Σκέψεις μου πριν πάω την Κυριακή στη κάλπη

Τελειώνει σήμερα η προεκλογική περίοδος για τις εκλογές τις Κυριακής 20/9.

Και τι προέκυψε, μάθαμε ως εκλογικό σώμα το (σύντομο είναι αλήθεια) χρονικό διάστημα που προσπαθούν όλοι να τους ψηφίσουμε; ΤΙΠΟΤΕ.

Έχουμε έναν ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθεί, όπως και οι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ να μας πείσουν πως δεν υπήρχε άλλος δρόμος για την Ελλάδα. Παρά η υπογραφή του τρίτου μνημονίου. Λένε πως δεν τους άφησαν να δουλέψουν, να κάνουν νομοθετικό έργο, πως δεν είχαν χρόνο να πιάσουν φοροφυγάδες και τα «λαμόγια» που απομυζούν μεταπολεμικά την Ελλάδα.

Κι αυτό εδώ που τα λέμε είναι αλήθεια με την συνεχή διαπραγμάτευση. Και τα λάθη που κάναν φυσικά. Τώρα. Μετά τις εκλογές θα έχουν, λένε τον χρόνο να ασχοληθούν και με το λαό. Τα δείγματα είναι θετικά με τις λίγες παρεμβάσεις που έκαναν.

Η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ τώρα θέλει να μας πείσει πως αυτή θα φέρει πιο καλά εις πέρας το πρόγραμμα αυτό. Στο κάτω κάτω λέει πως είναι πιο κοντά ιδεολογικά σ’ αυτήν παρά στον ΣΥΡΙΖΑ που όλα τα στελέχη του λένε πως είναι προϊόν εκβιασμού η υπογραφή Τσίπρα (μαζί με του Καμμένου) στην Συμφωνία αυτή. Κι εδώ προσωπικά πιστεύω πως είναι το πρόβλημα με την συγκεκριμένη παράταξη.

Αν η ΝΔ έρθει πρώτο κόμμα και συγκιβερνήσει πάλι με κάποιον, ΠΑΣΟΚ ή ΠΟΤΑΜΙ, θα παίρνει μέτρα στην αγριότερη μορφή τους και θα φταίει η συγκυβέρνηση «ΣΥΡΙΖΑ – Ανεξαρτήτων Ελλήνων».

Αν πάλι νικήσει ο ΣΥΡΙΖΑ κι έχουμε μια επανάληψη της συγκυβέρνησης με τους «Ανεξάρτητους Έλληνες» δε θα τολμήσουν να μη προσπαθήσουν να κάνουν ότι λένε (ισοδύναμα, πάταξη της φοροδιαφυγής κλπ) γιατί ξέρουν πως αυτό που θα ζήσουν μετά δεν θα έχει καμμία σχέση με αυτό που «τραβάνε» οι ΠασοκοΝεοδημοκράτες των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων. Θυμίζω πως ο Πάγκαλος άφησε μούσι, πιστεύω για να μην τον αναγνωρίζουν πολλοί.

Και βέβαια το ΛΑΕ που βιάστηκε και ή θα δικαιοθεί, αλλά δεν θα μπορεί να κάνει τίποτε να ρίξει την κυβέρνηση που αποδειγμένα θα προδίδει τον λαό (ενώ αν έμεναν οι Λαφαζανικοί και οι της Ζωής στον ΣΥΡΙΖΑ ο Τσίπρας θα ήταν στο χέρι τους) ή θα αποδειχθεί «προδότης» και η αποστασία του Τσιριμώκου κατά της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου το 1965 θα είναι πταίσμα μπροστά στην επιχείρηση ανατροπής της κυβέρνησης Τσίπρα.

Το ΠΑΣΟΚ που προσπαθεί να αναστηθεί με την Φώφη αρχηγό, λες και μπορούμε να ξεχάσουμε όσα πληρώνουμε και εξ’ αιτίας τους (όπως και λόγω της ΝεοΔημοκρατικής διακυβέρνησης). Λες κι επειδή άλλαξε ο αρχηγός κι έγινε πλέον η αρχηγός δεν βλέπουμε ποιοι την ακολουθούν (Βενιζέλός, Λοβέρδος κλπ) με ποιους συνεργάζεται φανερά (τη μισή ΔΗΜΑΡ το τρίτο μέρος της κυβέρνησης του 2012) ή κρυφά, το ΚΟΔΗΣΟ που ο Γιωργάκης ως αρχηγός της αποφάσισε να μην εκτεθεί στις ...κάλτσες αφού ξέρει την αγάπη που του έχει ο Ελληνικός λαός.

Και να φτάσουμε τέλος στον τελευταίο (προερχόμενο από το κοινοβούλιο που διαλύθηκε τον Αύγουστο επίδοξο συγκυβερνήτη Σταύρο Θεοδωράκη και ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ του. Το εξάμηνο αυτό μας έδειξε «τα νύχια του» με τους νεοφιλελεύθερους που μάζεψε όπως η Λυμπεράκη. Μάλιστα την ενίσχυσε την συγκεκριμένη ομάδα με τον Σκυλακάκη. Δείχνει ιδανικός συνεργάτης της ΝΔ με τους μνημονιακόπληκτους Σταύρο Θεοδωράκη, Χάρη Θεοχάρη και Παναγιώτη Καρκατσούλη. Τα ψηφοδέλτια βέβαια εμπλουττίστικαν και με τους υπερασπιστές του πρώην πύργο οικονομικών (1^o των μνημονίων) Γιώργο Παπακωνσταντίνου, γνωστό ως και Ποπάυ, κ.κ. Διαμαντούρο κι Αλεβιζάτο. Βέβαια τώρα πόσους ψήφους θα μπορέσει να συγκεντρώσει δεν ξέρω, μια που το Μηντιακό κατεστημένο ανακάλυψε μετά από δεκαετίες τον Βασίλη Λεβέντη και του δείχνει πιο πολύ αγάπη από «τον ποτάμη».

Για τα άλλα κόμματα του Κοινοβουλίου, ΚΚΕ και Χρύση Αυγή δεν έχω να πω τίποτε μια που κινούνται σταθερά στην ίδια την γραμμή τους.

Ελπίζω να προβλημάτισα κάποιους μ’ αυτά που γράφω, χωρίς να θέλω να επηρεάσω κανέναν υπέρ του ενός ή του άλλου. Είναι όμως σκέψεις που κάνω και θα συνεχίσω να κάνω ως και την ώρα της κάλπης.