Χωρίς άρμα πια και αρματηλάτη

Με το ΠΑΣΟΚ και τη «Δημοκρατική Παράταξη» ασχολήθηκε σε άρθρο του με τον ίδιοι τίτλο στην «Καθημερινή» την Τετάρτη 26 Νοεμβρίου ο Παντελής Μπουκάλας.

* * *

Εχει την προϊστορία της η «Δημοκρατική Παράταξη» που προτείνει ο κ. Βενιζέλος σαν φάρμακο ικανό να αναστείλει προσωρινά τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ. Στην ουσία είναι το άλλο όνομα της «Δημοκρατικής Συνεργασίας», την οποία συνήθιζε να ανασύρει το ΠΑΣΟΚ όποτε μειώνονταν τα ποσοστά του ή όποτε εφάρμοζε τους σχεδιασμούς διείσδυσης στους γειτονικούς του πολιτικούς χώρους και πρόσδεσής τους στο ηγεμονικό άρμα του. Εισηγητής της πρακτικής αυτής δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον ιδρυτή-πατριάρχη, που το 1977, και για να επιταχύνει τη διόγκωση του κόμματός του, επινόησε τη «Δημοκρατική Συνεργασία». Αυτό που λίγα χρόνια αργότερα πέρασε στην ιστορία σαν «ΠΑΣΟΚ και οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις».

Για τον Ανδρέα Παπανδρέου και τους ακολούθους του πνεύματός του η εξίσωση Δημοκρατική Παράταξη = ΠΑΣΟΚ ήταν αυτονόητη. Μιλάμε άλλωστε για μια πολύ παλιά (πολιτικά) εποχή, κατά την οποία οι παπανδρεϊκοί αμφισβητούσαν τα διαπιστευτήρια δημοκρατικότητας της Ν.Δ. Οσο για τα κόμματα της Αριστεράς (της «παραδοσιακής», όπως την αποκαλούσαν με κάποια ειρωνεία, σαν μοντέρνοι αυτοί), δεν τους αναγνώριζαν άλλον ρόλο από τον ρόλο του ταπεινού δορυφόρου γύρω από τον αδηφάγο τότε πράσινο ήλιο.
Τώρα ο πράσινος ήλιος αχνοφέγγει. Δεν φωτίζει και δεν ζεσταίνει. Τιμωρήθηκε από τους πολίτες όσο του άξιζε, και όχι «υπερβολικά», όπως μονότονα λέει ο νυν πρόεδρός του, ο κ. Βενιζέλος, που η ανάγκη τον ώθησε να επανέλθει στο τέχνασμα ή γιατροσόφι της «Δημοκρατικής Παράταξης». Αλλά έχουν λιγοστέψει πια οι πιθανοί σύμμαχοι, φυγάδες του ΠΑΣΟΚ οι περισσότεροι, χωρισμένοι σε ολιγοπρόσωπους σχηματισμούς. Επιπλέον το όνομα ΠΑΣΟΚ έχασε σχεδόν όλη την ελκυστικότητά του. Ολοι ξέρουν πια. Ξέρουν πως η ειλικρίνεια δεν ήταν πολιτικό γνώρισμα του ΠΑΣΟΚ ούτε το ’77 ούτε ποτέ στα επόμενα χρόνια· η απορρόφηση των γειτόνων ήταν η σταθερή επιδίωξή του. Ενας από τους τελευταίους που πλήρωσαν την ευπιστία τους ήταν ο κ. Κουβέλης, που θεώρησε πως ο κ. Βενιζέλος το εννοούσε όντως όταν του έλεγε πως «είναι μαζί του» στο ζήτημα της φίμωσης και του ενταφιασμού της ΕΡΤ. Τίποτα λογικότερο κατόπιν αυτού από την άρνηση της εναπομείνασας ΔΗΜΑΡ να συμπεριληφθεί στις «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις».
Στους αντιπάλους της ιδέας περί «Δημοκρατικής Παράταξης» προεξάρχει ο υιός του πατρός. Και όχι βέβαια επειδή ο κ. Γ. Α. Παπανδρέου έγινε ξαφνικά όμηρος πατροκτονικών διαθέσεων. Αλλά επειδή θεωρεί κτήμα του το κόμμα του πατέρα του. Ακόμα κι αυτός, που δεν έχει ακόμη κατανοήσει ότι συμπεριλαμβάνεται σε όσους οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία, διαβλέπει πως η προτεινόμενη διάχυση στη «Δημοκρατική Παράταξη» ισοδυναμεί με διάλυση του ΠΑΣΟΚ, της κληρονομιάς του.
Αλλες φορές τα ενδοπασοκικά τα παρακολουθούσε με σχετική αγωνία ένα τεράστιο ακροατήριο. Τώρα; Αδιαφορία. Τυχαίο το ότι αυτό συμβαίνει επί Βενιζέλου και Γ. Παπανδρέου. Απολύτως τυχαίο.