Γιατί δεν θέλω να γίνω Ευρωπαίος (λόγος πρώτος)

Την περασμένη βδομάδα έγινε καταστροφικός σεισμός στην Λ' Ακουιλα της κεντρικής Ιταλίας.
Με το που έγινε γνωστό τα διάφορα έθνη – κράτη προσφέρθηκαν να βοηθήσουν τόσο οικονομικά, όσο και σε προσωπικό να απεγκλωβίσουν τους εγκλωβισμένους. Μαζί με τους Ιταλούς
Αρνήθηκε κάθε βοήθεια ο Ιταλός πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι αρνήθηκε κάθε βοήθεια.
Προσπαθήσαν οι Ιταλοί μόνοι τους. Αποτέλεσμα; 293 Νεκροι.
Χθεσινή είδηση: Σταματούν οι έρυνες.
Νεκρός κι ένας Έλληνας φοιτητής ο 28χρονος Βασίλης Κουφολιάς.
Βρέθηκε νεκρός λίγο μετά τον σεισμό όταν το σπίτι που έμενε κατέρευσε ενώ σώθηκε η αδερφή του Διονυσία Κουφάλια. Μάλιστα στο μυαλό όλων των Ελλήνων ερχόταν σκηνές απο τον σεισμό του Αιγίου, το 1995 (15/6/95). Τότε που ο μικρός Ανδρέας Μπόγδανος βγήκε ζωντανός μετά από 21 ώρες.
Μα πως είναι δυνατό; Αφού (λέγαν οι πληροφορίες) ο Βασίλης ακουγόταν. Σε εκπομπή του Σαββατοκύριακου άκουσα πως βάλαν «μπουλντόζες» οι Ιταλοί στα χαλάσματα, και ίσως με το τράνταγμα να χάθηκε. Μα πώς τόσο σκληροί είναι; Όχι απλά δεν ξέραν (δεν έχουν εμπειρίες).
Και γιατί δεν δέχθηκαν την βοήθεια που προσφέραμε (κι εμείς κι άλλοι λαοί).
Το 1999 βοηθήσαμε τον προαιώνιο εχθρό μας. Τους Τούρκους.
Κι αυτοί δέχθηκαν την βοήθεια με χαρά όπως με χαρά μας προσφέραν την δική τους βοήθεια ένα μήνα μετά στον σεισμό της Αθήνας. Τριτοκοσμική συμπεριφορά ε; Ανατολίτικη.
Είναι ένας καλός λόγος να μη θέλω να είμαι Ευρωπαίος. Να είμαι άνθρωπος.
Εν καιρώ (με κάποιες αφορμές) θα υπάρξουν κι άλλοι λόγοι. Γι’ αυτό και το λόγος πρώτος στον τίτλο.