Ο ευρωπαϊκός επαρχιωτισμός των ελίτ

Πολύ ευγενικά ο κ. Σταύρος Λυγερός σε άρθρο του στη χθεσινή (20/7) «Καθημερινή», σε άρθρο του με τον ίδιο τίτλο περιγράφει την έμφυτη δουλοπρέπεια των πολιτικών μας προς του Ευρωπαίους. Μια συμπεριφορά που έχει σαν συνέπεια αυτοί να το εκμεταλλεύονται και να μην μας αφήνουν να βγούμε από το τέλμα που μας έχωσε προ προηγούμενος πρωθυπουργός μας, Λέγε με ΓΑΠ ή Giwrgos

* * *

Είναι κοινός τόπος πια ότι η Ελλάδα έχει μετατραπεί σ’ ένα μεταμοντέρνο ευρωπαϊκό προτεκτοράτο. Η ουσιαστική χρεοκοπία δεν ανέδειξε μόνο τις εγκληματικές ευθύνες του πολιτικού συστήματος. Ανέδειξε και το σύνδρομο εξάρτησης συνολικά της άρχουσας τάξης. Εντυπωσιάζει η ευκολία με την οποία οι κυρίως υπεύθυνοι για την κατάντια της χώρας κατέφυγαν στην αγκαλιά των ξένων κηδεμόνων κι από εκεί παραδίδουν μαθήματα μονοδιάστατης λιτότητας στην κοινωνία.
Πίσω από τη σημαία του ευρωπαϊσμού και του εκσυγχρονισμού κρύβεται συνήθως το δίδυμο του ιδεολογικού μεταπρατισμού και του μετέωρου κοσμοπολιτισμού. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για τη μία από τις δύο εκδοχές του ευρωπαϊκού επαρχιωτισμού. Η άλλη είναι η δαιμονοποίηση της Ευρώπης και ευρύτερα της Δύσης. Σε αντίθεση με την πρώτη εκδοχή, που ανθεί στους κόλπους των ιθυνουσών ελίτ, η δεύτερη εκδοχή ανθεί σε ακραία ιδεολογικοπολιτικά ρεύματα και σε μάλλον κατώτερα εισοδηματικά στρώματα.
Τα δύο αυτά ιδεολογικά ρεύματα είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, αφού ο πολιτικοψυχολογικός μηχανισμός είναι ο ίδιος. Με τη μία ή την άλλη του εκδοχή, ο ευρωπαϊκός επαρχιωτισμός αντανακλά εθνικά πλέγματα και τάσεις στρουθοκαμηλισμού που εμποδίζουν την ισότιμη συμμετοχή της Ελλάδας στη διαμόρφωση του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι. Κάθε χώρα-μέλος της Ε.Ε. που σέβεται τον εαυτό της συμμετέχει στο ενοποιητικό εγχείρημα, προσκομίζοντας και όχι απαλλοτριώνοντας την εθνική της ιδιαιτερότητα και τις πολιτισμικές της αποσκευές.
Το σύνδρομο του ευρωπαϊκού επαρχιωτισμού έχει πρόσθετες αρνητικές επιπτώσεις, επειδή η Ελλάδα είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που αντιμετωπίζει οξύ πρόβλημα εθνικής ασφάλειας. Το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι μέλος της Ε.Ε. συνιστά ένα πλεονέκτημα, αλλά -προς το παρόν τουλάχιστον- δεν εγγυάται την εθνική ασφάλεια. Με την ένταξή της, η Ελλάδα δεν μετακόμισε ως διά μαγείας στον Ατλαντικό! Συνεχίζει με το ένα πόδι να χορεύει στους ρυθμούς της -προβληματικής πια- ευρωπαϊκής ενοποίησης και με το άλλο στον ρυθμό των παραδοσιακών εθνικών προκαταλήψεων της Βαλκανικής και της Ανατολικής Μεσογείου.
Η αντίφαση αυτή δεν εξορκίζεται με κοινοτικά πιστοποιητικά. Και οι δύο όψεις του ευρωπαϊκού επαρχιωτισμού έχουν την τάση να παρακάμπτουν -από διαφορετικούς δρόμους- αυτή την αντίφαση, ενώ το κρίσιμο ζητούμενο είναι ο πολιτικός χειρισμός της.
Σαν να μην έφθαναν αυτά, η τωρινή κρίση κατέδειξε ότι η Ευρώπη δεν μπορεί να εγγυηθεί ούτε την οικονομική επιβίωση των μελών της. Δεν είναι τυχαίο ότι οι χώρες της Ευρωζώνης ετοιμάζουν σχέδια για την περίπτωση που χρειασθεί να επιστρέψουν στο εθνικό τους νόμισμα. Η μόνη που δεν προετοιμάζεται είναι η Ελλάδα, η οποία και απειλείται ευθέως με έξωση!
Ο επαρχιωτισμός των ελληνικών ελίτ τις ωθεί να υιοθετούν τις πολιτικές που έχουν ευρωπαϊκό περιτύλιγμα, ακόμα κι αν αυτές θίγουν την εθνική οικονομία ή ακόμα και την εθνική ασφάλεια. Στην πραγματικότητα, προσφέρουν πολύ κακές υπηρεσίες στο ενοποιητικό εγχείρημα. Κι αυτό, επειδή διευκολύνουν την τάση της Γερμανίας να χρησιμοποιεί την Ε.Ε. σαν όχημα για να προωθήσει τα συμφέροντά της, αδιαφορώντας εάν κατ’ αυτό τον τρόπο πνίγει τους αδύναμους κρίκους.