Εδώ, στο Μαγικό βουνό

Άρθρο με τον ίδιο τίτλο της Ξένιας Κουναλάκη της Πέμπτης 9/10 στην «Καθημερινή». Με τι οποίο σχολιάζει την στάση των πολιτικών μας στα γεγονότα που αντιμετωπίζουν μπροστά τους. Και είναι αλλού υπερευαίσθητοι κι αλλού όχι

* * *

Περίπου στη μέση του «Μαγικού βουνού» ο Τόμας Μαν θέτει τον αναγνώστη μπροστά σε ένα δίλημμα. Ο Χανς Κάστορπ μπορεί να φύγει, να εγκαταλείψει το σανατόριο του Νταβός, ο γιατρός του δίνει αυτήν την επιλογή. Μετά τις αργόσυρτες περιγραφές των περιπάτων στις Αλπεις, των χαρακτήρων που νοσηλεύονται εκεί, των αέναων συζητήσεων, των αδιόρατων φλερτ μεταξύ των ασθενών, που έχουν ιδρυματοποιηθεί και ιδρυματοποιήσει μαζί τους και τον αναγνώστη, αίφνης, για μία στιγμή παρουσιάζεται αυτή η ευκαιρία απελευθέρωσης, η υπόσχεση επιστροφής στην κανονική ζωή. Προς μεγάλη ανακούφιση, ο Κάστορπ διαλέγει να μείνει. Στη θαλπωρή του σανατορίου, στην ανιαρή καθημερινότητα του αρρώστου.

Οταν βουλιάζω μέσα στη σουρεαλιστική, πλην συχνά μελαγχολική, ειδησεογραφία της μέρας, αισθάνομαι κάπως σαν τον Κάστορπ. Που από τη μια επιζητεί την υγεία και την ελευθερία και από την άλλη επιλέγει τελικά να ξαναβυθιστεί στην οικεία νοσηρότητα.

Βλέπω για παράδειγμα προχθές την υπερευαισθησία του ΠΑΣΟΚ απέναντι στις –ατυχείς ομολογουμένως– εκκλήσεις του επικεφαλής του «Ποταμιού», Σταύρου Θεοδωράκη, για συγκεκριμένο αριθμό μεταναστών σε κάθε γειτονιά και υποχρεωτική εκμάθηση των ελληνικών. Λέω από μέσα μου «Μπράβο αντανακλαστικά!» και μετά από λίγο το ίδιο αυτό κόμμα δέχεται να εκπροσωπηθεί συνολικά η κυβέρνηση, άρα και το ΠΑΣΟΚ, από τον Μάκη Βορίδη στη συζήτηση για την ψήφο εμπιστοσύνης. Σκέφτομαι ότι ίσως η απόφαση του Αντώνη Σαμαρά να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης έχει κάποιο νόημα για να σταματήσει η εκλογολογία, διαπιστώνω όμως ότι ο ίδιος υποβαθμίζει τη διαδικασία λάμποντας διά της απουσίας του.

Βλέπω τον Φώτη Κουβέλη να αμφισβητείται από σύσσωμη την εναπομείνασα κοινοβουλευτική του ομάδα και στη συνέχεια να πηγαίνει στο συνέδριο και να επανεκλέγεται πανηγυρικά ηγέτης της ΔΗΜΑΡ, υποσχόμενος ολική επαναφορά. Διαβάζω για τις ζυμώσεις στην Κεντροαριστερά και τις διακηρύξεις όλων των πρωταγωνιστών πόσο πολύ θέλουν την ενότητά της και ακολούθως φτιάχνουν έναν ακόμη πόλο, εξωθώντας τον χώρο στον κατακερματισμό και στη διάσπαση. Παρακολουθώ την επαναστατική γυμναστική του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ στα εργασιακά και μετά ακούω τον διευθυντή του ραδιοσταθμού «Στο Κόκκινο», Κώστα Αρβανίτη, να αποκαλεί την απεργία των τεχνικών «εκβιασμό», ενώ οι απολύσεις στον «Ριζοσπάστη» το 2013 ανέρχονται σε 35. Εκπλήσσομαι που ο Πάνος Καμμένος αποφασίζει να διαγράψει τη Ραχήλ Μακρή, αλλά ο ίδιος σπεύδει γρήγορα να επιβεβαιώσει τον εαυτό του αποδεχόμενος τον Νίκο Νικολόπουλο στις αγκάλες των Ανεξάρτητων Ελλήνων.

Κάπως έτσι περνούν οι μέρες εδώ, στο μεσογειακό «Μαγικό βουνό», σαν να έχει παγώσει ο χρόνος και όλα ανακυκλώνονται, μια αέναη «λούπα» χωρίς εκπλήξεις και αιφνιδιασμούς, ακόμη και τα δράματα είναι προβλέψιμα. Και ίσως ενδόμυχα να μη θέλω να αλλάξει κάτι, γιατί η ιδρυματοποίηση είναι ξεκούραστη και καθησυχαστική.