Η ετυμηγορία-χάδι για τον επίορκο π. Υπουργό δεν παραπέμπει σε απονομή δικαιοσύνης

Την απόφαση του ειδικού δικαστηρίου για τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου σχετικά με την νόθευση της «Λίστας Λαγκάρντ», σχολίασε στη «Δημοκρατία» της Πέμπτης 26 Μαρτίου ο Γιώργος Χαρβαλιάς σε άρθρο του με τον ίδιο τίτλο.

* * *

Η εξόφθαλμα προνομιακή μεταχείριση του πρώην υπουργού Οικονομικών Γιώργου Παπακωνσταντίνου από ανώτατο δικαστήριο της χώρας ευλόγως ερμηνεύεται ως πρόκληση για την ελληνική κοινωνία και ακατανόητη επίδειξη... αβροφροσύνης προς μια κάστα πολιτικών που ποδοπατά τον όρκο της.

Στην καλύτερη των περιπτώσεων το Ειδικό Δικαστήριο όφειλε να έχει διακόψει τη συνεδρίασή του, απαιτώντας από το ΣΔΟΕ και όποια άλλη εμπλεκόμενη φορολογική Αρχή την άμεση διεκπεραίωση του ελέγχου των συγγενών του κ. Παπακωνσταντίνου. Ωστε να διαπιστωθεί τουλάχιστον εν τοις πράγμασι αν υπήρξε φοροδιαφυγή και επομένως το ακριβές μέγεθος της ζημιάς που έχει υποστεί το Ελληνικό Δημόσιο από τις «πρωτοβουλίες» του πρώην υπουργού.
Δυστυχώς η απόφαση του Ειδικού Δικαστηρίου θυμίζει το «ολίγον έγκυος». Αναγνωρίζει την πρόθεση ενός πρώην κορυφαίου κυβερνητικού στελέχους να παραποιήσει απόρρητο κρατικό έγγραφο με αποκλειστικό στόχο την προστασία στενών συγγενών του και της δικής του πολιτικής υπόστασης. Πράξη που πασιφανώς υποκρύπτει δόλο και προμελέτη.
Οι δικαστές θεώρησαν το «ατόπημα» πλημμεληματικού χαρακτήρα. Και έστειλαν τον υπουργό σπίτι του να... κάνει Πάσχα, ελεύθερος και ωραίος.
Δεν ξέρω αν αυτό μπορεί να στηριχθεί δικονομικά στο στενό γράμμα του νόμου, σίγουρα όμως προσβάλλει την κοινή λογική. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου αν μη τι άλλο η δημοκρατία υπόκειται σε κάποιους στοιχειώδεις και απαράβατους κανόνες ισονομίας, ο Παπακωνσταντίνου σήμερα θα φορούσε βραχιόλια. Και στα χέρια και στα πόδια. Στην Ελλάδα αποκαταστάθηκε και σε λίγο καιρό θα μπορεί να επιστρέψει ακόμη στην πολιτική κουνώντας το δάχτυλο στα κορόιδα...
Δεν είμαι από αυτούς που υποστηρίζουν ότι ο πρώην υπουργός έπρεπε να σαπίσει στη φυλακή. Αλλά σίγουρα έπρεπε να έχει τιμωρηθεί παραδειγματικά γιατί κρίθηκε ένοχος για μια πράξη που στρέφεται εναντίον του δημόσιου συμφέροντος.
Τρόποι τιμωρίας υπάρχουν πολλοί. Από τη δήμευση της περιουσίας του έως την πλήρη και ισόβια στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων. Και μη μου πείτε ότι αυτά δεν τα προβλέπει το σημερινό νομοθετικό πλαίσιο. Οι Ελληνες δικαστές είναι αρκετά έξυπνοι για να κάνουν διασταλτική ερμηνεία του νόμου εκεί που επιβάλλεται. Ας έβρισκαν λοιπόν τον τρόπο να ικανοποιήσουν το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Μέσω της δημόσιας διαπόμπευσης και όχι των φιλικών παραινέσεων...
Με όλο τον σεβασμό προς τη δικαστική εξουσία, θα πω ότι η απόφαση-χάδι για τον επίορκο πρώην υπουργό δεν παραπέμπει σε απονομή δικαιοσύνης. Σε άλλο πράγμα παραπέμπει, κάνοντας τον μέσο πολίτη να κουνά το κεφάλι...