Κύμα πτωχεύσεων στη Γερμανία

Ο αριθμός των πτωχεύσεων σε επιχειρήσεις στη Γερμανία κατά τους πρώτους τρεις μήνες του 2025 είναι ο υψηλότερος που έχει καταγραφεί τα τελευταία έντεκα χρόνια. Ποιες επιχειρήσεις πλήττονται περισσότερο;

• • •

Ο αριθμός των επιχειρήσεων που έχουν πτωχεύσει στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας είναι τόσο υψηλός κατά τους πρώτους τρεις μήνες του 2025 όσο δεν υπήρξε τα τελευταία έντεκα χρόνια. Ποιες επιχειρήσεις πλήττονται όμως περισσότερο; Ποιο το ενδεχόμενο η κατάσταση να ηρεμήσει σύντομα;

«Η θύελλα των πτωχεύσεων συνεχίζεται». Έτσι επικαλέστηκε το πρακτορείο ειδήσεων Reuters τον επικεφαλής αναλυτή του Γερμανικού Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου (DIHK), Φόλκερ Τράιερ, την περασμένη Παρασκευή: «Ιδιαίτερα οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν προβλήματα».

Μια δημοσκόπηση του DIHK έδειξε ότι σχεδόν κάθε τρίτη επιχείρηση με λιγότερους από 20 εργαζομένους φοβάται επιδείνωση της οικονομικής της κατάστασης. Αυτές οι επιχειρήσεις αντιπροσωπεύουν περίπου το 85% όλων των επιχειρήσεων στη Γερμανία.

Την ίδια ημέρα (12/12/2025), η Ομοσπονδιακή Στατιστική Υπηρεσία ανακοίνωσε ότι μέχρι τα τέλη Σεπτεμβρίου τα γερμανικά δικαστήρια ανέφεραν 18.125 αιτήσεις πτώχευσης επιχειρήσεων – σχεδόν 12% περισσότερες από την ίδια περίοδο του προηγούμενου έτους. Έτσι, ο αριθμός των πτωχεύσεων στη Γερμανία το 2025 είναι ο υψηλότερος των τελευταίων έντεκα ετών.

 

Όσο μικρότερη η επιχείρηση τόσο μεγαλύτερος ο κίνδυνος

Το γεγονός ότι οι μικρές επιχειρήσεις είναι ιδιαίτερα εκτεθειμένες, το επιβεβαιώνει και ο καθηγητής Στέφεν Μίλερ. Οι πτωχεύσεις συμβαίνουν «σε μεγάλο βαθμό στον τομέα των μικρών επιχειρήσεων», τόνισε ο επικεφαλής της έρευνας πτώχευσης στο Ινστιτούτο Οικονομικών Ερευνών Leibniz Halle (IWH) στην DW. Στην περίπτωση του αριθμού των εργαζομένων, «ο μέσος όρος είναι 10 άτομα, αλλά οι περισσότερες είναι μικρότερες». 

Ακόμα και αν δεν αποτελούν αντικείμενο αυτής της ανάλυσης, η τρέχουσα «καταιγίδα» πτωχεύσεων φαίνεται και στον τομέα των προσωπικών οικονομικών: Στη Γερμανία, ο αριθμός των προσωπικών πτωχεύσεων αυξήθηκε επίσης το περασμένο έτος. Στους πρώτους τρεις μήνες του τρέχοντος έτους, καταγράφηκαν 57.824 πτωχεύσεις καταναλωτών, αύξηση άνω του 8% σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά.

 

Επιπτώσεις στην αγορά εργασίας

Παρόλο που η κατάρα της πτώχευσης πλήττει κυρίως τις μικρές επιχειρήσεις με λίγους εργαζόμενους, η αύξηση των πτωχεύσεων σε ατομικές και κεφαλαιουχικές εταιρείες έχει οδηγήσει σε σημαντική αύξηση του αριθμού των θέσεων εργασίας που χάνονται ή βρίσκονται σε σοβαρό κίνδυνο. Αυτό υπολογίστηκε από το IWH. Το Ινστιτούτο εκτιμά ότι το 2025 θα χαθούν περίπου 170.000 θέσεις εργασίας. Πριν από την πανδημία COVID-19, ο αριθμός αυτός ήταν κάτω από 100.000.

Ο Κλάους Χάινερ Ρελ, οικονομολόγος στο Ινστιτούτο Γερμανικής Οικονομίας (IW) στην Κολωνία, προειδοποιεί ωστόσο να μην υπερεκτιμήσουμε τις επιπτώσεις στην αγορά εργασίας. Όπως λέει στην DW, «οι πτωχεύσεις συμβάλλουν σε μια ελαφρά αύξηση της ανεργίας, αλλά η εξέλιξη δεν είναι δραματική». 

Ο Στέφεν Μίλερ το βλέπει διαφορετικά: Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του, το 2025 «περίπου 200.000 θέσεις εργασίας θα επηρεαστούν – και αυτό το νούμερο είναι αρκετά υψηλό. Πριν από την πανδημία ήταν περίπου το μισό». Ένα μέρος των επηρεαζόμενων θέσεων εργασίας «θα κλείσει πράγματι, επειδή οι πτωχεύσεις οδηγούν σε λουκέτα». 

Υπογραμμίζει όμως επίσης ότι πολλές θέσεις εργασίας θα δημιουργηθούν αλλού. Οι επιπτώσεις στην αγορά εργασίας είναι «γενικά διαχειρίσιμες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σε μια σταθεροποίηση της αγοράς συχνά υπάρχουν και μετακινήσεις από αδύναμες σε καλές επιχειρήσεις».

 

Αναμενόμενη εξέλιξη;

Για τον Στέφεν Μίλερ, τα τρέχοντα στοιχεία δεν είναι εντελώς αναπάντεχα: «Συνολικά, ήταν αναμενόμενη η αύξηση των πτωχεύσεων. Ωστόσο, αυτό που προκαλεί έκπληξη είναι το μέγεθος της αύξησης».

Ο Κλάους Χάινερ Ρελ δεν εξεπλάγη, όπως λέει στην DW: «Κατά βάση, η εξέλιξη ήταν αναμενόμενη. Δεδομένης της επίμονης αδυναμίας της οικονομίας, ο αριθμός των πτωχεύσεων θα μπορούσε να είναι ακόμα υψηλότερος».

Οι λόγοι για τις πολλές πτωχεύσεις, σύμφωνα με τον Ρελ, δεν προέρχονται μόνο από την πλευρά των επιχειρηματιών: «Ο κύριος λόγος φαίνεται να είναι η αδύναμη οικονομία των τελευταίων σχεδόν τριών ετών, με μια οικονομία που παραμένει στάσιμη ή έχει αρχίσει να υποχωρεί».  Οι τιμές ενέργειας, ο πόλεμος της Ρωσίας στην Ουκρανία και η μετάβαση στην κλιματική ουδετερότητα συμβάλλουν επίσης στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι επιχειρήσεις. Όμως: «Το πόσο η πολιτική και οι καθυστερημένες μεταρρυθμίσεις, καθώς και ορισμένες επιχειρήσεις με καθυστερημένες προσαρμογές, έχουν συμβάλει στα προβλήματα είναι δύσκολο να ποσοτικοποιηθεί», λέει ο Ρελ.

Ο Στέφεν Μίλερ επίσης δεν θέλει να επιρρίψει όλη την ευθύνη για την κρίση στην πλευρά των επιχειρήσεων: «Οι λόγοι για την πτώχευση είναι πάντα πολύ ατομικοί». Συχνά προκύπτουν δυσκολίες από ατομικά λάθη, όπως λανθασμένη επιλογή προϊόντων, συγκρούσεις μεταξύ διεύθυνσης και προσωπικού, ή διαφορές με σημαντικούς μετόχους ή άλλους ενδιαφερόμενους.

Kάθε τρίτη επιχείρηση με λιγότερους από 20 εργαζομένους φοβάται επιδείνωση της οικονομικής της κατάστασηςΕικόνα: Fernando Gutierrez-Juarez/dpa/picture alliance

«Όταν, λοιπόν», όπως λέει ο Μίλερ, «προστίθενται υψηλότερα κόστη, δομικές αλλαγές, γεωπολιτικές αβεβαιότητες και δασμοί, οι ατομικές αδυναμίες και τα λάθη οδηγούν γρηγορότερα σε πτώχευση». Το συμπέρασμά του: «Δεν θα έπρεπε να είναι συχνό φαινόμενο να βγαίνουν από την αγορά υγιείς και καλά οργανωμένες επιχειρήσεις, οι οποίες ανήκουν στις καλύτερες στον τομέα τους, μόνο λόγω χειρότερων συνθηκών».

 

Μια αχνή αχτίδα φωτός

Η Ένωση των Διαχειριστών Πτωχεύσεων και Διαχειριστών της Γερμανίας (VID) βλέπει την κατάσταση με σχετική ηρεμία.

Ο επικεφαλής του VID, Κρίστοφ Νίρινγκ, δήλωσε στο πρακτορείο ειδήσεων dpa: «Μετά τα φαινόμενα επαναφοράς από την πανδημία και την αύξηση των πτωχεύσεων, η κατάσταση επανέρχεται σε φυσιολογικά επίπεδα». Ωστόσο, αυτό «δεν αποτελεί στροφή της τάσης, αλλά μάλλον φως στο τέλος του τούνελ». 

Ομοίως, ο Στέφεν Μίλερ εκτιμά: «Το 2026 θα βρισκόμαστε περίπου στο ίδιο υψηλό επίπεδο με το 2025». Αυτό όμως είναι «μόνο μερικώς καλό νέο, καθώς έχουμε φτάσει σιγά σιγά στο κόκκινο». Δεν πρέπει να έρθει κάτι χειρότερο. Γιατί η ματιά στις σημαντικές κατηγορίες προσωπικών και κεφαλαιουχικών εταιρειών δείχνει: «Περίπου στις ίδιες ποσότητες βρισκόμασταν πριν 20 χρόνια». 

Ένα φως ελπίδας βλέπει ο οικονομολόγος του IW, Κλάους Χάινερ Ρελ: «Εάν την επόμενη χρονιά η οικονομία αναπτυχθεί περίπου κατά 1%, όπως αναμένουν διάφορα ινστιτούτα, τότε το φαινόμενο των πτωχεύσεων θα μπορούσε να χαλαρώσει». Ωστόσο, αυτό δεν είναι αυτονόητο: «Δομικά προβλήματα, όπως οι δασμοί των ΗΠΑ, ο ανταγωνισμός από την Κίνα και το κόστος ενέργειας παραμένουν».

 

 

 

Αναδημοσίευση: dw.com

Από πού προέρχεται και πώς ήρθε στην Ελλάδα ο κουραμπιές

Οι κουραμπιέδες είναι από τα γλυκά που δεν λείπουν ποτέ από τα Χριστούγεννα. Λευκοί από την άχνη ζάχαρη, αρωματικοί και γεμάτοι βούτυρο, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του γιορτινού τραπεζιού. Προτού γίνουν ελληνική συνήθεια, είχαν ήδη κάνει μεγάλο ταξίδι σε άλλες κουζίνες του κόσμου.

• • •

Η προέλευση του κουραμπιέ είναι από την Περσία, όπου πρωτοεμφανίστηκε τον 7ο αιώνα, την εποχή που η ζάχαρη άρχισε να διαδίδεται στην περιοχή.

Η αρχική μορφή του ήταν ένα είδος γλυκίσματος που συνδύαζε αλεύρι, βούτυρο και ζάχαρη, η βάση δηλαδή στην οποία στηρίζεται μέχρι σήμερα. Παρότι η Περσία θεωρείται το επικρατέστερο σημείο προέλευσής του, η “πατρότητα” του γλυκίσματος διεκδικείται και από τον Λίβανο, όπου αντίστοιχα μικρά βουτυράτα μπισκότα εμφανίζονται σε παλαιότερες μαγειρικές παραδόσεις.

Από εκεί το γλύκισμα εξαπλώθηκε σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή και κατόπιν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, περνώντας μέσα από εμπορικές διαδρομές και πολιτισμικές ανταλλαγές. Η παρουσία του καταγράφεται στην οθωμανική κουζίνα ήδη από τον 15ο αιώνα, ενώ οι παραλλαγές του διαφοροποιούνται ανάλογα με τα διαθέσιμα υλικά και τις τοπικές γεύσεις.

 

Η λέξη και η προέλευσή της

Η ονομασία «κουραμπιές» προέρχεται από τις λέξεις kurabie / gurabie, οι οποίες συναντώνται στα αλβανικά και στα τουρκικά ως kurabiye και στα αραβικά ως qurabiya. Σε αρκετές γλωσσικές αναλύσεις συνδέεται με τη ρίζα kuru (ξηρό) και biye, μια λέξη που φαίνεται να προέρχεται από την παραφθορά του λατινικού bis-cuit (“ψημένο δύο φορές”), το οποίο πέρασε στην Ανατολή μέσω των Βενετών εμπόρων. Έτσι, δημιουργήθηκε μια νέα μικτή λέξη, η οποία στη συνέχεια επανήλθε στη Δύση ως αντιδάνειο, για να καταλήξει ελληνοποιημένη στη μορφή «κουραμπιές».

 

Ο κουραμπιές στην Ελλάδα

Στην Ελλάδα, ο κουραμπιές είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τα Χριστούγεννα. Παρ’ όλα αυτά, η μορφή, με την οποία τον γνωρίζουμε σήμερα, έχει διαμορφωθεί εν μέρει από τους Μικρασιάτες πρόσφυγες. Σημαντική υπήρξε η συμβολή των κατοίκων της Καρβάλης της Καππαδοκίας, οι οποίοι το 1924 εγκαταστάθηκαν στη Νέα Καρβάλη του Νομού Καβάλας.

Μαζί τους έφεραν την παραδοσιακή μικρασιατική συνταγή, η οποία εξελίχθηκε στο πιο γνωστό ελληνικό είδος κουραμπιέδων. Οι “κουραμπιέδες Νέας Καρβάλης” θεωρούνται σήμερα από τους πιο δημοφιλείς στη χώρα, συνδυάζοντας το βούτυρο αιγοπρόβειου τύπου με καβουρδισμένα αμύγδαλα.

Στην ελληνική εκδοχή, ο κουραμπιές μοιάζει με ένα ελαφρύ shortbread, όπου το βούτυρο παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο. Συχνά ενισχύεται με αρώματα όπως βανίλια, μαστίχα ή ροδόνερο, ενώ σε ορισμένες περιοχές τα χριστουγεννιάτικα κομμάτια στολίζονται με ένα ολόκληρο γαρύφαλλο στην κορυφή.

Το σχήμα μπορεί να είναι μπάλα ή μισοφέγγαρο και το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του είναι ότι τυλίγεται στην άχνη ζάχαρη όσο ακόμη είναι ζεστό, δημιουργώντας την χαρακτηριστική λευκή και πλούσια επικάλυψη.

 

Οι κουραμπιέδες στον υπόλοιπο κόσμο

Παρά τη στενή σύνδεσή του με τα ελληνικά Χριστούγεννα, ο κουραμπιές ανήκει σε μια ευρύτερη ομάδα γλυκισμάτων που εμφανίζονται σε πολλές χώρες με διαφορετικά ονόματα και παραλλαγές.

Στη Μέση Ανατολή και τα αραβικά κράτη, εμφανίζεται ως ghraybeh, ghorayeba, ghribia, ghraïba και άλλες παραλλαγές. Συνήθως σερβίρεται με αραβικό καφέ ή τσάι, ενώ σε μερικές περιοχές παρασκευάζεται χωρίς αμύγδαλα.

Στην Τουρκία ονομάζεται kurabiye και αποτελεί βασικό κομμάτι της ζαχαροπλαστικής παράδοσης. Στην Αρμενία η αντίστοιχη εκδοχή λέγεται khourabia. Παραδοσιακά φτιαχνόταν με τρία συστατικά: βούτυρο, ζάχαρη και αλεύρι.

Στους Καυκάσιους λαούς, ιδίως στο Ιράν και το Αζερμπαϊτζάν, συναντάμε το qurabiye. Στην Τεμπρίζ, για παράδειγμα, φτιάχνεται με αμυγδαλόψιχα, ασπράδι αυγού και επικάλυψη από χοντροκομμένο φιστίκι ή αμύγδαλο.

Στους Κριμαίους Τατάρους, το «khurabie» έχει χαρακτηριστικό σχήμα ρόμβου ή λουλουδιού και καλύπτεται πλήρως με άχνη. Στην Αλγερία, το γλύκισμα συναντάται ως ghribia, με αμύγδαλα, φιστίκια ή καρύδια.

Τέλος, στη Βουλγαρία, το αντίστοιχο γλύκισμα ονομάζεται kurabii, ιδιαίτερα τα γιορτινά «maslenki».

 

  

Αναδημοσίευση: mixanitouxronou.gr

Οι φώκιες Μονάχους Μονάχους κρύβονται σε σπηλιές για να γλιτώσουν από τον τουρισμό

Οι πιέσεις που ασκεί ο ολοένα αυξανόμενος θαλάσσιος τουρισμός στην Ελλάδα απειλούν να υπονομεύσουν τη δύσκολα εύθραυστη ανάκαμψη της μεσογειακής φώκιας (Monachus monachus), ενός από τα σπανιότερα θαλάσσια θηλαστικά στον κόσμο.

• • •

Επιστήμονες και περιβαλλοντικές οργανώσεις προειδοποιούν ότι η ανεξέλεγκτη παρουσία σκαφών αναψυχής και επισκεπτών κοντά σε κρίσιμους βιότοπους αναγκάζει τα ζώα να εγκαταλείπουν ανοιχτές ακτές και να καταφεύγουν σε σπηλιές για να επιβιώσουν.

Την εικόνα αυτή περιγράφει σε εκτενές ρεπορτάζ της η βρετανική Guardian, κάνοντας λόγο για μια «ελληνική τραγωδία» που εκτυλίσσεται σταδιακά στα ελληνικά νερά, παρά τις δεκαετίες προσπαθειών προστασίας και τη σημαντική αύξηση των πληθυσμών της Μονάχους Μονάχους στη χώρα.

Στις Βόρειες Σποράδες, και ειδικότερα γύρω από τη νησίδα Πιπέρι, στον πυρήνα του Εθνικού Θαλάσσιου Πάρκου Αλοννήσου και Βορείων Σποράδων, η πρόσβαση παραμένει αυστηρά περιορισμένη. Η περιοχή αποτελεί τον σημαντικότερο τόπο αναπαραγωγής της μεσογειακής φώκιας και μόνο επιστήμονες, με ειδική άδεια, επιτρέπεται να προσεγγίζουν σε ακτίνα μικρότερη των τριών ναυτικών μιλίων. Εκεί, σύμφωνα με τους ειδικούς, η παρουσία των ζώων σε ανοιχτές παραλίες θεωρείται ένδειξη ότι τα μέτρα προστασίας αποδίδουν.

 

Εκτιμάται ότι επιβιώνουν λιγότερο από 1.000 μεσογειακές φώκιες 

Σε παγκόσμιο επίπεδο, ο πληθυσμός της μεσογειακής φώκιας εκτιμάται σε λιγότερα από 1.000 άτομα. Η Ελλάδα φιλοξενεί περίπου τα μισά, γεγονός που της αποδίδει καθοριστικό ρόλο στη διατήρηση του είδους. Αν και η υπεραλίευση, η ρύπανση και η απώλεια ενδιαιτημάτων παραμένουν απειλές, οι ειδικοί επισημαίνουν ότι η ανθρώπινη όχληση από σκάφη και επισκέπτες εξελίσσεται ταχύτατα στον πιο κρίσιμο παράγοντα κινδύνου.

Μέσα στο 2024 τέθηκαν σε εφαρμογή νέες πρωτοβουλίες, όπως η πανελλαδική καμπάνια ενημέρωσης «Seal Greece», αλλά και αυστηρές ζώνες απαγόρευσης πρόσβασης γύρω από νησίδες-καταφύγια, όπως η Φορμίκουλα στο Ιόνιο. Παράλληλα, η κυβέρνηση έχει ανακοινώσει τη δημιουργία δύο νέων μεγάλων θαλάσσιων προστατευόμενων περιοχών. Ωστόσο, περιβαλλοντικές οργανώσεις τονίζουν ότι χωρίς επαρκή επιτήρηση και ουσιαστική εφαρμογή των κανόνων, οι «προστατευόμενες περιοχές» κινδυνεύουν να παραμείνουν μόνο στα χαρτιά.

Στο Ιόνιο, ωστόσο, η εικόνα είναι λιγότερο καθησυχαστική. Η νησίδα Φορμίκουλα, ένας από τους σημαντικότερους βιότοπους της μεσογειακής φώκιας, βρίσκεται στην καρδιά μιας από τις πιο πολυσύχναστες περιοχές ιστιοπλοΐας της Μεσογείου. Παρότι μέχρι πρόσφατα δεν συγκαταλεγόταν στους δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς, η αυξανόμενη προβολή της οδήγησε σε μαζική προσέλευση σκαφών αναψυχής, με άμεσες συνέπειες για τα ζώα.

 

Πώς ο τουρισμός επηρεάζει τις μεσογειακές φώκιες

Ο θαλάσσιος βιολόγος Τζόαν Γκονθάλβο, από το ερευνητικό ινστιτούτο Tethys, περιγράφει μια ραγδαία αλλαγή τα τελευταία χρόνια. «Πριν από έξι ή επτά χρόνια βλέπαμε φώκιες σχεδόν καθημερινά. Συχνά εμφανίζονταν πέντε ή έξι μαζί, κοινωνικοποιούνταν, κυνηγιούνταν στο νερό», αναφέρει. Με την αύξηση των επισκεπτών, όμως, η παρουσία τους μειώθηκε αισθητά. «Αυτό που αρχικά έμοιαζε συναρπαστικό, εξελίχθηκε γρήγορα σε εφιάλτη», λέει, περιγράφοντας σκηνές με τουρίστες να καταδιώκουν τις φώκιες για φωτογραφίες ή να εισέρχονται σε σπηλιές αναπαραγωγής.

Σε τουλάχιστον δύο περιπτώσεις, σύμφωνα με τον ίδιο, άνθρωποι μπήκαν σε σπηλιές όπου βρίσκονταν νεογέννητα, προκαλώντας τον αποχωρισμό μητέρας και μικρού. Και στις δύο περιπτώσεις, τα μικρά χάθηκαν. Τον Αύγουστο του 2024, ο Γκονθάλβο κατέγραψε περισσότερα από 50 σκάφη γύρω από τη μικρή ακτογραμμή της νησίδας μέσα σε μία μόνο ημέρα. «Σήμερα θεωρούμε επιτυχία αν δούμε μία ή δύο φώκιες», σημειώνει.

Η πίεση αυτή έχει σοβαρές βιολογικές συνέπειες. Όπως εξηγεί ο πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Προστασίας της Φώκιας (MOm), Πάνος Δενδρινός, οι μητέρες εγκαταλείπουν τα μικρά τους για ώρες προκειμένου να τραφούν. Αν στο διάστημα αυτό υπάρξει ανθρώπινη παρουσία, το μικρό μπορεί να πανικοβληθεί και να εγκαταλείψει το καταφύγιό του, χωρίς να το εντοπίσει ξανά η μητέρα του.

 

Η επιτήρηση των βιοτόπων παραμένει ανεπαρκείς, καταγγέλλουν επιστήμονες

Παρά τις εξαγγελίες για νέες θαλάσσιες προστατευόμενες περιοχές, οι επιστήμονες επισημαίνουν ότι η επιτήρηση παραμένει ανεπαρκής. Σε αντίθεση με το θαλάσσιο πάρκο της Αλοννήσου, όπου υπάρχουν φύλακες και συστηματική παρακολούθηση, στη Φορμίκουλα δεν πραγματοποιούνται τακτικές περιπολίες. Η τήρηση των περιορισμών βασίζεται συχνά στην προσωπική παρέμβαση ερευνητών που βρίσκονται στην περιοχή.

Μη κυβερνητικές οργανώσεις κάνουν λόγο εδώ και χρόνια για «πάρκα στα χαρτιά», επισημαίνοντας ότι μεγάλο μέρος των θαλάσσιων περιοχών Natura 2000 στερείται ουσιαστικού καθεστώτος προστασίας. Πρόσφατη μελέτη εννέα περιβαλλοντικών οργανώσεων έδειξε ότι μόνο ελάχιστες από αυτές διαθέτουν σαφές και μόνιμο πλαίσιο διαχείρισης.

Για τους επιστήμονες, ο χρόνος είναι κρίσιμος. «Αν δεν μπορέσουμε να προστατεύσουμε έναν τόσο μικρό αλλά ζωτικής σημασίας βιότοπο για ένα από τα πιο εμβληματικά και απειλούμενα θαλάσσια θηλαστικά της Μεσογείου, τότε οι πιθανότητες να διασώσουμε άλλα οικοσυστήματα μειώνονται δραματικά», προειδοποιεί ο Γκονθάλβο.

 

  

Αναδημοσίευση: lifo.gr

Χαμηλή πίεση (υπόταση): Αιτίες, συμπτώματα και αντιμετώπιση

Η χαμηλή πίεση είναι ένας επιθυμητός στόχος για τους περισσότερους ενήλικες και συνήθως δεν προκαλεί προβλήματα στην υγεία ή στις καθημερινές δραστηριότητες. Ωστόσο, για μια μικρή μερίδα του πληθυσμού η υπερβολικά χαμηλή πίεση, κατάσταση γνωστή ως υπόταση, προκαλεί ζαλάδες ή και επεισόδια λιποθυμίας. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα η υπόταση μπορεί να αποδειχτεί απειλητική για τη ζωή.

• • •

Χαμηλή θεωρείται σε γενικές γραμμές η πίεση που δεν ξεπερνά τα 90 mm Hg για τη συστολική («μεγάλη») και τα 60 mm Hg για τη διαστολική («μικρή»).

Τα αίτια της χαμηλής πίεσης ποικίλλουν από την αφυδάτωση έως σοβαρές διαταραχές. Η σωστή διάγνωση από τον γιατρό είναι απαραίτητη ώστε να διαπιστωθεί τι ακριβώς προκαλεί την υπόταση και να αντιμετωπιστεί η χαμηλή πίεση σε περίπτωση που προκαλεί προβλήματα στην καθημερινότητα.

 

Συμπτώματα

Η χαμηλή πίεση πολλές φορές είναι ένδειξη για κάποιο υποκείμενο πρόβλημα υγείας, ιδίως αν η κρίση υπότασης «χτυπά» ξαφνικά και συνοδεύεται από:

• ζαλάδα
• συγκοπή (λιποθυμία)
• θολή όραση
• ναυτία
• κόπωση
• έλλειψη συγκέντρωσης

Η υπερβολικά χαμηλή πίεση υποδεικνύει σοκ και είναι απειλητική για τη ζωή. Εκδηλώνεται με συμπτώματα όπως:

• η πνευματική σύγχυση, ιδιαίτερα στους ηλικιωμένους
• το κρύο και χλωμό δέρμα
• η γρήγορη και κοφτή αναπνοή
• ο γρήγορος και αδύναμος καρδιακός παλμός. 
  Στην περίπτωση αυτή είναι απαραίτητη η άμεση παροχή ιατρικής βοήθειας.

 

Αιτίες

Τα επίπεδα της αρτηριακής πίεσης μεταβάλλονται μέσα στην ημέρα, ανάλογα με τη στάση του σώματος, τον ρυθμό της αναπνοής, τα επίπεδα στρες, τη φυσική κατάσταση του ατόμου, τη φαρμακευτική αγωγή που μπορεί να λαμβάνει κάποιος, τη διατροφή, τα επίπεδα ενυδάτωσης κ.ά.

Επίσης, μια μέτρηση της πίεσης που για κάποιον θεωρείται χαμηλή για κάποιον άλλο μπορεί να θεωρείται φυσιολογική. Οι περισσότεροι γιατροί αναγνωρίζουν την υπόταση ως πρόβλημα μόνο σε περίπτωση που προκαλεί εμφανή συμπτώματα.

Παθήσεις και καταστάσεις που μπορεί να οδηγήσουν σε αισθητή μείωση της αρτηριακής πίεσης είναι οι εξής:

• Εγκυμοσύνη: Επειδή το κυκλοφορικό σύστημα επεκτείνεται ταχύτατα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, είναι πιθανή η πτώση της αρτηριακής πίεσης. Η πτώση στην περίπτωση αυτή θεωρείται φυσιολογική και η πίεση επανέρχεται σε φυσιολογικά επίπεδα μετά τον τοκετό.
• Καρδιακά προβλήματα: Η βραδυκαρδία (χαμηλός καρδιακός παλμός), οι διαταραχές των βαλβίδων της καρδιάς, το έμφραγμα και η καρδιακή ανεπάρκεια είναι μερικές από τις παθήσεις της καρδιάς που προκαλούν υπόταση.
• Ενδοκρινικές διαταραχές: Μια δυσλειτουργία στους παραθυρεοειδείς αδένες, η επινεφριδική ανεπάρκεια (νόσος του Addison), το χαμηλό σάκχαρο (υπογλυκαιμία) και σε ορισμένες περιπτώσεις ο διαβήτης μπορεί να προκαλέσουν πτώση της αρτηριακής πίεσης.
• Αφυδάτωση: Όταν ο οργανισμός χάνει περισσότερα υγρά από αυτά που λαμβάνει προκαλείται αδυναμία, ζαλάδα και αίσθημα κόπωσης. Ο πυρετός, ο εμετός, η διάρροια, η κατάχρηση διουρητικών και η έντονη σωματική άσκηση μπορεί επίσης να προκαλέσουν αφυδάτωση και κατ’ επέκταση πτώση της αρτηριακής πίεσης.
• Απώλεια αίματος: Σε περίπτωση σοβαρού τραυματισμού ή εσωτερικής αιμορραγίας μειώνεται η ποσότητα αίματος στο σώμα, συνεπώς μειώνεται σημαντικά και η αρτηριακή πίεση.
• Σοβαρή λοίμωξη (σηψαιμία): Όταν μια λοίμωξη περνά στο αίμα, μπορεί να προκαλέσει επικίνδυνη πτώση στην πίεση (σηπτικό σοκ).
• Σοβαρή αλλεργική αντίδραση (αναφυλαξία): Αλλεργιογόνα που προκαλούν σοβαρές και ενδεχομένως απειλητικές για τη ζωή αντιδράσεις είναι ορισμένα τρόφιμα, φάρμακα, έντομα, καθώς και το λάτεξ. Η αναφυλαξία χαρακτηρίζεται από προβλήματα στην αναπνοή, δερματικά εξανθήματα, φαγούρα στο δέρμα, πρήξιμο στον λαιμό και σημαντική πτώση της αρτηριακής πίεσης.
• Διατροφικές ελλείψεις: Η έλλειψη της βιταμίνης Β12 και της βιταμίνης Β9 (φυλλικό οξύ) εμποδίζουν την επαρκή παραγωγή ερυθρών αιμοσφαιρίων (αναιμία) και κατ’ επέκταση προκαλούν πτώση στα επίπεδα της αρτηριακής πίεσης.
• Φάρμακα: Αρκετά φάρμακα αναφέρουν την υπόταση ως πιθανή παρενέργεια, μεταξύ αυτών ορισμένα διουρητικά, Β αναστολείς, φάρμακα για το Πάρκινσον, αντικαταθλιπτικά και φάρμακα για τη στυτική δυσλειτουργία.

 

Παράγοντες κινδύνου

Οποιοσδήποτε μπορεί να εκδηλώσει υπόταση, ωστόσο είναι πιο συχνή σε άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, σε άτομα που λαμβάνουν συγκεκριμένα φάρμακα ή σε άτομα με ιστορικό για συγκεκριμένες παθήσεις.

• Ηλικία: Μετά τα 65 είναι συχνότερα τα επεισόδια ορθοστατικής υπότασης και υπότασης μετά το φαγητό. Από την άλλη, η νευροαγγειακή υπόταση είναι συνηθέστερη στα παιδιά και στους νεαρούς ενήλικες.
• Φάρμακα: Οι άνθρωποι που λαμβάνουν συγκεκριμένα φάρμακα (π.χ. Α αναστολείς για την υπέρταση) είναι πιθανό να εκδηλώσουν περιστασιακά κρίσεις υπότασης.
• Παθήσεις: Το Πάρκινσον, ο διαβήτης και ορισμένες καρδιακές παθήσεις συνδέονται με τις συχνές κρίσεις υπότασης.

 

Επιπλοκές

Η υπόταση προκαλεί ζαλάδα, αδυναμία ή και λιποθυμία κι έτσι είναι αυξημένος ο κίνδυνος τραυματισμού λόγω πτώσης. Η πολύ σοβαρή υπόταση μπορεί να στερήσει από τον οργανισμό το οξυγόνο που χρειάζεται για να επιτελέσει ζωτικές λειτουργίες κι έτσι υπάρχει κίνδυνος βλάβης στην καρδιά και στον εγκέφαλο.

 

Αντιμετώπιση

Όταν η υπόταση δεν προκαλεί σοβαρά συμπτώματα δεν απαιτεί θεραπεία. Αν προκαλεί συμπτώματα και επηρεάζει την καθημερινότητα, η θεραπευτική αντιμετώπιση εξαρτάται από την αιτία της. Για παράδειγμα, η υπόταση λόγω φαρμακευτικής αγωγής αντιμετωπίζεται αλλάζοντας την αγωγή ή τη δοσολογία της αγωγής.

Ανάλογα με την ηλικία και τη γενικότερη κατάσταση της υγείας του ατόμου, προτείνονται κατά περίπτωση τα παρακάτω:

• Αύξηση της κατανάλωσης αλατιού: Είναι γνωστό πως το αλάτι ανεβάζει την πίεση, γι’ αυτό και πρέπει να το αποφεύγουν όσοι πάσχουν από υπέρταση.
• Κατανάλωση νερού: Τα υγρά βοηθούν να αυξηθεί ο όγκος του αίματος και να αποφευχθεί η αφυδάτωση, μειώνοντας έτσι τον κίνδυνο για κρίση υπότασης.
• Ορθοπαιδικές κάλτσες: Οι ελαστικές κάλτσες που χρησιμοποιούνται συνήθως για την αντιμετώπιση της φλεβίτιδας βοηθούν ώστε να αποφευχθεί η συσσώρευση αίματος στα άκρα, η οποία μπορεί να συμβάλει σε μια κρίση υπότασης.
• Αποφυγή του αλκοόλ: Το αλκοόλ αφυδατώνει τον οργανισμό κι έτσι πρέπει να αποφεύγεται από τα άτομα που είναι επιρρεπή στην υπόταση.
• Προσοχή κατά την αλλαγή στάσης του σώματος: Η απότομη αλλαγή στάσης, για παράδειγμα κατά το πρωινό ξύπνημα, είναι συνήθης αιτία της ορθοστατικής υπότασης.

  

 

Αναδημοσίευση: onmed.gr

Η Ελλάδα σε κατάθλιψη

Σε λίγες μέρες έχουμε Χριστούγεννα. Οι δυο τελευταίες Κυριακές η αγορά της Λάρισας είναι ανοιχτή.  Η κίνηση στο κέντρο της πόλης αυξήθηκε αρκετά. Αλλά το μεσημεράκι τις μέρες που τα τοπικά καταστήματα κλείνουν» πολύ λίγος κόσμος έχει σακούλες με προϊόντα που έχει αγοράσει. Για τα «καταστήματα των αλυσίδων» δεν κάνω λόγο μια που έχουν «συνεχές ωράριο» καθημερινά αγνοώντας τον τοπικό Εμπορικό Σύλλογο. Το ίδιο όμως συμβαίνει μ’ αυτές, αλλά κι όταν άρχισε το εορταστικό ωράριο και οι τοπικές επιχειρήσεις  κλείνουν αργά το απόγευμα.

Είναι βέβαια κι ότι ακόμη οι ιδιωτικοί υπάλληλοι δεν είχαν πάρει δώρο των Χριστουγέννων, μια που από τους δημόσιους υπάλληλους και τους συνταξιούχους «έχουν κοπεί» τα δώρα με μνημονικούς νόμους.

Είναι όμως και τα προβλήματα των αγροτών που τους έβγαλαν στους δρόμους να διαμαρτύρονται εδώ και τρεις βδομάδες. Καθώς και οι πληρωμές από τον ΟΠΕΚΕΠΕ που γίνονται όπως γίνονται. Αλλά και οι κτηνοτρόφοι που κλαίνε κυριολεκτικά τα ζώα τους που  τα δολοφόνησαν οι άνθρωποι του υπουργείου Γεωργικής ανάπτυξης λόγω ευλογιάς.

Όλα αυτά δικαιολογούν το βουβό πλήθος που κατακλύζει το εμπορικό κέντρο. Και να μην υπάρχει, παρά τον αρκετό κόσμο που κυκλοφορεί, χαρούμενη ατμόσφαιρα.

Σκεπτόμενος όλα αυτά Σάββατο βράδυ προσπάθησα να βρω στην τηλεόραση κάποια μουσική εκπομπή. Όπως αυτής του Σπύρου Παπαδόπουλου στην πάλαι ποτέ ΝΕΤ «Στην Υγεία μας», που έγινε μετά το λουκέτο της το 2013 στον Alpha στην «υγειά βρε παιδία». Ως το τέλος της το 2021 στον ΣΚΑΙ.

Δεν βρήκα τίποτε. Μετά ανακάλυψα την συναυλία της Άννας Βίσση στο κατάμεστο Καλλιμάρμαρο. Αυτό όμως ήταν κάτι έκτακτο, κι όχι μια προγραμματισμένη κάθε βδομάδα εκπομπή. Δηλαδή κάθε Σάββατο δεν υπάρχει κάτι «να διασκεδάσει τον κόσμο»; Μιλώ βεβαίως ΜΟΝΟ για τα πανελλαδικής εμβέλειας τηλεοπτικά κανάλια.

Θυμάμαι πως τις εποχές που ο Σπύρος Παπαδόπουλος έκανε εκπομπές και τύχαινε να την δούμε λέγαμε: «Πέρασα το Σαββατόβραδο σαν συνταξιούχος – ή αδιάθετος - βλέποντας στην υγειά μας».  

Ο Έλληνας δηλαδή πάσχει από κατάθλιψη. Και συμβάλει σ’ αυτή την ψυχική κατάσταση και η τηλεόραση.

Ψάχνοντας το Ιντερνετ, βρηκα τις παρακάτω σκέψεις του Ψυχοθεραπευτή, συγγραφέα και αστρολόγου Γιώργου Πανόπουλου. Ναι αυτός που ήταν αφηγητής στην μίνι σειρά του Αντένα ο «πόλεμος των άστρων».

Το άρθρο του υπό τον τίτλο που χρησιμοποιώ και στο δικό μου κείμενο, μια που  συμφωνεί μαζί μου και θα έλεγα πως το προσυπογράφω. Ο κ Πανόπουλος κάνει μια πιο εμπεριστατωμένη ανάλυση πάνω στο πρόβλημα που παρατήρησα.

 Το αναδημοσιεύω γιατί αξίζει να το διαβάσετε:

• • •

Ποτέ πριν από τα τελευταία χρόνια δεν είχα αισθανθεί μέχρι το κόκαλο το βάρος μιας διακυβέρνησης. Ένα γλοιώδες αίσθημα, ένα πάγο που καίει τα σωθικά, ένα χαλίκι στο παπούτσι που δεν σε αφήνει να ξεχαστείς ούτε στιγμή. Μια αγωνία που κοιμάσαι και ξυπνάς μαζί της και εμφιλοχωρεί στη σχέση με τον εαυτό σου και μετά απλώνεται σαν μουτζούρα σε όλες τις σχέσεις σου. Το έβλεπα στις ταινίες, στα βιβλία, σε εποχές υπαρξιακής κρίσης.

Όπως στη δεκαετία του ’30. Πριν γεμίσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης άδειασε πρώτα το νόημα. Η κατάρρευση του ’29, η ανεργία, οι ουρές στα συσσίτια έμαθαν τους ανθρώπους να φοβούνται την ελευθερία περισσότερο από την υποταγή. Δεν παραδόθηκαν στο ναζισμό επειδή πείστηκαν αλλά επειδή εξαντλήθηκαν. Η εξάντληση είναι το πιο υποτιμημένο πολιτικό εργαλείο των καθεστώτων. Όταν δεν έχεις πια δύναμη να διαφωνήσεις, αποδέχεσαι ακόμη και αυτό που σε πληγώνει, αρκεί να τελειώσει η ένταση.

Κι ύστερα στη δεκαετία του ’50, ο φόβος έγινε παγκόσμιος και αόρατος. Ο κόσμος ζούσε κάτω από τη σκιά της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, με τον πυρηνικό όλεθρο να αιωρείται σαν μόνιμη πιθανότητα. Οι άνθρωποι έχτιζαν προάστια και καταφύγια και γέμιζαν τα ψυγεία με τρόφιμα, ενώ τα παιδιά στα σχολεία μάθαιναν πώς να κρύβονται κάτω από τα θρανία σε περίπτωση πυρηνικής επίθεσης.

Και στις ανατολικοευρωπαϊκές χώρες, στα χρόνια του τρόμου στη δεκαετία του 70, ο κομμουνισμός δεν χρειαζόταν μεγάλες απειλές. Ένα χτύπημα στην πόρτα τη νύχτα, μια ανάκριση χωρίς κατηγορητήριο, μια εξαφάνιση χωρίς ίχνος ήταν αρκετά. Δεν ήξερες ποιος σε κατέδωσε, τι είπες λάθος, ποια σκέψη σου κρίθηκε επικίνδυνη. Η ενοχή δεν χρειαζόταν απόδειξη. Ο φόβος εγκαταστάθηκε μέσα στους ανθρώπους που έμαθαν να μιλάνε με χαμηλή φωνή.

Και τώρα η κατάρρευση της Δύσης σταδιακή αρχικά στη δεκαετία του 2010 και τώρα ραγδαία. Στην Ελλάδα ζούμε μια πτώση που δεν καταλήγει στο έδαφος για να τελειώνει η αναμονή του τέλους. Περπατάω στους δρόμους και μυρίζω θυμό και παραίτηση. Όπως σε ένα όνειρο που περπατάς σε τεντωμένο σχοινί και ανακαλύπτεις στη μέση ότι δεν υπάρχει σκοινί. Ένας τρόμος αμίλητος. «Τα συναισθήματα που κυριαρχούν στον ύστερο καπιταλισμό», λέει ο Βρετανός ντοκιμαντερίστας Άνταμ Κέρτις «είναι ο φόβος και ο κυνισμός».

Στους δρόμους του κέντρου, στις πόρτες κλειστών μαγαζιών, σε στοές, έξω από σούπερμάρκετ και τράπεζες πάνω σε πανιά και χαρτόνια, ζητιάνοι και πρόσφυγες με τα παιδιά τους σε κοιτάζουν με μάτια από αγιογραφίες: βλέμματα που περνάνε μέσα από το σώμα σου, πέρα από σένα, το δώρα που δεν ήρθε, ο άνθρωπος που δεν γεννήθηκε ακόμα.

Το 2024 συνταγογραφήθηκαν στην Ελλάδα 28 εκατομμύρια συσκευασίες φαρμάκων για νοσήματα ψυχικής υγείας που έλαβαν 1,6 εκατομμύρια ασφαλισμένοι. «Αντί να δεχόμαστε την ψυχική οδύνη ως ατομική υπόθεση, αντί να αποδεχόμαστε την τεράστια ιδιωτικοποίηση του άγχους, θα πρέπει να αναρωτηθούμε για το πώς έχει γίνει κοινός τόπος το ότι τόσοι άνθρωποι και ειδικά τόσοι πολλοί νέοι ασθενούν. Η «επιδημία ψυχικής υγείας» στις καπιταλιστικές κοινωνίες θα έπρεπε να μας δείχνει ότι ο καπιταλισμός όχι μόνο δεν αποτελεί το μόνο λειτουργικό σύστημα αλλά είναι εγγενώς δυσλειτουργικός.» έχει γράψει ο Μαρκ Φίσερ, Άγγλος συγγραφέας και φιλόσοφος.

Δεν είναι μια κακοδαιμονία αυτό που ζούμε, δεν είναι μια συλλογική ψύχωση. Είναι το ορατό και αόρατο αποτέλεσμα μιας κυβέρνησης που λειτουργεί σαν πληρωμένος δολοφόνος που κάνει τη δουλειά του, που δημιουργεί συνεχώς εξαιρέσεις: αυτοί κι εμείς. Αυτοί που έχουν, εμείς που δεν έχουμε. Εμείς που δεν τους νοιάζουμε.

Μια εξουσία που δεν χρειάζεται να τρομοκρατεί ανοιχτά, γιατί έχει καταφέρει κάτι καλύτερο: να απονευρώσει, να κάνει τον φόβο χαμηλής έντασης ένα βουητό που δεν σταματάει ποτέ- που παράγει παραλυτική απάθεια. Μια κυβέρνηση που μας αφήνει να ζούμε σαν ποντίκια σε ένα διεστραμμένο εργαστήριο μέτρησης της αντοχής. Όλα συνεχίζουν να λειτουργούν και μέσα σου τίποτα. Όσο λιγότερο λειτουργείς εσύ, τόσο πιο ικανοποιημένη εκείνη. Δεν ζητάει υπακοή, ζητάει προσαρμογή. Δεν απαιτεί σιωπή, τη γεννάει.

Το πιο ανησυχητικό δεν είναι όσα επιβάλλονται από τα πάνω, αλλά όσα περνάνε χωρίς να χρειαστεί να επιβληθούν. Η εξουσία δεν εμφανίζεται ως βία αλλά ως ρουτίνα, ως διοικητική λεπτομέρεια.. Μαθαίνεις να ζεις με το λίγο, με το στρεβλό, με το άτιμο, όχι επειδή πείστηκες, αλλά γιατί κουράστηκες να προσπαθείς. Το «δεν γίνεται αλλιώς» εκθειάζεται ως ωριμότητα, ρεαλισμός, ως ενηλικίωση, ως δυτικός πολιτισμός. Όποιος αντιδρά είναι παλιακός, υπερβολικός, αφελής, συναισθηματικός· όποιος αντέχει είναι σοβαρός, εκσυγχρονιστής, συντονισμένος με την εποχή. Η αναισθησία βαφτίζεται ψυχραιμία και η παραίτηση σύνεση. Δεν απαγορεύεται η σκέψη αλλά μια στρατιά κυβερνητικών τρολ, πρόθυμων σχολιαστών και εξαρτημένων μέσων την κανιβαλίζει, την εξευτελίζει, την γελοιοποιεί. Δεν χρειάζεται να φιμώσεις τη φωνή κάποιου που πνίγεται, όταν μπορείς να τη βυθίσεις σε μια θάλασσα ανοησίας, πληρωμένων μέσων και ανελέητης προπαγάνδας. Και τότε η αλήθεια γίνεται γκρίνια, η διαφωνία δυσανεξία, η κριτική απειλή για τη σταθερότητα. Η επιτυχία τους συνίσταται στο γεγονός ότι έχουν κάνει ένα σημαντικό κομμάτι των πολιτών μέσω της συνεχούς προπαγάνδας του τρόμου να νιώθει ασφάλεια με την υποταγή του.

Η εκτροπή, η διάλυση των θεσμών, η κατάρρευση της δικαιοσύνης, το κουρέλιασμα της Δημοκρατίας, το «σου το επιβάλλω, το ακολουθείς» είναι η νέα μέθοδος διακυβέρνησης. Όσο την ανεχόμαστε στο όνομα της ησυχίας, της ανάπτυξης ή της «κανονικότητας», τόσο βαθαίνει μέσα μας αυτό που δεν φαίνεται: η αργή, «πολιτισμένη» απώλεια της ελευθερίας. Με διαλυμένα συνδικάτα και ανύπαρκτο συνδικαλισμό όλες οι διεκδικήσεις θρυμματίζονται και μετατρέπονται σε τμηματικές δυσαρέσκειες. Πιο απλά: ο καθένας ζητάει κάτι για τον εαυτό του και την ομάδα του αδιαφορώντας για τους άλλους με αποτέλεσμα να μην έχουμε γενικευμένη κινητοποίηση σε οτιδήποτε αλλά εστίες γκρίνιας . Ο ένας ενταντίον του άλλου κι ό,τι «αρπάξει ο καθένας».

Σε αυτή την έρημο, τα ονόματα παύουν να έχουν σημασία. Όπως στον Κάφκα, δεν κυβερνούν πρόσωπα αλλά αρχικά. Ο Μητσοτάκης είναι ο Μ., όχι για να προστατευθεί αλλά γιατί είναι αντικαταστάσιμος. Αν αύριο αλλάξει, ο μηχανισμός θα συνεχίσει να λειτουργεί ακριβώς το ίδιο. Αυτό που κινεί τα πράγματα δεν είναι η βούληση ενός ανθρώπου, αλλά ένας αόρατος τροχός: ένας μηχανισμός που γυρίζει ασταμάτητα και κόβει ό,τι ζωντανό προεξέχει από την κοινωνία. Κόβει την αμφιβολία, την αντίρρηση, την αξιοπρέπεια, την ίδια την ανάγκη για νόημα. Και το κάνει χωρίς θόρυβο, χωρίς πάθος, χωρίς μίσος με την ψυχρότητα μιας διοικητικής πράξης. Στο καφκικό αυτό καθεστώς, δεν ξέρεις ποιος αποφάσισε τι, πότε, με ποια αρμοδιότητα. Ξέρεις μόνο ότι κάτι απορρίφθηκε, κάτι ακυρώθηκε, κάτι δεν εγκρίθηκε, κάτι αρπάχτηκε, κάτι λεηλατήθηκε. Κι εσύ συνεχίζεις να ζεις μέσα σε έναν κόσμο που λειτουργεί όπως συνήθως, ενώ η ζωή δύει.

Όσο δεν προσαρμοζόμαστε ολοκληρωτικά δεν είμαστε καταδικασμένοι. Οι αυταρχικές κυβερνήσεις δεν φοβόνται την οργή αλλά την άρνηση. Την άρνηση να μιλήσεις με τη γλώσσα της, να σκεφτείς με τις ιδέες της, να μετρήσεις τη ζωή με τους δείκτες της. Όπως στο Φαρενάιτ 451 του Ρέι Μπράντμπερι, που σε μια κοινωνία που καίει τα βιβλία, που πολλοί αποδέχονται σιωπηλά την καταστροφή τους και δέχονται να ζήσουν χωρίς κριτική σκέψη, χωρίς μνήμη χωρίς συνείδηση υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που αποσύρονται μακριά στα δάση και επαναλαμβάνουν απέξω τα μεγάλα βιβλία που έκαναν τον κόσμο ανθρώπινο, για να μη χαθεί. Έτσι κι εμείς, μπορούμε να κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη και τη γνώση, να επιμείνουμε ακόμα κι όταν όλα μας λένε «παραδόσου». Αυτή η πίστη και επιμονή στην ανθρωπινότητά μας είναι ο εφιάλτης κάθε καφκικού συστήματος.

 

Αναδημοσίευση: gpanleo.substack.com

Αγροτικά μπλόκα: Φωνή λαού, οργή Θεού

Το «ψυχογράφημα» των αγροτών που βρίσκονται στα μπλόκα όλης της Ελλάδας έκανε σ«Το Παρόν της Κυριακής» της 14 Δεκεμβρίου ο εκδότης του Μάκης Κουρής στο πρωτοσέλιδό του άρθρο με τον ίδιο τίτλο

• • •

Από αυτά που είδαμε την εβδομάδα που πέρασε στα μπλόκα των αγροτών σε όλη τη χώρα καταλάβαμε πόσο ενοχλημένος είναι ο αγροτικός κόσμος για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και συνειδητοποιήσαμε την έκταση της οργής αλλά και της απόγνωσης των πραγματικών αγροτών και κτηνοτρόφων, των αληθινών ξωμάχων, που βλέπουν πως χάνουν το βιος τους, τη ζωή τους, όλα όσα έχτισαν με ιδρώτα και αίμα επί σειρά ετών, επειδή το κράτος προτίμησε να κάνει πλούσιους τους… γιαλαντζί αγρότες, μοιράζοντας σε εκείνους τις επιδοτήσεις και αφήνοντας στη… δίαιτα εκείνους που τις δικαιούνταν, τους κανονικούς αγροτοκτηνοτρόφους.

Δεν ζήλεψαν τη… Φεράρι οι αγρότες που βγήκαν στα μπλόκα, δεν θέλησαν τη μεγάλη ζωή. Διεκδικούν αυτά που τους ανήκουν, αυτά που δικαιούνται, που πρέπει να πάρουν, γι’ αυτό κλείνουν τους δρόμους, αγριεύουν, θυμώνουν, γιατί αισθάνονται ότι αδικούνται, νιώθουν προδομένοι, εξαπατημένοι, διασυρμένοι.

Οι αγρότες, και ειδικά εκείνοι της Κρήτης, βγάζουν χολή, θυμό, παράπονο και οργή εναντίον εκείνων που τους εξαπάτησαν, που τους κορόιδεψαν, που δεν τους σεβάστηκαν. Και βγήκαν στα μπλόκα αποφασισμένοι να πουλήσουν ακριβά το τομάρι τους, να δώσουν στους υπεύθυνους να καταλάβουν πως έκαναν το χειρότερο, όταν αποφάσισαν να τους… πουλήσουν. Βγήκαν αποφασισμένοι να μη γυρίσουν αν δεν δικαιωθούν, αν δεν δώσουν ένα καλό μάθημα σε εκείνους που νόμιζαν ότι μπορούν να τους κοροϊδέψουν.

Τις σκηνές που είδαμε στα λιμάνια του Ηρακλείου και των Χανίων, καθώς και στο Αεροδρόμιο «Νίκος Καζαντζάκης», που έκλεισε για πάνω από τρεις ώρες, δεν τις έχουμε ξαναδεί. Θύμιζαν κάτι από τις προδικτατορικές πορείες των οικοδόμων, που έκαναν τα πεζοδρόμια να τρέμουν, τους αστυνομικούς φοβούνται τους κυβερνώντες να κρύβονται.

Όλα αυτά τα χρόνια πιστεύαμε ότι ο λαός είχε χάσει τη δυναμική του, την έντασή του, την αψάδα του. Πιστεύαμε ότι η αντίδραση είχε ατονήσει, ότι ο λαός ήταν σε κατάσταση ύπνωσης.

Ήρθε, όμως, η κυβέρνηση Μητσοτάκη και τους ξύπνησε όλους, τους έκανε να φωνάξουν δυνατά, με στεντόρεια φωνή, ότι δεν πάει άλλο. Ότι δεν αντέχουν την αδικία, τον μηδενισμό, την υποβάθμιση.

Οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι έδειξαν ότι ο λαός ξυπνάει. Και αυτό είναι το πιο θετικό από την εξέγερση των τελευταίων ημερών. Και, ταυτόχρονα, εκείνο που έκανε την κυβέρνηση να χάσει τον ύπνο της. Γιατί τώρα πια όλα θα αλλάξουν. Όποιος αισθάνεται ότι αδικείται, ότι δεν υπολογίζεται, ότι είναι… ριγμένος θα έχει το παράδειγμα των αγροτών. Θα ξέρει πως τη νίκη τη φέρνει ο αγώνας, ο πραγματικός αγώνας, ο ασυμβίβαστος, ο αδυσώπητος, ο αποφασιστικός. Και θα παλεύει από κάθε μετερίζι για το δίκιο του, για την τιμή του. Δεν θα λογαριάζει ΜΑΤ, δεν θα φοβάται καπνογόνα, θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να νικήσει, γιατί θα ξέρει ότι, αν χάσει, χάνεται, ότι η επιτυχία είναι μονόδρομος.

Αυτό είναι που φοβάται η κυβέρνηση, η κάθε κυβέρνηση. Τον αποφασισμένο διαδηλωτή, τον ορκισμένο αντίπαλό της, τον θυμωμένο πολίτη. Γι’ αυτό έβαλε τα ΜΑΤ να χτυπήσουν αλύπητα τους αγρότες, για να φοβηθούν και να φύγουν.

Δεν τα κατάφερε όμως. Γιατί οι αγρότες πάλεψαν σαν λιοντάρια, έκλεισαν τα λιμάνια, κατέλαβαν τα αεροδρόμια, παρέλυσαν την Κρήτη.

Και η κυβέρνηση άρχισε να ψάχνεται, να προσπαθεί να εκτονώσει την κατάσταση, να αποφορτίσει το κλίμα.

Αυτή ήταν η πρώτη νίκη των αγροτών. Το ότι ξύπνησαν τον κόσμο και έκαναν την κυβέρνηση να αναζητά τρόπους για να υποχωρήσει, χωρίς να φανεί ότι κάνει πίσω.

Φωνή λαού, οργή Θεού λέει η ρήση. Αυτή η οργή είναι που κάνει την κάθε κυβέρνηση να είναι προσεκτική και διαλλακτική. Για να μην την πάρει και τη σηκώσει…

Eurostat: Κατρακύλα χωρίς φρένο στον ελληνικό αγροτικό τομέα

Η ελληνική γεωργία κινδυνεύει να μείνει πίσω, παρά τις τεράστιες δυνατότητές της

Την τρίτη χειρότερη επίδοση σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση καταγράφει η Ελλάδα στην παραγωγικότητα της αγροτικής εργασίας, σύμφωνα με τα νεότερα στοιχεία της Eurostat. Την ώρα που σε ευρωπαϊκό επίπεδο ο πρωτογενής τομέας εμφανίζει σαφή σημάδια ανάκαμψης, η ελληνική γεωργία βυθίζεται ακόμη περισσότερο, επιβεβαιώνοντας την ασφυκτική πίεση που βιώνουν οι αγρότες.

• • •

Συγκεκριμένα, ενώ κατά μέσο όρο στην ΕΕ η παραγωγικότητα της εργασίας στον αγροτικό τομέα αυξήθηκε κατά 9,2% το 2025 σε σύγκριση με το 2024, στην Ελλάδα σημείωσε πτώση -8,8%. Πρόκειται για την τρίτη μεγαλύτερη μείωση στην ΕΕ, μετά την Κροατία (-14,9%) και την Πορτογαλία (-10,7%).

 

Τρίτη χειρότερη επίδοση στην Ευρώπη

Η πτώση της παραγωγικότητας δεν σημαίνει ότι οι Έλληνες αγρότες εργάζονται λιγότερο ή παράγουν λιγότερα. Αντιθέτως, αποτυπώνει το γεγονός ότι η εργασία τους δεν ανταμείβεται και δεν αποδίδει όσο θα μπορούσε, λόγω του εκρηκτικού κόστους παραγωγής, των χαμηλών τιμών παραγωγού και της συστηματικής αποδυνάμωσης του πρωτογενούς τομέα.

Τα στοιχεία της Eurostat έρχονται να επιβεβαιώσουν όσα εδώ και καιρό καταγγέλλουν οι ίδιοι οι αγρότες: ότι ο αγροτικός τομέας στην Ελλάδα υπονομεύεται, ενώ την ίδια στιγμή «ημέτεροι» επιτήδειοι νέμονται κοινοτικούς πόρους, όπως αποκάλυψε και το σκάνδαλο μεγατόνων του ΟΠΕΚΕΠΕ.

 

Κρίση επιβίωσης για τους αγρότες

Η εκτόξευση του κόστους παραγωγής – συχνά πάνω από τις ίδιες τις τιμές πώλησης – οδηγεί χιλιάδες αγρότες σε υπερχρέωση και οικονομική ομηρία. Οι νέοι εγκαταλείπουν μαζικά το επάγγελμα, την ώρα που οι κινητοποιήσεις και τα μπλόκα γίνονται μονόδρομος για την επιβίωση, ιδιαίτερα σε μια περίοδο όπου τα προβλήματα με τις πληρωμές και τις κρατήσεις εντείνουν την αγανάκτηση στον αγροτικό κόσμο.

 

Υψηλή προστιθέμενη αξία, χαμένη ευκαιρία

Κι όμως, παρά τη συνεχιζόμενη απαξίωση, ο αγροδιατροφικός τομέας στην Ελλάδα παραμένει ιδιαίτερα σημαντικός για την οικονομία. Σύμφωνα με τη νέα έκθεση της Eurostat για την ευρωπαϊκή αλυσίδα τροφίμων, το 2024 η προστιθέμενη αξία του αγροτικού κλάδου στην Ελλάδα αντιστοιχούσε στο 3,2% του ΑΕΠ, ποσοστό από τα υψηλότερα στην ΕΕ και υπερδιπλάσιο του ευρωπαϊκού μέσου όρου (1,2%).

Το στοιχείο αυτό αναδεικνύει το παράδοξο: ένας τομέας με μεγάλες δυνατότητες ανάπτυξης και ισχυρό αποτύπωμα στην οικονομία, που όμως οδηγείται σε μαρασμό λόγω πολιτικών επιλογών και διαρθρωτικών προβλημάτων.

 

Γιατί αυξάνεται η παραγωγικότητα στην ΕΕ

Σύμφωνα με τη Eurostat, η αύξηση της παραγωγικότητας της αγροτικής εργασίας στην ΕΕ οφείλεται κυρίως:

·         στην εκτιμώμενη αύξηση κατά 8,1% του πραγματικού εισοδήματος από τους συντελεστές παραγωγής,

·         και στη μείωση κατά 1% του όγκου της γεωργικής εργασίας.

Η παραγωγικότητα αυξήθηκε σε 19 χώρες της ΕΕ, με τις μεγαλύτερες ανόδους να καταγράφονται στο Λουξεμβούργο (+40,1%), την Πολωνία (+33,4%) και την Εσθονία (+30,9%).

Συνολική εικόνα της ευρωπαϊκής γεωργίας

Το 2025, η ακαθάριστη προστιθέμενη αξία του γεωργικού τομέα της ΕΕ αυξήθηκε κατά 10,3%, ενώ:

·         η αξία της γεωργικής παραγωγής αυξήθηκε κατά 5,3%,

·         η ενδιάμεση κατανάλωση κατά 1,5%.

Σε βάθος δεκαετίας, η παραγωγικότητα της γεωργικής εργασίας στην ΕΕ ήταν 49,4% υψηλότερη σε σύγκριση με το 2015, την ώρα που η γεωργική εργασία μειώθηκε κατά 19,1%.

 

Το ελληνικό αδιέξοδο

Μέσα σε αυτό το ευρωπαϊκό τοπίο, η Ελλάδα μοιάζει να χάνει πολύτιμο έδαφος. Τα στοιχεία της Eurostat δεν αποτελούν απλώς έναν ακόμη αριθμητικό δείκτη, αλλά ένα ηχηρό καμπανάκι: χωρίς ουσιαστική στήριξη, διαφάνεια στη διαχείριση των πόρων και στρατηγικό σχέδιο για τον πρωτογενή τομέα, η ελληνική γεωργία κινδυνεύει να μείνει πίσω, παρά τις τεράστιες δυνατότητές της.

 

 

Αναδημοσίευση: newsbreak.gr

Τελειώνει τη G7 ο Τραμπ και δημιουργεί τη C5 χωρίς την Ευρωπαϊκη Ένωση

Η κυβέρνηση του Ντόναλντ Τραμπ φέρεται να μελετά και να συζητά τη δυνατότητα δημιουργίας μιας νέας ένωσης πέντε χωρών, εναλλακτικής της G7.

Σύμφωνα με το Politico, η νέα ένωση που θα φέρει την ονομασία C5 (Core 5), θα περιλαμβάνει τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, την Κίνα, την Ινδία και την Ιαπωνία.

• • •

Η κυβέρνηση του Donald Trump φέρεται να μελετά και να συζητά τη δυνατότητα δημιουργίας μιας νέας ένωσης πέντε χωρών, εναλλακτικής της G7.
Σύμφωνα με το Politico, η νέα ένωση που θα φέρει την ονομασία C5 (Core 5), θα περιλαμβάνει τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, την Κίνα, την Ινδία και την Ιαπωνία.
Βάσει του δημοσιεύματος, στην Ουάσινγκτον συζητείται αυτή «η φαινομενικά ασυνήθιστη ιδέα» ίδρυσης μιας νέας ένωσης.
Όπως αναφέρει το Defense One, αυτό το σημείο περιλαμβανόταν σε μια αδημοσίευτη έκδοση της Στρατηγικής Εθνικής Ασφάλειας, στην οποία κατάφερε να έχει πρόσβαση.
Σύμφωνα με αυτά τα στοιχεία, η κυβέρνηση Trump εξετάζει την ιδέα δημιουργίας μιας νέας ένωσης, που δεν θα περιορίζεται από τις απαιτήσεις και τους όρους της G7.
Το πρώτο ζήτημα στην ατζέντα της C5 θα μπορούσε να είναι η διευθέτηση της κατάστασης στη Μέση Ανατολή, ιδιαίτερα η κανονικοποίηση των σχέσεων μεταξύ του Ισραήλ και της Σαουδικής Αραβίας.
Η αναπληρώτρια εκπρόσωπος Τύπου του Λευκού Οίκου Anna Kelly αρνήθηκε να επιβεβαιώσει στο Politico την ύπαρξη του συγκεκριμένου εγγράφου, ωστόσο οι ειδικοί στον τομέα της εθνικής ασφάλειας σημείωσαν ότι η δημιουργία της C5 θα ήταν προς το συμφέρον της τρέχουσας αμερικανικής κυβέρνησης. 
«Αυτό αντανακλά το πώς ο Πρόεδρος Trump βλέπει τον κόσμο, δηλαδή όχι μέσα από το πρίσμα της ιδεολογίας, αλλά μέσω της συμπάθειας προς ισχυρούς ηγέτες και της προδιάθεσης για συνεργασία με μεγάλες δυνάμεις που υποστηρίζουν τις σφαίρες επιρροής στις περιοχές τους», δήλωσε στο Politico η Torry Taussig, η οποία υπήρξε μέλος του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας του Λευκού Οίκου κατά την προεδρία του 46ου Προέδρου των ΗΠΑ Joe Biden.
Σύμφωνα με τα λεγόμενά της, το γεγονός ότι η Ευρώπη δεν βρήκε θέση στο σχέδιο της C5 «μπορεί να κάνει τους Ευρωπαίους να πιστέψουν ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ θεωρεί τη Ρωσία ως μια ηγετική δύναμη, ικανή να έχει τη δική της σφαίρα επιρροής στην Ευρώπη».

 

 

Αναδημοσίευση: bankingnews.gr

Πηγή φωτογραφίας: thefederal.com

Δημοφιλές extension του Google Chrome browser υποκλέπτει τις συνομιλίες με τα AI εργαλεία

Μια φαινομενικά αθώα και ιδιαίτερα δημοφιλής επέκταση του προγράμματος περιήγησης Google Chrome, την οποία εμπιστεύονται εκατομμύρια χρήστες παγκοσμίως, πιάστηκε «στα πράσα» να καταγράφει σιωπηλά κάθε λέξη που πληκτρολογούν οι χρήστες σε εργαλεία τεχνητής νοημοσύνης. Από το ChatGPT και το Gemini μέχρι το Claude και το Copilot, τίποτα δεν έμεινε κρυφό από τα ψηφιακά μάτια του Urban VPN Proxy.

Η αποκάλυψη έρχεται να επιβεβαιώσει τους χειρότερους φόβους των ειδικών κυβερνοασφάλειας: όταν ένα προϊόν διατίθεται δωρεάν, το πραγματικό αντίτιμο είναι συχνά τα προσωπικά μας δεδομένα.

• • •

Στην προκειμένη περίπτωση, το νόμισμα της συναλλαγής ήταν οι πιο ιδιωτικές, επαγγελματικές ή και ευαίσθητες συνομιλίες μας με τα chatbots.

 

Το χρονικό της αποκάλυψης

Όλα ξεκίνησαν όταν ερευνητές της εταιρείας ασφαλείας Koi παρατήρησαν μια ανησυχητική αλλαγή στη συμπεριφορά του Urban VPN Proxy. Πρόκειται για μια υπηρεσία που υπόσχεται ανωνυμία στο διαδίκτυο και παράκαμψη γεωγραφικών περιορισμών, αριθμώντας πάνω από 6 εκατομμύρια εγκαταστάσεις στο Google Chrome Web Store και επιπλέον 1,3 εκατομμύρια στο Microsoft Edge Add-ons.

Σύμφωνα με την ανάλυση των ειδικών, η κρίσιμη αλλαγή συνέβη στις 9 Ιουλίου 2025. Με την κυκλοφορία της έκδοσης 5.5.0, η επέκταση έπαψε να είναι απλώς ένα εργαλείο απόκρυψης της IP διεύθυνσης. Αντ' αυτού, μετατράπηκε σε έναν αθόρυβο «ωτακουστή», ενεργοποιώντας από προεπιλογή τη συλλογή δεδομένων από τις αλληλεπιδράσεις των χρηστών με πλατφόρμες Generative AI.

 

Πώς λειτουργεί η υποκλοπή

Ο μηχανισμός που ενσωματώθηκε στο λογισμικό είναι σχεδιασμένος με τέτοιο τρόπο ώστε να «αγκαλιάζει» σχεδόν κάθε γνωστή πλατφόρμα τεχνητής νοημοσύνης. Η λίστα των στόχων περιλαμβάνει τους γίγαντες του χώρου:

· ChatGPT (OpenAI)

· Gemini (Google)

· Claude (Anthropic)

·  Microsoft Copilot

·  Perplexity

· DeepSeek

· Grok

· Meta AI

Κάθε φορά που ένας χρήστης έθετε ένα ερώτημα (prompt) σε κάποιο από αυτά τα εργαλεία, η επέκταση το κατέγραφε. Δεν σταματούσε όμως εκεί. Συνέλεγε επίσης τις απαντήσεις που έδινε το AI, δημιουργώντας ένα πλήρες αρχείο της συνομιλίας. Παράλληλα, αντλούσε μεταδεδομένα όπως χρονικές σημάνσεις (timestamps), αναγνωριστικά συνομιλίας (conversation IDs), πληροφορίες για το μοντέλο AI που χρησιμοποιήθηκε, καθώς και τεχνικές λεπτομέρειες της συνεδρίας.

Ο σκοπός πίσω από τη συλλογή δεδομένων

Γιατί όμως μια εταιρεία VPN να ενδιαφέρεται για το τι ρωτάτε το ChatGPT; Η απάντηση βρίσκεται στο επιχειρηματικό μοντέλο της «δωρεάν» υπηρεσίας. Η εταιρεία πίσω από την επέκταση, Urban Cyber Security, φαίνεται να διοχετεύει τα δεδομένα αυτά στην BIScience, μια συγγενική εταιρεία που ειδικεύεται στη «διαφημιστική ευφυΐα» (ad intelligence) και την παρακολούθηση brands.

Με απλά λόγια, οι ερωτήσεις και οι ανησυχίες που εκφράζετε στο AI μετατρέπονται σε πολύτιμα στατιστικά στοιχεία. Οι εταιρείες πληρώνουν αδρά για να κατανοήσουν τη συμπεριφορά των καταναλωτών, τις τάσεις της αγοράς και το πώς αλληλεπιδρούν οι χρήστες με τις νέες τεχνολογίες. Η ανάλυση αυτών των «anonymized» (ανώνυμων) δεδομένων βοηθά τις επιχειρήσεις να βελτιώσουν τη στοχευμένη διαφήμιση και να κατασκοπεύσουν τον ανταγωνισμό.

 

Η παγίδα της πολιτικής απορρήτου

Το πιο ενδιαφέρον – και ίσως το πιο εξοργιστικό – στοιχείο της υπόθεσης είναι ότι η εταιρεία δεν κρύβει απολύτως την πρακτική της. Στην πολιτική απορρήτου της, την οποία ελάχιστοι χρήστες διαβάζουν πριν πατήσουν «Αποδοχή», αναφέρεται ρητά η συλλογή ανώνυμων δεδομένων και ο διαμοιρασμός τους με την BIScience.

Η Urban Cyber Security ισχυρίζεται ότι αφαιρεί κάθε στοιχείο που θα μπορούσε να ταυτοποιήσει άμεσα τον χρήστη (Personally Identifiable Information - PII) πριν επεξεργαστεί τα δεδομένα. Ωστόσο, στην ίδια πολιτική υπάρχει μια σημαντική προειδοποίηση: η εταιρεία τονίζει ότι, παρά τις προσπάθειές της, «δεν μπορεί να εγγυηθεί» ότι δεν θα διαρρεύσουν ευαίσθητες πληροφορίες.

Αυτό είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό αν αναλογιστεί κανείς τη φύση των δεδομένων που μοιραζόμαστε με το AI. Συχνά, οι χρήστες εισάγουν εταιρικά μυστικά, ιατρικά δεδομένα ή προσωπικές εξομολογήσεις, θεωρώντας ότι η συνομιλία είναι ιδιωτική. Ακόμη και αν αφαιρεθεί το όνομα του χρήστη, το περιεχόμενο μιας εξειδικευμένης ερώτησης μπορεί εύκολα να «προδώσει» την ταυτότητα ή την εταιρεία που βρίσκεται από πίσω.

 

Τι σημαίνει αυτό για την ψηφιακή σας ασφάλεια

Η περίπτωση του Urban VPN Proxy αναδεικνύει έναν κίνδυνο που συχνά υποτιμούμε: τα extensions του browser έχουν τεράστια δύναμη. Για να λειτουργήσουν, ζητούν συχνά άδεια να «διαβάζουν και να τροποποιούν όλα τα δεδομένα στους ιστότοπους που επισκέπτεστε». Αυτή η άδεια είναι το κλειδί που τους επιτρέπει να βλέπουν τι γράφετε στο ChatGPT, στο e-mail σας ή ακόμα και στο e-banking σας.

Ειδικά στον εργασιακό χώρο, η χρήση τέτοιων επεκτάσεων μπορεί να αποτελέσει σοβαρό πλήγμα στην εταιρική ασφάλεια. Φανταστείτε έναν προγραμματιστή που ζητά από το Copilot να διορθώσει κώδικα της εταιρείας του, ή ένα στέλεχος που ζητά από το Claude να συνοψίσει μια εμπιστευτική αναφορά. Αν έχουν εγκατεστημένο το συγκεκριμένο VPN, αυτές οι πληροφορίες φεύγουν αμέσως από τον έλεγχό τους.

Τι πρέπει να κάνετε

Αν είστε ένας από τα εκατομμύρια των χρηστών που έχουν εγκαταστήσει το Urban VPN Proxy, η συμβουλή των ειδικών είναι ξεκάθαρη: απεγκαταστήστε το άμεσα.

Από εκεί και πέρα, το περιστατικό αυτό πρέπει να λειτουργήσει ως μάθημα για το μέλλον:

1.       Ελέγξτε τα Extensions σας: Πηγαίνετε στις ρυθμίσεις του Chrome ή του Edge και δείτε τι έχετε εγκαταστήσει. Αν δεν θυμάστε τι κάνει κάτι ή δεν το χρησιμοποιείτε, διαγράψτε το.

2.       Προσοχή στα «Δωρεάν» VPN: Η συντήρηση ενός δικτύου VPN κοστίζει ακριβά. Αν δεν πληρώνετε συνδρομή, το πιθανότερο είναι ότι πληρώνετε με τα δεδομένα σας.

3.       Διαβάστε τα Ψιλά Γράμματα: Όσο βαρετό κι αν είναι, μια γρήγορη ματιά στην πολιτική απορρήτου ή στις κριτικές άλλων χρηστών μπορεί να σας γλιτώσει από δυσάρεστες εκπλήξεις.

4.       Περιορίστε την Πρόσβαση: Σε πολλά extensions, μπορείτε να ρυθμίσετε να έχουν πρόσβαση μόνο σε συγκεκριμένα sites και όχι σε όλα ("On all sites").

Η τεχνητή νοημοσύνη έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας, αλλά περιστατικά σαν αυτό μας υπενθυμίζουν ότι η προστασία της ιδιωτικότητάς μας απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση.

 

Αναδημοσίευση: techgear.gr