Και «επίταξη» πελατών;

Και οι τελικοί, δε μπορούσαν να μείνουν έξω από τον στοιχηματισμό μου.

Έχω τα 60,958 ευρώ και στοιχηματίζω

Βραζιλία – Ολλανδία 1 (απόδοση 2,15 στον Μελισανίδειο ΟΠΑΠ)  για τον μικρό τελικό σήμερα και

Και Γερμανία – Αργεντινή 2 (απόδοση 3,15) στον μεγάλο αύριο 

Κόστος 0,90 ευρώ

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ

Και στο άρθο που βάζω κάθε Σάββατο.

Με την υποχρεωτική ένταξη των πελατών στη «Μικρή ΔΕΗ» σε συνδυασμό με  την επίταξη των εργαζομένων της ΔΕΗ ασχολήθηκε με άρθρο του με τον ίδιο τίτλο στην «Καθημερινή» της περασμένης Τετάρτης 9/7 ο Παντελής Μπουκάλας

* * *

Από τα πολλά δυσκολοχώνευτα της υπόθεσης «Μικρή ΔΕΗ», το εξωφρενικότερα πρωτότυπο αφορά τη μοίρα του πελατολογίου. Μαζί με όλα τα άλλα που παραχωρεί το μεγάθυμο κράτος στους φιλοπρόοδους ενδιαφερόμενους είναι και δύο εκατομμύρια πελάτες. Δεν είναι και λίγοι. Αυτοί λοιπόν, όταν ολοκληρωθεί η απόσχιση, θα περάσουν θέλουν-δεν θέλουν στη δικαιοδοσία της αγοράστριας εταιρείας – ας της δώσουμε το όνομα «Ρευματοφάης», για να μην έχει να λέει κανείς πως η πλούσια γλώσσα μας δεν διαθέτει λέξη που να ριμάρει με τον χαραμοφάη. Σ’ αυτήν θα πρέπει να πληρώνουν.

Φυσικά και δεν ρώτησαν κανέναν αν θέλει να παραμείνει στη ΔΕΗ ή να μετακινηθεί στον «Ρευματοφάη». Πώς να ρωτήσεις δύο εκατομμύρια ανθρώπους; Αυτό θα ήταν ένα μίνι δημοψήφισμα. Και ως γνωστόν, τα δημοψηφίσματα είναι τρισευλογημένα όταν είμαστε στην αντιπολίτευση και τρισκατάρατα όταν κυβερνάμε. Για τέσσερις μήνες, όπως προβλέπει το σχέδιο νόμου, ο καταναλωτής δεν θα έχει το δικαίωμα να φύγει από την εταιρεία στην οποία αυθαιρέτως τον μετακύλισαν.

Ακόμα κι αν διπλασιαστεί η τιμή του ηλεκτρικού, ακόμα κι αν η ροή δεν είναι κανονική, ο εγκλωβισμένος πελάτης θα πρέπει να περιμένει να εξαντληθεί το τετράμηνο και ύστερα να λύσει ένα συμβόλαιο που δεν το υπέγραψε ο ίδιος, αλλά, αντ’ αυτού και ερήμην του, το κράτος. Δεν ξέρω αν αυτό εννοούν ως «επιχειρηματικό ρίσκο» οι υμνητές της ιδιωτικοποίησης, που μόνο καλά βλέπουν σ’ αυτήν. Πού το ρίσκο όμως όταν, υπό το κράτος ενός χονδροειδούς προστατευτισμού, σου προσφέρουν στο πιάτο την εξαναγκασμένη πελατεία; Και όταν, σαν ένα επιπλέον δώρο, απαγορεύεται επί εξάμηνο στη ΔΕΗ να ασκήσει «επιθετική πολιτική» (να παραγγείλει κάποια διαφήμιση π.χ.) για να επαναπροσελκύσει τους πελάτες που χάνει λόγω της απόσχισης;

Και ιδεολογικοί λόγοι να ωθούν κάποιον «μεταβιβασθέντα» πελάτη σε αντίδραση και άρνηση (για να μην πω τη λέξη ανυπακοή που προκαλεί πανικό), δεν μπορεί να προσδώσει πολιτική μορφή στην αντίρρησή του. Θα σταυρώσει τα χέρια, περιμένοντας να λήξει η ιδιότυπη αιχμαλωσία του. Εκτός και αποφασίσει θυμωμένος να μποϊκοτάρει τον «Ρευματοφάη» και να επιστρέψει στην προ ηλεκτρισμού εποχή. Να ζήσει για ένα τετράμηνο δίχως ρεύμα: δίχως φως, τηλεόραση, ψυγείο, κουζίνα, πρίζες για τη φόρτιση των τηλεφώνων του. Δίχως τίποτε απ’ όσα υπηρετούν την καθημερινότητά μας, αν δεν την επικαθορίζουν δεσποτικά.

Κι αν -λέμε τώρα-, αν πάρει σάρκα και οστά ένα προχωρημένο σενάριο πολιτικής φαντασίας και οι ακούσιοι πελάτες της ιδιωτικής εταιρείας αποφασίσουν να ζήσουν σαν ερημίτες, χωρίς ρεύμα, έστω για έναν μήνα και έστω οι μισοί από αυτούς; Τι θα γίνει τότε; Θα επιταχθούν και οι πελάτες μετά τους εργαζόμενους της ΔΕΗ; Και θα υποχρεωθούν να θέτουν σε μόνιμη λειτουργία όλες τις συσκευές τους, τις χρειάζονται-δεν τις χρειάζονται, ώστε να έχει ροή χρήματος ο «Ρευματοφάης»;