Πρωτομαγιά σήμερα. Εργατική πρωτομαγιά, γιορτή των λουλουδιών και της Άνοιξης. Ναι. Κυρίως Εργατική γιατί τις δύσκολες εποχές που ζούμε κλπ κλπ βρίσκουν ευκαιρία τα αφεντικά να κάνουν περικοπές των δικαιωμάτων των εργατών και των υπαλλήλων.
Όμως εμένα μου έρχεται στο μυαλό μου εκείνη η πρωτομαγιά πριν εικοσιένα χρόνια (πω πωωωω μια ζωή πέρασε) που η αγαπημένη μας ΑΕΛ κατέκτησε το πρωτάθλημα Ελλάδος.
Η ομάδα που κατέλαβε ένα μέρος της καρδιάς μας, άσχετα με την επίσημη αγαπημένη μας. Η δική μου, όπως ξανάπα ο Ολυμπιακός Πειραιώς
Σαν σήμερα, προτελευταία αγωνιστική. Λάρισα – Ηρακλής. Ήμουνα στην Θύρα 1 (την γνήσια 1 εκεί που τώρα, είναι ιεροσυλία κατά τη γνώμη μου, πηγαίνουν οι φιλοξενούμενοι).
Πιτσιρικάς ακόμη, πρώτη χρονιά που ήρθα από το χωριό μου, είχα εξασφαλίσει τα εισιτήριο από τον σύνδεσμο. Στον ημιώροφο στην στοά δίπλα στον ΟΤΕ.
Ήταν πραγματικά φτηνά τότε 50 δρχ. Ενώ στην 10 είχε 1000 και στην 4 κοντά στους επισήμους 5000. Τις γράφω τις τιμές για να φανεί η διαφορά και πόσο έκλεισε η ψαλίδα μεταξύ φτηνότερου και ακριβότερου εισιτηρίου.
Είχα πάει με τον φίλο μου τον Μπάμπη και τον συνονόματό του θείο μου μια που δεν είχαμε ακόμη δίπλωμα αυτοκινήτου.
Μπροστά μας μπήκε το υπέροχο γκολ του, συγχωρεμένου πια, Γιώργου Μητσιμπόνα. Με ανάποδο ψαλίδι μας φάνηκε, «Βολ πλανέ του τίτλου» έγραψαν την άλλη μερα οι εφημερίδες.
Με το που σφύριξε την λήξη ο διαιτητής οι θεατές ξεχύθηκαν στον αγωνιστικό χώρο και μετά στους δρόμους. Γιορτάζαμε ως το πρωί.
Θυμάμαι την ορχήστρα που είχε ο ιδιοκτήτης (κ. Ζήσης) ,μπροστά στο café Ζητα. Στη Ρουσβελτ και Παπακυριαζή κλείνονταν και τους δυο δρόμους.
Ναι ήταν ακόμη δρόμοι γύρω από την πλατεία Ταχυδρομείου.
Αυτές οι θύμισες έρχονται στο νου μου κάθε πρωτομαγιά. Για μένα και για πολλους άλλους δεν ειναι μόνο κόκκινη (των εργατικών αγώνων), αλλά και βυσσινί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου