Ελληνικό φαρσόδραμα

Ο κ. Παντελής Μπουκάλας στην «Καθημερινή» της περασμένης Τετάρτης (16/5) σχολιάζει πολύ εύστοχα το θέατρο (το νέο θεατρικο είδος) που παρακολουθούμε να παίζεται στην πολιτική (κυρίως) σκηνή.

* * *

Λέξη «φαρσόδραμα» δεν υπάρχει. Αν όμως καταφέρναμε να φέρουμε εις γάμου κοινωνίαν το «μελόδραμα» με τη «φαρσοκωμωδία», με τον γόνο τους, που δεν θα μπορούσε παρά να βαφτιστεί «φαρσόδραμα», ίσως κατορθώναμε να αποδώσουμε με μια καινούργια λέξη όσα συμβαίνουν τούτες τις μέρες. Να περιγράψουμε δηλαδή μονολεκτικά πράγματα όντως πρωτοφανή και πρωτόγνωρα, για την ανάλυση των οποίων θα χρειάζονταν μυριάδες σελίδες και κούτες βάλιουμ. Ποιο το δράμα; Η πραγματικότητα, τουλάχιστον έτσι όπως μας την παρουσιάζουν με ύφος μελαγχολικό οι ηγέτες μας. Και ποια η φάρσα; Μα η διαχείριση του δράματος από τους ίδιους αυτούς ηγέτες μας. Μια διαχείριση που θα προκαλούσε γέλωτες αν δεν ήμασταν για κλάματα.
Αν λοιπόν πάρουμε τοις μετρητοίς τα λεγόμενα των κομματικών αρχηγών, των εταίρων μας και των συντριπτικά περισσότερων μιντιακών αναλυτών της καθημερινότητάς μας, η πατρίδα κινδυνεύει κίνδυνο μέγα. Τα οικονομικά της αποθέματα, σύμφωνα με το non paper του κ. Παπαδήμου, φτάνουν - δεν φτάνουν έως τα μέσα Ιουνίου. Η έξοδος από την Ευρωζώνη δεν είναι πια εικασία για το μακρινό μέλλον, αλλά σενάριο για το εδώ και τώρα, καλά επεξεργασμένο από τους Ευρωπαίους φίλους μας. Οι εχθροί της πατρίδος, προαιώνιοι ή φρέσκοι, καιροφυλακτούν, για ν’ αρπάξουν άλλος τα πετρέλαιά μας, άλλος ένα κομμάτι της Θράκης, ο τρίτος την Ηπειρο, ο τέταρτος τη Μακεδονία. Οι καταθέσεις μας στις τράπεζες απειλούνται από τους επερχόμενους κατσαπλιάδες συριζομπολσεβίκους, που θα μας πάρουν βέβαια και τα κινητά μας και τα αυτοκίνητα και τα ακίνητά μας, τα πάντα όλα. Και, κίνδυνος μέσα στον κίνδυνο, ορισμένοι πάνε να εκμεταλλευτούν την αναμπουμπούλα και να προχωρήσουν σε απόσχιση της Κρήτης και της Ικαρίας· άλλωστε, το εκατονταετούς διάρκειας συμβόλαιό τους με τη μητέρα Ελλάδα λήγει φέτος και έχουν το δικαίωμα αναδιαπραγμάτευσης. Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά τα φοβερά, κι άλλα χειρότερα που δεν μας τα λένε για να μην πανικοβληθούμε και για να μη βαθύνει η εθνική μας κατάθλιψη, οι ποιμένες μας κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι και τη γλώσσα τους για να μην τους πιστέψουμε. Για να μην πιστέψουμε δηλαδή ότι ξεπεράσαμε προ πολλού το χείλος του γκρεμού, όπως μας βεβαιώνουν. Διότι, αν μας απειλεί η κατάρρευση, όπως λένε, κάπως θα είχαν επηρεαστεί και αυτοί και θα προσπαθούσαν να φέρουν τις πράξεις τους λίγο πιο κοντά στα λόγια τους. Και όμως. Οσο πιο μελοδραματικά πατριδολογούν τόσο περισσότερο θολώνει η εικόνα της πατρίδας στο μυαλό τους, ώστε να έρθει στα μέτρα των άδηλων βλέψεών τους. Και όσο περισσσότερο ευθυνολογούν τόσο σαφέστερο γίνεται ότι την ευθύνη τους την εννοούν αποκλειστικά μετακυλιόμενη στους ώμους του διπλανού ή του απέναντί τους, ο οποίος με τη σειρά του τη φορτώνει σε όποιον θεωρεί πρόχειρο.
Είναι αναμφισβήτητο. Οι οδηγητές μας αίρονται επιτέλους στο ύψος των περιστάσεων. Μόνο που το ύψος αυτό το μετράει ο καθείς ίσο με το μπόι του.