Ιστορίες των μαθητικών μας χρόνων

Μετά την επιτυχημένη σειρά ταινιών Ισραηλινής παραγωγής «Γρανίτα από Λεμόνι» η μόδα των ταινιών αστείων (κυρίως) περιστατικών στα σχολεία ήρθε και στην Ελλάδα. Την αρχή έκανε ο σκηνοθέτης Όμηρος Ευστρατιάδης με το «Ρόδα τσάντα και κοπάνα».

Πρωταγωνιστές της σειράς των ταινών ήταν ο Στηβ Ντούζος, η αδερφή του Τέτα, ο Σταμάτης Γαρδέλης, ο Κώστας Ευριπιώτης κά ως μαθητές. Ο Γιάννης Γκιωνάκης, ο Νίκος Ρίζος, ο Μάκης Δεμίρης, η αξεπέραστη Βίνα Ασίκη ως καθηγητές. Αλλά και ο Μίμης Φωτόπουλος ως Λυκειάρχης και ιδιοκτήτης του «Ιδιωτικού Εκπαιδευτηρίου Χαβαλέ».

Ακολούθησαν πολλές ταινίες με ταινίες με το ίδιο θέμα που προσωπικά ξεχωρίζω το «άγριες πλάκες στα θρανία». Ισως για την υπέροχη Βίνα Ασίκη που κι εδώ πρωταγωνιστούσε ως καθηγήτρια και πάλι αλλά και την αξέχαστη Νατάσα Γερασιμίδου στον διπλό ρόλο του μαθητή «καρχαρία» αλλά και της μητέρας του.

Όπως το έχω ξαναπεί τη δεκαετία του ’80 ήμουν στο Γυμνάσιο και Λύκειο (Σεπτέμβριος 1980 – Ιούνιος 1986). Λογικό λοιπόν να έχουμε επηρεαστεί από τις συγκεκριμένες ταινίες, αδιαφωρόντας πως μιλούσαν για καταστάσεις σε Ιδιωτικά σχολεία. Είχαμε λοιπόν τις «ιστορίες μας» με τις οποίες γελάμε ακόμη όταν βρισκόμαστε και τις θυμόμαστε.

Πριν ξεκινήσω να γράφω ενδεικτικά κάποια γεγονότα των Γυμνασιακών μου χρόνων να σημειώσω και πάλι πως, ίσως όπως συμβαίνει σε όλους αλλά εγώ γράφω για μας, περάσαμε μια αξέχαστη περίοδο της ζωής μας. Δεν είναι τυχαίο που βρεθήκαμε το 2015, με τον ίδιο ενθουσιασμό βρεθήκαμε και πάλι το 2016 (μερικοί που μπορέσαμε δύο φορές) και θέλουμε να βρισκόμαστε ξανά και ξανά.

Ακόμη θέλω να ευχαριστήσω ΟΛΟΥΣ τους καθηγητές μας για τα όσα μας πρόσφεραν τόσο σε γνώσεις όσο και στον χαρακτήρα που μας διάπλασαν. Όλοι έχουμε να θυμηθούμε κάτι κι από τον καθένα. Είχαμε μερικούς καθηγητές που ήταν πρόσφατα διορισμένοι, που υπέφεραν ορισμένες στιγμές κοντά μας.

- Ποιος θα ξεχάσει το βλέμμα της νεαρής καθηγήτρια των αγγλικών που κάθισε στην καρέκλα της έδρας ενώ η καρέκλα ήταν γεμάτη νερό; Εύλογα θα ρωτήσει κανείς πώς συνέβη αυτό;

Προς το τέλος της σχολικής χρονιάς είχαμε το «έθιμο» να πετάμε νερό ο ένας στον άλλο και φυσικά γινόμασταν «σαν παπιά». Αυτό δεν γινόταν μόνο στο προαύλιο, αλλά και μέσα στις αίθουσες ώσπου να αρχίσει το μάθημα. Οπότε γινόταν ένας χαμός από νερά που ήταν σε κάθε πιθανό σημείο της αίθουσας,

Εν τω μεταξύ οι καρέκλες των καθηγητών μας στην έδρα ήταν από κόντρα πλακέ. Περνώντας λοιπόν ο Κώστας κοντά από την έδρα, έριξε λίγο νερό στην καρέκλα και την έβαλε κάτω από το τραπέζι της έδρας. Ήρθε λοιπόν η καθηγήτρια και «την τράβηξε» και  κάθισε χωρίς να κοιτάξει καθόλου. Φαντάζεστε την έκπληξή της μόλις αισθάνθηκε το νερό. Περιττό να πω πως δεν σηκώθηκε καθόλου κατά την ώρα του μαθήματος. Αλλά δεν μπορώ να περιγράψω το πόσο βιαστικά έφυγε μόλις χτύπησε το κουδούνι για διάλειμμα, έχοντας πίσω την τσάντα της.

- Την ίδια εποχή ενώ υπήρχε «κενό» σε ένα διπλανό τμήμα, κάποιοι έβαζαν το «καλάθι των άχρηστων» άδειο πάνω από την μισάνοιχτη πόρτα. Φώναζαν λοιπόν κάποιους μαθητές που ήταν στο προαύλιο να πάνε για κάποιο σκοπό στην αίθουσα.  Ο σκοπός τους προφανής για να «τους καπελώσουν» μ αυτό.

Στον έναν έπεσε πίσω του, και το καλάθι ξανανέβηκε πάνω  από την πόρτα. Στον επόμενο έπεσε δίπλα του. Και ο τρίτος «ψυλλιασμένος» απλά άνοιξε τη πόρτα οπότε έπεσε μπροστά του.

Όπως διαδραματιζόταν όλα αυτά φυσικό είναι πως γινόταν φασαρία. Πήγε λοιπόν ο γυμνασιάρχης άνοιξε την πόρτα λέγοντας: «Τιιιι τρέχει εδώ;». Το έφερε η τύχη και το καλάθι του «ήρθε καπέλο». Περιττό να πω πως υπήρξαν εβδομαδιαίες (Έτσι Δημήτρη;) αποβολές.

- Δεν είναι το μόνο που έπαθε ο συγκεκριμένος γυμνασιάρχης. «Έφαγε» κι ένα αδέσποτο κανναβούρι στην φαλάκρα του. Θα μου πείτε πως έγινε;

Ανακαλύψαμε πως από το στυλό τύπου Bic βγάζοντας το σωληνάριο με την μελάνη γίνεται ωραίο φυσοκάλαμο (κλείνοντας την τρυπούλα που έχει). Εκτός από χαρτιά μπορούσε να πετάει σπόρους κανναβουριού από τα καναρίνια που είχαν κάποιοι.

Εκεί που έγραφε ο Γυμνασιάρχης του ήρθε στο κεφάλι ένας σπόρος. Κοιτάει τους μαθητές και τελικά νόμισε πως βρήκε αυτόν που το έριξε.

«Για έλα εδώ Κούκκο» Το επώνυμο του μαθητή, «εσύ το έριξες»;

«Όχι  κύριε Γυμνασιάρχα»

«Για να δω στην τσέπη σου» Που ήταν γεμάτη σπόρους καναβουριού «Πέτα τα τώρα Κούκο γιατί θα σε κάνω καναρίνι»

Μάλλον ο Γυμνασιάρχης μας δεν ήταν σίγουρος πως ο Κούκος ήταν ο ένοχος μια που αν θυμάμαι καλά δεν τον τιμώρησε

- Φιλόλογος στη Δευτέρα Λυκείου σε συνεργασία με τις μαθητικές κοινότητες της τάξης μας, κσθώς και με φίλους της που αποτελούσαν ένα Ρεμπέυικο συγκρότημα της Λάρισας οργάνωσε εκδήλωση με ρεμπέτικη μουσική ένα μεσημέρι Παρασκευής.

Επρεπε να πάμε λοιπόν μια απόσταση ενός περίπου χιλιομέτρου από το σχολείο μέχρι τον κινηματογράφο που έγινε η εκδήλωση.

Μπήκαμε στη σειρά κι αρχίσαμε να προχωράμε. Ο καθηγητής που μας συνόδευε, όχι αυτή που βοήθισε να γίνει η εκδήλωση θέλοντας να γελάσει μαζί μας μας λέει.

«Πως πάτε έτσι, τραγουδήστε κάποιο τραγούδι»

Οπότε άλλο που δεν ήθελε κάποιος, νομίζω ο Αχιλλέας, αρχίζει

Οοοο Μπαρμπα Μπριλιος (επαναλαμβάνουμε οι υπόλοιποι)

Είχε ένα γάλο, (το ίδιο η χορωδία), Πολύ μεγάάάλο (και πάλι οι μαθητές)

Ώσπου να φτάσουμε το παιδικό τραγουδάκι τέλειωσε ενώ ο καθηγητής μας χτυπιόταν και φώναζε να σταματήσουμε

Βέβαια και καθηγητές μας έχουν μείνει να τους θυμόμαστε σε μικρές χάρες - «παραχωρήσεις».

- Όπως όταν είμασταν στη πρώτη Λυκείου, και η ομάδα βόλεϊ των μαθητών είχε φθάσει στον ημιτελικό, αν θυμάμαι καλά, του Μαθητικού πρωταθλήματος του νομού. Ενώ η ομάδα μας  θα κέρδιζε το πρώτο σετ χτύπησε το κουδούνι για μάθημα.

Στεναχωρημένοι μπήκαμε να κάνουμε, νομίζω, αγγλικά.

«Κρίμα χάνουμε τον αγώνα» παραπονεθήκαμε στον καθηγητή μας.

«Μία κόλλα χαρτί να γράψουμε πρόχειρο διαγώνισμα» μας λέει

Απορημένοι βγάζουμε το χαρτί και γράφουμε τα θέματα.

«Και τώρα δώστε με τη σειρά τις κόλλες σας, όλοι πήρατε μονάδα» μας λέει γελώντας

Και φυσικά πήγαμε να δούμε τον αγώνα, που νομίζω κέρδισε το Λύκειο μας.

 Χαρακτηριστική είναι και η Πέμπτη επόμενη ημέρας που η τηλεόραση είχε τέσσερις ποδοσφαιρικούς αγώνες. Είχαμε αποφασίσει να ζητήσομε εκδρομή, αφού οι πιο πολλοί μαθητές ως ποδοσφαιρόφιλοι θα ήμασταν στην τηλεόραση. Σ’ αυτό συντελούσε πως δεν είχαμε πάει την εκδρομή του μήνα κι ο καιρός προμηνύονταν καλός, αφού ήταν αρχες Οκτωβρίου.

Έλα όμως που εκείνη την Πέμπτη ήταν έτοιμος να βρέξει.

«Εκδρομή» «εκδρομή» εμείς

«Τι εκδρομή βρε παιδια», θα βρέξει

«Μα δεν διαβάσαμε, βλέπαμε ποδόσφαιρο χθες. Επειδή η χθεσινή μέρα ήταν καλή σκεφτήκαμε να πάμε εκδρομή σήμερα»

Ο Λυκειάρχης έτυχε για κάποιο λόγο να λείπει και χρέη διευθυντή εκτελούσε η σύζυγος του γυμνασιάρχη που κάποτε καπελώσαμε.

«Λοιπόν μπείτε στις τάξεις σας παιδιά, και κανένας συνάδερφος δε θα εξετάσει σήμερα, όμως να μη ξαναγίνει αυτό μια που είναι απαράδεκτο»

Κι έτσι έγινε. Μπήκαμε στις αίθουσες και η εξέταση ήταν χαλαρή.

Αλλά κι εμείς κρατήσαμε τον λόγο μας. Δεν ξανάγινε να πάμε αδιάβαστοι γιατί είχε ποδόσφαιρο. Τουλάχιστον όχι έτσι οργανωμένα.

Και πριν πάω σε κάτι σοβαρό για το τέλος θα ήθελα να ευχαριστήσω την φίλη μου Χαρούλα που μου θύμισε τις ιστορίες με τον Γυμνασιάρχη

Υποχρέωση θεωρώ να αναφέρω και την ιστορία του Βασίλη κι ας μην είναι αστεία.

Τί έκανε ο Βασίλης; Το θυμηθήκαμε με τον Μπάμπη στο σχολείο «στη μάζωξη μας» τον Ιούλιο :

Ήταν από τους πιο καλούς μαθητές της τρίτης δέσμης (για τους αμύητους με τις «δέσμες» τις φιλολογικής κατεύθυνσης).

Ενώ όπως αναμενόταν έγραφε σχεδόν άριστα ήρθε η μέρα που «δίναμε» όλες οι δέσμες το μάθημα της Έκθεσης. Το θέμα που μας δόθηκε ήταν:

Υποθέστε ότι με την επιτυχία σας στις εξετάσεις αναγκάζεστε, για το χρονικό διάστημα των σπουδών σας, να μετοικήσετε και να βρεθείτε μακριά από το οικείο περιβάλλον σας. Αν σας δινόταν η δυνατότητα να δημιουργήσετε έναν κύκλο ανθρώπων, μέσα στον οποίο θα θέλατε να ζείτε, κυρίως τον εξωσπουδαστικό χρόνο σας, σε ποια κριτήρια θα βασίζατε την επιλογή των προσώπων που θα συγκροτούσαν το νέο περιβάλλον σας; Ας σημειωθεί ότι δεν ενδιαφέρει η περιγραφή συγκεκριμένων ανθρώπινων τύπων, αλλά η διατύπωση και η αιτιολόγηση των αρχών επιλογής, καθώς και η σύνθεση των χαρακτηριστικών που θα έπρεπε, κατά την άποψή σας, να συγκεντρώνει αυτός ο μικρόκοσμος, ώστε να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της κοινωνικής ζωής σας πέρα από το στενό πλαίσιο των σπουδών σας

Ο Βασίλης εκνευρισμένος έγραψε: (Σίγουρα δεν είναι ακριβώς αυτά, αλλά πιστεύω πως αποδίδω τι ήθελες να τους πεις φίλε και συμμαθητή μου)

Δεν μπορώ από τώρα να καθορίσω πως θα κάνω την επιλογή των φίλων μου σε μελλοντικό χρόνο ή κάτι τέτοιο. Και το ανέπτυξε έκταση, πέντε (αριθμός 5!!! αράδων).

Σαν χθες θυμάμαι την καθηγήτρια μας στο φροντιστήριο την Βάσω, να τραβάει τα μαλλιά της και να εξηγεί τι μπορούσαμε να γράψουμε.

Όλα αυτά, κι άλλα που δεν θυμάμαι, που μας συνέβησαν περάσαμε αξέχαστα. Και είναι η αιτία να θέλουμε να «ανταμώνουμε» όλο και πιο συχνά. Να τα θυμόμαστε και να διασκεδάζουμε (όπως συνέβη στις 2 Ιουλίου μετά τη φωτογραφία που «ανεβάζω»).