Ο Μητσάρας κι ο Βασιλάρας

Το καλό κλίμα μεταξύ των αντιπάλων Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού στον αγώνα μπάσκετ της περασμένης Δευτέρας στο ΟΑΚΑ, σχολίασε εύστοχα ο Παντελής Μπουκάλας στην «Καθημερινή» της Τετάρτης 2 Ιουνίου σε άρθρο του με τον ίδιο τίτλο.

* * *

«Στην αναβροχιά, καλό και το χαλάζι». Μ’ αυτόν τον παλιό, έμπειρο λόγο στο μυαλό φτάσαμε να χαιρόμαστε και να καμαρώνουμε επειδή, απροσδοκήτως, στους τελικούς του μπάσκετ ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟ βρήκαν το μισό τους νόημα μερικά απ’ όσα θεωρούμε αυτονόητα. Αναγνωρίστηκε λ.χ. και από τους αντιπάλους (παίκτες, προπονητές, διοικούντες) η τεράστια μπασκετική αξία του πάντα λιγόλογου και αντιστάρ Δημήτρη Διαμαντίδη. Αναγνωρίστηκε από τους ηττημένους η νίκη των μισητών «άλλων»· και δόθηκαν συγχαρητήρια, αντί ν’ ακουστεί η συνήθης γκρίνια, που βρίσκει το «δίκιο» της στο δέκατο ριπλέι, όταν επιτέλους ανακαλύπτει αυτό που ήθελε οπωσδήποτε να δει, ότι έγιναν βήματα ή μεταφορά της μπάλας. Τέλος, οι ιδιοκτήτες των ομάδων αντάλλαξαν χειραψίες αντί να τραβήξουν τα σπαθιά τους, όπως θα ήθελαν οι φανατικοί και οι έντυποι ή διαδικτυακοί καθοδηγητές τους.

Ας χαιρόμαστε και με τα λίγα, όπως χάρηκαν όσοι διαπίστωσαν –ίσως βιαστικά, ίσως γενναιόδωρα ή ταυτίζοντας την επιθυμία τους με την πραγματικότητα– ότι στους φετινούς τελικούς κάμφθηκε ελαφρώς η αγριότητα. Αλλωστε τα πολλά (π.χ. αγώνες με την παρουσία οπαδών και των δύο ομάδων) θ’ αργήσουμε πολύ να τα δούμε. Είναι όμως κρίμα για το ελληνικό μπάσκετ και την υψηλή του ποιότητα, των παικτών αλλά και των προπονητών, να το καταδικάζουν να ζει μέσα σε μια ατμόσφαιρα σχεδόν πολεμική.

Είναι κρίμα να πρέπει να φτάσει ο Διαμαντίδης στο τελευταίο παιχνίδι του για ν’ ακούσει λόγια ταιριαστά στην αξία του από παίκτες των αιωνίων αντιπάλων, που αυτολογοκρίνονταν επί χρόνια, για να μην μπουν στο μάτι των φανατισμένων ως ενδοτικοί. Είναι κρίμα να φτάνουν στ’ αυτιά μας, την ώρα της μετάδοσης, κτηνωδώς χυδαία συνθήματα κατά του Σπανούλη. Κι ακόμα πιο κρίμα να χρησιμοποιούν πολλοί το διαδικτυακό τους μετερίζι στον καθημερινό και καθεβραδινό οπαδικό πόλεμό τους όπως θα χρησιμοποιούσαν τον ψυχαναλυτικό καναπέ: σαν ευκαιρία για να ξεστομίσουν (προστατευόμενοι από την ψευδωνυμία ή την ανωνυμία) όσα λερώνουν την ψυχή τους.

Αντίθετα με το ποδόσφαιρό μας, το μπάσκετ έχει διάρκεια. Από το ζευγάρι Γκάλης - Γιαννάκης έως το ζευγάρι Διαμαντίδης - Σπανούλης (με τον σιωπηρό ανταγωνισμό να τους βελτιώνει όλους, όχι μόνο μπασκετικά), και οι σύλλογοι και η εθνική ομάδα πρόσφεραν πολλές ευκαιρίες χαράς· αυτής της ακερδούς χαράς, μιας από τις σπάνιες αυταξίες του βίου. Ποιο θα είναι το επόμενο ζευγάρι αστέρων της Εθνικής, δηλαδή ποιος θα σταθεί δίπλα στον ήδη λατρευόμενο από την πιτσιρικαρία Γιάννη Αντετοκούνμπο, ο Παπανικολάου ή ο Παπαγιάννης, ο Χαραλαμπόπουλος ή ο Παπαπέτρου, ο Σλούκας ίσως, θα χρειαστούν δυο-τρία χρόνια για να το μάθουμε. Με την προϋπόθεση ότι αυτά τα λίγα «πολιτισμένα», για τα οποία χαιρόμαστε τώρα, θα γίνουν πολλά. Οτι δηλαδή τα αυτονόητα θα γίνουν επιτέλους αυτονόητα. Και μάλιστα στο «λίκνο της ευγενούς άμιλλας».