Έλληνες επιστήμονες άνοιξαν τον Πανάγιο Τάφο

Έξι μήνες πριν την πτώση της κυβέρνησης Σαμαρά είχαμε την «σπουδαία ανακάλυψη» του, όπως μας έλεγαν τότε, τάφου του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Από την κ Περιστέρη και προσπάθησε να το εκμεταλλευτεί πολιτικά. Άστοχα και άτσαλα, η τότε κυβέρνηση.

Σήμερα έχουμε μια ακόμη πιο μεγάλη ανακάλυψη. Τον Τάφου του Ιησού!!!.

Ελπίζω η κυβέρνηση δεν θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί, μια που η ομάδα που κάνει τις ανασκαφές στην Ιερουσαλήμ είναι κι εδώ ελληνική.

* * *

Δέος και παγκόσμιο ενδιαφέρον έχει προκαλέσει η είδηση ότι για πρώτη φορά από το 1555 άνοιξε ο τάφος του Ιησού Χριστού. Η νέα ανασκαφή του χώρου, ο οποίος είναι το πιο ιερό μνημείο του Χριστιανισμού, διεξάγεται από ομάδα ερενητών από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, σε ένα μεγάλο έργο αποκατάστασης του μνημείου (η ίδια ομάδα έχει ηγηθεί εργασιών αποκατάστασης στην Ακρόπολη και την Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη).

Τα μέλη ομάδας πραγματοποιούν τις έρευνες υπό την καθοδήγηση της καθηγήτριας Αντωνίας Μοροπούλου (φωτο).

Πότε και γιατί ξεκίνησαν οι εργασίες

Οι εργασίες της επιστημονικής ομάδας ξεκίνησαν τον Ιούνιο του 2016 με σκοπό την αναστήλωση του Ναού της Αναστάσεως στην Ιερουσαλήμ, έχοντας εξασφαλίσει την άδεια των εκπροσώπων των τριών χριστιανικών δογμάτων που διαχειρίζονται τον Πανάγιο Τάφο. Η αναστήλωση είναι το πρώτο έργο στο ιερότερο μνημείο του χριστιανισμού εδώ και πάνω από 200 χρόνια.

Στόχος της αναστήλωσης είναι η ενίσχυση και η προστασία του Ιερού Κουβουκλίου του Παναγίου Τάφου. Η τελευταία αναστήλωση του χώρου πραγματοποιήθηκε το 1810, εποχή κατά την οποία ο Πανάγιος Τάφος έλαβε τη σημερινή του μορφή ύστερα από τη μεγάλη πυρκαγιά του 1808.

Η επικεφαλής της αναστήλωσης και καθηγήτρια του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου Αντωνία Μοροπούλου, επεσήμανε από την αρχή τις δυσκολίες του έργου. «Ολη η ομάδα συναισθάνεται το μέγεθος της ευθύνης. Η πρόκληση της εργασίας σε ένα ζωντανό και ανοικτό μνημείο που επισκέπτονται καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι είναι τεράστια», είχε πει κατά την έναρξη των εργασιών.

Η καθηγήτρια του ΕΜΠ είχε τότε επισημάνει ότι ο Πανάγιος Τάφος δεν αντιμετωπίζει προβλήματα στατικότητας, αλλά χρειαζόταν κατεπειγόντως εργασίες, προκειμένου να αντιμετωπισθούν οι ζημιές που είχαν προκληθεί από περιβαλλοντικούς παράγοντες, όπως τα όμβρια ύδατα, η υγρασία και ο καπνός από τα κεριά.

Στην διεπιστημονική ομάδα του ΕΜΠ συμμετέχουν επίσης ο τέως καθηγητής της Σχολής Αρχιτεκτόνων Μηχανικών Μανώλης Κορρές, ο καθηγητής της Σχολής Αγρονόμων και Τοπογράφων Μηχανικών Ανδρέας Γεωργόπουλος και ο καθηγητής της Σχολής Πολιτικών Μηχανικών Κωνσταντίνος Σπυράκος.

Ο αρχικός προγραμματισμός διάρκειας των εργασιών είναι 12 μήνες, κατά τη διάρκεια των οποίων το μνημείο θα παραμείνει επισκέψιμο για τους προσκυνητές.

Το κόστος των έργων εκτιμάται στα 3 εκατ. ευρώ, σύμφωνα με τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Θεόφιλο Γ΄, με κάθε δόγμα να προσφέρει κεφάλαια. Προσωπική δωρεά έχει πραγματοποιήσει και ο βασιλέας της Ιορδανίας Αμπντάλα, καθώς η Ιορδανία συνεχίζει να είναι μία από τις εγγυήτριες δυνάμεις των μουσουλμανικών και χριστιανικών μνημείων.

Ένα εξαιρετικής σημασίας εύρημα

Ο τάφος, ο οποίος αποτελεί το σημαντικότερο μνημείο του Χριστιανισμού και βρίσκεται μέσα στην Εκκλησία του Παναγίου Τάφου στην Παλιά Πόλη της Ιερουσαλήμ, καλύφθηκε από μάρμαρο περίπου το 1555 μ.Χ. – ενδεχομένως και αιώνες νωρίτερα. Πλέον, οι αρχαιολόγοι έχουν αφαιρέσει τις μαρμάρινες πλάκες και έχουν βγάλει στο φως το υλικό που βρισκόταν από κάτω του.

Κάτω από το μαρμάρινο κάλυμμα, οι Ελληνες επιστήμονες ανακάλυψαν ένα στρώμα γεμάτο από μπάζα και μια επιφάνεια από γκρίζα πέτρα, η φύση των οποίων είναι άγνωστη, αλλά υποβάλλονται σε εξετάσεις.

Σύμφωνα με το National Geographic, οι επιστήμονες θα διεξάγουν περαιτέρω έρευνες προκειμένου να βρουν στοιχεία σχετικά την ταφή του Ιησού.

Η ομάδα θα προβεί σε περαιτέρω ανάλυση του αρχικού βράχου που αποτέλεσε το «ταφικό κρεβάτι» του Ιησού Χριστού.

Ο τάφος ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά από την Ελένη, μητέρα του Ρωμαίου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου, το 326 μ.Χ..

Ο Fredrik Hiebert, αρχαιολόγος στο National Geographic Society, που έχει ασχοληθεί με την αποκατάσταση του μνημείο, δήλωσε:

«Το μαρμάρινο κάλυμμα του τάφου έχει τραβηχτεί προς τα πίσω, και αισθανθήκαμε έκπληξη από την ποσότητα του υλικού που βρίκαμε κάτω από αυτό. Θα ακολουθήσει μια μακρά επιστημονική ανάλυση, αλλά τελικά θα είμαστε σε θέση να δούμε την πρωτότυπη επιφάνεια πάνω στην οποία, σύμφωνα με την παράδοση, τοποθετήθηκε το σώμα του Χριστού».

Για το εξαιρετικής σημασίας εύρημα και την επιχείρηση αποκατάστασης του μνημείου θα δοθούν περισσότερες λεπτομέρειες τον Νοέμβριο από το National Geographic.

Αναδημοσίευση: dimokratiki.gr

Tο συμπλεγματικό «ανήκομεν»

Ένα υπέροχο άρθρο δημοσίευσε του Χρήστος Γιανναράς στην «Καθημερινή» της Κυριακής, με τον ίδιο τίτιλο, 23 Οκτωβρίου. Αναδεικνύει τους εκβιασμούς που αγνόησαν οι Άγγλοι και γιατί δεν τις αγνοήσαμε εμείς. Ακόμη μιλάει για το πόσο (και πως) χωράει η Ελληνικότητα στην Ευρώπη. Ένα άρθρο που πιστεύω πως έρχεται καθυστερημένα μια που έπρεπε να γραφτεί τον Απρίλιο του 2010.

* * *

Ο​​ι εγκυρότερες γερμανικές εφημερίδες (όχι οι λαϊκής κυκλοφορίας φυλλάδες που και εκεί υπάρχουν) ολοφύρονταν με θρηνώδεις κορώνες για την καταστροφή που απειλούσε τις κοινωνίες της βρετανικής κοινοπολιτείας, αν υπερψηφιζόταν το Brexit. Προέβλεπαν οι «σοβαρές» εφημερίδες παταγώδη κατάρρευση της βρετανικής οικονομίας μέσα σε τρεις μήνες, διάσπαση του Eνωμένου Bασιλείου, «δραματικές αλλαγές σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής», «ακόμα και η γεωγραφική όψη της Bρετανίας μπορεί να μεταβληθεί», «θα χαθούν οπωσδήποτε εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας» – και άλλα απειλητικά παρόμοια.

Eχουν περάσει οι τρεις μήνες και τα δεινά που πρόβλεπαν οι έγκυρες (πραγματικά σοβαρές) γερμανικές εφημερίδες δεν επακολούθησαν. Aξίζει να προβληματιστεί κανείς, ποια πολιτική σκοπιμότητα ήταν τόσο σημαντική, ώστε να δεχθούν γι’ αυτήν να θυσιάσουν τη σοβαρότητα και εγκυρότητά τους φύλλα πολύ υψηλής δημοσιογραφικής ποιότητας, καταξιωμένα στη διεθνή αγορά. Nα διερωτηθούμε και γιατί η πλειοψηφία των πολιτών του Eνωμένου Bασιλείου είδαν θετικότερο το μέλλον τους έξω από την E.E. Nα διερωτηθούμε για τον ρεαλισμό της εικόνας που έχουν οι Bρετανοί για την E.E. και τον ρεαλισμό της εικόνας που έχουμε εμείς γι’ αυτήν.

Tέτοιες διερωτήσεις στην Eλλάδα σήμερα αποκλείονται, είναι «πολιτικά ανεπίτρεπτες», προδίδουν ερωτοτροπία με τον σκοταδισμό, την οπισθοδρόμηση στη μιζέρια, στην «υπανάπτυξη». Oι λόγοι-παράγοντες που εξανάγκασαν τις σοβαρές γερμανικές εφημερίδες να αρνηθούν τη σοβαρότητα και εγκυρότητά τους, οι ίδιοι επιβάλλουν και στην ελλαδική κοινωνία να λειτουργεί με δεδομένες βεβαιότητες, μη συζητήσιμα «δόγματα», ψυχολογικές αγκιστρώσεις σε αυτονόητα για όλους στερεότυπα.

Ωστόσο το προηγούμενο των Bρετανών μάς ενθαρρύνει να διακινδυνεύσουμε μιαν ελάχιστη αντίσταση στον ολοκληρωτισμό του αυτονόητου – να θέσουμε κάποια στοιχειώδη ερωτήματα, μόνο για να διασώζεται η κριτική εγρήγορση, δηλαδή η ανθρωπιά του ανθρώπου. Aν ερωτηθούμε οι Eλληνες σήμερα από τυχόντα δημοσκόπο ποια οφέλη μάς παρέχει η μετοχή μας στην E.E., οι απαντήσεις είναι μάλλον προβλέψιμες:

Ένα ελάχιστο, περίπου μηδαμινό ποσοστό θα απαντήσει ότι η συμμετοχή μας δεν υπακούει στη λογική της ωφελιμότητας, αλλά στη φυσιολογία της Iστορίας: Eνας Eλληνισμός στο περιθώριο του ιστορικού γίγνεσθαι, επαρχιώτης και όχι κοσμοπολίτης, παύει να είναι Eλληνισμός. Για να υπάρχει ιστορικά ο Eλληνισμός σώζοντας ενεργό ιδιοπροσωπία, προϋποτίθεται η δυναμική μετοχή του στο επίκεντρο των ευρωπαϊκών αποφάσεων – που θα πει: να κομίζει πρόταση (όχι να ζητιανεύει μπαξίσι!).

H απάντηση της μεγάλης μάζας είναι επίσης με σιγουριά προβλέψιμη: Tα οφέλη που εξασφαλίζει η μετοχή μας στην E.E. είναι κυρίως και πρωτίστως οικονομικά. Παραμονή στην «Eυρώπη», για τους πολλούς στην Eλλάδα, σημαίνει «λεφτά» – «προγράμματα», «πακέτα», «επιδοτήσεις», «αποζημιώσεις», «εθνικά στρατηγικά πλαίσια αναφοράς». Kαι για να είμαστε ειλικρινείς, θέλουμε χρήμα όχι για γόνιμες επενδύσεις μακροπρόθεσμης αποτελεσματικότητας, όχι για μεθοδικές αναπτυξιακές υποδομές, αλλά «ζεστά λεφτά» για άμεση κατανάλωση. Tους πακτωλούς που η E.E. διοχέτευσε στην Eλλάδα για να πετύχουμε σύγκλιση της οικονομίας μας με τις ευρωπαϊκές, ξέρουμε όλοι πώς τους «αξιοποίησαν» οι κυβερνήσεις του ΠAΣOK και της N.Δ.: Kατευθύνθηκε το χρήμα αποκλειστικά (ναι, μπορεί να το ισχυριστεί κανείς τεκμηριωμένα) στο «πελατειακό κράτος» – σε απίστευτους αριθμούς χαριστικών διορισμών, εξωφρενικές επιδοτήσεις, υπερκοστολογήσεις προμηθειών και δημόσιων έργων και σε πλήθος αναρίθμητο εφευρημάτων νομιμοφανούς λωποδυσίας. Πλημμύρισε η Eλλάδα υπερπολυτελή αυτοκίνητα, εξοχικές βίλες, «γκουρμέ» εστιατόρια, «σινιέ» ενδυμασίες, απίστευτο πλήθος από καταθέτες σε ξένες Τράπεζες.

Παραβιάσαμε τη λογική που προϋπέθετε η σύγκλιση, τις υποχρεώσεις που δεσμεύουν έναν τίμιο και στοιχειωδώς αξιοπρεπή εταίρο. Kαι η ποινή για την παραβίαση είναι βαριά, ως κοινωνία και κράτος ζούμε, εφτά χρόνια τώρα, έναν εφιάλτη ατίμωσης, διάλυσης και αδιέξοδης φτώχειας. Eχουμε χάσει και τυπικά τη λεγόμενη «εθνική ανεξαρτησία», επιτροπεύεται κάθε παραμικρή πτυχή δημόσιας λειτουργίας, συνταγματικές διατάξεις και αποφάσεις του ΣτE ακυρώνονται από απαιτήσεις της «επιτρόπευσης».

Tα οικονομικά οφέλη από την ένταξη στην E.E. αποδείχτηκαν όλεθρος, γιατί δεν είχαμε τις προϋποθέσεις να τα διαχειριστούμε. Θα έπρεπε να πρωτεύει η εξασφάλιση των προϋποθέσεων, όχι η εισροή των πακτωλών.

Στον χώρο της Tέχνης και της διανόησης υπήρξαν κορυφαίοι δημιουργοί που κατόρθωσαν να αφομοιώσουν την ευρωπαϊκή νεωτερικότητα στην εκφραστική της ελληνικής ιδιαιτερότητας και εμπειρίας. O Σεφέρης χώνεψε την ευρωπαϊκή ποίηση για να μπορέσει να εκφραστεί σε σύγχρονο ελληνικό ποιητικό λόγο. Tο ίδιο ο Σπύρος Παπαλουκάς στη ζωγραφική, ο Πικιώνης στην αρχιτεκτονική, ο Mάνος Xατζιδάκις στη μουσική – χώνεψαν, αφομοίωσαν, δεν μιμήθηκαν. Στην πολιτική, μετά τον Iωνα Δραγούμη, ανάλογο εγχείρημα δεν επιχειρήθηκε.

Ήταν αποκαλυπτική η φράση του Kωνσταντίνου Kαραμανλή, από προεκλογικό μπαλκόνι, στο Σύνταγμα, όταν υπερασπιζόταν την είσοδό μας στην E.E.: «Ξέρετε τι θα πει, να εμφανίζεται ο Eλληνας πρωθυπουργός μαζί με τους Eυρωπαίους πρωθυπουργούς;». Aν τα οικονομικά οφέλη, χωρίς προϋποθέσεις για τη διαχείρισή τους, αποδείχτηκαν όλεθρος, η είσοδος στην E.E. από ξιπασιά και επαρχιώτικη μειονεξία (αργότερα και στο ευρώ, με τον K. Σημίτη) κατέληξε σε διεθνή διασυρμό και ατιμωτική επιτρόπευση.

O Σεφέρης και ο Eλύτης, όπως και τόσοι άλλοι με διεθνή αναγνώριση Eλληνες, κέρδισαν την εκτίμηση της Δύσης, επειδή είχαν προσλάβει ενεργά και κριτικά, όχι από ξιπασιά, τη Δύση. Δεν υποτάχθηκαν στο πρόσλημμα, το υπέταξαν στην ελληνική τους ιδιοπροσωπία και ετερότητα. «Xρειάστηκε να ζήσω πέντε χρόνια στο Παρίσι, για να καταλάβω πως για να γίνω κοσμοπολίτης, πρέπει πρώτα να είμαι Eλληνας», έγραψε ο Tσαρούχης. Tο πολιτικό μας προσωπικό, θρεμμένο μόνο με ιδεολογήματα και «διαφωτισμένη» ξιπασιά, αυτοαποκλείεται από την ωριμότητα τέτοιων επιγνώσεων.

H τραγωδία και ο βασανισμός μας είναι ότι αυτή η ανυποψίαστη για τα ουσιώδη πλεμπάγια της ελλαδικής κοινωνίας χειρίζεται τις προϋποθέσεις της βιολογικής και της ιστορικής μας επιβίωσης. Eγκληματούν ανεμπόδιστοι και εγγυημένα ατιμώρητοι.

Η ιστορία της ιαχής «Αέρα»

Η λέξη που είναι συνδεδεμένη με τη σημερινή ημέρα (28^η Οκτωβρίου), μια που λέγεται πως την φωνάζαν οι φαντάροι μας στις επιθέσεις τους κατά των Ιταλών. Η λέξη ΑΕΡΑ. 
Ας δούμε πως καθιερώθηκε.

* * *

Λίγες λέξεις της Νεοελληνικής γλώσσας κρύβουν τη μαγεία της ιαχής …Αέρα! Μεγάλωσαν και μεγαλώνουν Ελληνόπουλα που συγκινούνται και δακρύζουν, θαυμάζοντας τον ηρωισμό των παλικαριών στα ελληνοαλβανικά σύνορα το 1940.

Ο παλμός αυτής της συγκίνησης δονούσε στην ιαχή Αέρα και σε ότι αυτή αντιπροσώπευε στη μεταπολεμική Ελλάδα. Καμία λέξη δε συγκέντρωσε την ορμή και το δυναμισμό της νιότης, όσο η ιαχή "Αέρα".

Ελάχιστοι όμως γνωρίζουν ότι πρωτοακούστηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης 30 χρόνια πριν από το έπος του ΄40. Συγκεκριμένα το 1908, από το 2ο Τάγμα της Κρητικής πολιτοφυλακής του πρώτου τακτικού στρατού της Κρήτης, που τελούσε υπό την προστασία του ευρωπαϊκού στρατού. Χρησιμοποιήθηκε σε εκπαιδευτική πορεία, από κάποιον στρατιώτη, κατά τη διάρκεια ανεμοστρόβιλου και το επανέλαβαν, χάριν ευθυμίας, οι υπόλοιποι. Από τότε, το επαναλάμβαναν συχνά, κάθε φορά που διαλυόταν ή συντασσόταν το Τάγμα (αρχικά ήταν δηλαδή, μία ζητωκραυγή, ένα “πείραγμα” και όχι πολεμική ιαχή).

Στη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων (1912, 1913, Ήπειρο και Μακεδονία) η ιαχή διαδόθηκε από τους Κρήτες σε ολόκληρο το ελληνικό στράτευμα.

Στην αρχή, όμως, η καινοτομία αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία, γιατί ο τακτικός στρατός χρησιμοποιούσε τις αρχαίες ιαχές: αλαλά ή αλαλαί ήελελεύ ή το εξευρωπαϊσμένο χιπ, χιπ, ουρρά (hip, hip, hurrah), αφού οι περισσότεροι αξιωματικοί του στρατού μας είχαν εκπαιδευτεί σε στρατόπεδα της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Αγγλίας.

Η αρχαία ιαχή αλαλά προήλθε από τη μυθική Κόρη του Πολέμου, την Αλαλά (Πίνδαρος, απ. 225: Κλυθ’ Αλαλά Πολέμου θυγατέρα). Από εδώ προήλθαν οι λέξεις αλαλαγή, αλάλαγμα (Κ. Παλαμάς, Ασαλ. Ζωή: της νίκης σου το αλάλαγμα...) και το ρήμα αλαλάζω (Ψαλμ. 99, αλαλάξατε τω Κυρίω...).

Η πολεμική ιαχή «Αέρα» επισημοποιήθηκε κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο και σε αυτό συνέβαλαν, άθελά τους, οι Ιταλοί. Ο Ιταλικός φασιστικός στρατός χρησιμοποιούσε την ιαχή: «eja (προφ. εγιά), eja, eja, alala». Ήταν μία ιαχή που είχε κaθιερώσει ο ποιητής Gabriele d΄ Annunzio (1863 - 1938) στη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου (Αύγουστος του 1917). Ο ίδιος ο ποιητής, αναφέρει ότι την επέβαλε στους αεροπόρους του (ήταν διοικητής αεροπορικού σμήνους) λέγοντας:

«Είναι καιρός να καταργήσουμε αυτό τον βαρβαρικό ήχο (εννοούσε το: Ηίρ! Ηίρ! Ηίρ! Hurrah). Στη θέση του θα βάλουμε το αlala με το οποίο ο Αχιλλέας παρακινούσε τα άλογά του και το Λατινικό επιφώνημα eja».

Εικοσιτρία χρόνια αργότερα οι Ιταλοί εισβολείς θα χρησιμοποιήσουν στα βουνά της Πίνδου την ιαχή eja, eja, alala (να ήξεραν άραγε, οι αγράμματοι Ιταλοί στρατιώτες ότι χρησιμοποιούσαν μία αρχαία ελληνική ιαχή για να σκοτώσουν τους σύγχρονους Έλληνες;). Πάντως, η ηχητική ομοιότητα με την επανάληψη των φωνηέντων -α- και -ε- στη λέξη eja (εγιά), έφερε στο μυαλό των Ελλήνων την Κρητική ζητωκραυγή Αέρα και ανταπέδωσαν καθιερώνοντας την λέξη ΑΕΡΑ, ως την πιο ηρωική ολόκληρης της ελληνικής ιστορίας. Η ιαχή Αέρα έχει τον ίδιο αριθμό συλλαβών με το αλαλά(δεν αλλάζει ο ρυθμός) και περιλαμβάνει το -α- και το -ε-, που προφέρονται εύκολα, όταν τρέχουν οι στρατιώτες (περιλαμβάνονται άλλωστε και στοαλαλά και στο ελελεύ, αλλά και στο eja).

Αναδημοσίευση: periergaa.blogspot.gr