Κατά Σημίτη… Τα γουρούνια

Με την προ ημερησίας συζήτηση για τη διαπλοκή στο Κοινοβούλιο, ασχολήθηκε σε άρθρα του την Πέμπτη 13 και Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου ο Μανώλης Κωττάκης στην «Δημοκρατία». Στο πρώτο της Πέμπτης είχε τίτλο την πρώτη γραμμή του τίτλου μου, χωρίς τα αποσιωπητικά, και το δεύτερο  κάτω από τις γραμμές η δεύτερη γραμμή του τίτλου μου, πάλι χωρίς τα αποσιωπητικά.

Αναδημοσιεύω και τα δυο αξιόλογα άρθρα με τα οποία συμφωνώ.

* * *

O Αλ. Τσίπρας ανοίγει μέτωπο με το κεντρικό σύστημα της διαπλοκής

Πολιτικά, το μεγάλο νέο που προέκυψε από τη συζήτηση για τη διαπλοκή στη Βουλή ήταν η επίθεση που εξαπέλυσαν ο πρωθυπουργός και ο αναπληρωτής υπουργός Διαφάνειας εναντίον των κυβερνήσεων Σημίτη. Έχει μεγαλύτερο βάρος αυτό, έπεται της προσωπικής αντιπαράθεσής του με τον Μητσοτάκη. Διότι, αν το σύστημα της διαπλοκής παίζει σήμερα τα ρέστα του και έχει αναθέσει στην Κεντροδεξιά ρόλο «απελπισμένου συνηγόρου», αυτό δεν το κάνει για λογαριασμό της φιλελεύθερης παράταξης.

Το κάνει για χάρη του εκσυγχρονιστή πρώην πρωθυπουργού, που κρύβεται κάπου στο βάθος. Και αν ο Τσίπρας τα βάζει με το Mega, τον ΔΟΛ, τον ΣΚΑΪ, το κάνει όχι γιατί τους αντιπαθεί, αλλά διότι πιστεύει ότι εκεί βρίσκεται ο ιδεολογικός πυρήνας, η γιάφκα της παλαιάς Κεντροαριστεράς, την ηγεσία της οποίας διεκδικεί. Αν θέλουμε να καταλάβουμε, λοιπόν, τι πραγματικά συνέβη στη Βουλή, πρέπει να προσέξουμε ότι ο Τσίπρας κατήγγειλε «τα σκάνδαλα των κυβερνήσεων Σημίτη, που θα κυνηγούν το ΠΑΣΟΚ δεκαετίες».

Πρέπει να σημειώσουμε τη δημόσια προειδοποίησή του στην αμήχανη Φώφη, ότι ο πρώην πρωθυπουργός οργανώνει δείπνα ανατροπής της. Πρέπει να υπογραμμίσουμε τη χείρα βοηθείας που της έδωσε, βγάζοντας στη σέντρα τον υποψήφιο διάδοχό της Ανδρέα Λοβέρδο. Πρέπει να υπογραμμίσουμε την αιχμή του για το ΚΕΕΛΠΝΟ και την έρευνα εις βάρος «γνωστών διαφημιστικών εταιριών». Πρέπει να σημειώσουμε την αποστροφή Παπαγγελόπουλου, ότι δεν είναι μόνο ο Άκης και ο Σμπώκος, «υπάρχουν ευθύνες και στο ΚΥΣΕΑ της εποχής για τους εξοπλισμούς».

Το μεγάλο νέο της προ ημερησίας, λοιπόν, είναι ότι ο Τσίπρας ανοίγει μέτωπο με το κεντρικό σύστημα της διαπλοκής, τον Σημίτη και όχι με ένα υποσύστημα, όπως θεωρεί τη σημερινή Ν.Δ. Επί της ουσίας τώρα, δεν πρόκειται να μασήσω τα λόγια μου: το επιτελείο Μητσοτάκη δεν έκανε τίποτε άλλο κατά τη διάρκεια της επτάωρης αναμέτρησης από το να μετακινεί συνεχώς τα γκολπόστ, προκειμένου ο Κυριάκος να αντέξει τις κατά κύματα επιθέσεις του αντιπάλου του. Ο Μητσοτάκης τα κατάφερε σχετικώς είτε μπαχαλοποιώντας τη συζήτηση είτε υποβάλλοντας προτάσεις (του το πίστωσε ο Παπαγγελόπουλος) ή ρίχνοντας κι εκείνος ονόματα διαπλοκής, Β΄ Εθνικής όμως.

Έδωσε μεγάλη μάχη -ειδικά στη δευτερολογία-, αλλά δεν απέφυγε την παραβίαση της εστίας του. Ο Τσίπρας ήταν στη μέρα του, στο γήπεδό του. Όταν ο πρωθυπουργός επιχειρεί να σε ταυτίσει με Βγενόπουλο, Χριστοφοράκο, Κοντομηνά, αντιπερισπασμοί του τύπου Μαντζουράνη, Λαζόπουλου, Καραγιώργη είναι ελάχιστα αποτελεσματικοί. Μόνο στην αναφορά Μητσοτάκη για τα «πόθεν έσχες» των καναλαρχών (σε τυχόν λαθρέμπορους) έδειξε να αιφνιδιάζεται ο Τσίπρας. Η Ν.Δ. πρέπει να ξεχάσει τη συζήτηση αυτή το ταχύτερο και να γυρίσει σελίδα.

……………………………………………………

Η συζήτηση για τη διαπλοκή, η σημασία της και η απαξίωση από την κοινωνία

Η ατμόσφαιρα δεν είναι άγνωστη: Όταν βαραίνει το κλίμα στην κοινωνία και οι κυβερνήσεις χάνουν την επαφή με το λαϊκό αίσθημα, ο ανορθολογισμός ακυρώνει ακόμη και σωστές πρωτοβουλίες. Ο θυμός για τις ψευτιές επικυριαρχεί της λογικής. Κάπως έτσι βρήκε τον ΣΥΡΙΖΑ η επομένη μέρα της συζήτησης για τη διαπλοκή. Αν και όσα ακούστηκαν «περί πραξικοπήματος» καναλαρχών ήταν συγκλονιστικά και γυρίζουν τη χώρα στην ταραγμένη περίοδο του 1960, ο κόσμος εισέπραξε τη συζήτηση ως «διαγωνισμό γουρουνιών στη λάσπη», όπως μου σχολίασε στενός συνεργάτης του προέδρου της Ν.Δ. Με την προσθήκη ότι ο Κυριάκος απέφυγε τη συμμετοχή σε αυτόν. Οι συνηθέστερες φράσεις που άκουσα για τις αποκαλύψεις ήταν «ξαναζεσταμένο φαγητό», «δεν γίναμε σοφότεροι».

Διαφωνώ. Σε μια χώρα που η μιντιακή διαπλοκή συνέπραξε στη χρεοκοπία και έδωσε κάλυψη σε αποφάσεις με μεγάλο δημοσιονομικό κόστος και σε μια πατρίδα που οι καναλάρχες έβαλαν πλάτη στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ να προχωρήσουν στη μεγαλύτερη αναδιανομή εισοδήματος εις βάρος των πολλών, δεν νομίζω ότι έχουμε περιθώρια για αφ' υψηλού συζητήσεις. Διότι την επόμενη φορά που θα μας συμβεί δεν θα υπάρχουν δικαιολογίες του τύπου «δεν γνωρίζαμε». Για να εξηγούμαστε λοιπόν: Πρώτον, ως διαπλοκή ορίζεται να έχεις στην ιδιοκτησία σου κανάλι προκειμένου να εκβιάζεις για να παίρνεις δουλειές του Δημοσίου.

Στο αποκορύφωμά της (2000) διαπλοκή σήμαινε «έχω κανάλι, παίρνω δουλειές και διεκδικώ την καρέκλα του πρωθυπουργού», όλα μαζί. Δεύτερον, διαπλοκή, ίσον ζήτημα για την ποιότητα της δημοκρατίας. Αποκρύπτω ειδήσεις, ίσον ρυμουλκώ την κοινή γνώμη σε λανθασμένες αποφάσεις. Προβάλλω συνεχώς τους ίδιους πολιτικούς, ίσον «θέλω να έχω δική μου κοινοβουλευτική ομάδα». Τρίτον, διαπλοκή σημαίνει ζημιώνω το δημόσιο ταμείο.

Όχι μόνο γιατί αρνούμαι να πληρώσω τις συχνότητες αλλά γιατί μετέχω ενεργά στα σκάνδαλα που οδήγησαν στη χρεοκοπία. Ποιος ξεχνά ότι το πάρτι των σημιτικών εξοπλισμών διαφημίστηκε από τα κανάλια με το σύνθημα «και βούτυρο και κανόνια»; Ποιος ξεχνά πως η τεράστια προμήθεια της Siemens τo 1996 έγινε θέμα μόλις το 2008; Τέταρτον, διαπλοκή σημαίνει δίνω κάλυψη στη λεηλασία της ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων. Το έκαναν τα κανάλια εγκλωβίζοντας τον κόσμο στο Χρηματιστήριο το 1999, το έκαναν υποστηρίζοντας άκριτα το Μνημόνιο το 2010. Μετά ταύτα ερωτώ: Θεωρούμε πως οι συζητήσεις στη Βουλή είναι «διαγωνισμός γουρουνιών»; Και αν ναι, για ποια «γουρούνια» μιλάμε; Στην πραγματικότητα το θέμα υπερβαίνει κατά πολύ τον Τσίπρα που το ανακινεί. Αφορά την κοινωνία και κάθε επόμενη κυβέρνηση. Είναι ζήτημα δημοκρατίας.