Έσπειραν ονόματα, θέρισαν «θύελλες»

Την καινούρια, στην Ελλάδα, συνήθεια να δίνουν ονόματα σε «βαρομετρικά χαμηλά» σχολίασε στην «Καθημερινή» την Παρασκευή 4 Ιανουαρίου σε άρθρο της με τον ίδιο τίτλο η Τασούλα Καραϊσκάκη

* * *

Π​​οιος θα είναι περισσότερο σαρωτικός, ο «Ραφαήλ» ή η «Σοφία»; Μάλλον... η «Σοφία», αν δώσει κανείς βάση σε «έρευνα» που έδειξε ότι πιο καταστροφικές είναι οι καταιγίδες με γυναικεία ονόματα καθώς Αρχές και κοινό τείνουν να μη λαμβάνουν σοβαρά υπόψη έναν «θηλυκό» τυφώνα και να μην προετοιμάζονται καταλλήλως... Πάντως η διάκριση φύλου έχει σφραγίσει την ονοματοδοσία τυφώνων από καταβολής. Πρώτος, Αυστραλός μετεωρολόγος στα τέλη του 19ου αιώνα άρχισε να βαφτίζει τις τροπικές θύελλες με γυναικεία ονόματα ή ονόματα πολιτικών που δεν συμπαθούσε. Ο Αμερικανός συγγραφέας Τζορτζ Ρ. Στιούαρτ είπε «Μαρία» θύελλα του Ειρηνικού στο μυθιστόρημά του «Storm» το 1941, δίνοντας στις αρμόδιες υπηρεσίες την ιδέα, και από το 1953 πλέον επίσημα η Μετεωρολογική Υπηρεσία των ΗΠΑ βάφτιζε με γυναικεία ονόματα τις θύελλες που ξεσπούσαν στον πλανήτη. Οι γυναικείες οργανώσεις διαμαρτυρήθηκαν σφοδρά και από το 1978 χρησιμοποιούνται εναλλάξ γυναικεία και ανδρικά ονόματα. Τον κανόνα αυτό τηρούμε και στην Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια, που ονοματίζουμε και εμείς τα χαμηλά βαρομετρικά μας: Αριάδνη (αρχές 2017), και έπειτα Βίκτωρ, Γαλάτεια, Δαίδαλος, Ευρυδίκη, Ζήνων, Ηλέκτρα, Θησέας, Ιοκάστη, Κρέοντας, Λητώ, Μίνωας, Νεφέλη, Ξενοφών, Ορέστης, Πηνελόπη, Ραφαήλ και τώρα Σοφία… Τα ονόματα αναπτύσσονται με αλφαβητική σειρά, όπως και στο εξωτερικό με βάση καταλόγους του Παγκόσμιου Μετεωρολογικού Οργανισμού.

Γεγονός είναι ότι τα ονόματα –που πρωτοδόθηκαν εκεί όπου ξεσπούν συχνά τροπικές θύελλες, αφενός για την άμεση προειδοποίηση του παγκόσμιου κοινού και αφετέρου για τη διαχείριση του κινδύνου όταν αρκετές καταιγίδες εξελίσσονται ταυτόχρονα στην ίδια κλιματική ζώνη– στρέφουν ακαριαία την προσοχή στο καιρικό φαινόμενο, που είναι και ο στόχος. Το πρόβλημα είναι ότι εμείς έχουμε ροπή μόνο στην υπερεκμετάλλευση της είδησης και την τρομολαγνεία. Κράτος και πολίτες υποτιμούμε τους αληθινούς κινδύνους, πορευόμαστε απροετοίμαστοι, αλαφιαζόμαστε και παραδιδόμαστε μονομιάς στο χάος, σε καταστάσεις πριν από το αφετηριακό σημείο της οργανωμένης ζωής. Η προειδοποίηση δεν κινητοποιεί –απόδειξη, ότι αποκλειόμαστε–, μόνο τρομοκρατεί. Παθογένεια βαριά, που ούτε τα ονόματα δείχνουν να θεραπεύουν.