Ο καθημερινός προϋπολογισμός του καθενός

Τα συναισθήματα του κόσμου μετά την ψήφιση του προϋπολογισμού την περασμένη βδομάδα αναδεικνύει σε άρθρο του με τον ίδιο τίτλο στην «Καθημερινή» την Τρίτη 10/12 ο Παντελής Μπουκάλας

* * *

Το κοινωνικό ενδιαφέρον για τον Προϋπολογισμό δεν υπήρξε μεγαλύτερο του βουλευτικού. Οι ίδιοι οι κομματικοί ηγέτες αρκέστηκαν στην άτονη επανάληψη όσων είχαν πει λίγες ημέρες πριν, με αφορμή την πρόταση μομφής. Γνώριζαν άλλωστε πως η λεκτική έριδα, όσο υψηλότονη, δεν θα επηρέαζε την αριθμητική του βουλευτικού σώματος, την κατανομή των «ναι» και των «όχι», ενώ ελάχιστες ήταν οι πιθανότητες να επιδράσει στην κοινωνική κίνηση και στη δημοσκοπική αποτύπωσή της. Αν είμαστε κοινωνία του θεάματος (ή του φτηνού σόου), είμαστε και ως προς αυτό: Μια τηλεοπτική εκπομπή με κάποιον από τους «φλογερούς προστάτες του λαού» ή έναν από τους αυστηρούς δασκάλους του, με τον δείκτη της δεξιάς αγκυλωμένο στη θέση της βλοσυρής επιτίμησης, παράγει περισσότερη πολιτική από μια συζήτηση στη Βουλή. Δυστυχώς.
Δεν είναι φρόνιμο, πάντως, για την κυβέρνηση να πιστέψει ότι η υπερψήφιση του Προϋπολογισμού σημαίνει αποδοχή της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής της από το σύνολο των βουλευτών της πλειοψηφίας, αρκετοί από τους οποίους έδωσαν για πολλοστή φορά ένα «ναι» άψυχο, όλο γκρίνια και πικρία. Καθόλου φρόνιμο, επίσης, δεν θα ήταν να συμπεράνει πως η κοινοβουλευτική έγκριση του Σεναρίου της Επιτυχίας και της Ευτυχίας που συνεχίζει να υποστηρίζει μεταφράζεται αυτόματα σε λαϊκή αποδοχή του. Οσα επικά ή λυρικά κι αν ακούσει ο πολίτης για δημοσιονομικό πλεόνασμα και για διανομή του στους πλέον αδύναμους από του χρόνου, ο ίδιος εξακολουθεί να αισθάνεται ότι βρίσκεται στον χώρο του δράματος.
Δεν πρόκειται για φευγαλέα αίσθηση ή για κάποιο τεχνητά διεγερμένο συναίσθημα. Ο συμβατικά αποκαλούμενος απλός ή μέσος πολίτης, υποχρεωτικά και ενστικτωδώς οπαδός της προσωπικής του υλικής μικροοικονονομίας και όχι της ευδαίμονος μακροοικονομίας, έχει πολλούς λόγους να πιστεύει ότι δεν ανήκει στην ήπειρο της ήδη πραγματωμένης ουτοπίας, στην οποία υποτίθεται ότι αρχίσαμε να ζούμε. Στον εύφορο Προϋπολογισμό έχει να αντιτάξει τους υπολογισμούς της δικής του καθημερινής δυσφορίας, το ψυχικά εξουθενωτικό βγαίνω - δεν βγαίνω: Δυσκολεύεται περισσότερο παρά ποτέ, λόγω της αποδιαρθρωτικής «μεταρρύθμισης» του συστήματος Υγείας, να βρει γιατρό. Βλέπει τα πιτσιρίκια του να γυρίζουν παγωμένα από το άνευ θερμάνσεως σχολείο, αλλά προέχει η ντροπή του που πεθαίνουν συνάνθρωποί του από ένα μαγκάλι. Αδυνατεί, Δεκέμβρη μήνα και με δριμύ το ψύχος, να καλύψει το μερίδιό του για ν’ αγοράσει πετρέλαιο η πολυκατοικία του· και δεν έχει πια να δανειστεί από συγγενείς και φίλους, γιατί και αυτών η πηγή στέρεψε, κι ας πιστεύει το αντίθετο η τρόικα. Τα δικά του δάνεια όμως τρέχουν (καταπάνω του) και το «κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι του» απειλείται με πλειστηριασμό, που ο ίδιος τον νιώθει σαν δήμευση.
Οσο πιο απλά γίνεται: Η υπερψήφιση του Προϋπολογισμού όχι μόνο δεν χαροποιεί τον κόσμο, αλλά αδυνατεί να σβήσει στο μυαλό του έστω την αύξηση των διοδίων. Και να θέλει να πιστέψει στον ευαγγελισμό του πλεονάσματος, δεν το μπορεί.