Ημέτεροι εξ ουρανού

Τα παραμύθια των δυο κομμάτων που διαδέχονταν το ένα το άλλο στην εξουσία, ανέδειξε την περασμένη Τετάρτη 14 Νοεμβρίου στην «Καθημερινή» ο Παντελής Μπουκάλας. Το ότι δείχνουν να πέφτουν από τα σύννεφα με τους υπαλλήλους της Βουλής,

* * *

Παραμυθητικό είναι να γίνονται στη Βουλή κηρύγματα υπέρ της ισοπολιτείας και της ισονομίας. Παραμυθητικό να δηλώνεται ότι και τα ρουσφέτια θα λείψουν, και οι ευνοούμενοι θα πάψουν να απολαμβάνουν τη βαρεμάρα τους σε καλοπληρωμένες θέσεις του Δημοσίου, και το πελατειακό κράτος θα εξαλειφθεί. Παραμυθητικό, εν ολίγοις, να βλέπεις ότι κάποιοι δείχνουν επιτέλους να κατανοούν πως η δημοκρατία νοθεύεται μέχρις ακυρώσεως όταν υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα. Είναι η εξόφθαλμη, εκ καταγωγής άλλωστε, σχέση του παραμυθητικού με το παραμυθένιο. Και είναι επιπλέον η απέραντη αθωότητα με την οποία αυτοπαρουσιάζονται οι δύο από τους τρεις συγκυβερνώντες, γιατί βέβαια η ΔΗΜΑΡ δεν είχε ώς τώρα μερίδιο στη διανομή του κράτους. Ενός κράτους που η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ το αντιμετώπισαν (διαφθείροντες και διαφθειρόμενοι) σαν τιμάριό τους, σαν λεία για τους δικούς τους ανθρώπους, είτε πρασινοφρουρούς και γαλάζια παιδιά τους πούμε, όπως μια φορά κι έναν καιρό, είτε απλώς ημετέρους, κατά την πάγια ορολογία.
Ακούει λ.χ. κανείς τον κ. Σαμαρά και τον κ. Βενιζέλο, καθώς και τους κομματικούς πιστούς τους (και τους λιβανιστές τους στα Μέσα βέβαια), να κηρύσσουν τον πόλεμο εναντίον των όντως σκανδαλωδέστατα πριμοδοτημένων υπαλλήλων της Βουλής και μπαίνει σε σκέψεις: Καλά, ουρανοκατέβατοι είναι οι υπάλληλοι αυτοί, που μάλιστα υπερδιπλασιάστηκαν τα τελευταία χρόνια; Με αλεξίπτωτο έπεσαν στο Κοινοβούλιο: ΄Η έφτιαξαν λαγούμια, όπως στους πολέμους περασμένων αιώνων, και βρέθηκαν νυχτιάτικα στην άδεια Βουλή, την οποία και κατέλαβαν εξαπίνης και, κυρίαρχοι πια, έσπευσαν να κόψουν μισθούς στον εαυτό τους, να ορίσουν «αμετάθετα», να προβλέψουν ωραιότατα εφάπαξ κ.λπ.; Δεν φαίνεται πιθανό. Αλλωστε οι περισσότεροι (ανάμεσά τους και λαμπροί πλην αποτυχημένοι βουλευτές) είναι επιλεγμένοι και επί της ουσίας διορισμένοι, δίχως ΑΣΕΠ και λοιπά χρονοβόρα. Τους διόρισε το κόμμα τους, ο «προσωπικός» τους βουλευτής (συγγενής ή φίλος, τα ακούσαμε πρόσφατα αυτά από τον «μονοήμερο» κ. Πολύδωρα, που... έκανε ό,τι και οι άλλοι) ή ο εκάστοτε πρόεδρος της Βουλής. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι τα κόμματα βόλεψαν τους δικούς τους ανάλογα με το εκλογικό τους ποσοστό, και πάλι το μέγιστο μερίδιο ευθύνης πέφτει στα δύο που κυβέρνησαν στη μεταπολίτευση (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αθωώνονται όσοι «μικροί» διέπραξαν το ίδιο αμάρτημα). Αλλά για το πελατειακό σύστημα που οι ίδιοι εξέθρεψαν και εκμεταλλεύτηκαν δεν ακούσαμε ούτε μισή συγγνώμη, έτσι, για τα μάτια του κόσμου. Λες και είναι αυτοδημιούργητο. Τίποτα. Μόνο κηρύγματα περί ισοπολιτείας. Αλλά αν δεν προϋπάρξει τίμια αυτοκριτική, πιο πιθανό είναι να δούμε oυρανoκατέβατους υπαλλήλους στο Κοινοβούλιο παρά ουρανοκατέβατη ισονομία. Γιατί τα κηρύγματα στη Βουλή είναι εξίσου αποτελεσματικά με τα κηρύγματα στους ναούς. Λίγοι τα παίρνουν κατά γράμμα. Κληρικοί και λαϊκοί.