Πολυτεχνείο – Νοέμβρης 1973: Μια συναρπαστική ανταπόκριση φοιτήτριας που μεταδόθηκε από τη «Φωνή της Αλήθειας»

Το κείμενο που δημοσιεύεται παρακάτω είναι μια συναρπαστική ανταπόκριση που έγραψε μια φοιτήτρια και μεταδόθηκε από τον ραδιοσταθμό «Η Φωνή της Αλήθειας» για τις μεγάλες στιγμές του Πολυτεχνείου. Εχει πάνω της τη ζωντάνια και τη λιτότητα. Και κλείνει μέσα της όλη την πίστη και την αλήθεια που δονούσαν τις καρδιές των μαχητών της μεγάλης εκείνης εξέγερσης.

• • •

Κι η ημέρα ήρθε. Τετάρτη 14 του Νοέμβρη κι εκείνες που ακολούθησαν. Τα ελληνικά νιάτα που δεν τα ‘σκιαζε καμιά φοβέρα, κλεισμένα στο Πολυτεχνείο, τ’ οχύρωσαν με τις περήφανες καρδιές τους, γύρω τους ήρθε και στάθηκε ο αδούλωτος λαός (…)

Τρεις μέρες ζήσαμε στο Πολυτεχνείο μια μικρογραφία ιδανικής κοινωνίας, όπου καθένας έδινε ό,τι μπορούσε να δόσει. Από την πρώτη βραδιά έγινε φανερή επιταχτική αναγκαιότητα διοργάνωσης της παραμονής μας. Αρχισαν έτσι να συγκροτούνται οι πρώτες επιτροπές υπηρεσίας: Από τις πιο απλές ανάγκες μας, επισιτισμού, ανάπαυσης, καθαριότητας, ασφάλειας, ως τις πιο σοβαρές^. Πληροφόρηση – μέσα κι έξω από το Πολυτεχνείο – γιατρείο, προγραμματισμός και συντονισμός δράσης, ιδεολογική ζύμωση, όλα αντιμετωπίσθηκαν και σωστά. Πολυμελείς ομάδες σκοπών φύλαγαν με βάρδιες όλη τη νύχτα τις τέσσερες πύλες. Επιτροπές φοιτητών και φοιτητριών φρουρούσαν νύχτα – μέρα τα όργανα του Ιδρύματος. Μ’ αυτόν τον τρόπο το Πολυτεχνείο κρατήθηκε σε άριστη κατάσταση όσες μέρες βάσταξε η κατάληψη. Ιδιαίτερα να τονισθεί, οποιαδήποτε ζημιά στο Πολυτεχνείο ΕΓΙΝΕ ΜΕΤΑ την έξοδο των πολιορκημένων (…) Ασταμάτητα δούλευε κι η υπηρεσία Τύπου. Ολη τη νύχτα γράφονταν οι προκηρύξεις και τα τρυκ, που θα γέμιζαν τη μέρα τ’ αυτοκίνητα, τους δρόμους, τις πόρτες των σπιτιών, τα χέρια όλων (…)

Πέρα απ’ τα πραχτικά ζητήματα, για την αντιμετώπιση οποιουδήποτε άλλου σοβαρού θέματος, αρμόδια κηρύχτηκε η κοινή θέληση, με τη σύγκληση από τη Συντονιστική Επιτροπή συνελεύσεων κατά Σχολή ή κλάδο, για τη λήψη αποφάσεων, σε σχέση με τον καλύτερο τρόπο συνέχισης του αγώνα μας για την επικύρωση των αποφάσεων που είχε η Επιτροπή (…)

Τρεις μέρες δονήθηκε το κέντρο της Αθήνας – το κέντρο της Ελλάδας από την παλλαϊκή κραυγή: Ο λαός κυρίαρχος! Εργάτες – αγρότες και φοιτητές. Τρεις μέρες αντηχούσε το πρόσταγμα: «Λαέ πολέμα, σου πίνουνε το αίμα»! «Η χούντα θα πέσει απ’ το λαό»! Τρεις μέρες τα ελληνικά νιάτα ζητούσαν: «Ψωμί, Παιδεία, ελευθερία», κλονίζοντας συθέμελα το πολυδαίδαλο οικοδόμημα της χούντας (…)

Παρασκευή βράδυ, λίγο πριν τις 8.30, πάνω απ’ τις σκάλες της Αρχιτεκτονικής, όπου έφτανε το μάτι, έβλεπε στους δρόμους χυμένο κόσμο ζωντανό, μαχητικό, τον ωραίο ελληνικό λαό, και πουθενά μια σπιθαμή άδειο τόπο: 8.30 ακριβώς η πρώτη βόμβα αερίου έπεσε στην αυλή. Ακολούθησαν κι άλλες πολλές, που δεν μπορούσαμε να τις μετρήσουμε. Απαντήσαμε με τραγούδια, κι ανάψαμε φωτιές για να διαλυθούν τ’ αέρια. Υστερα άρχισαν να πέφτουν οι πρώτοι πυροβολισμοί. Συνεχίσαμε τα τραγούδια και τα συνθήματα. Η Αθήνα φλέγεται. Κι ήταν αλήθεια – οδοφράγματα στην Αλεξάνδρας, στην Κυψέλη, στα Εξάρχεια, μάχες στους συνοικισμούς. Η Αθήνα πολεμούσε με καρδιά.

«Είμαστε άοπλοι…». Το Πολυτεχνείο ήταν οχυρωμένο με τα στήθη των αγωνιζόμενων φοιτητών και φοιτητριών. Μα τούτη η οχύρωση ήταν πολύ γερή. Ενας – ένας, κάποτε δυο ή τρεις μαζί, οι μαχητές πέφταν χτυπημένοι από τις σφαίρες των δημίων. Μα το πλήθος δεν αραίωνε (…) Οι βαριά χτυπημένοι είχαν άμεση ανάγκη εγχείρησης. Συγκινητική η συμπαράσταση όλων στις δύσκολες στιγμές, η ανταπόκριση από το μέρος του λαού στις ασταμάτητες εκκλήσεις του σταθμού. Οι φονιάδες δεν άφηναν τ’ ασθενοφόρα του Ερυθρού Σταυρού να πλησιάσουν. Οι πληγωμένοι δεν θέλανε να εγκαταλείψουνε το Πολυτεχνείο, το χώρο του αγώνα! (…)

Στις 3 παρά δέκα τη νύχτα ήρθε ένα απ’ τα τανκς που ώρα περιπολούσαν στην Αθήνα, και γκρέμισε τη μεγάλη πύλη του Πολυτεχνείου (…)

Στις 17 Νοέμβρη δεν έκανε ξαστεριά, θα κάνει όμως μια μέρα (…)

 

 

Αναδημοσίευση: imerodromos.gr