Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2012

Απλά μαθήματα φορολογικής πολιτικής

Στην «Καθημερινή» της περασμένης Τρίτης (31/01) ο Σεραφείμ Κωνσταντινίδης περιγράφει την οικονομική πολιτική του κ. Βενιζέλου (όχι πως του κ. Παπακωνσταντίνου ήταν διαφορετική) και της τρόικας.
Και της τρόικας; Αμφιβάλω γιατί αν εξερέσεις πως υπηρετούν τα συμφέροντα των ισχυρών μονοπωλίων στις αγορές συμφέρει, ως καλός τοκογλύφος, να παράγουμε και να μας τα παίρνει. Γιατί αν μας τα πάρει όλα κάποια στιγμή (σύντομα ορισμένοι ήδη) δεν θα έχουμε να δίνουμε

* * *


Ορισμένοι άνθρωποι είναι τυχεροί επειδή κάνουν τη δουλειά που τους αρέσει. Συνήθως είναι επιτυχημένοι γιατί απολαμβάνουν την εργασία τους. Κάποιοι άλλοι, λιγότεροι, είναι ακόμα πιο τυχεροί. Και αυτοί κάνουν τη δουλειά που τους αρέσει αλλά είναι και εύκολη, δεν τους κουράζει. Σήμερα στην Ελλάδα η πιο εύκολη δουλειά είναι η διαμόρφωση δημοσιονομικής πολιτικής!
Οι αρμόδιοι δεν ανησυχούν, γιατί όποιο πρόβλημα κι αν εμφανιστεί εφαρμόζουν την ίδια λύση. Ας πούμε ότι οι στόχοι για το έλλειμμα του Δημοσίου δεν έχουν πετύχει. Κανένα πρόβλημα, θα αυξήσουμε τη φορολογία. Ας υποθέσουμε τώρα ότι τα φορολογικά έσοδα είναι λιγότερα από όσα περιμέναμε. Δύσκολο πρόβλημα, που όμως έχει τη λύση του. Θα αυξήσουμε τους συντελεστές σε όσους πληρώνουν φόρους και θα εφεύρουμε έκτακτες φορολογίες με εξωτικά ονόματα, όπως τέλη αλληλεγγύης κ.λπ. Ας πάρουμε τώρα ένα ακόμα δυσκολότερο πρόβλημα: Οι κρατικές δαπάνες δεν περιορίζονται παρά τη μείωση των μισθών και των συντάξεων, υπάρχει λύση; Πολύ σωστά έχετε εμπεδώσει το μάθημα. Μπορείτε να επιβάλλετε φορολογία στα ακίνητα, ζητώντας το 2012 την πληρωμή και φόρων που δεν καταφέρατε να εισπράξετε το 2009, επειδή τοποθετήθηκαν ανίκανοι σε σημαντικές θέσεις.
Κάπως έτσι εμφανίζεται έως τώρα η δημοσιονομική εξυγίανση και οι ελπίδες όλων είναι να ολοκληρωθεί η καταστροφή με την εφαρμογή του PSI, ώστε το ελληνικό Δημόσιο που δεν θα μπορεί να δανειστεί τα επόμενα δέκα χρόνια να πληρώνει λιγότερα για την εξυπηρέτηση των δανείων του παρελθόντος. Ίσως έτσι περισσέψουν πόροι για επενδύσεις και θεσμικές πρωτοβουλίες για ανάπτυξη.
Άλλωστε, έπειτα από προσπάθεια καταφέραμε το 2011 να μην είναι η Ελλάδα πρωταθλήτρια στην παγκόσμια κατάταξη των χωρών με μεγάλο δημόσιο έλλειμμα. Την πρωτιά την «έκλεψε», τελευταία στιγμή κυριολεκτικά, η Αίγυπτος όπου το έλλειμμα του Δημοσίου είναι 10% του ΑΕΠ, επίδοση που είναι μάλλον καλή αν αναλογιστούμε την εξέγερση που ακόμα ταλαιπωρεί τη χώρα. Αμέσως μετά είναι η Ελλάδα με 9,5% και ακολουθεί η άνετη… Μεγάλη Βρετανία με 8,8%. Για λόγους σύγκρισης καταγράφουμε ότι το έλλειμμα του Δημοσίου είναι 5,8% του ΑΕΠ στη Γαλλία, στη Γερμανία 1%, ενώ η γειτονική Ιταλία έχει έλλειμμα 4% του ΑΕΠ.
Παρά την υπερπροσπάθεια, την αύξηση της ανεργίας, τη μείωση των εισοδημάτων, την καταστροφή των τραπεζών και άλλων κλάδων, το έλλειμμα του Δημοσίου παραμένει σε υψηλά επίπεδα επειδή οι κρατικές δαπάνες δεν μειώθηκαν ούτε έγκαιρα, ούτε επαρκώς, ενώ η αύξηση φόρων σε συνθήκες ύφεσης δεν αποδίδει. Τι πρέπει να γίνει; Να αυξηθούν οι φόροι. Στην ανάγκη να επιβληθεί έκτακτη φορολογία στα εισοδήματα του 2004 και τέλη «κοινωνικής ευαισθησίας» με τους λογαριασμούς σταθερής και κινητής τηλεφωνίας. Άλλωστε, η φλυαρία είναι αντικοινωνική συμπεριφορά. Όπως βλαβερή είναι και η παχυσαρκία, που αντιμετωπίστηκε με την αύξηση του ΦΠΑ στα εστιατόρια και τα τρόφιμα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου