Τεχνολογία και τρόπος μετάδοσης ο θάνατος του ποδοσφαίρου

Τελευταίο ουσιαστικά κείμενο «της περιόδου 2016 – ‘17» μια που αύριο Σάββατο 5 Αυγούστου όπως κάθε Σάββατο έχω προγραμματισμένο να «ανεβάσω» άρθρο.

Και ήρθε η ώρα να ασχοληθούμε με το ποδόσφαιρο που αγαπάμε να βλέπουμε κυρίως τηλεοπτικά.

Πρέπει να πούμε πρώτα για κάποιες αλλαγές που έγιναν, με κυρίως στον «τομέα της διαιτησίας». Στους διεθνείς αγώνες προστέθηκαν άλλοι δυο, πίσω από τις δυο εστίες, από εκεί που δεν υπάρχει ο επόπτης γραμμών, για να βλέπουν τι γίνεται στην «τυφλή» πλευρά του γηπέδου. Πραγματικά αποφεύχθηκαν κάποια «λάθη» αλλά όχι τόσα που να δικαιολογεί την ύπαρξη τους ειδικά σε σχέση με το κόστος στην γηπεδούχο ομάδα.

Αυτό που πραγματικά ήταν σωτήριο ήταν η τοποθέτηση υπολογιστή στην «γραμμή του τέρματος» για να βλέπουμε αν έχει επιτευχθεί γκολ. Αντίστοιχο μ’ αυτόν που υπάρχει στο τένις για να βλέπουμε αν το μπαλάκι έσκασε μέσα ή έξω. Κάτι αντίστοιχο νομίζω θα πρέπει να υπάρξει και στις υπόλοιπες γραμμές του γηπέδου, με το παιχνίδι να διακόπτεται αυτόματα (σφυρίχτρα να σφυρίζει μόνη της) αν η μπάλα βγει εκτός των γραμμών.

Μελετούν και το είδαμε στο πρόσφατο Κονφιντερεσιον καπ στη Ρωσία θέλουν να βάλουν το “instant replay” στον αγώνα. Να σταματάει δηλαδή το παιχνίδι, με απόφαση της θιγμένης ομάδας, μια ή δύο φορές σε κάθε ημίχρονο να βλέπουμε τη φάση και κάποιοι άλλοι διαιτητές ή αυτοί του αγώνα να αποφασίζουν. Κάτι ανάλογο γίνεται στο μπάσκετ.

Αυτό δεν δούλεψε καλά. Γιατί εκτός ότι γυρίζει ο αγώνας κάποιες φάσεις πίσω αποφασίζει και πάλι άνθρωπος. Ακυρώθηκαν κάποια γκολ που «είχαν μετρήσει» ως οφσάιτ και διορθώθηκαν κάποια διαιτητικά λάθη. Υπάρχει όμως και το πάθημα της γηπεδούχου Ρωσίας που σε κρίσιμο γι’ αυτή παιχνίδι,  δεν της δόθηκε πέναλτι που παρ’ όλο που το ριπλέι τα έδειξε σχεδόν καθαρό Η «σπρωξιά» που δέχθηκε ο Ρώσος ποδοσφαιριστής από τον αντίπαλό του είναι μπορεί να είναι καθαρή. Δε φαίνεται όμως η δύναμη του σπρωξίματος. Αν ήταν ικανή να ρίξει τον Ρώσο στο έδαφος. Επαφή όμως υπήρξε κι εδώ έπρεπε να μείνει η ομάδα των διαιτητών κατά τη γνώμη μου.

Εδώ ακριβώς είναι και το πρόβλημα με τις μεταδόσεις των ποδοσφαιρικών αγώνων πια. Έχουμε τα Super slow replay, και μάλιστα από τόσο κοντά που δεν μένει τίποτε κρυφό και χάνεται η μαγεία του αθλήματος. Πόσες φορές τελευταία δεν είδαμε επιθετικό να «κάνει θέατρο» και να πέφτει μισό μέτρο πριν τον αντίπαλό; Και πόσες ώρες συζητήσεων, και κιλά μελάνη, δε θα είχαμε αν δεν το βλέπαμε από τόσο κοντά; Όμως στα «τζαρτζαρίσματα» όπως λένε τις αμοιβαίες σπρωξιές οι ποδοσφαιριστές δημιουργούνται λάθος εντυπώσεις. Κι εξηγούμαι. Βλέπουμε από πολύ κοντά και σε υπερβολικά αργή κίνηση δυο ποδοσφαιριστές να σπρώχνονται κοντά στην «μεγάλη περιοχή» του ενός. Λίγο πριν έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με τον τερματοφύλακα ενώ έχει την μπάλα κι έχουν μπει στην «μεγάλη περιοχή» ξαφνικά πέφτει. Τώρα έπεσε λόγω της «δύναμης του σπρωξίματος»; Η λογική λέει όχι γιατί μια και δεν νιώθουμε  την δύναμή του, σκεφτόμαστε πως ο αμυντικός χαλαρώνει την πίεση για να αποφύγει την ανατροπή. Εδώ κι αν χάνεται η μαγεία του ποδοσφαίρου, τόσο που δεν μπορείς να το δεις ούτε κι ως θέαμα.

Κι από εκεί και πέρα έχουμε τους αθλητικούς που κάνουν τις μεταδόσεις να λένε οτιδήποτε άλλο εκτός τα περί του αγώνα. Μάλιστα χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι αυτός που μ’ εκνευρίζει πιο πολύ και για μένα χειρότερο για τη συγκεκριμένη δουλεία Χρήστο Σωτηρακόπουλο, να λέει πως το συγκεκριμένο γεγονός το θυμάται σε παιχνίδι του 1952. Τώρα πως θυμάται κάτι που έγινε δέκα χρόνια πριν την γέννησή του είναι άλλο θέμα. Κύριοι σ’ αυτή την θέση σας βάζουν να λέτε τα ονόματα των ποδοσφαιριστών, να κρίνεται τις φάσεις και τις εξόφθαλμες βλακείες των διαιτητών κι όχι των προπονητών. Και τίποτε άλλο. Δεν υπάρχει λόγος να βρίσκεστε εκεί αν δεν κάνετε μόνο αυτά γιατί εμείς χαμηλώνουμε την φωνή και βάζουμε μουσική βρίζοντας και παρακαλώντας για το «πότε θα ξαναπεργήσετε» για να έχουμε σε κάποια ένταση τον ήχο της τηλεόραση, για να ακούμε τον ήχο του γηπέδου.