Οι αιώνια γαντζωμένοι, τώρα τιμητές

Την εμμονή μέρους της αντιπολίτευσης να κατηγορεί την κυβέρνηση πως «δε θέλει να ξεκολλήσει από τι κυβερνητικές θέσεις» σχολιάζει, κάνοντας εύστοχες παρατηρήσεις, ο Τάσος Παππάς σε άρθρο του με τον ίδιο τιτλο στην «Εφημερίδα των Συντακτών» την Τρίτη 6 Ιουνίου

* * *

«Το μόνο που νοιάζει τον κ. Τσίπρα είναι να μένει γαντζωμένος στην καρέκλα». Κουίζ: Στην ανακοίνωση ποιου κόμματος υπάρχει αυτή η φράση; Ευκολάκι. Σίγουρα δεν προέρχεται από τη ΛΑ.Ε., την Πλεύση Ελευθερίας, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή από κάποια άλλη οργάνωση της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.

Δεν ταιριάζει σ’ αυτά τα σχήματα ο αστικός καθωσπρεπισμός. Μπορεί να συμφωνούν με την άποψη ότι ο Τσίπρας είναι γαντζωμένος στην καρέκλα του, αλλά ποτέ δεν θα τον αποκαλούσαν κύριο. Προδότη και χυδαίο οπορτουνιστή ναι, κύριο όμως όχι.

Η ανακοίνωση είναι της Νέας Δημοκρατίας, αλλά θα μπορούσε να είναι της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και του Ποταμιού. Άλλωστε αυτή είναι η μόνιμη επωδός όλων των επιθέσεων που εξαπολύουν τα συγκεκριμένα κόμματα στην κυβέρνηση.

Και καλά το Ποτάμι δικαιούται να ομιλεί αφού δεν έχει συμμετάσχει σε κυβέρνηση και δεν έχει προσβληθεί από το μικρόβιο της εξουσίας - αν και πολύ θα το ήθελε αν κρίνουμε από τις συνεχείς αναφορές του στην επιλογή Τσίπρα να διαλέξει για εταίρο τους ΑΝ.ΕΛΛ. αντί για κάποιο κόμμα του... αντιλαϊκισμού.

Αλλά το θράσος της Δεξιάς και του ΠΑΣΟΚ είναι απύλωτο. Το κλισέ «κοίτα ποιος μιλάει» πηγαίνει γάντι στην περίπτωσή τους. Κυβέρνησαν τη χώρα από το 1974 μέχρι το 2015 χωρίς κανένα διάλειμμα (οι βραχύβιες κυβερνήσεις Τζαννετάκη, Παπαδήμου και η οικουμενική Ζολώτα δεν ήταν οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα αφού είχαν την έγκριση του ενός ή και των δύο πόλων του συναινετικού δικομματισμού), παρέμεναν γαντζωμένα στην εξουσία ακόμη κι όταν ήταν ηλίου φαεινότερον ότι είχαν χάσει τη στήριξη των πολιτών και σκαρφίζονταν διάφορα τερτίπια -μερικές φορές στα όρια της συνταγματικής νομιμότητας- προκειμένου να καθυστερήσουν την ήττα τους και αμέσως μετά το δυσάρεστο γι’ αυτούς αποτέλεσμα της κάλπης ζητούσαν ξανά εκλογές για να επιστρέψουν.

Σε καμία φάση της κυβερνητικής διαδρομής τους δεν παραδέχτηκαν ότι δεν ήταν σε θέση να διαχειριστούν τις δημόσιες υποθέσεις. Το αντίθετο συνέβαινε. Υποστήριζαν ότι για να αφήσει μια κυβέρνηση το αποτύπωμά της, για να έχει τη δυνατότητα να υλοποιήσει το πρόγραμμά της χρειάζεται τουλάχιστον δύο κοινοβουλευτικές θητείες, και για να υπάρξει πολιτική σταθερότητα δεν πρέπει να γίνονται συνεχώς εκλογές με διάφορα προσχήματα.

Βεβαίως, όποτε τους δινόταν η ευκαιρία έστηναν πρόωρες κάλπες, επινοώντας εθνικούς λόγους (κατά κανόνα ανύπαρκτους) και ενίοτε κατασκεύαζαν βολικά εκλογικά συστήματα είτε για να δυσκολέψουν τον αντίπαλο είτε για να λεηλατήσουν τους συγγενείς χώρους.

Σήμερα κατηγορούν τον Τσίπρα ότι είναι εξουσιολάγνος, παρά το γεγονός ότι μόλις έχει περάσει το μισό της θητείας του. Δεν του αναγνωρίζουν το δικαίωμα να προσπαθήσει να εξαντλήσει την τετραετία.

Το φανερό σκεπτικό τους είναι ότι όσο παραμένει στα πράγματα τόσο πιο μεγάλη ζημιά προκαλεί στη χώρα, ωστόσο το κρυφό σκεπτικό τους είναι η ιδιοκτησιακή αντίληψη που έχουν για τη διακυβέρνηση του τόπου, η αγωνία τους για την αντοχή των ερεισμάτων τους στο κράτος και στον χώρο των ΜΜΕ, κυρίως όμως η ανησυχία τους ότι η μακροημέρευση του Τσίπρα είναι πολύ πιθανόν να τους βλάψει αφού πολλά στελέχη τους ερωτοτροπούν με τη Δικαιοσύνη εξαιτίας της ύποπτης δράσης τους όταν ήταν υπουργοί.