Μικρές ηγεσίες

Δεν χρειαζόμαστε μια μεγάλη ηγεσία στην Ελλάδα, αλλά πολλές μικρές. Αυτήν ακριβώς την ιδέα ανέλυσε στο άρθρο του, με τον ίδιο τίτλο, στη «Δημοκρατία» της Πέμπτης 14 Απριλίου ο Μανώλης Κοττάκης

* * *

Δημιουργείται το ρεύμα της πίστης στην εθνική ταυτότητα

Oι Έλληνες συνειδητοποιούμε κάθε ημέρα και περισσότερο ότι αυτό που ζούμε δεν είναι ένα διάλειμμα, αλλά πορεία μακράς εθνικής παρακμής. Ότι το δόγμα του «μικροελλαδισμού» θα κυριαρχεί για καιρό. Ότι πρέπει να προσποιούμαστε πως δεν καταλαβαίνουμε τι μας συμβαίνει, για να μην μπαίνουμε στο δίλημμα να απαντάμε από τη θέση του ηττημένου - εθνικές προσβολές, όπως οι τουρκικές υπερπτήσεις στο Αιγαίο, το δούλεμα των Σκοπιανών, ο εξευτελισμός του Κύπριου ποδοσφαιρικού παράγοντα που φόρεσε φανέλα με την ημισέληνο στην Κωνσταντινούπολη περνάνε στο «ντούκου». Μας καθοδηγούν να τις περνάμε στο «ντούκου».

Ο συλλογικός ψίθυρος αυξάνεται καθημερινά («Μα, δεν θα βρεθεί ένας να μπει μπροστά;»), αλλά μπροστά στη γενική σιωπή οι περισσότεροι κρατούν τις σκέψεις τους για τον εαυτό τους. Ανήκω σε εκείνους που πιστεύουν ότι δεν χρειαζόμαστε μία και μεγάλη ηγεσία, αλλά πολλές μικρές. Καθένας στον τομέα του. Βαρέθηκα να μιλάω για πολιτική που δεν έχει εθνική ταυτότητα, βαρέθηκα να ακούω ήχους χωρίς εθνική ταυτότητα, βαρέθηκα να πανηγυρίζω νίκες χωρίς εθνική ταυτότητα. Και επειδή δεν μου αρέσει να μιλάω χωρίς παραδείγματα, εξηγώ: Ελλάδα στην τέχνη εννοώ τον ιδιαίτερο αγώνα που κάνει ο συνθέτης Θανάσης Πολυκανδριώτης για το ελληνικό μπουζούκι, ώστε να αναγνωριστεί από την UNESCO. Ελλάδα εννοώ την ορχήστρα του, αποτελούμενη από 20 νέα Ελληνόπουλα, τα οποία, αντί να προσπαθούν να μιμηθούν τους Αμερικανούς ράπερ, επενδύουν στον ήχο μας. Ελλάδα στον αθλητισμό εννοώ την ποδοσφαιρική ομάδα του προσφυγικού Πανιωνίου του Μαρίνου Ουζουνίδη, η ενδεκάδα του οποίου αποτελείται αποκλειστικά από Ελληνόπουλα και όχι από ξένους μισθοφόρους. Ελλάδα στο θέατρο είναι ο Ηλίας Λογοθέτης, που επιμένει να ανεβάζει επί οκτώ έτη το «Αμάρτημα της μητρός μου» στην ιδιαίτερη γλώσσα του Βιζυηνού. Ελλάδα στον κινηματογράφο είναι ο Γιάννης Σμαραγδής, που, κόντρα σε θεούς και δαίμονες, παλεύει να γυρίσει ταινία για τη ζωή του οικουμενικού Ελληνα Νίκου Καζαντζάκη. Ελλάδα στη διαφήμιση είναι ο ταλαντούχος που σήκωσε τον Μητροπάνο από το μνήμα και τον έβαλε στα σπίτια μας, για να δείξει την πατρική σχέση πατέρα - κόρης.

Δεν είναι Ελλάδα ο διαφημιστής που λοιδόρησε δύο νέα παιδιά τα οποία σχεδίαζαν να ιδρύσουν μικρή ζυθοποιία, με το επιχείρημα «νικάει η -πολυεθνική- Στικούδη». Όλοι οι παραπάνω -η αρίθμηση είναι ενδεικτική- ακολουθούν μια επιτυχημένη πορεία μέσα στη σιωπή. Είναι μοναχική πορεία το να πιστεύεις σήμερα στον Ελληνισμό. Στην πραγματικότητα, όμως, συνιστούν -χωρίς να το καταλαβαίνουν- ρεύμα: το ρεύμα της πίστης στην εθνική ταυτότητα. Αν οι συνιστώσες τους συναντηθούν κάποια στιγμή, τότε είναι θέμα χρόνου να βρεθεί και ο επικεφαλής. Ο ένας.