Οι αλώβητοι της κρίσης...

Τις δυσκολίες και την αβεβαιότητα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες σχολιάζει σε άρθρο του στην «Καθημερινή» ο κ. Κωνσταντίνος Ζούλας την περασμένη Πέμπτη (14/4) με τον ίδιο τίτλο. Καθώς, πολύ ήπια είναι αλήθεια τους μόνους που ρίχνουν πως δεν κατάλαβαν τίποτε. Το πολιτικό μας προσωπικό.

* * *

Oτι όλοι βιώνουμε μια πρωτοφανή αβεβαιότητα για το τι θα συμβεί τους αμέσως επόμενους μήνες δεν χρειάζεται στατιστικές αποδείξεις. Το νιώθουμε πια δίπλα μας, με ολόκληρους κλάδους του ιδιωτικού τομέα να επαπειλούνται με δραματική συρρίκνωση, μαγαζιά και επιχειρήσεις της γειτονιάς μας να κλείνουν. Οσοι δεν απολαμβάνουμε το προνόμιο της δημόσιας μονιμότητας, νιώθουμε αίφνης τυχεροί που ακόμη διατηρούμε την εργασία μας, καθώς φίλοι και γνωστοί που θεωρούνταν (και ήταν) άκρως επιτυχημένοι στον ιδιωτικό τομέα ζουν ήδη τον εφιάλτη της ανεργίας. Οι ερωτήσεις «τι θα κάνουμε, τι θα απογίνουμε;» μονοπωλούν τις καθημερινές μας συζητήσεις, καθώς ένας δυσθεώρητος αριθμός εργαζομένων αισθανόμαστε πρωτόγνωρη ανασφάλεια ακόμη και μετά τις ήδη επιβληθείσες ή προεξοφλημένες μειώσεις στους μισθούς μας.
Οι περισσότεροι πολίτες, αναλόγως του «τρένου ζωής» που μας είχαν προσφέρει τα εισοδήματά μας, αντιλαμβανόμαστε πλέον ότι είναι αδύνατο να το ακολουθήσουμε για τα προσεχή (πόσα άραγε;) χρόνια. Ακόμη και όσοι απερίσκεπτα το πράττουν από κεκτημένη ταχύτητα, συνειδητοποιούν πια ότι η κρίση δεν είναι μια μικρή παρένθεση και ότι οι όποιες αποταμιεύσεις θα εξανεμισθούν γρήγορα, αν δεν περικόψουν άμεσα τα έξοδά τους. Αλλά και πώς να συμβεί αυτό, όταν ακόμη και ανελαστικές δαπάνες (πετρέλαιο, βενζίνη, τρόφιμα κ.λπ.) αντί να υποχωρούν, αυξάνονται.
Για τους λόγους αυτούς προκαλεί την εύλογη απορία όλων ότι ο μόνος «κλάδος» που μοιάζει να μην αντιλαμβάνεται καθόλου την αναγκαία αναπροσαρμογή του στα νέα δεδομένα είναι οι βουλευτές. Εχοντας εφησυχάσει στις μικροπερικοπές που αποφάσισαν στα του οίκου τους, διατηρούν στο ακέραιο όλα τα σκανδαλώδη προνόμιά τους –βοηθούς, οδηγούς, αυτοκίνητα, εκπτώσεις, τηλεφωνικές ατέλειες κ.λπ.– χωρίς να κατανοούν την ανάγκη μιας δραστικής πλέον πρωτοβουλίας που θα αποδείξει ότι συνειδητοποιούν το μέγεθος της κρίσης που προκάλεσαν.
Με την οργή των πολιτών να σωρεύεται, ενδεχομένως μόνον η μείωση των βουλευτών σε 200 που είχαν εισηγηθεί σε ανύποπτο χρόνο οι κ. Παπανδρέου και Σαμαράς (το έχουν ξεχάσει;) θα μπορούσε πλέον να αποδειχθεί ικανή ως έμπρακτη μεταμέλεια του πολιτικού προσωπικού. Αλλά ακόμη και αυτή φαντάζει εξωπραγματική στους βουλευτές. Οι μεν του ΠΑΣΟΚ αλληλοσπαράσσονται για τα φρουτάκια, οι δε αντιπολιτευόμενοι περί άλλα τυρβάζουν, χωρίς να συνειδητοποιούν πως στο φάσμα μιας κοινωνικής έκρηξης –όλα δείχνουν πια ότι πλησιάζει– ουδείς θα μείνει αλώβητος...