝΤ - ΕΕ; Η απάντηση που έδωσε η Χρεοκρατία είναι ότι η κρίση δεν έχει καμιά σχέση με όσα υποστηρίζει η κυβέρνηση και η «ενσωματωμένη» ενημέρωση – για να χρησιμοποιήσουμε ορολογία που πρωτοεισήχθη στο πλαίσιο της διατεταγμένης κάλυψης των αμερικανικών πολεμικών επεμβάσεων, έμελλε όμως να δοξαστεί στα πεδία των μητροπολιτικών, οικονομικών μαχών. Δεν φταίει η τεμπελιά των Ελλήνων, οι δήθεν υψηλές μας αποδοχές και το υποτιθέμενο γενναιόδωρο σύστημα Υγείας. Με βάση όσα μαρτυρούν οι συνεντευξιαζόμενοι του Debtocracy, η δημοσιο¬νομική κρίση οφείλεται:
Πρώτον, στην υποκείμενη και χρονικά προγενέστερη οικονομικά κρίση που υπό την παρούσα μορφή της ξέσπασε το Σεπτέμβριο του 2008, οδηγώντας κορυφαία χρηματοπιστωτικά ιδρύματα στο χείλος της χρεοκοπίας. Η συνέχεια είναι γνωστή. Οι τράπεζες δεν χρεοκόπησαν, αλλά χρεοκόπησαν τα κράτη που πήγαν να τις σώσουν, παθαίνοντας ό,τι κινδυνεύουν να πάθουν οι πιο αρχάριοι και ατζαμήδες ναυαγοσώστες. Οι ίδιες οι τράπεζες, που διασώθηκαν από τους φορολογούμενους, αποφασίζουν να δαγκώσουν το χέρι που τις βοήθησε, ποντάροντας στη χρεοκοπία των κρατών.
Η δεύτερη και πιο μακροπρόθεσμη αιτία που προκάλεσε τη δημοσιονομική κρίση σχετίζεται με τη συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη και στην όξυνση των ανισοτήτων στο εσωτερικό της. Προς επίρρωση, το γεγονός ότι τα πρώτα θύματα της κρίσης ήταν οι περιφερειακές χώρες της Ευρωζώνης: Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία και Ιταλία. Αυτές, δηλαδή, που όλα τα προηγούμενα χρόνια είδαν τα εμπορικά τους ισοζύγια να αλώνονται από τις γερμανικές εξαγωγές. Τα γνωστά... PIIGS.
Σε βάθος ανάλυση
Στη συνέχεια, το ντοκιμαντέρ εισέρχεται στις επιπλέον, αλλά εξίσου σοβαρές, αιτίες της δημοσιονομικής κρίσης: Τη μείωση των φορολογικών συντελεστών των ανώνυμων εταιρειών, που ξεκίνησε από τη δεκαετία του ’80 για να συνεχιστεί μέχρι και σήμερα –αρκεί μια ματιά στο τελευταίο, σκανδαλώδες, φορολογικό νομοσχέδιο του Γ. Παπακωνσταντίνου–, στερώντας τα δημόσια ταμεία από πολύτιμους και, το σημαντικότερο, αναντικατάστατους πόρους. Τις ιδιωτικοποιήσεις, που στο όνομα της εξυγίανσης των δημόσιων οικονομικών συρρίκνωσαν τη δημόσια σφαίρα, εξαφάνισαν τα δημόσια αγαθά και μαζί με αυτά ασύλληπτους πόρους, που, αντί να συμβάλουν στη χρηματοδότηση των συντάξεων και των σχολείων, αβγαταίνουν τα εταιρικά κέρδη της Deutsche Telekom και πολλών... προσωπικών λογαριασμών. Τέλος, οι Ολυμπιακοί Αγώνες, με τα δισεκατομμύρια που δόθηκαν για να αγοραστούν συστήματα ασφαλείας που δεν παραδόθηκαν ποτέ και επίσης κτιριακές εγκαταστάσεις και αθλητικές υποδομές που δεν χρησίμευσαν σε κανέναν, έπειτα από εκείνες τις λίγες εβδομάδες, και σήμερα ρημάζουν. Πρόκειται για σπατάλες σκανδαλώδεις που εγκρίθηκαν από όλους αυτούς που σήμερα εμφανίζουν το ΔΝΤ και την ΕΕ ως τη Νέμεσή μας, σφυρίζοντας αδιάφορα για τις δικές τους τεράστιες και εγκληματικές, προσωπικές και πολιτικές ευθύνες: Από τον Παπανδρέου και τον Λοβέρδο μέχρι τον Παπακωνσταντίνου και τον Ρέππα... Το ντοκιμαντέρ επιχειρεί να περάσει από τις ανώδυνες γενικότητες στις προσωπικές ευθύνες κορυφαίων πολιτικών προσώπων. Τα αποσπάσματα του κ. Βουλγαράκη από την αμερικανική κρατική τηλεόραση, όπου πανευτυχής δηλώνει ότι η χώρα έδωσε για τους Ολυμπιακούς περισσότερα από όσα μπορούσε να αντέξει, προκαλούν ερωτήματα για την επικίνδυνη ελαφρότητα του πολιτικού προσωπικού που μας οδήγησε έως εδώ και συνεχίζει την πολιτική του σταδιοδρομία σαν να μην συμβαίνει τίποτε... «Business as usual», θα λένε, παρότι ήρθε το ΔΝΤ, καταργήθηκαν οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας και κινδυνεύουν άμεσα με «λουκέτο» ιστορικά νοσοκομεία με ζωή και προσφορά στη δημόσια υγεία δεκαετιών.
Καταλογισμός ευθυνών
Ο καταλογισμός των ευθυνών στους πολιτικούς του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ προκάλεσε και τις περισσότερες επικρίσεις που καταγράφηκαν στον Τύπο και τα blogs απέναντι στο Debtocracy. Δεν αναφερόμαστε, βέβαια, στην καλοπροαίρετη και εμπεριστατωμένη κριτική, η οποία άλλωστε αποτελούσε και ζητούμενο γι’ αυτή την παραγωγή. Αναφερόμαστε σε μικρές ομάδες, που, όπως προκύπτει και από τα στατιστικά στοιχεία του σχολιασμού στο Facebook –και κυρίως στο Twitter– έστελναν εκατοντάδες μηνύματα, σε μια προσπάθεια να κατευθύνουν τη σχετική συζήτηση. Αναφερόμαστε όμως και σε μεγάλα μέσα ενημέρωσης...
Αναμενόμενο κι αυτό, τουλάχιστον από όσους άκριτα χαιρέτιζαν την υλοποίηση της νέας «Μεγάλης Ιδέας» με την ένταξη στο ευρώ, καλώντας μας όλους να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα, λες και είμαστε ασπόνδυλα. Από τα εκδοτικά συγκροτήματα που δάκρυζαν από συγκίνηση με τους Ολυμπιακούς, χαρακτηρίζοντας κακομοίρηδες, φτωχο-Βαλκάνιους και «λίγους» όσους αναρωτιούνταν από τότε για το κόστος. Από τηλεπερσόνες που ζητούσαν ακόμη ταχύτερες ιδιωτικοποιήσεις, χαρακτηρίζοντάς τες βάλσαμο για την οικονομία, επιχειρούν ακόμη και τώρα –που διαψεύστηκαν όλες οι υποσχέσεις τους– να πάρουν τη ρεβάνς. Με βάση τη σημερινή κριτική, κατηγορούνται για παραβίαση της δεοντολογίας όσοι απλώς δεν δίνουν το λόγο στη Διαμαντοπούλου να εξηγήσει γιατί πρέπει να κλείσουν χίλια σχολεία. Ένα χρόνο τώρα, από τα τηλε-παράθυρά τους έχουν περάσει όλες οι δυνατές παραλλαγές του διλήμματος «Μνημόνιο ή χρεοκοπία». Επιτέθηκαν στους εργαζόμενους στα λιμάνια, χαρακτήρισαν υπαίτιους τους διαδηλωτές της 5ης Μαΐου για το θάνατο των εργαζομένων στη Marfin, εμφάνισαν την κατάργηση των δρομολογίων του ΟΣΕ ως την τελευταία λέξη του αστικού εκσυγχρονισμού και τώρα ζητούν από τους επικριτές τους να φανούμε αντικειμενικοί, παρουσιάζοντας και τις δύο απόψεις. Από τους υπέρμαχους, λοιπόν, του Μνημονίου και με στόχο την υπεράσπισή του –και όχι το σεβασμό στην αντικειμενικότητα– προήλθαν αρκετές από τις επιθέσεις.
Ένα άλλο τμήμα της κριτικής φάνηκε να επιχειρεί να αποκρύψει πίσω από τόνους στοιχείων το βασικό θέμα του ντοκιμαντέρ: Την ανάγκη δη¬μιουργίας Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου. Σε ορισμένες περιπτώσεις, κείμενα που ξεπερνούσαν τις χίλιες λέξεις κατάφεραν να μην αναφερθούν ούτε μία φορά στο συγκεκριμένο ζήτημα, ενώ αναζητούσαν εναγωνίως διαφορές ανάμεσα στο παράδειγμα της Ελλάδας και του Ισημερινού. Η συγκεκριμένη χώρα, η οποία άλλοτε παρουσιά¬ζεται σαν τριτοκοσμικός παρίας και άλλοτε σαν ενεργειακή υπερδύναμη, φαίνεται να προκαλεί την οργή αρκετών εκ των επικριτών του ντοκιμαντέρ – ίσως επειδή βρήκε το ηθικό ανάστημα να πει «όχι» στο ΔΝΤ.
Και, εντέλει, από πότε δύο χώρες πρέπει να είναι φτιαγμένες σαν δυο σταγόνες νερό για να ζητήσουν το αυτονόητο: Να μάθουν τι χρωστάνε και σε ποιον και να γνωρίζουν εάν πρέπει να πληρώσουν ένα χρέος που ενδέχεται να αποδειχτεί παράνομο ή μη νομιμοποιημένο;
Υπάρχει ελπίδα!
Ανεξαρτήτως της άποψης που θα σχηματίσει κανείς για το ντοκιμαντέρ, πιστεύουμε ότι το Debtocracy έδωσε εξετάσεις και πέτυχε σε ένα δύσκολο στίβο της ενημέρωσης: Να φέρει στο ευρύ κοινό τις απόψεις διακεκριμένων επιστημόνων των λεγόμενων μη ορθόδοξων οικονομικών. Η μάχη αυτή θα είχε χαθεί εάν δεν υπήρχε η συνεργασία επαγγελματιών του χώρου, όπως ο Κώστας Εφήμερος, που ανέλαβε αφιλοκερδώς την παραγωγή με την εταιρεία BitsnBytes, και ο Άρης Τριανταφύλλου, που υπέγραψε το μοντάζ και τη σκηνοθετική επιμέλεια. Αποφεύγοντας σκηνοθετικά και εικαστικά κλισέ, κατάφεραν να δέσουν συνεντεύξεις σημαντικών κοινωνικών επιστημόνων –από τον Ντ. Χάρβεϊ και τον Αλ. Μπαντιού μέχρι τον Σ. Αμίν και τον Κ. Λαπαβίτσα–, ακόμη και μέσα από κινούμενα σχέδια και animation. Έτσι, κατάφεραν να διηγηθούν την ιστορία της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης από τη δεκαετία του ’70, τα αίτια της συσσώρευσης του ελληνικού δημόσιου χρέους αλλά και να περιγράψουν δύσκολες έννοιες, όπως το απεχθές χρέος. Έδειξαν με τον τρόπο αυτό ότι η τηλεοπτική φόρμα μπορεί να είναι ευχάριστη στο θεατή χωρίς να θυσιάζει την ουσία των επιχειρημάτων. Επαφίεται στη συνεργασία των δημοσιογράφων και των συνεργατών τους τι θα επιλέξουν. Καθοριστική σημασία, επίσης, στο αποτέλεσμα είχε και η μουσική του Γιάννη Αγγελάκα, που σε πολλά σημεία με τη δραματικότητά της ανέλαβε πρωταγωνιστικό ρόλο. Οι Ερμής Γεωργιάδης και Aris RSN συνεισέφεραν επίσης στη μουσική επένδυση.
Αν ορισμένοι μίλησαν για πολιτικό θάρρος –και άλλοι για θράσος– σε ορισμένα σημεία του ντοκιμαντέρ –όπως η σύγκριση του Ντομινίκ Στρος-Καν με το δικτάτορα Γιώργο Παπαδόπουλο–, εμείς αναρωτιόμαστε εάν η ίδια θετική ή αρνητική κριτική θα έπρεπε να ασκηθεί πρώτα στην ίδια την ελληνική κοινωνία. Θα μπορούσε ένα ντοκιμαντέρ να αγνοήσει τη βαθιά πεποίθηση ενός μεγάλου τμήματος του πληθυσμού ότι ζει κάτω από συνθήκες οικονομικής κατοχής; Το Debtocracy δεν θέλησε απλώς να περιγράψει ή να εκθρέψει την υπάρχουσα οργή, αλλά να προσφέρει μια σαφή και δυνατή διέξοδο, συγκεκριμένα την πρόταση για τη Δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου, που θα ανοίξει τα βιβλία του δημόσιου χρέους. Αυτό είναι και το συμπέρασμα του Debtocracy: Η αποπληρωμή του δημόσιου χρέους δεν αποτελεί μονόδρομο. «Κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να πληρώσει το χρέος, αφού αυτό συσσωρεύτηκε λόγω της φαύλης λειτουργίας των αγορών», τονίζει ο Σαμίρ Αμίν στο τέλος του ντοκιμαντέρ. Ο Ερίκ Τουσέν υπογραμμίζει πως «είναι ανήθικο να πληρώνεις ένα ανήθικο χρέος» κι ο Κώστας Λαπαβίτσας σημειώνει πως «και όλο το ελληνικό χρέος των 350 δις να αποδειχτεί νόμιμο, που δεν θα αποδειχτεί, πάλι η Ελλάδα δεν μπορεί να το σηκώσει, πάλι δηλαδή θα πρέπει να διαγραφεί»! Γι’ αυτό πιστεύουμε ότι το Debtocracy αγκαλιάστηκε από τόσους ανθρώπους. Γιατί έδειξε ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος από την πείνα και την ανεργία που επιβάλλουν ΠΑΣΟΚ - ΔΝΤ - ΕΕ.
Συγκινητική ανταπόκριση
Η καθαρή κοινωνική στράτευση και τοποθέτηση του Debtocracy, την οποία ουδέποτε αρνηθήκαμε, αποδείχτηκε αρκετά πιο «ισχυρό χαρτί» απ’ ό,τι θα μπορούσαμε κι εμείς να προβλέψουμε. Ίσως γιατί ο κόσμος συνειδητοποιεί κάτι που είχε πει παλαιότερα ο μεγάλος Αμερικανός διανοητής Χάουαρντ Ζιν: «Δεν μπορείς να είσαι ακίνητος (αμέτοχος) μέσα σε ένα κινούμενο τρένο». Το Debtocracy, χωρίς επιφυλάξεις, στάθηκε με τη μεριά των απεργών και όσων πλήττονται από τα μέτρα της κυβέρνησης και ό,τι συνδέθηκε με όλες τις προσπάθειες που έχουν καταβληθεί τον τελευταίο χρόνο ενάντια στην πανώλη ΔΝΤ - ΕΕ, με πιο πρόσφατη την Πρωτοβουλία για τη Συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του δημόσιου χρέους. Το Debtocracy θέλησε να γίνει η φωνή τους και γι’ αυτό πιστεύουμε ότι η τεράστια ανταπόκριση των θεατών εκπέμπει και ένα ελπιδοφόρο μήνυμα: Την πρόθεση του κόσμου να στηρίξει ανεξάρτητες παραγωγές. Αυτή η στήριξη έγινε εμφανής από την πρώτη στιγμή, όταν, ερχόμενοι αντιμέτωποι με τα έξοδα παραγωγής, απευθυνθήκαμε στον κόσμο με το μότο «Γίνε παραγωγός» και ζητήσαμε να μας χρηματοδοτήσει, δεδομένου δε ότι δημοσιογράφοι και επιμέλεια δεν αμειφθήκαμε με κανέναν τρόπο. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν συγκινητική και πέρα από κάθε πρόβλεψη. Σημαντική, επίσης, ήταν και η οικονομική βοήθεια που μας προσέφεραν τα συνδικάτα: Η ΑΔΕΔΥ και πολλά πρωτοβάθμια σωματεία (Δήμου Εργαζομένων Νέας Ιωνίας, Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Πειραιά, συνδικάτο ενέργειας «Η Αλληλεγγύη» και πολλά ακόμη). Αξίζει, μάλιστα, να αναφερθεί πως η οικονομική τους στήριξη δεν συνοδεύτηκε από καμιά απαίτηση σε ό,τι αφορά στο περιεχόμενο του ντοκιμαντέρ και στις θέσεις που υποστηρίξαμε.
Το Debtocracy δεν σταματά εδώ. Ήδη υπάρχει ένα πολύ πλούσιο υλικό από συνεντεύξεις και στοιχεία τεκμηρίωσης που το επόμενο διάστημα θα ανέβει στην ιστοσελίδα, μια και στο ντοκιμαντέρ αξιοποιήθηκε ένα ελάχιστο τμήμα τους. Στην ιστοσελίδα έχουν, επίσης, αναρτηθεί ερωτήσεις και απαντήσεις γύρω από θέματα που θίγει το ντοκιμαντέρ και σχετίζονται κυρίως με το δημόσιο χρέος και την παύση πληρωμών, οι οποίες συνεχώς θα ανανεώνονται. Όλο αυτό το υλικό σύντομα θα είναι διαθέσιμο και για τον κόσμο που δεν έχει πρόσβαση στο internet. Τις επόμενες μέρες αναμένονται, μάλιστα, και οι υποτιτλισμοί, που θα επιτρέψουν την «εξαγωγή» του Debtocracy σε πολλές ακόμη ευρωπαϊκές χώρες, καθώς εξαρχής σχεδιάστηκε με κριτήριο να μπορεί να φανεί χρήσιμο σε όλους τους λαούς της Ευρώπης.

Επιδιώκουν και τον φυσικό αφανισμό μας

Παρακολουθώντας το πρωί την εκπομπή «Καλημέρα Ελλάδα» έγινε αναφορά στις αποδείξεις.
Το τι πρέπει να μαζέψουμε και (ακόμη μια φορά) για τα τεκμίρια και το πως υπολογίζονται.
Ειπώθηκε πως αυτά πλέον είναι αθροιστικά. Δηλαδή (το παράδειγμα δεν είναι πραγματικό)
Αν έχεις μισθό ή σύνταξη 15.000 ευρώ
Έχεις ένα σπίτι με τεκμήριο 1000 ευρώ
Έχεις ένα αυτοκίνητο με τεκμήριο 1000 ευρώ
Τότε το φορολογητέο εισόδημα είναι 17.000 ευρώ
Και καλά (ας πούμε) εδώ μας θέλουν χωρίς περιουσία και μεταφορικό μέσο. Έστω καλά κι ότι οι απαλλαγές φόρων στο στεγαστικό δάνειο γίνονται τεκμήριο (και προστίθενται. (τώρα ανέβηκαν τα επιτόκια)
Αν είσαι ανύπαντρος (κι εδώ τυχαία γιατί συγχύστηκα τόσο που δεν συγκράτησα νούμερα) έχεις τεκμήριο 1.000 ευρώ
Αν είσαι παντρεμένος 2.000 ευρώ
Και 1000 το κάθε παιδί.
Φτάνουμε λοπόν για ΄τον οιγενειάρχη με 2 παιδιά του παραδείγματος 21.000 ευρώ. Δηλαδή μας θέλουν μόνους και άτεκνους
Αυτή η κυβέρνηση λοιπόν θα πρέπει να ΦΥΓΕΙ αύριο Κυριακή (πρωτομαγιά) αφού δεν έφυγε χθες.
Γιατί δεν επιδιώκει μόνο την εξαθλίωση μας αλλά και τον αφανισμό μας ως έθνος.

Ευκαιρία να πάνε στις συγκεντρώσεις

Απεργιακές κινητοποιήσεις για τους λιμενεργάτες την Πρωτομαγιά. Μα είναι είδηση αυτό; Η πρώτη του Μάη δεν είναι αργία είναι απεργία.
Φέτος όμως οι λιμενεργάτες κολλάν και μια εικοσιτετράωρη του Σαββάτου κι έτσι έχουμε 48ωρη.
Ε και τι έγινε θα μου πείτε. Πρώτη φορά οι λιμενεργάτες απεργούν για σαράντα οκτώ ώρες; Και ακούγονται τόσο πολύ οι διαμαρτυρίες για το τι θα κάνουμε που θα μείνουν αποκλεισμένα για δύο μέρες τα νησιά; Λένε εν μέρει την αλήθεια.
Οτι δηλαδή κάποιος ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΑ ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΙ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ,
Όμως δεν τους πόνεσε μόνο αυτό, Ας μη μπορούν να πάνε στην Μύκονο την πρωτομαγιά.
Είναι και το άλλο. Πολύς κόσμος θα μείνει στην Αθήνα, μια που δε θα μπορέσουν να πάνε να δούνε τους δικούς τους ή (με) τους φίλους τους στα νησιά τους και θα μείνουν στην Ηπειρωτική Ελλάδα.
Και οι πιο πολλοί στην Αθήνα μια που δεν είναι εποχή για έξοδα. Έτσι θα πάνε στις συγκεντρώσεις και των συνδικάτων (ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ) και του ΠΑΜΕ.

Ανεκδοτακι για αρχη

Το είδα στο αυτοκινητιστικό blog autocarnet.blogspot.com την περασμένη Δευτέρα

* * *

Ένας Έλληνας πεθαίνει και φτάνει στη ρεσεψιόν της Κόλασης και ο υπάλληλος του ανακοινώνει ότι επειδή είναι υπήκοος χώρας μέλους της Ευρωπαϊκής Ενωσης, μπορεί να διαλέξει μία από τις κολάσεις των χωρών-μελών.
Σκέφτεται λίγο και αποφασίζει να πάει στη Γερμανική. Οργανωμένη χώρα σου λέει, τόσα χρόνια στην Ελλάδα τι κατάλαβα, μου βγάλανε το λάδι.
Τουλάχιστον, ας πάρω μυρωδιά του τί σημαίνει Ευρώπη, έστω και στην κόλαση.
Φτάνει λοιπόν μπροστά στην πύλη της γερμανικής κολάσεως. Μαύρο μάρμαρο, καλογυαλισμένο, σιδερένια πύλη και ψηλά γράφει με μεγάλα γράμματα ΚΟΛΑΣΗ στα γερμανικά… Χτυπάει….
Του ανοίγει ένας άψογα ντυμένος υπάλληλος και τον ρωτά τι θέλει.
- Να δω, του απαντά εκείνος πώς είναι.
- Ούτε να το σκέφτεστε, του απαντά ο υπάλληλος! Όλη την ημέρα μας δέρνουνε με κάτι τεράστια μαστίγια και το βράδυ μας βάζουν σε κάτι τεράστια βαρέλια γεμάτα σκατά!! Φρίκη! Φρίκη!
Όπου φύγει-φύγει ο ρωμιός…… Δοκιμάζει τις υπόλοιπες κολάσεις, τα ίδια.
Έτσι, απογοητευμένος, καταφεύγει στην έσχατη λύση, την ελληνική κόλαση!
Φτάνει λοιπόν έξω από την πύλη. Μία πύλη εγκαταλειμμένη, βρώμικη όπου στο ψηλότερο σημείο της υπάρχει με μεγάλα φωσφορίζοντα γράμματα η λέξη ΚΟΛΑΣΗ. Το Κ και το Λ φυσικά δεν ανάβουν.
Έτσι η επιγραφή γράφει: -Ο-ΑΣΗ.
- Ελληνική ανοργανωσιά….μουρμουρίζει.
Όσο πλησιάζει, ακούει κάτι περίεργους θορύβους…… Μοιάζουν με μουσική. Πλησιάζει περισσότερο. Η μουσική πλέον ακούγεται ολοκάθαρα. Μπουζούκια, μπαγλαμάδες κλπ. Χτυπάει…
Του ανοίγει ένας τύπος κρατώντας μία μπουκάλα στο χέρι, εντελώς φέσι και τον ρωτά τι θέλει.
- Ήρθα να δω πώς είναι του λεει και βάζει το κεφάλι του μέσα…
Τραπέζια, κάπνα, κάτι γκόμενες χορεύουν πάνω στα τραπέζια,
τσιφτετέλια, νταούλια…..
Γενικώς, μπάχαλο. Τρελαίνεται ο τύπος….τί γίνεται εδώ, ρωτά.
- Ασε φίλε, χάλια του λεει ο μεθυσμένος. Η κατάσταση είναι δραματική εδώ πέρα. Μας δέρνουν όλη μέρα με κάτι τεράστια μαστίγια και το βράδυ μας βάζουν σε κάτι τεράστια βαρέλια με σκατά.
- Πλάκα μου κάνεις, ρωτά ο πεθαμένος. Εδώ πίνετε και γλεντάτε……
-Εεε, ξέρεις πώς είναι εδώ στην Ελλάδα . Τη μία δεν έχουμε σκατά, την άλλη χαλάνε τα μαστίγια…

* * *

Μας μισούνε – οι Βοριοευρωπαίοι – και γι’ αυτό. Κάνουμε πάντα εμείς οι Έλληνες την Κόλαση ΟΑΣΗ.
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Φέτος, όπως συχνά συμβαίνει, είναι μέσα στις γιορτές του Πάσχα, η 38η μαύρη επέτειος από την κατάλυση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα από τον χειρούργο (κατά το κακούργο) Γεώργιο Παπαδόπουλο που μας «έδεσε στην χειρουργική κλίνη» επί επτά έτη. Και «μας έσωσε από τον Κουμουνισμό».
Το 2010 μετά από 37 χρόνια και δυο μέρες ο Γεώργιος (πάλι) πιο γνωστός ως Γιωργάκης Παπανδρέου φώναξε τον γιατρό Τρος Καν να σώσει τους τοκογλύφους μας από την Ελλάδα. Αυτός ο Γιώργος τον φώναξε στην ονομαστική του εορτή κάνοντάς την μια μαύρη μέρα. Τουλάχιστον αυτή την προνοητικότητα την είχε ο δικτάτορας. (Ή μήπως ήταν προνοητικότητα του νυν Γιωργάκη να μην έχουμε την έναρξη τβν δυο δικτατοριών την ίδια μέρα
Έτσι μας δίνει ο δόκτωρ το φάρμακο όπως λέει αφού είμαστε άρρωστοι όπως λένε οι εγχώριοι και μη τραπεζίτες και ομοϊδεάτες τους.
Όμως έχουμε μεγάλη βδομάδα κι εκεί που θα πάω τώρα (στο χωριό μου) δεν υπάρχει dsl, μη φανταστείτε πως πάω μακριά 40 χιλιόμετρα από την πόλη αλλά ας όψεται η ιδιωτική πρωτοβουλία. Για αυτό σας λέω από τώρα

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ και

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

(Η ευχή αυτή παίρνει την κυριολεκτική της μορφή πάλι, τα λέμε και πάλι μετά από μια βδομάδα, την Τετάρτη του Πάσχα)

Τους γιουχαραν και στο Μεσολόγγι

Την περασμένη Παρασκευή έκανε δηλώσεις ο Γιώργος ο πρωθυπουργός, α ρε Σια, της χώρας σχετικά με τα μέτρα που θα μας (ξανα) πάρει.http://www.blogger.com/img/blank.gif
Ενώ όλοι περιμέναμε σκληρά μέτρα και ήμασταν έτοιμοι (αρκούντος φοβισμένοι δηλαδή για το τι θα μας έρθει) αυτός παρουσίασε «οδικό χάρτη», όπως είπε και τα μέτρα θα τα ανακοινώσει μετά το Πάσχα.
Αναλυτές και διάφοροι «παπαρολόγοι» είπαν πως το κάνει αυτό για να πάνε οι βουλευτές του και γενικά οι πολιτιξοί στις περιφέρειες τους να κάνουν Πασχα.
Την επόμενη όμως στο, ηρωικό, Μεσολόγγι τιμήθικε η έξοδος όπως κάθε χρόνο το Σάββατο του Λαζάρου.
Κι εκεί δεν οι πολιτικοί μας δεν την γλιτώσαν.
Εκεί βρέθηκαν ο υφυπουργός Περιβάλλοντος, Θ. Μωραϊτης και οι βουλευτές, Α. Μακρυπίδης και Κ.Καραγκούνης, οι οποίοι αποδοκιμάστηκαν από τους παρευρισκόμενους
Αυτό μάλλον είναι προάγγελος για το τι θα ζήσουμε τις μέρες της Αγιας μεγάλης Βδομάδας και κυρίως Παρασκευή και Σάββατο.
Είδομεν

Το ελληνικό αδούλωτο χωριό

Αναδημοσιεύω ανάρτηση του "Νυχτοβατη" του Σαββάτου 16-4-2011
Κόμιξ έχουν κάνει με την Κερατέα

Ο Αστερίξ και ο Οβελίξ απέκτησαν νέο χωριό.
Όλη η Ελλάδα βρίσκετε υπό κατοχή .... όλη ? ΟΧΙ ! ένα χωριό ανυπότακτων αντιστέκεται ακόμη και θα αντιστέκεται για πάντα στους εισβολείς, και η ζωή δεν θα είναι εύκολη για τους Λεγεωνάριους που το φρουρούν.
http://nyxtobaths.blogspot.com/2011/04/blog-post_2068.html

Οι αλώβητοι της κρίσης...

Τις δυσκολίες και την αβεβαιότητα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες σχολιάζει σε άρθρο του στην «Καθημερινή» ο κ. Κωνσταντίνος Ζούλας την περασμένη Πέμπτη (14/4) με τον ίδιο τίτλο. Καθώς, πολύ ήπια είναι αλήθεια τους μόνους που ρίχνουν πως δεν κατάλαβαν τίποτε. Το πολιτικό μας προσωπικό.

* * *

Oτι όλοι βιώνουμε μια πρωτοφανή αβεβαιότητα για το τι θα συμβεί τους αμέσως επόμενους μήνες δεν χρειάζεται στατιστικές αποδείξεις. Το νιώθουμε πια δίπλα μας, με ολόκληρους κλάδους του ιδιωτικού τομέα να επαπειλούνται με δραματική συρρίκνωση, μαγαζιά και επιχειρήσεις της γειτονιάς μας να κλείνουν. Οσοι δεν απολαμβάνουμε το προνόμιο της δημόσιας μονιμότητας, νιώθουμε αίφνης τυχεροί που ακόμη διατηρούμε την εργασία μας, καθώς φίλοι και γνωστοί που θεωρούνταν (και ήταν) άκρως επιτυχημένοι στον ιδιωτικό τομέα ζουν ήδη τον εφιάλτη της ανεργίας. Οι ερωτήσεις «τι θα κάνουμε, τι θα απογίνουμε;» μονοπωλούν τις καθημερινές μας συζητήσεις, καθώς ένας δυσθεώρητος αριθμός εργαζομένων αισθανόμαστε πρωτόγνωρη ανασφάλεια ακόμη και μετά τις ήδη επιβληθείσες ή προεξοφλημένες μειώσεις στους μισθούς μας.
Οι περισσότεροι πολίτες, αναλόγως του «τρένου ζωής» που μας είχαν προσφέρει τα εισοδήματά μας, αντιλαμβανόμαστε πλέον ότι είναι αδύνατο να το ακολουθήσουμε για τα προσεχή (πόσα άραγε;) χρόνια. Ακόμη και όσοι απερίσκεπτα το πράττουν από κεκτημένη ταχύτητα, συνειδητοποιούν πια ότι η κρίση δεν είναι μια μικρή παρένθεση και ότι οι όποιες αποταμιεύσεις θα εξανεμισθούν γρήγορα, αν δεν περικόψουν άμεσα τα έξοδά τους. Αλλά και πώς να συμβεί αυτό, όταν ακόμη και ανελαστικές δαπάνες (πετρέλαιο, βενζίνη, τρόφιμα κ.λπ.) αντί να υποχωρούν, αυξάνονται.
Για τους λόγους αυτούς προκαλεί την εύλογη απορία όλων ότι ο μόνος «κλάδος» που μοιάζει να μην αντιλαμβάνεται καθόλου την αναγκαία αναπροσαρμογή του στα νέα δεδομένα είναι οι βουλευτές. Εχοντας εφησυχάσει στις μικροπερικοπές που αποφάσισαν στα του οίκου τους, διατηρούν στο ακέραιο όλα τα σκανδαλώδη προνόμιά τους –βοηθούς, οδηγούς, αυτοκίνητα, εκπτώσεις, τηλεφωνικές ατέλειες κ.λπ.– χωρίς να κατανοούν την ανάγκη μιας δραστικής πλέον πρωτοβουλίας που θα αποδείξει ότι συνειδητοποιούν το μέγεθος της κρίσης που προκάλεσαν.
Με την οργή των πολιτών να σωρεύεται, ενδεχομένως μόνον η μείωση των βουλευτών σε 200 που είχαν εισηγηθεί σε ανύποπτο χρόνο οι κ. Παπανδρέου και Σαμαράς (το έχουν ξεχάσει;) θα μπορούσε πλέον να αποδειχθεί ικανή ως έμπρακτη μεταμέλεια του πολιτικού προσωπικού. Αλλά ακόμη και αυτή φαντάζει εξωπραγματική στους βουλευτές. Οι μεν του ΠΑΣΟΚ αλληλοσπαράσσονται για τα φρουτάκια, οι δε αντιπολιτευόμενοι περί άλλα τυρβάζουν, χωρίς να συνειδητοποιούν πως στο φάσμα μιας κοινωνικής έκρηξης –όλα δείχνουν πια ότι πλησιάζει– ουδείς θα μείνει αλώβητος...

Καλή τύχη στον Ολυμπιακό

Τελικά παραμένει – μέχρι νεωτέρας – στο λιμάνι ο κ. Βαλβέδε. Αποφασίστηκε η επέκταση του συμβολαίου του, όπως ήταν καθορισμένο άλλο αν ο ίδιος προκάλεσε θέμα εκεί που δεν υπήρχε με σκοπό το πιο πιθανό να τσιμπίσουν πρωτοκλασάτες Ισπανικές ομάδες. Δεν τσίμπησαν (αφού οι πατριώτες του τον ξέρουν) και θα τον λουστούμε ακόμη μια φορά.
Καλή τύχη τον Ολυμπιακό λοιπόν (ή μάλλον στον Olympiacos) που τον έχει στον πάγκο σε μια φορτωμένη χρονιά.
Το τι θα πάθει; Τα δείγματα είναι τελείως αρνητικά. Έχει διώξει παίχτες που τώρα τους βλέπουμε με το κιάλι (εμείς και οι ανταγωνιστές του Ολυμπιακού) όπως τον Σηφάκη
Έχει δώσει δανεικούς Έλληνες ποδοσφαιριστές ενώ πήρε στη θέση τους ξένους. Πιστεύω πως με την είδηση της παραμονής Βαλβέδε στον Πανιώνιο πρέπει ν’ ανοίξαν σαμπάνιες.
Αυτά είναι τα τελείως υποκειμενικά που ως τώρα κι ας μη το θέλουμε δικαιώνεται. Υπάρχουν όμως και αντικειμενικά γεγονότα.
Η ομάδα ξεκινάει δίνοντας το 100% των δυνατοτήτων της στο πρώτο ημίχρονο. Μπορεί να βάλει και ένα και δύο γκολ με τον τρόπο που παίζει.Στη συνέχεια πέφτει. Με αποτέλεσμα αν ο αντίπαλος είναι από τό μέτριο και κάτω έχει καλώς γιατί το πολύ πολύ να δεχθεί ένα γκολ. Ειδικά στην Ελλάδα που η διαιτησία προστατεύει τις μεγάλες ομάδες. Αν είναι άνω του μετρίου όμως το παιχνίδι σίγουρα θα γυρίσει.
Όχι μόνο αν έχει να κάνει με καλές ομάδες, αλλά και με έξυπνους προπονητές. Γιατί σε πολλούς αγώνες «γύρισαν» παιχνίδια από την κίνηση του αντιπάλου προπονητή και δεν υπήρχε η αντίδραση. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά στον Ολυμπιακό δεν γύρισε ποτέ κανένα παιχνίδι με κινήσεις του (με αλλαγή κυρίως που φαίνεται)
Του χρόνου φοβάμαι πως θα γελάσει όλη η Ευρώπη με τα γυρίσματα των σκορ. Θα βλέπουμε 1-0 στο πρώτο ημίχρονο 1-4 τελικό. Αλλά και στο champions league ο Ολυμπιακός δεν έχει τις πιο καλές αναμνήσεις. Όλοι θυμόμαστε τον αποκλεισμό απο την Ανόρθωση του κ. Τιμούρ Κετσπάγια
Καλη τύχη λοιπόν στην ομάδα μου αλλά οι οιωνοί δεν δείχνουν θετικά πράγματα.

Και Πανεπιστημιακοί κατά του μνημονίου

Σε πρόσφατη ημερίδα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών μίλησαν ειδικοί καθηγητές του Πανεπιστημίου για το μνημόνιο και την σύμβαση πτου υπογράφτηκε. Επιτέλους μίλησαν πνευματικοί άνθρωποι όπως οι κ.κ. Κασιμάτης και Μπέης. Σημειωτέων πως και οι δυο τους ηταν από τους συμβούλους του πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου. Ούτε αυτούς συμβουλεύτηκε;
Από όσο γνωρίσω δεν ειπώθηκε κάποια θετική κουβέντα για το μνημόνιο και την κυβέρνηση.
Ως και με τον πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας τα έβαλαν, πολύ ορθώς και κατ’ εμέ. Που υπέγραψε την σύμβαση που όχι απλά μειώνει την Εθνική κυριαρχία της χώρας μας αλλά την παραχωρεί στους δανειστές μας.
Κι όχι μόνο αυτό, αλλά τους δίνει το δικαίωμα να πουλήσουν περιουσιακά στοιχεία της χώρας μας σε τρίτους.
Έτσι δεν θα είναι καθόλου παράξενο να δούμε εκτός της Αμερικανικής σημαίας στην Βουλή των Ελλήνων και την Γερμανική στην Ακρόπολη (Κρίμα που γέρασε πια ο Μανώλης Γλέζος να την ξανακατεβάσει) μια που οι Άγγλοι και Γερμανοί είναι οι δανειστές μας, αλλά μπορεί να δούμε την Σκολιανή σημαία στον Λευκό πύργο ή την Τούρκικη στο νησάκι της λίμνης των Ιωαννίνων και δεν ξέρω εγώ τι άλλο μετά από αγορές των γειτόνων μας.
Βέβαια δεν μεταδόθηκε τίποτε από τα δελτία ειδήσεων όλων των καναλιών για την ημερίδα αυτή. Ίσως κάποια τοπικά της Αθήνας, να το ανέφεραν (έμαθα πως το «Κόντρα» του κ. Κουρή έδειξε και στιγμιότυπα.
Όπως είπε ο κ. Μπέης στην εκπομπή «Καλημέρα Ελλάδα» του κ. Παπαδάκη τέτοιες ημερίδες θα γίνουν σ’ όλη την Ελλάδα.

Να σηκωθεί να φύγει (ο κ. Βαλβεδε)

Αύριο ή μεθαύριο ο πρόεδρος του Ολυμπιακού θα συναντηθεί με το νυν προπονητή του κ. Βαλβέδε να συζητήσουν για την μελλοντική συνεργασία. Πιστεύω τόσο εγώ όσο και οι πιο πολλοί φίλοι της ομάδας πως δε θα πρέπει να γίνει. Κι αυτό για πολλούς λόγους.
Πρώτον για τον τρόπο οργάνωσης της ομάδας. Κυρίως του έμψυχου δυναμικού.
Το κακό άρχισε όταν ήταν ξανά προπονητής της ομάδας. Εφυγαν τότε μερικοί από τους πιο αξιόλογους ποδοσφαιριστές ποτ είχε η ομάδα. Μιλάω για τον Σηφάκη (κυρίως) που ήταν τότε στη σκιά του Νικοπολίδη. Τον αφήσαν ελεύθερο τον πήρε ο Άρης Θεσσαλονίκης και τώρα θέλει να τον «αρπάξει» ο ΠΑΟ που δυστυχώς χρεοκόπησε, δυστυχώς γιατί θέλω να συντρίβεται πλήρεις.
Τότε είχε διώξει τον Λατέσμα τον Λουα λουα και τον Νουνές. Θα μου πείτε είναι τόσο καλοί ήταν; Φυσικά και δεν ήταν αναντικατάστατοι αλλά εκτός απο μια καλή αρχή για την δημιουρία της μεγάλης ομάδας κάποιοι λόγω της ηλικίας εξελίμοι. Να μην ξεχνάμε πως ο Σηφάκης είναι ένας από τους τερματοφύλακες της Εθνικής Ελλάδας.
Σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι ποδοσφαιριστές οι ποδοσφαιρικές ομαδες της Α’ εθνικης, παραδοσιακός εγώ, έχουν γεμίσει από πρώην ερυθρόλευκους.
Σ’ αυτή την δεύτερη θητεία του έχουμε τον διωγμό των Μήτρογλου και του Γκαλίτσιου για να έρθει κάποιος που έκανε άνω κάτω τα αποδυτήρια της ΑΕΚ. Ο Τζιμπουρ.
Ας πούμε οτι αυτά είναι προσωπικές εκτιμήσεις. Η παρουσία όμως της ομάδας στο γήπεδο δεν είναι κάτι καλύτερο. Μου θυμίζει η παρουσία της στον κάθε αγώνα κάποιον που τρέχει σ’ ένα αγώνα δρόμου δέκα χιλιομέτρων σαν σε τετρακοσάρι.
Βέβαια οι αδύναμοι αθλητές δεν μπορούν να τον προσπεράσουν ως το τέλος αλλά τον πλησιάζουν ενώ πιο καλοί τον αφήνουν πολύ πίσω. Άσε που δεν έχει πάρει αγώνα με κινήσεις από τον πάγκο.
Η πιο καλή περίπτωση κατά την προσωπική μου άποψη είναι ο κ. Κούπερ που και καλά στοιχεία έδειξε στον Αρη και ξέρει πια την νοοτροπία των Ελλήνων. Και ισπανόφωνος (για τους φίλους της ομάδας που δε θέλει να χάσει τη θέση της η νυν μεταφράστρια του κ. Βαλβέδε και θα τη βλέπουν σε κάθε νίκη της ομάδας).

Οι άλλες απόψεις για την πορεία της Ελλάδας

Η απεργία των δημοσιογράφων είχε κι ένα καλό. Μη έχοντας η τηλεόραση ενημερωτικές εκπομπές, υπήρχε και χρόνος και διάθεση να ψάξει κανείς τις επαναλήψεις των εκπομπών λόγου κι έρευνας στα πολιτικά πράγματα της χώρας μας.
Το Σάββατο προβλήθηκαν σε επανάληψη από την ΝΕΤ τόσο η εκπομπή του Στέλιου Κούλογλου, «Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα» όσο και του Κώστα Βαξεβάνη «το κουτί της Πανδώρας» που ασχολήθικαν με τα οικονομικά προβλήματα της χώρας μας.
Εγινε εκτενής αναφορά και για την Goldman Sachs και το ΔΝΤ και την ΕΕ.
Το ωραίο είναι πως ακούστηκαν και οι απόψεις του κ Γιάννη Βαρουφάκη που είναι καθηγητής στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Αυτό που κράτησα είναι αυτό που λέω κι εγώ, όπως βλέπω τα πράγματα ως απλός άνθρωπος, χωρίς να έχω κάποια επιστημονική γνώση.
«Το 2008 λέει ο κ. Βαρουφάκης μετά την πτώχευση της Lehman Brothers έχουμε και τον θάνατο του καπιταλισμού όπως τον ξέραμε. Κι από τότε τον κόσμο διοικούν οι χρεοκοπημένοι» εννοώντας το διεθνές χρηματοπιστοτικό σύστημα που μας στέλνει όλη την υφήλιο στον καιάδα του ΔΝΤ.
Έναν καιάδα που μας έριξε ο πρωθυπουργός μας και η κυβέρνησή του με τις πράξεις τους το πρώτο εξάμηνο της θητείας του. Βέβαια όπως είπε ο κ. Σαχινίδης αυτό το αποφάσισαν μόλις βγήκαν τον Οκτώβρη του 2009, που αν ήταν έτσι μια χαρά τα έκαναν και μας οδήγησαν στην καταστροφή.
Το άσχημο είναι πως τώρα πια άρχισαν ν’ ακούγονται άλλες φωνές οπως του κ. Βαρουφάκη και του κ. Καζάκη (οικονομολόγος-αναλυτής με επαγγελματική διαδρομή σε επιχειρήσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Αρθρογραφεί σε τακτική βάση στην εφημερίδα Ποντίκι, στο περιοδικό Hellenic Nexus και στην ιστοσελίδα inprecor.gr. Έχει επίσης καίριο ρόλο στη συγκρότηση της πρωτοβουλίας Σεισάχθεια. Όπως λέει στο blog του ).
Ακούστε τους κ. Παπανδρέου. Γιατί αν πάμε σε λάθος δρόμο να τον αλλάξουμε όσο είναι καιρός

Απεργία στα ΜΜΕ, ενημερωτική συσκότιση;

Ελειξε σήμερα το πρωί (Δευτέρα 11/5) η 4ημερη απεργία των δημοσιογράφων που βύθισε σε ενημερωτικό σκοτάδι την χώρα τις τελευταίες μέρες. Μάλιστα σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο για την χώρα.
Δεν το θεωρώ τυχαίο που η κυβέρνηση βρήκε αυτή την περίοδο προσπάθησε να περάσει τον νόμο για τον τζόγο (φρουτάκια) και πως έκλεισαν 2 νοσοκομεία (Αρεταίειο και Αιγινίτιο) όπως κι ένα ΤΕΙ.
Βέβαια άκουσα πως οι βουλευτές τπυ ΠΑΣΟΚ ανέιδρασαν στο ελάσσων και περνάνε τα μείζονα Στο χέρι τους είναι να μας αποδείξουν πως έγιναν βουλευτές όως τους ορίζει το σύνταγμα και δεν είναι πια «πρόβατα που είναι κλεισμένα στο μαντρί» Γιατί κατά τον Ευάγγελο Αβέρωφ αν φύγουν από το μαντρί τους τρώει ο λύκος
Δεν ξέρω τι θα ακούσουμε ακόμη. Δεν σας κρύβω πως προσωπικά από την Πέμπτη
Μάλιστα όταν άκουσα πως θα βρίσκονται στην Ελλάδα οι «δήμιοι της χώρας μας», η τρόικα δηλαδή και πως στις 15 του μηνός αναμένονται μέτρα (να μας πάρει ο Παπακωνσταντίνου τα μέτρα πάλι δηλαδή).
Και μερικά μικρά όπως η συμπαράσταση του Μίκη Θεοδωράκη στους καταληψίες της Κερατέας
Έγινε πολυήμερη απεργία (2 μήνες) των δημοσιογράφων και το 1975 και οι συνδικαλιστικές τους οργανώσεις εξέδωσαν την δική τους εφημερίδα την «Αδέσμευτη Γνώμη» η οποία εξαντλήθηκε σε χρόνο ρεκόρ.
Σήμερα που έχουμε κι άλλα μέσα (ραδιόφωνο και τηλεόραση) θα μπορούσαν να βγάζουν εκπομπή από κάποιο στούντιο και να το μεταδίδει όποιος θέλει. Μόνο έτσι η απεργία δεν θα υπηρετεί την εξουσία.
Ελπίζοντας να μην ακούσουμε κάτι πολύ δυσάρεστο που έγινε την περίοδο αυτή της αργίας σταματώ για σήμερα.

Επάγγελμα: Ελληνας πολιτικός

Την περασμένη Κυριακή (2/4) ο συγγραφέας κ. Απόστολος Δοξιάδης σε άρθρο του στην «Καθημερινή» με τον ίδιο τίτλο λέει όσα λέμε όλοι μας. Χαρακτηρίζει τους πολιτικούς μας όπως τους πρέπει. Βλέπουμε να ξέρει καλά τα προτερήματα και τα ελαττώματα ΟΛΩΝ αυτών που ασκούν το συγκεκριμένο επάγγελμα.
Δυστυχώς οι εξαιρέσεις που ξέρουμε όλοι μας επιβεβαιώνουν τον κανόνα και δημιουργούν αμφιβολίες για την ύπαρξη τους (λέμε όλοι «βρε μήπως;»)

* * *

Η απέχθεια του Έλληνα πολίτη για τους πολιτικούς αυξάνεται τελευταία κατακόρυφα, καθώς η κρίση που μας μαστίζει οξύνεται. Η αιτία της απέχθειας επικυρώνεται καθημερινά από λόγια και έργα πολιτικών, που δείχνουν ότι οι άνθρωποι αυτοί όχι απλώς δεν συμβάλλουν στη λύση των προβλημάτων μας, αλλά φέρονται σα να μην έχει καταλάβει καν ότι υπάρχουν. Οι νοήμονες πολίτες απορούν: είναι δυνατόν να μη συνειδητοποιούν οι πολιτικοί το τι συμβαίνει; Δεν βλέπουν τον γκρεμό που οδηγούμαστε; Υστερούν μήπως βιολογικά, είναι διανοητικά καθυστερημένοι; Ή μήπως βλέπουν, αλλά εθελοτυφλούν;
Βέβαια, η περιγραφή των χαρακτηριστικών του είδους «σύγχρονος Έλληνας πολιτικός» δεν εμπνέει αισιοδοξία. Είναι άνθρωπος μέσης (και κάτω) νοημοσύνης, αλλά κουτοπόνηρος, αμβλυμένης ηθικής αντίληψης, ημιμαθής (όταν δεν είναι εντελώς αμαθής), πολιτιστικά και πολιτισμικά υπανάπτυκτος. Αν έχει πτυχίο πανεπιστημίου, μάλλον το πήρε χαριστικά, ως στέλεχος φοιτητικής νεολαίας, ενώ αν δηλώνει κάποιο επάγγελμα, είτε δεν το άσκησε ποτέ, είτε -αν το άσκησε, λιγουλάκι- κινήθηκε στον πάτο του. (Αν, για παράδειγμα, δηλώνει οδοντίατρος, δεν θα του εμπιστευόμασταν σε καμία περίπτωση τα δόντια μας.) Τι τον οδήγησε λοιπόν στο αξίωμά του; Μήπως του χάρισε η Φύση αρχηγικό τάλαντο, πρωτογενή ηγετική ιδιοφυΐα; Μπα, ούτε αυτό. Είναι κοινός τόπος ότι οι περισσότεροι πολιτικοί θα τα θαλάσσωναν στο τιμόνι και μιας μικρής ιδιωτικής επιχείρησης, κι αν κάποιοι θεωρούνται «επιτυχημένοι» επί κεφαλής υπουργείων, αυτό οφείλεται μόνο στην ιδιότυπη πολιτική παραλλαγή του νόμου της άνωσης, που θέλει τα ελαφρότερα στοιχεία στην επιφάνεια, προτιμώντας τους φελλούς από τον χρυσό.
Είναι λοιπόν απορίας άξιον. Με τέτοια χάλια, πώς έχουν οι άνθρωποι αυτοί τη διαχείριση των κοινών μας; Δεν είναι παράλογο; Τρελό; Δυστυχώς όχι, είναι λογικότατο. Γιατί οι πολιτικοί μας έχουν μια σημαντική διαφορά απ' όλους εμάς, μιαν ικανότητα στην οποία μας βάζουν όλους κάτω - και δεν αστειεύομαι. Για να τη βρούμε, αρκεί να αναρωτηθούμε: ποιο είναι το κοινό χαρακτηριστικό όλων των μελών του Κοινοβουλίου; (Άντε, για να σας βοηθήσω, εξαιρώ τους βουλευτές Επικρατείας.) Μα, φυσικά, ότι έχουν εκλεγεί. Να λοιπόν η λύση του προβλήματος, τόσο απλή: αυτό που διαφοροποιεί τους πολιτικούς από τους υπόλοιπους Έλληνες είναι ότι ξέρουν να εκλέγονται.
Α ναι! Γιατί στο ελληνικό Κοινοβούλιο δεν μπαίνεις στην τύχη. Πρέπει να κάνεις συγκεκριμένα πράγματα: πρώτο, ρουσφέτια, ατομικά και ομαδικά• δεύτερο, χάρες, σε ανθρώπους με γερό πορτοφόλι, που χρηματοδοτούν την προεκλογική σου εκστρατεία• και τρίτο να τάζεις λαγούς με πετραχήλια, εν πλήρει επιγνώσει ότι δεν θα μπορέσεις να τους προσφέρεις - και χωρίς κανέναν ηθικό ενδοιασμό για την ασυνέπεια. Είναι μια τέχνη να τα κάνεις όλα αυτά καλά. Αυτήν επαγγέλλονται οι πολιτικοί μας για να αποκτούν τα προς το ζην - ή και το ευ ζην, αναλόγως την ικανότητα. Όπως όλες οι τέχνες, βοηθιέται από την έμφυτη κλίση, συχνά γενετικά μεταβιβαζόμενη, και τελειοποιείται με μακρόχρονη μαθητεία.
Την τέχνη του εκλέγεσθαι την κατέχουν, λοιπόν, οι πολιτικοί μας άριστα. Το πρόβλημα είναι ότι είναι η μόνη τέχνη που κατέχουν. (Εξαιρέσεις υπάρχουν, αλλά είναι ελάχιστες.) Και έτσι σήμερα, στην κρίση, το μόνο που κάνουν οι καημένοι είναι να προσπαθούν κι αυτοί να επιβιώσουν, ασκώντας, αντανακλαστικά σχεδόν, την τέχνη τους: ρουσφέτια, χάρες, υποσχέσεις. Οπότε, τα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος, των περισσότερων υπουργών και ενίοτε του πρωθυπουργού συμπεριλαμβανομένων (Έλληνες πολιτικοί είναι κι αυτοί), αντί να εφαρμόζουν τη στρατηγική εξυγίανσης οικονομίας και κράτους που οι ίδιοι έχουν εξαγγείλει, την αντιστρατεύονται παντί τρόπω, με λαϊκίστικες θέσεις και πράξεις. Και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αντί να υπερθεματίζουν στην ίδια στρατηγική, που εκφράζει λίγο - πολύ τις αξίες που έπρεπε από θέση να πρεσβεύουν, λαϊκίζουν κι αυτοί αισχρά, τάζοντας να τα «δώσουν όλα», κι ας ξέρουν ότι δεν έχουν τίποτε. Κι όσο για τους «επαγγελματίες επαναστάτες» της Αριστεράς, αυτοί πασχίζουν να διακονήσουν όσο καλύτερα μπορούν τον παλαιολιθικό λαϊκισμό του κόμματος, ώστε να μείνουν στο μισθολόγιό του - αριστεροί γαρ, εξαρτούν την προσωπική ευδαιμονία από του ευρύτερου σχηματισμού.
Φυσικά, όπως ο έμπορος ναρκωτικών δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον χρήστη, έτσι κι ο κακός πολιτικός δεν υπάρχει χωρίς τον κακό πολίτη. Αυτούς τους πολιτικούς τους φτιάξαμε εμείς. Είναι οι ιερείς της θρησκείας του χειρότερου εαυτού μας, του εαυτού που μας οδήγησε στην κρίση. Αυτό αρχίζουμε πια, οι περισσότεροι, να το καταλαβαίνουμε. Αλλά είναι αργά. Οι ιερείς καλόμαθαν, καλόκατσαν, κι αρνούνται να το κουνήσουν, υπερασπίζοντας, ο καθένας με τον τρόπο του, το κοινό τους συμφέρον: να μη χάσουν τη δουλίτσα τους, του επαγγελματία Ελληνα πολιτικού.
Πρέπει άρα να μας γίνει συνείδηση ότι το συμφέρον της χώρας και το συμφέρον της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτικών της είναι αυτή τη στιγμή σε διαμετρική αντίθεση. Η λύση όμως δεν είναι να τους πετάμε γιαούρτια. Είναι να πάψουμε να εκχωρούμε τις τύχες μας σε πρόσωπα φύσει ακατάλληλα να τις διαχειριστούν. Ή, με άλλα λόγια, να ωριμάσουμε.

Ο κ. Πάγκαλος αρχίζει να δείχνει την αιτία

Στα τόσα που έχει πει ο κ. Πάγκαλος είπε μίλησε για τη δεύτερη χαμένη τετραετία Σημίτη. Και το γράφω έτσι γιατί εγώ θεωρώ χαμένες και τις δυο τετραετίες του Σημίτη.
Έφτασε λοιπόν, ο κ. Πάγκαλος, το μαχαίρι στο κόκαλο. Ακούμπησε δηλαδή την αιτία του προβλήματος κι αυτή ειναι ο λογιστής που έγινε διευθυντής.http://www.blogger.com/img/blank.gif
Την πάτησε η Ελλάδα μας που ο πρωθυπουργός μας τα έβλεπε όλα καθαρά λογιστικά. Και να δώσω στον κ, Πάγκαλο μια απάντηση είναι πως δεν έκανε τις διαρθρωτικές αλλαγές που έλεγε για δυο λόγους.
Πρώτον γιατί ήταν πολύ καπιταλιστικά και δεν μπορούσε να τα εξηγήσει με σοσιαλιστικά επιχειρήματα, οπότε θα είχε πρόβλημα την κοινοβουλευτική του ομάδα. Ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς που πρωθυπουργεύει τώρα (Παίρνοντας εντολές από την ΕΕ και το ΔΝΤ) έχει το άλλοθι της σωτηρίας της χώρας.
Και δεύτερον και κυριότερο όλα ηταν κατά των ανθρώπων που λένε στήριζε το ΠΑΣΟΚ. Δημόσιοι υπάλληλοι και Media.
Να το συνδιάσουμε βέβαια αυτό με το ότι είχε γλυκαθεί στην εξουσία (πολλά γιατί παίρνουν από το κεφάλι μου) και δεν ήθελε να την αφήσει.
Βέβαια ο κ. Πάγκαλος δεν μίλησε για τα Swap και το πως έπιασαν «κώτσους» του Κουτόφραγκους (ηθελημένα από αυτούς όπως αποδεικνύεται) αλλά πιστεύω κάποια στιγμή θα τα πει κι αυτά.
Βλέπεις όλα αυτά είναι τα αποτελέσματα των αποδοκιμασιών (και του γιαουρτώματος ίσως) του κόσμου προς τον κ. Πάγκαλο. Κι ας λέει πως βλέπει παντού οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ όπως έβλεπε πιο παλιά του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ

Σήμερα είναι Πέμπτη κι όχι Κυριακή

Μετά από πολλά χρόνια οι δημοσιογράφοι ξεκινούν σήμερα Πέμπτη 7-4 τετραήμερη απεργία. Ενώ μιας ημέρας απεργίες κάνουν πολλές.
Οι εκδότες όμως αποφασίσαν να βγάλουν σήμερα τα Κυριακάτικα φύλλα. Με στόχο ουσιαστικά για να σπάσουν την απεργία τους.
Υπάρχουν βέβαια και τα φύλλα που είναι κανονικά στα περίπτερα μια που χθες ήταν εργάσιμη και θα βγαίναν ούτως ή άλλως.
Ανάμέσα σ’ αυτές και όλες οι αθλητικές
Σήμερα λοιπόν αγοράζουμε αθλητική εφημερίδα ή πολιτική (που είναι η συνήθης έκδοση κι όχι είναι της Κυριακής).

Ο Μίκης και πάλι μπροστάρης

Ήταν ευχάριστη έκπληξη η παρουσία του μεγάλου μουσικοσυνθέτη μας και αγωνιστή κ. Μίκη Θεοδωράκη στην πρωινή εκπομπή του ΑΝΤ1 και του κ. Γιώργου Παπαδάκη.
Με υπέροχο πατριωτικό και επαναστατικό λόγο καθήλωσε τους τηλεθεατές μιλώντας για τα λάθη της κυβέρνησης και για την πορεία της πατρίδας μας όπως την βλέπει αυτός.
Την αναγκαιότητας για επανάσταση. Πραγματική επανάσταση κι όχι πραξικόπημα. Να διώξουμε την κυβέρνηση που δρα προδοτικά. Προσοχή δεν είπες κυβέρνηση προδοτών. Τόσο ευγενικός είναι. Όπως όλοι οι πραγματικοί επαναστάτες
Μίλησε για το κίνημα που ίδρυσε. Την «Σπίθα» που πραγματικά στους ανθρώπους που ανήκουν εκεί καίει η σπίθα του πατριωτισμού.
Τελικά ο κ. Μίκης Θοδωράκης στα 86 του είναι πιο νέος στην καρδιά από πολλhttp://www.blogger.com/img/blank.gifούς στην χώρα μας. Ίσως ο πιο νέος και πάντα επαναστάτης.http://www.blogger.com/img/blank.gif
Αγωνίστηκε κατά του φασισμού το 1940 (και στον πόλεμο και στον εμφύλιο), το 196http://www.blogger.com/img/blank.gif5 ως το 1974 με τους Λαμπράκιδες αρχικά και κατά της Χούντας μετά την εθνοσωτήριο.http://www.blogger.com/img/blank.gif
Βέβαια έκανε τα λάθη του (Το Καραμανλής ή τανκς και τη στάση του το 1989), αλλά λάθη δεν κάνουν μόνο οι νεκροί κι αυτοί που δεν κάνουν κάτι.
Τώρα μπαίνει ξανά μπροστά κατά του ιδιότυπου αυτού Φασισμού της ασυδοσίας. Κι είναι αλήθεια αυτό που είπε ως παράπονο πως δεν τον βγάζουν τα ΜΜΕ. Πραγματικά τα ΜΜΕ που βγάζουν τον κάθε βλάκα να πει ότι θέλει δεν τον βγάζουν, Γιατί μάλλον δεν υπάρχουν ανεξάρτητες φωνές.
Ας στηχιθούμε λοιπόν πίσω από τον Μίκη. Ας πάρουμε την σπίθα του και να τη κάνουμε φλόγα να κάψουμε όλους αυτούς και τα φερέπονα τους
(Την συνέντευξη του Μικη για όσους δεν την είδατε θα τη βρείτε εδώ, εδώ το 2ο μέρος κι εδώ το τρίτο)

Και πάλι κάνει κόλπα

Άρχισε να κάνει τα δικά του και πάλι ο προπονητής του Ολυμπιακού κ. Βαλβέδε. Όπως και στην πρώτη θητεία του στην Ελλάδα που ο κ. Κόκαλης ήθελε να του ανανεώσει το συμβόλαιο από τον Φεβρουάριο δεν το δέχτηκε, και μετά τον Μάιο πολύ ορθά όταν αντιστράφηκαν οι όροι (κυνηγούσε ο Βαλβέδε τον Κόκαλη) ο πρόεδρος του έδειξε την πόρτα της εξόδου.
Φέτος δεν εκτίμησε που ο νυν πρόεδρος τον παρακάλεσε τόσο πολύ και τον έφερε στην Ελλάδα ενώ ήταν και πάλι άνεργος (είχε απολυθεί τον Δεκέμβριο). Εχει λοπόν το θράσος και λέει και πάλι τα δικά του δεν ξέρω, θα δούμε και τέτοια. Ενώ η ομάδα το έχει σίγουρο πως θα του ανανεώσει (μονομερώς) το συμβόλαιο για ακόμη μια χρονιά.
Ε λοιπόν ας φύγει, εγώ όπως και η πλειονότητα των οπαδών του Ολυμπιακού ποτέ δε μας γέμισε το μάτι. Ας πάει στον Πανιώνιο ή στη Καβάλα της Ιαπανίας (συγγνώμη από τους φίλους των συμπαθέστατων ομάδων).
Το καλό είναι πως ακούγοντε ήδη ονόματα διαδόχων του. Ενώ ο επίσημος Ολυμπιακός λέει σχεδιάζουμε τη νέα χρονιά με τον κ. Βαλβέδε.
Αυτό που μ’ αρέσει είναι πως ακούγονται πρωτοκλασάτα ονόματα όπως αυτό του κ. Λίπι ή του κ. Κούπερ που βλακωδώς έφυγε από τον Αρη.
Εγώ (άν μου έπεφτε λόγος θα προτιμούσα τον κ. Κούπερ που έχει δουλέψει και πάλι στην Ελλάδα και ξέρει τη νοοτροπία του Έλληνα ποδοσφαιριστή.

Παράγινε με τις προσφορές των εφημερίδων

Πάντα είχα «πρόβλημα» στο να αγοράσω την εφημερίδα του Σαββατοκύριακου (και το Σάββατο και την Κυριακή). Επειδή πάντα είχαν σχόλια (οι Κυριακάτικες αρχικά) από τα γεγονότα όλης της βδομάδας έμαθα να αγοράζω ανάλογα με τα θέματα τους των πρώτων σελίδων τους.
Αργότερα έγιναν και οι Σαββατιάτικες εκδόσεις έτσι (ποιο χαλαρά στα έντυπα που βγαίνουν κάθε μέρα είναι αλήθεια).
Έγινε πιο μεγάλη η «μανία» μου όταν άρχισαν να γεμίζουν οι εκδόσεις με περιοδικά κι άλλα εκδοτικά καλούδια.
Με την κυκλοφορία του «Πρώτου Θέματος» άρχισαν να μπαίνουν στο «πακέτο» και οι κινηματογραφικές ταινίες αρχικά όσο και τα μουσικά έργα. Στην αρχή (και τώρα) οι συλλογές και μετά ολοκληρωμένα δισκογραφικά έργα.
Εκεί λοιπόν άρχισα να τα χάνω, όπως πιστεύω κι όλος ο κόσμος. Αγοράζω το Σαββατοκύριακο πλέον με κίνητρο όχι μόνο την ύλη της εφημερίδας αλλά και της προσφοράς. Βέβαια υπάρχουν οι εφημερίδες που πότε και πότε επαναλαμβάνουν την προσφορά μια άλλη ημέρα της εβδομάδας . Οπως κι κάποια άλλη που το stock τψν προσφορών όλης της χρονιάς το δίνει δωρεάν τον Αυγουστο, ως κίνητρο να την αγοράσουμε. Λες και την αγοράζουμε, όταν το κάνουμε και για κάτι άλλο.
Αυτό που μου συνέβη αυτή την βδομάδα όμως δεν μου έχει ξανασυμβεί.
Το Σάββατο ήταν λογικά τα πράγματα. Δύο εφημερίδες ήταν αυτές που θέλησα να πάρω, πήρα την μια και περιμένω την επανέκδοση της προσφοράς.
Εφτασε η Κυριακή. Από την προηγούμενη ήθελα να πάρω τρεις. Βλέποντας την ανασκόπηση του τύπου για τα θέματα η επιθυμία μου έγινε πιο μεγάλη. Λογω των θεμάτων που υπήρχαν άλλες δυο. Συν την άλλη που ήθελα ούτως ή άλλως να πάρω λόγω της προσφοράς, Να μην ξεχάσω και την άλλη που κάνει (καινούρια) ιστορική σειρά δώδεκα τόμων.
Είδα πως άλλη ξεκινούσε μια προσφορά. Και άλλη είχε σε εξέλιξη προσφορά που πήρα την αρχή της.
Τελικά μήπως θα έπρεπε όλες οι εφημερίδες που κυκλοφορούν κάθε μέρα να επαναλαμβάνουν τις προσφορές τους και μια άλλη μέρα της βδομάδας; Ή μήπως θα πρέπει να την κόψουν αυτή την συνήθεια με τις προσφορές και να έχουμε πάλι εφημερίδες εφημερίδες κι όχι Σούπερ μάρκετς;

Ο Παπανούτσος τώρα δικαιώνεται

Αφού πω πως χθες παραδοσιακά έκανα την «πλάκα μου». Χοντράδα μεν έγραψα (αν και ειχα πάντα στο νου μου μην το παρεξηγήσει κανείς) αλλά στα τόσα που έχουμε ζήσει μ’ συτή την κυβέρνηση τίποτε δεν είναι απίστευτο. Ειναι και η Γαλλία και Ιταλία που ακολουθούν 25 χρονια μετα τον Ανδρέα στη αγάπη του για το γυναικείο φύλο. Γι αυτό άλλωστε έκλεισα «Καλό μήνα σε όλους»
Ο Kωνσταντίνος Zούλας στην «Καθημερινή» της περασμένης Πέμπτης 31/3 σχολιάζει (σε άρθρο του υπό τον ίδιο τίτλο, το νέο σύστημα Παιδείας που πωρωθεί η κ. Διαμαντοπούλου. Πόσο νέο όμως είναι;

* * *

Επρεπε να περάσουν 30 χρόνια (!) πειραματισμών στην εκπαίδευση για να επιστρέψουμε σ’ ένα σύστημα που -ω του θαύματος- θυμίζει αυτό που το ΠΑΣΟΚ κατήργησε ως «ταξικό», «αναχρονιστικό» και «άδικο» τo 1981.
Δεν ξέρω αν ακούσατε τις αλλαγές που προωθεί η κ. Αννα Διαμαντοπούλου. Από τη Β΄ Λυκείου οι μαθητές θα επιλέγουν ανάμεσα σε δύο μόνο βασικές κατευθύνσεις: τη θετική (Μαθηματικά, Φυσική κ. λπ.) και τη θεωρητική (Γλώσσα, Ιστορία κ. λπ.), ενώ στη Γ΄ Λυκείου θα προστίθεται και μία τρίτη οικονομική. Πρόκειται, δηλαδή, για μια επικαιροποιημένη εκδοχή του συστήματος που οι παλαιότεροι θυμούνται ως «πρακτικό-κλασικό» και το οποίο εφαρμοζόταν ήδη από την εποχή Παπανούτσου, μέχρι η χούντα να το καταστρέψει, η Ν. Δ. να το επαναφέρει και το «προοδευτικό» ΠΑΣΟΚ να το αντικαταστήσει με τις περιβόητες Δέσμες, οι οποίες κατέστρεψαν το Λύκειο. Διότι με τη βλακώδη κατανομή των μαθημάτων και των ΑΕΙ σε 4 άκρως εξειδικευμένες κατευθύνσεις, οι μαθητές, μεταβαλλόμενοι σταδιακώς σε παπαγάλους, υποχρεώθηκαν από τα 15 τους χρόνια να επιλέξουν επακριβώς το επάγγελμά τους, ασχέτως αν υποχρεώνονταν εντέλει να εισαχθούν σε σχολές παντελώς άσχετες με τη βούλησή τους.
Eίναι πραγματικά εντυπωσιακό ότι έκτοτε όλοι σχεδόν οι υπουργοί Παιδείας (κυρίως οι «πράσινοι») αυτοχρίσθηκαν «Καποδίστριες» της εκπαίδευσης. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Οτι ο Αντ. Τρίτσης εν μια νυκτί το ’88 μετέβαλε άρδην τον τρόπο εισαγωγής που είχε αποφασίσει 3 χρόνια νωρίτερα ο Απ. Κακλαμάνης; Οτι το 1996 ο κ. Γ. Παπανδρέου, ως υπουργός Παιδείας, είχε -με τη συνδρομή του Αλ. Δημαρά- πανέτοιμο το περιβόητο Εθνικό Απολυτήριο, αλλά αίφνης έγινε ανασχηματισμός και ο Γερ. Αρσένης εφήρμοσε ένα εντελώς διαφορετικό σύστημα; Ή ότι ο Πέτρος Ευθυμίου που τον διαδέχθηκε, ανέτρεψε τη μεταρρύθμιση Αρσένη, ο οποίος παρεμπιπτόντως συνέχισε να υπηρετεί την ίδια κυβέρνηση;
Πού θέλω να καταλήξω; Οι προτάσεις Διαμαντοπούλου, καίτοι μένουν πάρα πολλά να αποσαφηνισθούν (π. χ. τι σημαίνει «εμβάθυνση» στα Μαθηματικά και ποιος θα κατευθύνει και θα ελέγχει τις νεοεισαχθείσες ερευνητικές μαθητικές εργασίες;) φαίνεται γενικώς να κινούνται στη σωστή κατεύθυνση. Οχι μόνον διότι ομαδοποιούν τα μαθήματα σε 2-3 κατευθύνσεις, αλλά κυρίως γιατί επιτέλους οι μαθητές θα αποφασίζουν την επαγγελματική τους διαδρομή, αφού εισαχθούν στο πανεπιστήμιο. Καθώς, ωστόσο, η υπουργός Παιδείας κατ’ ιδίαν παραδέχεται το διαχρονικό έγκλημα του ΠΑΣΟΚ στην εκπαίδευση, θα την παρακαλούσαμε το εξής: Ανεξαρτήτως τι θα πράξει η Ν. Δ. που χθες υπονόησε ότι ετοιμάζει άλλη μια δική της μεταρρύθμιση (έλεος!), ας εντάξει τουλάχιστον στον νόμο της ένα ακροτελεύτιο άρθρο, το οποίο -όπως στο Σύνταγμα- θα αναφέρει τουλάχιστον πως «η υποχρεωτική τήρησή του επαφίεται στον πατριωτισμό των... “πρασίνων”».

Αλλάζει ο εθνικός μας ύμνος

Στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής που παραβρέθηκε ο πρωθυπουργός μας, αφού τον ευχήθηκαν οι άλλοι πρωθυπουργοί για την εθνική μας εορτή, τους μίλησε για τον εθνικό μας ύμνο. Ότι είναι ένας ύμνος προς την Ελευθερία.
Τους ανέφερε τους στίχους:
Σε γνωρίζω από την όψη
Του σπαθιού την τρομερή
Σε γνωρίζω από την κόψη
Που με βια μετρά τη γη
Από τα κόκκαλα βγαλμένη
Των Ελλήνων τα ιερά
Και σαν πρώτα αντριωμένοι
Χαίρε ο χαίρε ελευθεριά
Δυσαρεστήθηκαν οι συνομιλητές του πρωθυπουργού μας. Το βρήκαν πολύ βίαιο (που να διάβαζαν κι όλο το ποίημα του Σολωμού). Κι έκαναν την παρατήρηση για την Ελευθερία.
Την Ελευθερία σας μας την παραχωρήσατε σε μας και στο ΔΝΤ αντέτηναν. Θα πρέπει και ο Εθνικός σας ύμνος να επικαιροποιηθεί. Τώρα θα πρέπει να μιλάτε για τα λεφτά που θα πρέπει να μας δίνετε.
Με την επιστροφή του αρμόδιοι υπάλληλοι «πέσαν με τα μούτρα» να βρουν κάποιο τέτοιο ποίημα. Να έχει σχέση την εύρεση χρημάτων.
Στα πολλά που είδαν, είδαν και την ταινία του Νίκου Περάκη «Ψυχραιμία όλα παίζουν». Εκεί η εθνική μας πορνοστάρ τραγουδάει «στόχος είναι τα λεφτά».
Θέλησαν να κάνουν πλάκα στον πρωθυπουργό μας και το προτείναν. Ο οποίος αφού σήκωσε του ώμους είπε: Τι να κάνω θα το προτείνω.
Οπότε επικινώνησε τηλεφωνικά με τους άλλους ηγέτες
Η κ. Μέρκελ ενθουσιάστηκε με τους στίχους.
Στόχος είναι τα λεφτά
Έτσι μου είπε η μαμά
Έτσι μου είπε κι ο μπαμπάς.
Τον κ. Σαρκοζί του άρεσε πως ήταν η συμπρωταγωνίστρια του κ. Ιαν Σκοτ στην παρθενική της εμφάνιση στις Ροζ ταινίες.
Ενώ ο κ. Μπερλουσκόνι ενθουσιάστηκε μια που έτσι η κ. Αλεξανδράτου θα είναι πρώτυπο των Ελληνίδων κάθε ηλικίας. Βέβαια αυτόν τον ενδιαφέρουν οι μικρούλες.
Οπότε να ο νέος μας εθνικός ύμνος.
Έτσι αποφασιστικέ να μπει στο νέο επικαιροποιημένο μνημόνιο

* * *

Καλό μήνα σε όλους