Ανάγκη μοντέρνας Κεντροδεξιάς

Στη συζήτηση για την Κεντροδεξιά «συμμετέχει» ο Αλέξης Παπαχελάς με άρθρο του στην «Καθημερινή» της Τετάρτης 4/6. Έχει τόσο «μπερδευτεί» τα κόμματα του λεγόμενου κεντρώου χώρου που το συγκεκριμένο άρθρο έχει βάση ΚΙ αν αλλάξεις τον όρο κεντροδεξιά με κντροαριστερά. Αν αλλάξεις βέβαια και τα αντίστοιχα ονόματα. Ο κ. Λοβέρδος για παράδειγμα με τον κ. Αηδόνη γυρίσαν ήδη «στο μαντρί».

* * *

Πολλές συζητήσεις γίνονται αυτήν την εποχή για την κεντροδεξιά παράταξη. Λίγο - πολύ η επικρατούσα άποψη είναι «να βρεθεί κάποιος να ξαναενώσει το μαγαζί». Λογικό, αν σκεφθεί κανείς πως η Κεντροδεξιά έχει χρόνια να βρεθεί σε τόσο μεγάλη διχόνοια, ίσως από την εποχή της μεγάλης κόντρας των μητσοτακικών με την ομάδα Εβερτ. Το ερώτημα που δεν απαντά κανείς είναι «ωραία, άντε και κάποιος μαζεύει από τον Μάνο έως τον Καρατζαφέρη στο μαντρί» και μετά τι έγινε; Οι ψηφοφόροι τους θα πράξουν αναλόγως σαν πρόβατα που ακολουθούν κάποιον φύλαρχο στον τελικό προορισμό, άσχετα από το ποια πολιτική ακολουθεί η κυβέρνηση; Τι γραμμή θα ακολουθήσει αυτή η ενωμένη κεντροδεξιά παράταξη που θα εκτείνεται από το πολύ φιλελεύθερο έως το άκρως λαϊκό δεξιό; Σε τι ακριβώς θα συμφωνήσουν όλοι αυτοί οι παράγοντες και παραγοντίσκοι που επικαλούνται συνεχώς τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος θα τους είχε τοποθετήσει -το πολύ- υποψήφιους διαμερισματικούς συμβούλους;

Ας σοβαρευθούμε λίγο. Μια κεντροδεξιά παράταξη με τον Ψωμιάδη, τον Χ και τον Ψ δεν θα αποτελούσε καμία απολύτως εγγύηση ότι η χώρα θα κυβερνιόταν καλύτερα από σήμερα. Κάθε άλλο. Ανάμεσα στους οπαδούς του μεγάλου reunion, που θα έλεγαν και οι Αγγλοσάξωνες, συγκαταλέγονται ολετήρες κρίσιμων τομέων και άνθρωποι που λεηλάτησαν τον δημόσιο κορβανά με τρόπο ανεύθυνο. Μπορεί όλοι όσοι ονειρεύονται κάτι τέτοιο να πιστεύουν ότι θα νιώσουν πολύ καλά να ξανακαθίσουν στο ίδιο τραπέζι και να είναι όλα όπως... παλιά. Δεν πρόκειται όμως να συμβεί αυτό. Λεφτά για να μοιρασθούν και να (ξανα)διορισθούν άνθρωποι στο Δημόσιο δεν υπάρχουν. Ο κρατισμός που δόξασε η λαϊκή Δεξιά απεβίωσε ως μοντέλο. Η κοινωνία μπορεί να νοσταλγεί τις παλιές καλές μέρες του βολέματος, αλλά ξέρει πλέον πολύ καλά ότι δεν θα ξανάρθουν.

Η Ελλάδα χρειάζεται μια σύγχρονη, και πάντως όχι λούμπεν, Κεντροδεξιά που θα βασίζεται στον νόμο και την τάξη, τον σεβασμό των κανόνων μιας πραγματικά ελεύθερης αγοράς και ένα βαθύ φιλοευρωπαϊκό προσανατολισμό. Εχει σήμερα η παράταξη αυτή ικανότατα στελέχη, τα οποία είναι απείρως καλύτερα από τη γενιά που βγήκε από τα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα και τα έκανε θάλασσα. Το ζητούμενο δεν είναι να ξαναγίνουν όλοι μια παρέα και να περνάμε καλά. Το ζητούμενο είναι μια μοντέρνα Κεντροδεξιά που θα κυβερνήσει τη χώρα με άποψη, τσαγανό και τεχνοκρατική επάρκεια. Ανθρώπους να διοικήσουν τη χώρα ψάχνουμε, άλλωστε, όχι παρέα στην ταβέρνα.