Η ημέρα που άλλαξε την ζωή και την πορεία του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε

Από την περασμένη Τρίτη (16/2) γίνετε ένας μικρος χαμός στο Internet (κυρίως στο facebook και twitter) με τον Λάκη Λαζόπουλο και ότι είπε για τον Σόιμπλε. Συνδίασε τον χαρακτήρα του με την αναπηρία του. Θα δούμε πώς έμεινε στην αναπηρική καρέκλα αφού πω στον Λάκη για τον εν λόγω κύριο. Ο Σόιμπλε δεν είναι κάθαρμα επειδή είναι σε αναπηρικό καρότσι, αλλά ένα κάθαρμα σε αναπηρικό καρότσι.

* * *

Για τους περισσότερους Έλληνες ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε (φωτο) έγινε γνωστός όταν ήρθαν τα μνημόνια, για τους Γερμανούς όμως είναι ο άνθρωπος που συνέδεσε το όνομα του με την επανένωση της χώρας. Ηταν ο υπουργός Εσωτερικών της Ομοσπονδιακής Γερμανίας που για έξι και πλέον μήνες διαχειρίζονταν την διαπραγμάτευση από την επομένη της πτώσης του Τείχους έως τις 4 Οκτωβρίου του 1990 όπου Δυτικογερμανοί και Ανατολικογερμανοί βουλευτές συνεδρίαζαν για πρώτη φορά από κοινού στο κτήριο του Ράιχστανγκ. Μία συνεδρίαση που σήμαινε ουσιαστικά και την έναρξη μιας νέας εποχής που θα ξεκινούσε με τις πρώτες εκλογές που έστελνε αυτή φορά στην Βουλή τους εκπροσώπους των Γερμανών όπως αυτοί θα εκλέγονταν υπό τα νέα δεδομένα.

Ελάχιστες ημέρες μετά, στις 12 Οκτωβρίου του 1990 ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, θα βρίσκονταν σε μία χαλαρή προεκλογική συνεστίαση σε μία μπυραρία στο Όπεναου, ένα κεφαλοχώρι του Μέλανα Δρυμού, κοντά στην γενέτειρα του, την πόλη Γκένγκεμπατς. Οι παρευρισκόμενοι, υποστηρικτές του CDU, του κόμματος του Χέλμουτ Κολ που ο Σόιμπλε είχε γίνει δεξί του χέρι, είχαν έρθει να δουν από κοντά τον δικό τους άνθρωπο που έβαλε κυριολεκτικά και μεταφορικά την υπογραφή για την επανένωση της Γερμανίας. Ένας από αυτούς πλησιάζει τον υπουργό και αστειευόμενος του δίνει ένα μπουκάλι κονιάκ κεράσι: «Μπορεί στις εκλογές του Δεκέμβρη να πάρουμε το ποσοστό (σ.σ. οινοπνεύματος) που έχει αυτό το κονιάκ;». «Θα ήταν πολύ μικρό» του απάντησε ο 48χρόνος πολλά υποσχόμενος πολιτικός γελώντας καθώς γνώριζε ότι στην περιοχή αυτή το CDU έχει φτάσει και στο 67%. Όλα κυλούσαν φυσιολογικά και όπως θα παραδεχθεί, χρόνια μετά, και ένας αστυνομικός που παρευρίσκονταν στην εκδήλωση δεν ήταν από αυτές που θα έπρεπε να ληφθούν επιπλέον μέτρα ασφαλείας. Η συγκέντρωση ολοκληρώθηκε γύρω στις 10 το βράδυ, σχετικά αργά για τα δεδομένα της εργατικής Γερμανίας, και οι περισσότεροι υποστηρικτές του κόμματος άρχισαν χαιρετούν δια χειραψίας τον πολιτικό και να παίρνουν τον δρόμο της επιστροφής εκκενώνοντας σιγά σιγά την αίθουσα.

Ο Ντίτερ Κάουφμαν ένας 37χρόνος κάτοικος της περιοχής περιμένει υπομονετικά να τελειώσει η ομιλία. Φορώντας ένα μαύρο δερμάτινο σακάκι κάθονταν μόνος του σε ένα από πίσω τραπέζια χωρίς να αλλάξει κουβέντα με άνθρωπο. Στο τέλος της εκδήλωσης και καθώς είχαν μείνει πλέον ελάχιστοι στην αίθουσα ο Σόιμπλε κατευθυνόμενος προς την έξοδο τον πλησιάζει και του δίνει το χέρι για να τον χαιρετήσει. Ο Κάουφμαν τον απωθεί και από απόσταση μισού μέτρου πυροβολεί τρεις φορές προς την πλευρά του Σόιμπλε με το 38άρι περίστροφο Smith & Wesson που είχε κλέψει από το οπλοστάσιο του πατέρα του. Ο δημοσιογράφος και φίλος του Χανς-Πέτερ Σιτζ, που ήταν παρών, ανακαλεί στη μνήμη του το περιστατικό: «Αρχικά νόμιζα ότι έσκασαν δύο μπαλόνια, που ήταν άφθονα στην αίθουσα, μέχρις ότου είδα τον Σόιμπλε να σωριάζεται δίπλα μου».

Η πρώτη σφαίρα βρίσκει τον Σόιμπλε στο δεξί του μάγουλο και του προκαλεί έναν μικρό τραυματισμό, η δεύτερη καρφώνεται σε ένα θωρακικό σπόνδυλο ενώ η τρίτη βρίσκει τον 28χρόνο σωματοφύλακα του ο οποίος έπεσε ενστικτωδώς ανάμεσα στον υπουργό και τον Κάουφμαν. Η σφαίρα θα βρει τον αστυνομικό στην κοιλιά και θα τον τραυματίσει σοβαρά. Θα πεθάνει έξι χρόνια μετά από επιπτώσεις που προκλήθηκαν από καρκίνο.

Ο Σόιμπλε, ο οποίος είχε σωριαστεί στο έδαφος, μπροστά στα μάτια της μεγαλύτερης κόρης του, της 18χρόνης τότε, Χριστίνας, πρόλαβε να πει λίγο πριν χάσει τις αισθήσεις του ότι δεν αισθάνεται τα πόδια του. Οδηγήθηκε αρχικά στο κοντινότερο νοσοκομείο, στην περιοχή Oberkirch και από εκεί με ελικόπτερο στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Φράινμπουργκ όπου οι γιατροί έδωσαν μάχη για τουλάχιστον πέντε ώρες για να τον κρατήσουν στην ζωή.

Ο Ντίτερ Κάουφμαν συνελήφθη αμέσως και δεν χρειάστηκε πολύ ώρα για να αντιληφθούν ότι πρόκειται για άτομο με ψυχολογικά προβλήματα που έπασχε από μανία καταδίωξης. Στην δίκη που έγινε τον Μάιο του 1991 προσήχθη αλλά κρίθηκε ανίκανος για τον καταλογισμό της πράξης, καθώς έπασχε από βαριά μορφής σχιζοφρένεια. Παρέμεινε σε ψυχιατρική κλινική για πάνω από δέκα χρόνια και αφέθηκε ελεύθερος υπό όρους το φθινόπωρο του 2004.

Ένα από τα γεγονότα που δεν έχουν τύχει ιδιαίτερης προβολής είναι ότι ο Σόιμπλε κινδύνευσε πάλι από επίθεση μόλις δύο εικοσιτετράωρα μετά από την πρώτη δολοφονική επίθεση. Στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν, τον επισκέφθηκε ένας άνδρας λέγοντας ότι «φέρνει κουλουράκια για πρωινό στον υπουργό». Ο άνδρας κρατούσε μία λίμα 23 εκατοστών με την οποία σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις σκόπευε να πετύχει αυτό που οι σφαίρες δεν κατάφεραν. Ωστόσο γίνεται αντιληπτός, συλλαμβάνεται και το μοιραίο αποτρέπεται για μία ακόμη φορά.

Ο Σόιμπλε αναρρώνοντας δεν έδειξε ούτε στιγμή οτι τα γεγονότα της δολοφονικής επίθεσης και της παραλυσίας θα μπορούσαν να σταθούν εμπόδια στην πολιτική του σταδιοδρομία. Ήδη από την δεύτερη εβδομάδα της ανάρρωσης συζητούσε με την γυναίκα του – η οποία ήθελε να τον αποτρέψει να συνεχίσει την πολιτική του καριέρα – για το βιβλίο με τα απομνημόνευμα του που θα έγραφε για την επανένωση της Γερμανίας. Στις εκλογές του Δεκεμβρίου, και έχοντας συγχωρέσει τον υποψήφιο δολοφόνο του δημόσια, ο Σόιμπλε θα επανεκλέγει με ρεκόρ ψήφων.

Ήταν η αναπηρία το κομβικό σημείο που άλλαξε την πορεία του ανθρώπου που στα μάτια των περισσότερων Γερμανών φάνταζε ως ένας από τους επόμενους Καγκελάριους; Για τον φίλο του δημοσιογράφο και βιογράφο του που ήταν μπροστά στο γεγονός, όχι. Ο Χανς-Πέτερ Σιτζ έχει γράψει το πολύ σκληρό «η άνευ όρων αφοσίωση είναι μία μορφή δειλίας» φωτογραφίζοντας την παθητική στάση που κράτησε ο Σόιμπλε στο «άδειασμα» από τον Κολ στην υπόθεση της παράνομης χρηματοδότησης, ως το σημείο που κρίθηκε η μάχη για το ανώτατο αξίωμα.

Ο Σιτζ επτά χρόνια μετά την επίθεση ήθελε, ως δημοσιογράφος του περιοδικού Stern, να εκμαιεύσει από τον καθηλωμένο πολιτικό εάν αποσκοπούσε να διεκδικήσει την καγκελαρία: «Κόμπιαζα να μιλήσω», θυμάται ο δημοσιογράφος. « Ήθελα να αποφύγω την λέξη σακάτης. Αφού ψέλλισα μερικές προτάσεις ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε με κοίταξε αυστηρά και μου είπε: “Αφήστε τις υπεκφυγές, και οι δύο προερχόμαστε από την περιοχή της Βάδης και εκεί ξέρετε πολύ καλά πώς λέμε κάποιον σε αναπηρική καρέκλα”».

Ζώντας ως σακάτης, ο ίδιος ο Σόιμπλε αποκαλεί τον εαυτό του έτσι και όπως και πιο πάνω προτρέπει και άλλους να μην κρύβονται πίσω από τις λέξεις, προσπάθησε να συνεχίσει την ζωή του κανονικά. Πλέον δεν μπορούσε να ασχοληθεί με τα σπορ που έκανε πριν (τένις, ποδόσφαιρο, σκι) αλλά αγόρασε ένα χειροκίνητο ποδήλατο. Ο ίδιος δηλώνει τυχερός για το «ατύχημα» καθώς αν η σφαίρα τον έβρισκε ελάχιστα χιλιοστά πιο ψηλά θα είχαν παραλύσει και χέρια του. Τι έμαθε ο ίδιος από την αναπηρία του; Τρία χρόνια πριν, όταν έκλεινε τα 70 του θα ανέφερε σε μία συνέντευξη: «Έμαθα ότι ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει και να τα βγάλει πέρα με δεδομένα, τα οποία δεν φανταζόταν παλιότερα. Έχουμε την ικανότητα να προσαρμοζόμαστε».

Τέλος σε ότι αφορά τις φιλοδοξίες του για την καγκελαρία αυτές πλέον φαίνονται να έχουν σβήσει: «Βρίσκομαι σε μία ηλικία και σε μία τέτοια πολιτική κατάσταση, ώστε διαθέτω πράγματι πολλή εσωτερική ελευθερία. Δεν χρειάζεται πια να γίνω τίποτα ούτε να αποδείξω πολλά». Ανεξαρτήτως της – λογικής σε ένα βαθμό – αντιπάθειας που έχει δημιουργηθεί στην Ελλάδα για το πρόσωπο του Γερμανού υπουργού Οικονομικών, ο Σόιμπλε έχει αποδείξει πολλά και ένα από αυτά, ίσως το σημαντικότερο είναι ότι τίποτα δεν μπορεί να σε κρατήσει πίσω, εάν πραγματικά το θέλεις και πολεμάς για αυτό.

Αναδημοσίευση: news247.gr