Γιατί δεν πήγε στην επετειακή, για τα 50χρονα της ΕΡΤ, «Αθλητική Κυριακή» ο Γιάννης Διακογιάννης

Με αφορμή των 50 της Ελληνικής τηλεόρασης, ουσιαστικά της ΕΡΤ (παρά τα δυο χρόνια κλεισίματός της από τον Σαμαρά), στην χθεσινή (28/2/16)  «Αθλητική Κυριακή» είχαμε μια έκπληξη. Παρουσιάστικαν οι οι Βαγγέλης Φουντουκίδης, Νίκος Κατσαρός, Γιάννης Θεοδωρακόπουλος, Αλέξανδρος Θεοφιλόπουλος και Γιάννης Μαμουζέλος, που προλόγισαν - όπως έκαναν παλιά-  την ιστορική εκπομπή, ήταν επίσης και ο συνθέτης Χρήστος Λεοντής, δημιουργός (ω τι έκπληξη για όλους μας) της μουσικής για το μοναδικό σήμα της «Αθλητικής Κυριακής». Του σήματος που στα χρόνια του σχολείου σήμαινε για μένα το τέλος της χαλαρότητας της Κυριακής κι αρχή μιας δύσκολης βδομάδας

Όπως εύκολα μπορεί να παρατηρήσει κανείς, απουσίαζε η πιο εμβληματική μορφή της εκπομπης. Ο Γιάννης Διακογιάννης, που για μένα πάντα θα είναι όπως ήταν στα παιδικά μου χρόνια στη φωτο. Να δούμε τι είπε ο ίδιος. Εγώ το συγκεκριμένο κείμενο το είδα τη Δευτέρα 22/2 στην εφημερίδα Δημοκρατία

* * *

«Δεν θα ήθελα να κάνω μια δική μου εκπομπή. Ούτε να παραστώ στην “Αθλητική Κυριακή”. Γιατί απλά θεωρώ σήμερα το ποδόσφαιρο “βρόμικο”. Και θέλω να το μεταφέρετε έτσι όπως το γράφω. Εγώ έζησα την καθαρή εποχή του. Ούτε νιώθω την ανάγκη να πάω πλέον στο γήπεδο. Το επίπεδο είναι πολύ χαμηλό. Το ελληνικό ποδόσφαιρο θα έπρεπε να απασχολήσει σοβαρά τη Δικαιοσύνη. Αλλά και η απονομή της καθυστερεί στη χώρα μας» λέει ο δημοσιογράφος.

Με μέτρο

«Στην Ελλάδα δεν έχουμε φιλάθλους, έχουμε οπαδούς. Εγώ έχω απειληθεί κατά τη διάρκεια της δημοσιογραφικής μου πορείας, αλλά δεν έκανα βήμα πίσω. Δεν φοβήθηκα. Μετέδιδα τον αγώνα ως δημοσιογράφος, όχι ως οπαδός. Για μένα η τηλεόραση είναι εικόνα. Αρα μιλούσα όσο έπρεπε, όταν έπρεπε. Τι να πω στον τηλεθεατή, ότι τώρα κάνει πάσα ο παίκτης; Γιατί, δεν το βλέπει; Η περιγραφή ενός αγώνα θέλει και μέτρο. Αυτό συμβούλευα και τους μαθητές μου ως δάσκαλος. Το αθλητικό ρεπορτάζ είναι πολύ δύσκολο. Χρειάζεται να έχεις αρχείο και πάνω απ' όλα να διαβάζεις τρεις ώρες την ημέρα. Σαν να πηγαίνεις σχολείο. Εγώ έγραφα τα πάντα σε τετράδια σαν χρονολόγιο. Δεν είχαμε τότε το Google». Πάντως, σχετικά με την πρόσκλησή του από την ΕΡΤ αναφέρει πως θα ήθελε να τον καλέσει στην εκπομπή του ο Πάνος Χαρίτος, τον οποίο εκτιμά, καθώς, όπως λέει, «έχει δώσει πολλά ως πολεμικός ανταποκριτής στη Μέση Ανατολή».

Αναδημοσίευση: espressonews.gr

Όταν το ένα «καθεστώς» πολεμά (άγρια) το άλλο

Το τι συμβαίνει αυτή την εποχή στην Ελλάδα, αναδεικνύει σε άρθρο του στη «δημοκρατία» της Δευτέρας 22/2 ο διευθυντής της Μανώλης Κοττάκης.

* * *

Εχετε δει πώς φεύγουν οι σαϊτιές, το βράδυ της Ανάστασης, από τη μία πλευρά του χωριού έως την άλλη, στο Βροντάδο της Χίου; Ε, δεν βρίσκω καλύτερη παρομοίωση για να περιγράψω τον ασύλληπτο εμφύλιο πόλεμο που διεξάγεται μεταξύ των συστημάτων, σε όλα τα επίπεδα ισχύος, έναν χρόνο μετά την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Εμείς, που ζούμε τα πράγματα από μέσα, είμαστε συνηθισμένοι πλέον, όμως η πραγματικότητα είναι ότι η χώρα ολόκληρη θυμίζει Παλέρμο: Παντού γίνονται ξεκαθαρίσματα λογαριασμών - στην πολιτική, στη Δικαιοσύνη, στα Σώματα Ασφαλείας, στα ευαίσθητα υπουργεία, στο ποδόσφαιρο, στον πολιτισμό, στην τηλεόραση, στις τράπεζες, στις φυλακές, ακόμη και στη νύχτα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι παρέλαβε μια διεφθαρμένη χώρα, με αποστολή να την καθαρίσει. Θέλει να γίνει καθεστώς και καθημερινά δείχνει τα δόντια του στο μεταπολιτευτικό σύστημα: Επιτίθεται στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης για υποθέσεις που αφορούν τη σύζυγό του, ασκεί διώξεις σε εισαγγελείς που φέρεται ότι ταυτίστηκαν με πολιτικά πρόσωπα, φέρνει στη δημοσιότητα σκάνδαλα που είχαν αποσιωπηθεί, ξηλώνει πρέσβεις που ήταν «βαθιά λαρύγγια» πρωθυπουργών, κυνηγά εκδότες που υπεξαίρεσαν θαλασσοδάνεια. Επίσης, διώχνει αξιωματικούς που έκαναν δημόσιες σχέσεις, αλλάζει διευθυντές κρατικών θεάτρων για να ανεβαίνουν παραστάσεις υπέρ τρομοκρατών, συγκροτεί επετηρίδες Δημοσίου για ημετέρους, κλείνει ποδοσφαιρικές θύρες και αφήνει δίκες-κλειδιά για τη διαφθορά να εξελιχθούν, θέλει να βάλει όριο ηλικίας στους δεσποτάδες, αλλάζει νόμους στα όρια του Συντάγματος για να κυνηγήσει επώνυμους φοροφυγάδες, προσπαθεί με νύχια και με δόντια να αλλάξει τον συσχετισμό στα ΜΜΕ.

Τώρα ετοιμάζεται να προσαρμόσει και τους κανόνες στα μέτρα του: Νέος εκλογικός νόμος, που κρατά τον ηττημένο γερά στο παιχνίδι, νέο Σύνταγμα - κατ' ουσίαν, αλλαγή πολιτεύματος. Πρόκειται για μια μάχη συγκλονιστική και ακραία, καθώς το παλαιό σύστημα αμύνεται με όλα τα μέσα που διαθέτει: Απειλεί με προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας για την αδειοδότηση, στέλνει «καρφιά» στην Ε.Ε., ξεφωνίζει κάθε συγγενή-μετακλητό που διορίζει το κόμμα στα υπουργεία (μέσω ΜΜΕ στα οποία έχει τεράστια υπεροπλία), αξιοποιεί την παραμικρή γκάφα υπουργού για να αυξάνει το πολιτικό κόστος Τσίπρα, αξιοποιεί ερείσματα στη Δικαιοσύνη για να δημιουργεί εντυπώσεις (θυμηθείτε την ανακοίνωση της Ενωσης Δικαστών - Εισαγγελέων για την τροπολογία Παπαγγελόπουλου), στήνει «συνταγματικά δικαστήρια» για κάθε νομοθετική πρωτοβουλία, απειλεί με αγωγές σε κάθε αποκάλυψη για διαφθορά, τινάζει στον αέρα εσωκομματικές εκλογές κοινοβουλευτικής παράταξης μέχρι να βγει το αποτέλεσμα που θέλει, διασπά κόμματα, ετοιμάζει αποστασίες, χρησιμοποιεί βουλευτές όλων των πτερύγων ως «ντουντούκες» του, δεν διστάζει να ενορχηστρώνει στο παρασκήνιο επιθέσεις ακόμη και κατά του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Καμία αναστολή, κανένας δισταγμός. Το αποτέλεσμα αυτής της εμφύλιας σύρραξης είναι αμφίρροπο. Ο Τσίπρας καταφέρνει να ελέγχει με αίμα ισχυρούς θύλακες του κρατικού μηχανισμού και βρίσκεται σαφώς στη θέση του επιτιθέμενου. Ο ερασιτεχνισμός της ομάδας του και η χείριστη κυβέρνησή του δίνουν, όμως, τη δυνατότητα στο αμυνόμενο παλαιό σύστημα να του καταφέρνει καίρια προσωπικά πλήγματα. Οι επιδόσεις του στις δημοσκοπήσεις είναι τραγικές και καλό είναι στον ΣΥΡΙΖΑ να μην εντυπωσιάζονται από τους κακούς δείκτες δημοφιλίας του πρωθυπουργού - συμβαίνει. Το βασικό ζητούμενο είναι να μη βγει τραυματισμένη η χώρα από τη σύρραξη, που δεν θα σταματήσει μέχρι να υπάρξει τελικός νικητής.

Ο πρωθυπουργός βολεύεται από το γεγονός ότι η κατάσταση είναι στο όριο, καθώς θα αυξήσει την ένταση των διλημμάτων που θα τεθούν στην αντιπολίτευση: Συναίνεση με 180 στο Ασφαλιστικό ή εκλογές μέσα σε κλίμα διαπόμπευσης κορυφαίων στελεχών της; Ωραία ιδέα το «γαία πυρί μιχθήτω», δεν λέω, όμως μόνο ως απειλή. Υπάρχει και η χώρα.

«ΤΑ ΝΕΑ» σαν «ΑΚΡΟΠΟΛΗ»

Το χθεσινό μου κείμενο το έγραψα πρωί πρωί, επειδή είχα στο μυαλό μου το τι θα γράψω. Οπότε αμέσως μόλις κάθισα στον υπολογιστή μου άρχισα αμέσως να γράφω, χωρίς να δω τις εφημερίδες στο site που τις βλέπω κάθε πρωί.

Αφού λοιπόν τελείωσα το κείμενό μου, «το ανέβασα» και το κοινοποίησα εκεί που σκεφτόμουν να το κάνω άρχισα, να διαβάζω τα πρωτοσέλιδα. Το site στο οποίο το κάνω έχει τη δυνατότητα η σελίδα της εφημερίδας να απλώνεται σε όλο το πλάτος της οθόνης. Επειδή ορισμένοι τίτλοι είναι με τόσο μικρά γράμματα, συνυπολογίζοντας και το φόντο και τις τυχών ατέλειες στην εκτύπωση, τις βλέπω σ’ αυτό το μέγεθος.

Άρχισα να τις διαβάζω, από πάνω προς τα κάτω.

Πρώτη σε σειρά εφημερίδα «δημοκρατία» φτάνοντας κάτω πατώ το βελάκι (δεξιά) για την επόμενη. Τη διαβάζω κι αυτή, προσέχοντας την μακέτα της «Τράπεζας Πειραιώς». Φτάνω στον πρώτο τίτλο Στα τέσσερα η κυβέρνηση για να γυρίσει η τρόικα.

Μπα σκέφτηκα επηρεασμένος από το κείμενο που πριν λίγο είχα τελειώσει: έβαλε και την Ακρόπολη το News247; Θα θέλει να πάρει καμιά κρατική διαφήμιση ο Μαυρίκος. Πήγα πάλι κάτω να βεβαιωθώ για την μακέτα. «Χα χα πόσα έφαγε από τον Σάλλα» συλλογίστηκα. Κι ανέβηκα στην κορυφή της σελίδας. Προς έκπληξή μου είδα πως ήταν μια σοβαρή, όπως λένε, εφημερίδα. «ΤΑ ΝΕΑ». Φυσικά είχα ακούσει πως οι εκδότες κάνουν τέτοια, αλλά δεν το περίμενα τόσο ανοιχτά, αλλά και τόσο κοντά στην απαγγελία κατηγοριών στον Ψυχάρη για τα δάνεια, θαλασσοδάνεια, των 57 εκατομμυρίων ευρώ από την Alpha Bank.

Επί προσθέτω ποτέ δεν περίμενα να δικαιωθεί ο υπουργός Επικρατείας κ. Νίκος Παππάς σ’ αυτά που είπε στο τέλος της ομιλίας του το προηγούμενο βράδυ στη Βουλή (Τετάρτη 24/3):

«Γιατί δεν υπάρχουν μόνο οι εκβιαστές του υποκόσμου, αλλά υπάρχουν κι εκβιαστές που νομίζουν ότι ζουν και κυκλοφορούν σε σαλόνια. Αλλά αυτά τα υποτιθέμενα σαλόνια, τα κατά φαντασίαν σαλόνια είναι ο βούρκος μέσα στον οποίο έχουνε μάθει να ζούνε και να κάνουν τους εκβιασμούς τους και τις κολοτούμπες τους.» Μετά το 5:38 στο βίντεο που αναδημοσιεύω με την ομιλία του κ. Παππά. Θυμίζοντας όλη την ιστορία του συγκροτήματος Λαμπράκη από την εποχή που οι εφημερίδες που «έβγαζε» ήταν τα «Δημοκτατικά Νέα» και «το Ελεύθερο Βήμα».

Το διαδίκτυο και η ενημέρωση

Τις τελευταίες μέρες έγινε σύλληψη ενός μικροεκδότη ο οποίος βγάζει «φυλλάδες» με ιστορικούς τίτλους τις 24 Ωρες, την Επικαιρότητα, και τον Ελληνικό Βορρά. Βγάζει όμως και κάποιες με τίτλο παραπλήσιο με τον ιστορικό. Όπως Ακρόπολη αντί Ακρόπολις και Αθλητικη ημέρα αντί για Αθλητική ηχώ (ή Αθλητική φωνή όπως ήταν το δευτεριάτικο φύλλο της). Όλες όμως τα λογότυπα τους θυμίζουν τα προτότυπα φύλλα τους.

Μιλάω για τον κ. Μαυρίκο. Που μαζί με τους δημοσιογράφους κ.κ. Μουσσά και Φράγκου συνελήφθσισαν για εκβιασμό. Οι συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι δεν ξέρω τι σχέση έχουν με τον κ. Μαυρίκο μια που στα πρωτοσέλιδα των των λόγω εντύπων, όπως τα βλέπω το ίντερνετ, η μοναδική υπογραφή που είδα είναι αυτή του κ. Άρη Σπίνου.

Συνελήφθησαν λοιπόν οι τρεις προαναφερόμενοι για εκβιασμό σε ανθρώπους ΔΕΚΟ, ώστε αυτοί να βάλουν διαφημίσεις μεγάλης αξίας. Δυσανάλογης με όση διατίμηση δικαιούνται για την απειροελάχιστη κυκλοφορία τους. Πρέπει όλες μαζί οι εφημερίδες να πουλάνε το πολύ 1000 φύλλα. Αυτό γινόταν, λέει η κατηγορία για να γράφουν καλά λόγια για τους ανθρώπους των εταιριών και την κυβέρνηση. Και συνάμα να «θάβουν» τους αντιπάλους είτε εμπορικούς είτε πολιτικούς.  

Στην όλη ιστορία «έχουν μπλέξει» και κάποια site. Είτε σχεδόν ανύπαρκτα όπως αυτά των εντύπων, ο θεός να τα κάνει είτε κάποια άλλα ειδησεογραφικά, κυρίως blogs. Με όλα αυτά κάποιοι δημοσιογράφοι του παραδοσιακού τύπου ξεσάλωσαν.

«Να η εγκυρότητα του διαδικτύου» λένε. «Να δει ο λαός πως δεν υπάρχει η αλήθεια στο internet».  «Να μάθει η κυβέρνηση πως δε θέλουμε του κακό της, αλλά κάνουμε κριτική γιατί αυτά πιστεύουμε».

Ως ένα σημείο συμφωνώ.

Το internet, το ίδιο ισχύει και για το facebook ή το twitter,μπορεί να παραλληλιστεί με ένα καφενείο. Ένα καφενείο που θαμώνες είμαστε όλοι μας σε όλο τον κόσμο κι ακούγονται ένα σωρό κουτσομπολιά. Κι αυτό γιατί μπορεί εύκολα να γράψει ο καθένας (με το όνομά του ή ψευδώνυμο) ό,τι θέλει ανεξέλεγκτα μια που η ταυτοποίηση κάποιου είναι (όχι αδύνατη) αλλά σχετικά δυσκολη. Και νόμιμα γίνεται μόνο από την αστυνομία κατόπιν καταγγελείας.

Πολλά από αυτά είναι ειδήσεις. Μερικά δεν είναι. Άλλα φαίνονται χοντράδες, αλλά αποδικνύετε με τον καιρό πως είναι έτσι και το αντίστροφο. Όμως το μυαλό του κάθε θαμώνα δουλεύει (λόγω συμπάθειας ή αντιπάθεια, λόγω πονηριάς ή αφέλειας ό,τι άλλου) και κρίνει ότι ακούγεται. Επιβεβαιώνεται ή διαψεύδεται βέβαια η άποψή του μετά από πολύ καιρό όταν η ζωή τα φέρει έτσι ώστε έρθει στο φως η πραγματική είδηση (που μπορεί να είναι η ίδια που είχε ακουστεί ως κουτσομπολιό).

Κάπως έτσι δουλεύαν κάποτε οι δημοσιογράφοι που συχνάζουν συνήθως εκεί που πηγαίνουν τα υποκείμενα του ενδιαφέροντος της δουλειάς τους (πολιτικοί, καλλιτέχνες, αθλητές κλπ). Όταν γυρίζουν στο γραφείο φιλτράρουν το ότι άκουσαν, το διασταυρώνουν κι αν συμπίπτει «η είδηση» με τα συμφέροντα τους και του αφεντικού την κυκλοφορούν.

Τώρα γίνονται όλα πιο πολύ εξ αποστάσεως, κυρίως τηλέφωνο, αν και η παραπάνω διαδικασία δεν έχει εκλείψει τελείως.

Μπορεί να διαβάσουμε το οτιδήποτε, για να επιστρέψουμε στο Internet (και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης). Στην κρίση μας είναι αν το συγκεκριμένο είναι είδηση ή όχι. Κυκλοφορούν πολλές «ψεύτικες ειδήσεις» troll τα χαρακτηρίζουν. Και πολλοί την έχουν πατήσει. Γνωστό σε πολλούς μας είναι που κυκλοφόρησε ο θάνατος του Κώστα Τσάκωνα ή του Παντελή Παντελίδη χρόνια πριν συμβούν. Ή της Ζωζώς Σαμπουντζάκη που ευτυχώς ακόμη ζει.

Σε τέτοιες Trollιές έπεσαν θύμα και λεγόμενα «σοβαρά site», που μετά από λίγο κατέβασαν την είδηση.

Όμως η λύση σε όλα αυτά είναι να ενημερωνόμαστε μόνο από «σοβαράs site»; Αυτά είναι τα ειδησιογραφία site κυρίως εφημερίδων ή τηλεοπτικών σταθμών. Ακόμη ακόμη και ειδησεογραφικών πρακτορείων ή καταλόγων.

Όχι. Γιατί αν ενημερώνεσαι από εκεί είναι το ίδιο σα να ενημερώνεσαι από την τηλεόραση ή την εφημερίδα. Βέβαια εδώ πολλές φορές είναι πιο γρήγορη η Ενημέρωση αλλά η είδηση κι εδώ θα εξυπηρετεί τα ίδια συμφέροντα.

Πιο καλά να ενημερώνεσαι ΚΑΙ από blogs λοιπόν, αλλά να ξέρεις πως πολύ πιθανό αυτή η είδηση να μην είναι σωστή. Όπως ακριβώς όταν ακούς ένα κουτσομπολιό σ’ ένα καφενείο. Να γίνεσαι λίγο ένας δημοσιογράφος χωρίς συμφέροντα και παρωπίδες. Αλλά και πάλι πρέπει να έχεις επιφυλάξεις. Εδώ έχεις όταν ακούς κάτι στην τηλεόραση ή το ραδιόφωνο (ή διαβάζεις σε εφημερίδα)