Πού οδηγείται η Ευρώπη μετά από το Μάαστριχτ

Την νέα Ευρώπη μετά την συνθήκη του Μάαστριχτ, που έχει ουσιαστικά πεθάνει για τους λαούς, περιγράφει εύστοχα ο Μενέλαος Τασιόπουλος στη «Δημοκρατία» της Πέμπτης 1 Δεκεμβρίου

* * *

Αν υπήρχε ειλικρίνεια στην Ευρώπη, θα ομολογούνταν κάτι πολύ σημαντικό: η Συνθήκη του Μάαστριχτ και η ζώνη του ευρώ, με την παρούσα λειτουργικότητα, είναι ήδη νεκρές. Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν συμφέρει τη Γερμανία και τη δομημένη γραφειοκρατία των Βρυξελλών που βρίσκεται υπό τον έλεγχο του Βερολίνου ή διάφορα λόμπι που διαφθείρουν και «δωροδοκούν» για να λαμβάνονται αποφάσεις υπέρ συγκεκριμένων εταιριών και εθνικών οικονομιών, σε βάρος των άλλων.

Η Ευρώπη της «φωτισμένης δεσποτείας» των τραπεζιτών και των «γκρίζων κοστουμιών» της παγκοσμιοποίησης εκτιμά ακόμη και σήμερα, μετά την επιλογή των Βρετανών με δημοψήφισμα να αποχωρήσουν από την Ένωση και την εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ, ότι έχουν πολύ περισσότερα να χάσουν από την αλλαγή των συνθηκών στην Ευρώπη, παρά από το να πάρουν το ρίσκο της διατήρησης του σημερινού status quo.

Έτσι, Βρυξέλλες και Βερολίνο κατευθύνουν τα συστημικά μίντια, αλλά και μια σειρά προβεβλημένων πολιτικών τής υπό κατάρρευση παγκοσμιοποίησης, καθώς και κυβερνήσεις που αντιμάχονται τα συμφέροντα των ίδιων των εθνών τους να υποστηρίζουν ως λύση την περισσότερο πολιτική και οικονομική ενοποίηση, με λιγότερη δημοκρατία και λογοδοσία στους λαούς της Ευρώπης.

Μεγάλη συζήτηση γίνεται για τα κόμματα, τις πολιτικές δυνάμεις, αλλά και τα πρόσωπα που ξαφνικά για τους ανυποψίαστους συστημικούς πολιτικούς διαχειριστές κερδίζουν εκλογές, δημοψηφίσματα και πλειοψηφίες σε όλη την ήπειρο.

Χαρακτηρίζουν λαϊκισμό και Ακροδεξιά, ξενοφοβία και ρατσισμό οποιαδήποτε προσέγγιση αμφισβητεί τις κεντρικές απόψεις και στρατηγικές του ευρώ. Δεν τους ενδιαφέρει ότι έχουν παρακάμψει την πολιτική για την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων οικονομικών και τραπεζικών συμφερόντων.

Δεν τους ενδιαφέρουν η φτωχοποίηση, η εφιαλτική πραγματικότητα και η «κινεζοποίηση» της ευρωπαϊκής μέσης τάξης, που αφανίζεται με τις αποφάσεις και την οπτική τους. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να διατηρήσουν ζωντανό τον παραλογισμό του Ράιχ που έχουν δομήσει με οικονομικά και νομισματικά μέσα, παρά τους δύο συντριπτικούς πολέμους που έχασαν προσπαθώντας, με στρατιωτικά μέσα στον 20ό αιώνα, να δομήσουν αυτή τη γερμανική, αντιδημοκρατική Ευρώπη των φαντασιώσεών τους.

Κατηγορούν για ιδεολογική και πολιτική στρέβλωση όσους, ως οφείλουν στην ίδια την ιστορία της Ευρώπης και προπάντων στην εξέλιξη των κοινωνιών να ζητήσουν μερίδιο ευημερίας και συναπόφασης για τους πολίτες, ως επικίνδυνους και αυταρχικούς. Την ίδια στιγμή που οι ίδιοι οι αυτοχαρακτηριζόμενοι ως «ιππότες του ορθού δρόμου» έχουν πάψει να ενδιαφέρονται για τους πολλούς και ζουν σε μια σκοτεινή φεουδαρχία...

Ο ίδιος ο Σόιμπλε, εκφράζοντας αυτή τη θεώρηση των ελίτ της Γερμανίας, δηλώνει και σήμερα ότι είναι εναντίον των δημοψηφισμάτων και της δημοκρατίας, που λαμβάνει -μέσω της καταγεγραμμένης πλειοψηφίας- στρατηγικές αποφάσεις.

Και διερωτάται κάποιος: ποια είναι η επόμενη ημέρα για την Ευρώπη; Μια πρώτη απάντηση θα μπορούσε να είναι ένα νέο «Μάαστριχτ». Αλλά μια τέτοια οπτική στερείται ρεαλισμού. Δεν θα συμφωνήσει η Γερμανία. Άρα, η Ευρώπη θα αναζητήσει τη φυσική τάξη της.

Ένα σύνολο από αυτοκρατορίες και έθνη, από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια, που θα πρέπει να οργανώσει μια «Κοινωνία των Εθνών» -η οποία δεν θα απορρίψει πλέον τη Ρωσία από τα σύνορά της- «συμβεβλημένη» με τη βρετανική διεθνή κοινοπολιτεία και την κυρίαρχη στον νέο κόσμο Αμερική. Μια κοινωνία πολιτική και όχι νομισματική, στη βάση της διαβούλευσης και της δημοκρατίας, και όχι του μερκαντιλιστικού φεντεραλισμού -τύπου ευρώ- και της κυριαρχίας μιας νεοφεουδαρχίας τραπεζιτών σε βάρος των πολιτών και της ισονομίας.

Τα «κινήματα της ελευθερίας» και το «μέτωπο των εθνών» θα επικρατήσουν και θα οδηγήσουν τις εξελίξεις, έστω μέσω διαφωνιών και συγκρούσεων, σε ένα νέο consensus. Οι λαοί και τα έθνη της Ευρώπης θα αποδεχθούν αυτή τη «νέα τάξη πραγμάτων» μέσω δημοψηφισμάτων και όχι κοινοτικών κανονισμών…