Σα να μη πέρασε ο χρόνος...

Νομίζω πως το έχω ξαναγράψει. Πρόσωπα θεωρώ σήμερα πως είναι η αρχή της νέας χρονιάς. Της επαγγελματικής κυρίως αλλά και της προσωπικής, μια που τελειώνουν ουσιαστικά οι καλοκαιρινές άδειες και μπαίνουν τα κεφάλια μέσα. Η ρουτίνα ξαναγίνεται βίωμα μας και μέχρι το καλοκαίρι του επόμενου χρόνου οι μέρες είναι  σχεδόν ίδιες με λίγες εξαιρέσεις, τις εορτάσιμες μέρες καθώς κι αυτές των έντονων προσωπικών μας στιγμών.

«Καλή χρονιά» λοιπόν σε όλους και να περάσετε όσο πιο δημιουργικά γίνεται ως το καλοκαίρι του 2016 που θα σπάσει αυτή η ρουτίνα.

Τα καλοκαίρια συνήθως δεν υπάρχουν μεγάλα γεγονότα, αν και από την μεταπολίτευση κι εδώ όλο και κάτι συμβαίνει κυρίως τον Ιούλιο που αλλάζει την ιστορία της χώρας.

Εκτός από τα μεγάλα γεγονότα για την Ελλάδα που οδήγησαν στις εκλογές τις 20ης του Σεπτέμβρη φέτος έτυχε να ζήσω κι ένα προσωπικό γεγονός που νιώθω με σημάδεψε, και σίγουρα η βραδιά αυτή θα είναι στην καρδιά μου τουλάχιστον ως τον Ιούνιο του 2016. Μιλάμε για την 21η Αυγούστου που είχαμε συνάντηση παλιοί και παντοτινοί, συμμαθητές του 2ου Γυμνασίου - Λυκείου Φαρσάλων τα χρόνια 1980 – 1986.

Μαζευτήκαμε 48 άνθρωποι (45 συμμαθητές και 3 καθηγητές), που οι πιο πολλοί είχαμε πάρα πολύ καιρό να βρεθούμε. Με κάποιους και 29 ολόκληρα χρόνια.

Ήταν μια υπέροχη βραδιά (αξέχαστη πιστεύω σε όλους μας) και θέλω να ευχαριστήσω την Αλεξάνδρα (που όλοι την ξέρουμε και τη φωνάζουμε Αλεξία) τον Θόδωρο και τον Νίκο που μας μάζεψε και διοργάνωσε μια τόσο υπέροχη βραδιά. Με εργαλείο, κυρίως το facebook, κατόρθωσαν και μας «μάζεψαν». Αυτά είναι τα καλά της κοινωνικής δελτίωσης.

Βέβαια ο στόχος τους ήταν να γίνει πιο μεγάλη η συγκέντρωσή μας αλλά αυτή την αναβάλαμε για 10 μήνες που θα συμπληρώσουμε τριάντα ολόκληρα χρόνια από την αποφοίτησή μας.

Αξίζει να σημειώσω πως υπήρξαν παιδιά, γιατί θα είμαστε πάντα παιδιά ο ένας για τον άλλο κι ας έχουμε δικά μας παιδιά, όπως ο Γιώργος και ο Νίκος που ταξίδεψαν από την Χαλκίδα και την Αθήνα και παρευρέθηκαν. Ενώ κάποιοι άλλοι «δεν μπόρεσαν» λέει να βρεθούν μια δυο ώρες ενώ είχαν δουλειές κάποια μέτρα μακριά από τον χώρο της συνάντησής μας ή από εκεί που καταλήξαμε.

Δεν πειράζει όμως μια που τελικά «χαμένοι» είναι οι ίδιοι και σε όλους τους υπόλοιπους κάρι «ράγισε» μέσα μας.

Ήταν στιγμές που νιώθαμε πως βρισκόμασταν στα χρόνια τα μαθητικά σε κάποια εκδρομή. Ήταν βλέπεις και οι καθηγητές που μας έκαναν την τιμή και παρευρέθηκαν. Συναντήσαμε παλιούς φίλους και φίλες. Άλλοι έχοντας δημιουργήσει την οικογένεια τους κι άλλοι όχι. Άλλοι επιτυχημένοι επαγγελματικά και άλλοι όχι (αν και από τα «όχι» ήταν οι πιο πολλοί από τους απόντες που αναφέρω παραπάνω, ειδικά αν συνδυάζονται και στους δυο τομείς).

Το «κλου της βραδιάς» ήταν η σύνδεση μέσω skype με Λος Άντζελες να μιλήσουμε με την συμμαθήτριά μας τη Μαρία που έφτιαξε την οικογένειά της εκεί.

Μετά το δείπνο που είπαμε όσα είπαμε, θυμηθήκαμε, συγκινηθήκαμε αποφασίσαμε και καταλήξαμε σε καφετέρια στο κέντρο της πόλης που τη μετατρέψαμε σε club. Ο στόχος μας βέβαια ήταν να την μετατρέψουμε σε Disco (Apocalypses ή Reportage) αλλά δεν μας βγήκε μια που ο Dj του καταστήματος θα μπορούσε να ήταν γιος οπουδήποτε από μας (κάποια «κορίτσια» σίγουρα έχουν παιδιά στην ηλικία του) και τα είχε χαμένα με τα  ακούσματα.

Έβαλε κομμάτια περασμένων δεκαετιών του ’60 ή του 70 (όπως Olympians και Doors), όπως και τελευταίες «επιτυχίες» όπως του Παντελίδη. Παρ’ όλα αυτά το κέφι καλά κράτησε ως τις πρώτες πρωινές ώρες που φύγαμε. Διασκεδάσαμε, χορέψαμε και δέσαμε ραντεβού και για την επόμενη συνάντηση αλλά και για μικρότερες (σε κόσμο) πιο σύντομα. Βέβαια υπό την επήρεια του ενθουσιασμού λέγονται πολλά. Είμαι όμως σίγουρος πως σίγουρα θα βρισκόμαστε.

Τέλος να σημειώσω τα μικρά ονόματα των συμμαθητών που παρευρέθηκαν («κλέβοντάς τα» από δημοσίευση της Αλεξίας στο facebook):  Όλγα, Σοφία, Αλεξία, Ελένη, Νίκος, Αχιλλέας, Ταξιαρχία, Νίκη, Γιάννα, Λίνα, Βούλα, Ντίνα, Βάσω, Βαγγελίτσα, Σόφη, Ρούλα, Βούλα, Γιώργος, Έλλη, Κώστας, Ελευθερία, Βάσω, Κώστας, Θοδωρής, Μπάμπης, Κώστας, Γιώργος, Γιώργος, Θανάσης, Νίκος, Γεωργία, Γιάννης, Άρης, Νίκος, Γιάννης, Λίτσα και οι καθηγητές Γιώργος, Αχιλλέας και Γιώργος. Με την επιφύλαξη φυσικά να ξέχασα κάποιον τόσο η Αλεξία όσο κι εγώ

Οι περισσότεροι είμαστε στις «οικογενειακές φωτογραφίες» που ανεβάζω, η λήψη των  οποίων έδωσε τέλος στο δείπνο. Αλήθεια έχετε δει άλλη φορά τόσα ανυπόκριτα χαμόγελα γεμάτα ευτυχία σε μία φωτογραφία;

Επιφυλάσσομαι στο προσεχές μέλλον να γράψω κι άλλες εντυπώσεις, αυτής της υπέροχης βραδιάς που ξαναβρήκα φίλους και φίλες.