Επιτάσσεται η ανέχεια;

Τις τελευταίες συνεχείς επιτάξεις σε σχέση με όλη την οικονομική κατάσταση του Ελληνικού λάου σχολιάζει εύστοχα στην χθεσινή (Παρασκευή 8/2) «Καθημερινή», ο Παντελής Μπουκάλας

* * *

To μετρό; Απλό είναι: επιτάσσεται, παρά τη διαφωνία του τρίτου συγκυβερνώντος. Οι ναυτεργάτες; Εδώ είναι κάπως πιο πολύπλοκα τα πράγματα, αλλά στο τέλος βρίσκεται λύση: επιστρατεύονται, παρά τη διαφωνία, και πάλι, του τρίτου συγκυβερνώντος, της ΔΗΜΑΡ, που βλέπει τα χαρακτηριστικά της να αλλοιώνονται, όσο συσσωρεύει τις αμήχανες και αλυσιτελείς διαφοροποιήσεις της. Οι άλλοι δύο, Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, έχουν πείρα σε αυτά. Δεν αγχώνονται ιδιαίτερα.
Η φτώχεια όμως; Επιτάσσεται η φτώχεια; Επιστρατεύεται η ανέχεια; Δυστυχώς, αυτό δεν το πρόβλεψαν οι νόμοι και οι προφήτες. Και η ανέχεια μεγαλώνει. Καθημερινά. Κατά πλάτος και κατά βάθος. Ποιος συγγενής, ποιος φίλος ή συνάδελφος δεν σου παραπονιέται πως τα μετράει πια τρεις και τέσσερις φορές και πάλι δεν του βγαίνουν; Ποιος δεν σου μεταδίδει ακέραιη τη θλίψη του μιλώντας για απόλυση, για εθελουσία, για δύο, άντε τρία μεροκάματα τη βδομάδα, για το πετσόκομμα του μισθού ή της σύνταξής του, για τις τιμές που μόνο στα χαρτιά πέφτουν και όχι στο ταμείο, για τη λερναία ύδρα των χαρατσιών;
Ποιος δεν σου λέει πως δύσκολα τα βγάζει πέρα, ακόμα κι αν άλλαξε ριζικά τον τρόπο της ζωής του κόβοντας τις πολυτέλειες, και τον κινηματογράφο ανάμεσά τους, και το γήπεδο, το θέατρο, τα βιβλία, τη σαββατιάτικη βόλτα, τα φροντιστήρια των παιδιών, την μπάλα τους στο πέντε επί πέντε, τη γιορτή των γενεθλίων, το δεύτερο αναμμένο φως («εντάξει, φέγγει και η τηλεόραση»), τα πολλά τηλεφωνήματα σε γνωστούς και φίλους, ιδίως με το κινητό; Ποιος, όποια κι αν είναι η δουλειά του (γιατρός του ΕΣΥ, δάσκαλος ή καθηγητής, μόνιμος του στρατού, οικοδόμος, τζακάς, οδοντίατρος, διορθωτής, μεταφραστής, ηθοποιός, δημοσιογράφος, ψιλικατζής, μανάβης, φούρναρης, κουρέας, αγρότης, σιδεράς...) δεν έχει το μικρό του δράμα να σου πει, να σε προλάβει πριν αρχίσεις να του λες εσύ το δικό του;
Χιλιάδες τέτοια μικρά δράματα συνέρρευσαν προχθές (ή μάλλον «συνωστίστηκαν», αφού βρήκε την ώρα η λέξη αυτή η σημαδεμένη να πάρει την εκδίκησή της εισδύοντας σε τίτλους και ρεπορτάζ) κάτω από το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, παρωθημένα από το ίδιο όραμα: μια σακούλα πορτοκάλια ή μανταρίνια ή πατάτες ή χόρτα ή... Δώρο από την Πανελλαδική Ομοσπονδία Παραγωγών Λαϊκών Αγορών. Ενα δώρο που ένα-δυο χρόνια πριν θα το μετρούσαμε όλοι μας σαν κάτι λιγότερο από πουκάμισο αδειανό και θα το προσπερνούσαμε όχι απλώς αδιάφοροι, αλλά θυμωμένοι γα την προσβολή. Μα όχι πια.
Οχι. Δεν ζούμε Κατοχή, κι ας μην προσβάλλουμε με τις κατοχολογικές κορώνες μας όσους έζησαν την Κατοχή και την άντεξαν. Ούτε χούντα ζούμε, κι ας μην προσβάλλουμε με τις ρητορικές υπερβολές μας όσους την πολέμησαν. Τα πράγματα είναι δύσκολα έτσι κι αλλιώς. Το φανέρωσε αυτό, ακόμα και σε όσους έκαναν ότι δεν το βλέπουν, η φωτογραφία των απλωμένων χεριών για μια σακούλα κηπευτικά. Κι εδώ δεν μπορεί να κάνει τίποτα το φωτοσόπ.