Το «κλειδί» της εξαπάτησης

Πολύ καλό το άρθρο με τον ίδιο τίτλο του Παντελή Μπουκάλα στην «Καθημερινή» της Πέμπτης 22/12. Σ’ αυτό καυτηριάζει την εκάστοτε αντιπολίτευση όλα αυτά τα χρόνια για τις μεθόδους που χρησιμοποιεί για να πάρει την εξουσία. Καθώς κα μέρους του Ελληνικού λαού που αλλάζουν την ιδεολογία τους με ταξίματα και μικροδωράκια.

Καλά Χριστούγεννα σε όλους, θα τα πούμε πάλι την Πέμπτη 29/12/2016

* * *

Χοντροκομμένο το κλειδί, ερμηνευτικό υποτίθεται, κληροδοτείται από γενιά σε γενιά και από αντιπολίτευση σε αντιπολίτευση. Μαζί με όσα κόμματα βρίσκονται μόνιμα στον χώρο των αντιπολιτευομένων, και ως εκ τούτου το χρησιμοποιούν βρέξει-χιονίσει, το παραλαμβάνει εκθύμως και δίχως τη χρονοτριβή της αυτοκριτικής και κάθε κυβέρνηση μόλις εκπέσει σε αντιπολίτευση. «Εξαπάτηση του λαού» γράφει πάνω του το κλειδί. Ή «παραπλάνηση της κοινωνίας». Ή «εξαγορά των πολιτών». Οι τρεις λεξούλες εξηγούν τάχα τις πράξεις της εκάστοτε κυβέρνησης και ρίχνουν φως στις δόλιες μεθοδεύσεις της. Το μόνο που καταφέρνει όμως η αδόκιμη χρήση τους είναι να καταντάει ανούσια τα τρία ουσιαστικά, να τους στερεί το σοβαρό κατά τα λοιπά νόημά τους.

Ας το σκεφτούμε μια στιγμή, και μαζί μας ας μπουν στον κόπο να το σκεφτούν και οι κομματικοί επαγγελματίες της λαοκολακείας: Στον τόπο μας λοιπόν, αν εμπιστευτούμε τις εμβριθείς αναλύσεις, κατοικούν ημιπολίτες, ανίκανοι να ξεχωρίσουν το γνήσιο από το πλαστό, το τίμιο από το δόλιο, το δημοκοπικά υστερόβουλο από ό,τι απορρέει από τις υποχρεώσεις τις πολιτείας απέναντί τους. Καταδικασμένοι στη διά βίου ανωριμότητα, στην πνευματική μετριότητα και την ανυπαρξία ψυχικών αντοχών, παρασύρονται με το πρώτο δόλωμα, ακόμα και το γελοιωδέστερο. Αλλάζουν ρότα στο πρώτο τάξιμο και γλυκαίνονται στο πρώτο ψευτοζαχαρωτό, σαν παιδάκια που ακόμα δεν έχει κατασταλάξει τίποτε μέσα τους και δεν έχουν αποκτήσει κριτήρια και αντιστάσεις.

Και δεν είναι ενδοτικοί μόνο στην παραπλάνηση και την εξαπάτηση. Είναι και πανέτοιμοι να πουλήσουν ψήφο και ψυχή αντί πινακίου φακής, ή τέλος πάντως για ένα ισχνότατο έκτακτο βοήθημα, για λίγο μικρότερο ΦΠΑ, για ένα συντεχνιακό, τοπικιστικό ή και προσωπικό ρουσφετάκι. Εκτός από πολλούς άλλους, αυτό μας το είπε ξεκάθαρα στη Βουλή προ ημερών η κ. Αλέκα Παπαρήγα, πολιτικός έμπειρη, όχι νεόβγαλτη. Και αυτή, σαν επιχείρηση «εξαγοράς συνειδήσεων» ερμήνευσε τα κυβερνητικά μπαλώματα στην τρύπια τσέπη των συνταξιούχων. Αναβάθμισε έτσι την «εξαγορά ψήφων» που καταλόγιζε το 2010 στον τότε πρωθυπουργό Γ.Α. Παπανδρέου, ως γενική γραμματέας του ΚΚΕ η ίδια, με αφορμή και πάλι μια έκτακτη ενίσχυση στους συνταξιούχους. Καμιά αντίρρηση. Μικρές και μεγάλες εξουσίες τηρούν το έθιμο του μποναμά και του ρουσφετιού για να αυτοσυντηρηθούν. Και λοιπόν; Αυτό σημαίνει ότι οι συνταξιούχοι, οι αγρότες, οι δικαστικοί, οι νοσοκομειακοί κ.ο.κ. είναι εξαγοράσιμοι; Δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε τον ψαρά Αντωνάτσο, τον ήρωα του διηγήματος του Κωστή Παλαμά «Ενας ψηφοφόρος». Για χρόνια «έχει μέσα στην καρδιά του» τον πολιτικό Αριστάρχη, αλλά με το στομάχι του ψηφίζει τον Χρύση. Ωσπου τον πεισμώνουν τα παιχνίδια του τοπικού κομματάρχη, ξεφεύγει από την «απόχη του ρουσφετιού» και ψηφίζει ελεύθερα. «Για την υπόληψή του». Μυριάδες σαν κι αυτόν έχουν το «ελάττωμα» της υπόληψης.