Κοριοί και …κοράκια

Για την υποκλοπή (στους Τόμσεν – Βελκουλέσκου) που βγήκε στα WikiLeaks «μιλάει» στο άρθρο του με τον ίδιο τίτλο, στη «Δημοκρατία» της Τρίτης 5 Απριλίου ο Γιώργος Χαρβαλιάς

* * *

Η κυνικότητα του Ταμείου εκθέτει τους δανειστές στο σύνολό τους

Προσωπικά δεν έχω πειστεί ότι η υποκλοπή της αποκαλυπτικής συνομιλίας Τόμσεν - Βελκουλέσκου έγινε από ελληνικά χέρια. Αυτά τα κοράκια έχουν εκπαιδευτεί ως οικονομικοί δολοφόνοι και έχουν περάσει από περίεργες χώρες, όπου εξοικειώθηκαν με τα πάσης φύσεως αντίμετρα. Άρα ξέρουν να φυλάγονται.

Και η ΕΥΠ όμως να τους έχει γράψει, δεν αντιλαμβάνομαι ποιο είναι το πρόβλημα; Ειδικά της ελληνικής αξιωματικής αντιπολίτευσης που βλακωδώς επικεντρώνει εκεί την κριτική της.

Τιμή και καμάρι του Ρουμπάτη, αν αυτός τους παγίδεψε. Γιατί ας μην κοροϊδευόμαστε. Οποιαδήποτε σοβαρή χώρα αντιμετωπίζει ασύμμετρες εξωτερικές απειλές θέλει να παρακολουθεί όσο το δυνατόν στενότερα ακόμη και αυτούς με τους οποίους συνεργάζεται ή αναγκάζεται να διαπραγματευτεί. Ας αφήσουν λοιπόν τα σάπια οι Γερμανοί, ότι δήθεν «αυτά δεν είναι νορμάλ». Απόλυτα νορμάλ είναι, τα κάνουν οι ίδιοι και τα υφίστανται από τους στενούς τους, υποτίθεται, συμμάχους, τους Αμερικανούς.

Στην περίπτωση της Ελλάδας το ΔΝΤ ούτε σύμμαχος αλλά ούτε καν υποτιθέμενος σύμμαχος λογίζεται. Ένα μαντρόσκυλο των δανειστών είναι, που απλώς αντιλαμβάνεται καλύτερα την (ανέξοδη για το ίδιο) ανάγκη «κουρέματος» του ελληνικού χρέους.

Συνεπώς το πρόβλημα δεν είναι αν οι ελληνικές υπηρεσίες έβαλαν κοριό στα... κοράκια. Γιατί αυτό όφειλαν να κάνουν και όχι να παρακολουθούν τους πολιτικούς αντιπάλους τους στο εσωτερικό, όπως κάποιοι άλλοι...

Το μείζον ζήτημα, κύριοι της αντιπολίτευσης (σ.σ. ξεκολλήστε επιτέλους!), είναι αν δόθηκε πολιτική εντολή δημοσιοποίησης της επίμαχης στιχομυθίας. Και αν αυτό προασπίζει τα εθνικά συμφέροντα στη σημερινή κρίσιμη καμπή της διαπραγμάτευσης.

Εκ πρώτης όψεως η απάντηση φαίνεται θετική. Η αποκάλυψη της κυνικότητας αλλά και των απαράδεκτων μεθοδεύσεων του Ταμείου εκθέτει τους δανειστές στο σύνολό τους. Τη Λαγκάρντ και την παρέα της, αλλά και τους Ευρωπαίους που αρνούνται να κάνουν σοβαρές υποχωρήσεις στο χρέος, ενώ γνωρίζουν ότι χωρίς «κούρεμα» η δημοσιονομική προσαρμογή που ζητούν είναι αδύνατη.

Στην ελληνική κυβέρνηση βεβαίως εναπόκειται το αν και πώς θα καταφέρει να κεφαλαιοποιήσει τη δυναμική τέτοιων συνταρακτικών αποκαλύψεων. Η εμπειρία του πρόσφατου παρελθόντος με το δήθεν «όπλο» του δημοψηφίσματος που κατέληξε σε άτακτη συνθηκολόγηση δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Και βέβαια όσο η ελληνική συστημική αντιπολίτευση σπεύδει να καλύψει τους δανειστές λέγοντας ότι «δεν έγινε και τίποτα, γιατί οι θέσεις τους ήταν... γνωστές», το επικοινωνιακό ατού του Τσίπρα υπονομεύεται εκ των έσω. Τόσο απλά...