Και πάλι στη σέντρα

Τις περιπέτειες μας (τις δικές μας και των πολιτικών μας), για να πάρουμε τη δόση μας περιγράφει σε χθεσινό του (Παρασκευή 12/11) άρθρο στην Καθημερινή ο Παντελής Μπουκάλας

* * *

Για σκεφτείτε. Λίγες μέρες πριν η αγωνία, οι πιέσεις, οι ίντριγκες, τα πυρετικά τηλεφωνήματα, οι υποσχέσεις, τα αγχώδη μετρήματα και ξαναμετρήματα είχαν να κάνουν με το αν θα υπερψηφιζόταν το Μνημόνιο 3. Πρωτοσέλιδα, δελτία των οχτώ, έκτακτα ρεπορτάζ, σε τίποτε άλλο δεν αναφέρονταν παρά στο πόσοι βουλευτές θα εμφανίζονταν πρόθυμοι να φορτωθούν «για τελευταία φορά» μέτρα που και την τσέπη μας διαλύουν και τα προβλήματα δεν επιλύουν και την ανάπτυξη παραλύουν.
Είχαμε αφεθεί όλοι, επίσης για «τελευταία φορά», στην ψευδαίσθηση ότι εδώ κρίνονται όλα: στην ελληνική Βουλή. Οτι εδώ αποφασίζεται το μέλλον μας, οικονομικό και πολιτικό. Κι έτσι βαλθήκαμε να μάθουμε ποιοι ερωτοτροπούσαν με το όχι, σε πόσες αντιτιθέμενες μερίδες είχε κοπεί κάθε συγκυβερνών κόμμα, ποιοι σκαρφίζονταν τρυκ του είδους «απουσιάζω διά της παρουσίας μου», «συμμετέχω διά της αποχής μου» κ.λπ. Και (εκ)βιαστήκαμε να διαβάσουμε με τη διάσημη μέθοδο Χρυσοχοΐδη εφτακόσιες σελίδες, ώστε τάχα να κρίνουμε.
Κι όλα αυτά για τη δόση των τριάντα δισ., που με την παρότρυνση του υπεραισιόδοξου πρωθυπουργού το είχαμε δέσει κόμπο πως αβγάτισαν σε 44. Υποτίθεται πως οι καλοί μας φίλοι θα μας τα έδιναν έγκαιρα, επειδή «πήγαμε καλά στα μαθήματά μας», όπως μας επαινούσαν, και επειδή ακόμα κι αυτοί διαπίστωσαν πως «ο ελληνικός λαός δεν αντέχει άλλες θυσίες». Οι πολιτικοί μας όμως πίστεψαν πως έχουν να κάνουν με κιμπάρηδες, λες και δεν γνωρίζουν από διεθνή διπλωματία, από γεωπολιτικά συμφέροντα και παιχνίδια ηγεμονίας· λες και δεν έχουν ακουστά για υποσχέσεις που δίνονται για να δοθούν ή για κομματικές ανάγκες σε προεκλογικές περιόδους. Δεν είναι δα ελληνική αποκλειστικότητα ο μικροκομματισμός. Ισως γι’ αυτό ουδέποτε απαιτήσαμε μερική έστω διαγραφή του χρέους (που αλλιώς δεν θα καταστεί «βιώσιμο» ακόμα κι αν κατοστήσουν τα Μνημόνια), ούτε μείωση ή και μηδενισμό των επιτοκίων δανεισμού. Ισως γι’ αυτό δεν είπαμε στους συμμάχους ότι τέτοιου είδους απαιτήσεις δεν είναι πρωτάκουστες, αφού οι τόσο σφιχτοί Γερμανοί ευνοήθηκαν όλως ιδιαιτέρως από τη διεθνή γαλαντομία κατά την επανένωσή τους. Ευτυχώς το θυμήθηκε στη γερμανική Βουλή ο σοσιαλδημοκράτης Πέερ Στάινμπρουκ, υποψήφιος καγκελάριος, καλύπτοντας το κενό που δεν έπρεπε να έχουν αφήσει οι Ελληνες πολιτικοί.
Για την ελληνική πολιτική τάξη των τελευταίων χρόνων (ή δεκαετιών) πάντως είπε κάτι πολύ σκληρό ένας άλλος Γερμανός σοσιαλδημοκράτης, ο πρόεδρος του SPD Ζίγκμαρ Γκάμπριελ. Αφού πρώτα ξεστόμισε κάτι μπολσεβίκικο, ότι -άκουσον! άκουσον!- «πρέπει να πληρώσουν και οι πλούσιοι Ελληνες», προχώρησε στο εξής αναρχοαυτονομίστικο: «Οι ελληνικές πολιτικές ηγεσίες θα έπρεπε να ντρέπονται που κέρδιζαν κρυφά σαν κλεπταποδόχοι από τη φοροδιαφυγή των δισεκατομμυριούχων Ελλήνων». Μπα. Μάλλον σε λάθος χώρα αναφέρεται ο καλός άνθρωπος. Αφού κανείς δικός μας δεν διαμαρτυρήθηκε.