Σε έρημη λόγω καραντίνας πόλη - Με τον φόβο που σπέρνουν τα ΜΜΕ να πλανάτε

Συμπληρώσαμε μια βδομάδα, κάτι παραπάνω μια που η εντολή του πρωθυπουργού δόθηκε την περασμένη Παρασκευή 13 Μαρτίου, καραντίνας.

Η κατάσταση στην πόλη θυμίζει 15αύγουστο. Με λιγοστούς ανθρώπους να κυκλοφορούν. Συνήθως για κάποια σοβαρή δουλειά, για να πάνε στα μάρκετ ή για μια βόλτα με τον σκύλο. Όσες φορές βγήκα η αίσθηση μου είναι πως ζω μέσα σε δυο παλιότερες ταινίες:

Στην «Η επόμενη μέρα» του 1983. Την ταινία που  υπεύθυνα και με επιστημονική ακρίβεια τι θα συμβεί μετά από μια πυρηνική έκρηξη. Όποιος έχει δει την ταινία, θα του έχουν χαραχθεί όπως εμένα στο μυαλό του, τα πλάνα της έρημης πόλης την ώρα που έχει μαθευτεί πως από τη Σοβιετική Ένωση έχουν εκτοξευτεί διηπειρωτικοί πύραυλοι που φέρουν πυρηνικές κεφαλές. Έτσι νιώθω κι εγώ περπατώντας στην έρημη πόλη.

Την ερημιά στη Λάρισα, τη δείχνουν οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο. Που είναι η πλατεία Ταχυδρομείου στις 5 το  απόγευμα χθες. Άδεια η πλατεία λοιπόν, μια ημέρα και ώρα που συνήθως έχει αρκετό κόσμο.

‘Όμως πηγαίνοντας σπίτι  ανοίγω την τηλεόραση να ενημερωθώ.

Ακούω λοιπόν.

Μη πλησιάζεται ανθρώπους γιατί δεν ξέρει κανείς αν κάποιος είναι «ασυμπτωματικός ασθενής». Αρχικά η απόσταση που έπρεπε να πλησιάσεις κάποιον, ήταν μισό μέτρο. Σταδιακά η απόσταση αυτή έγινε ένα και τώρα ενάμισι. Λέγεται πως ο ιός ζει αρκετές ώρες στο μέταλλο και στις ξύλινες επιφάνειες. Αλλά και στο πλαστικό και στο χαρτί.

Κάποια στιγμή είχαν πει πως ο ιός μεταφέρεται και με τον αέρα. Ευτυχώς όμως αυτό δεν το παραείπαν. Σταμάτησαν νωρίς να το λένε, όπως σταμάτησαν και τα περί χαρτιού, Αλλά η ζημιά στις εφημερίδες είχε ήδη γίνει. Γιατί ποιος να πάρει εφημερίδα, όταν ακούει πως ο ιός το χαρτί παραμένει για 24 ώρες; Μήπως είναι πολλοί οι «άρρωστοι», όπως εγώ κι αρκετοί ακόμη, που αν δε φυλλομετρήσουμε την εφημερίδα ΜΑΣ νιώθουμε ανενημέρωτοι; Και πως κάποια περίπτερα ή ψιλικατζίδικα θα μείνουν ανοιχτά, όταν και τα τσιγάρα βρίσκονται «υπό διωγμόν;

 Είμαι σαν να ζω λοιπόν στην πρώτη θέση της αμαξοστοιχίας Ζυρίχης – Στοκχόλμης, στην ταινία του 1976 σε σκηνοθεσία του George Cosmatos «Το Πέρασμα της Κασάνδρας» . Και μάλιστα ξέρω πως δεν πρέπει να πλησιάσω τον τρομοκράτη που έκανε την επίθεση στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, και δεν πρέπει να τον ακουμπήσω ούτε καν να τον πλησιάσω. Αλλά δεν ξέρω ποιος είναι, ούτε φυσικά σε ποιους έχει μεταδώσει τον βάκιλο.

Και να νιώσω καλύτερα, πάω στο ίντερνετ να ενημερωθώ. Κι εδώ έρχεται το τελειωτικό χτύπημα. Δέκα λέει οι ασθενείς – φορείς στη Λάρισα. Απλά μόνο ο αριθμός  και η ηλικία στις ιστοσελίδες. Τώρα πώς να προστατευτώ εγώ; δεν τους ενδιαφέρει. 67χρονος λέει. Και κανέναν δεν τον ενδιαφέρει που κοιτώ όλους αυτούς που «κόβω ως» 67χρονους με «μισό μάτι», όταν πάω να αγοράσω ψωμί. Και δε λέω να γράψουν ονοματεπώνυμο και οδό κατοικίας, για να ξέρω πως είναι ο γείτονας που δε λέω ούτε καλημέρα. Αλλά να ξέρω πως κάποιος από τη γειτονιά μου έχει προσβληθεί από τον ιό.

Έτσι θα ανησυχήσω αν έχω κάποια «δέκατα». Κι ακόμη πιο πολύ όταν έχω και λίγο βήχα, γιατί μπορεί να μην είναι από τα πολλά παγάκια που έβαλα στο ουίσκι μου, που ήπια σχεδόν «μονορούφι». Ούτε από τις «φλούδες» των φιστικιών που λαίμαργα έφαγα μαζί με το ποτό μου.

Κάτι που πρέπει να ξέρουν οι κύριοι, και κυρίες, που είναι υπεύθυνοι στις τοπικού ενδιαφέροντος ιστοσελίδες. Η ενημέρωση που κάνουν σε θέματα κορονοϊού είναι σημαντική για όλους μας. Δεν είναι όπως στ’ άλλα θέματα που γράφουν για παράδειγμα: «Ατύχημα κόκκινου Toyota Aygo, νεκρός ο οδηγός του στην τάδε περιοχή του νομού». Κι επειδή στο κείμενο δε γράφουν ούτε καν αριθμό κυκλοφορίας του αυτοκινήτου, να παθαίνουμε ένα μικρό εγκεφαλικό αν κάποιος φίλος ή συγγενής έχει κόκκινο Toyota aygo κοντά σ’ αυτή τη περιοχή.

Τέλος σημειώνω πως και τις δυο αυτές ταινίες αξίζει να τις δείτε. Ειδικά κάποιες σκηνές στο «Πέρασμα της Κασσάνδρας» θα μπορούσαν να είναι βασισμένες στο σημερινό πρόβλημα με την πανδημία του νέου κορονοϊού (2019-nCoV). Και άλλες σκηνές που κάνουν τις θεωρίες συνωμοσίας που ακούγονται να μοιάζουν αληθινές.