Το παρατράγουδο στα ωραία άσματα

Το τραγούδι του Γιώργου Νταλάρα σε στίχους του Κώστα Τριπολίτη και μουσική του Θάνου Μικρούτσικου από τον δίσκο του 1993 «Συγνώμη για την άμυνα», αφιέρωσε στους συντρόφους του ΠΑΣΟΚ ο Νίκος Ελευθερόγλου. Σε άρθρο του με τον ίδιο τίτλο στη «Δημοκρατία» της Τρίτης 22 Ιανουαρίου εξηγεί το γιατί.

* * *

Ισως ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο επίκαιροι οι στίχοι από το «Ανεμολόγιο» του Κώστα Τριπολίτη, που μελοποίησε ο Θάνος Μικρούτσικος. Να μου επιτραπεί να καταγράψω μια στροφή, που είναι αφιερωμένη εξαιρετικά στους συντρόφους του πάλαι ποτέ μεγάλου και... ορθόδοξου ΠΑΣΟΚ: στους ανθρώπους που δεν άλλαξαν, όπως τους ζητούσε ο πάλαι ποτέ αρχηγός τους, και βούλιαξαν:

«Έβγαλε βρόμα η Ιστορία ότι ξοφλήσαμε,

είμαστε, λέει, το παρατράγουδο στα ωραία άσματα

και επιτέλους σκασμός οι ρήτορες πολύ μιλήσαμε,

στο εξής θα παίζουμε σ’ αυτό το θίασο μόνο ως φαντάσματα».

Η Ιστορία, βλέπεις, εκδικείται με τον μοναδικό τρόπο της και οι παραπάνω στίχοι περιγράφουν απόλυτα τις ημέρες της Πομπηίας που βιώνει το Κίνημα Αλλαγής.

Οι άνθρωποι που διέλυσαν την πάλαι ποτέ Ενωση Κέντρου για να δημιουργήσουν το ΠΑΣΟΚ ετοιμάζονται πλέον να μπουν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Σε αντίθεση με τον ιδρυτή τους, που «μυρίστηκε» το νέο που ερχόταν και το εξέφρασε, οι επίγονοί του αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Εγκατέλειψαν τον παραδοσιακό χώρο τους, έχασαν τους πολίτες που το στήριζαν και πίστεψαν ότι αλλάζοντας όνομα θα διασώζονταν. Εγιναν με την πάροδο του χρόνου ένα κόμμα... απόκομμα, όπως η ΕΔΗΚ του αείμνηστου Ζίγδη, που εξαφανίστηκε από τον πολιτικό χάρτη αφού πρώτα τα περισσότερα στελέχη της είχαν πάει στο ΠΑΣΟΚ και στη Ν.Δ. Το Κίνημα Αλλαγής ήταν από την αρχή μέχρι το... τέλος ένα λάθος. Χωρίς πολιτικό στίγμα, χωρίς φυσικούς συμμάχους και πάσχοντας από μεγαλοϊδεατισμό, πίστεψε ότι θα γίνει ξανά κυρίαρχο κόμμα στην Κεντροαριστερά! Δεν πήρε ποτέ το μήνυμα που του έστειλε ο λαός στις κάλπες, μετά την υπογραφή του Μνημονίου. Οι προσεχείς εκλογές απλώς θα σηματοδοτήσουν το τέλος του και το τέλος εποχής της Μεταπολίτευσης. Οχι τίποτε άλλο, του λείπει και μια Μελίνα για να πει κατάμουτρα το «δεν αρέσουμε πια, πρόεδρε», ώστε να συνειδητοποιήσουν την πραγματικότητα. Το ΠΑΣΟΚ το τελείωσε ο Κώστας Σημίτης με τα σκάνδαλα και τον νεοφιλελευθερισμό της διακυβέρνησής του, και το αποτελείωσε ο Γιώργος Παπανδρέου με την υπογραφή του Μνημονίου και το ταξίδι στο... Καστελόριζο. Το ΠΑΣΟΚ θα ζει στις αναμνήσεις ενός πολιτικού προσωπικού που πλέον οδεύει στην αποστρατεία, στα βιβλία και τα έξυπνα συνθήματα της νέας γενιάς στα κοινωνικά δίκτυα. Πολιτικά, θα συνεχίσει να υπάρχει μέσα στα δύο μεγάλα κόμματα, καθένα από τα οποία έχει πάρει μαζί του μια συνιστώσα του - τη σοσιαλιστική ο ΣΥΡΙΖΑ και την εκσυγχρονιστική η Ν.Δ.

Το κακό και στις δύο περιπτώσεις είναι ότι αυτοί που επιβίωσαν στον νέο δικομματισμό είναι οι δύο άσχημες «πλευρές» ενός ιστορικού για την εποχή του Κινήματος, που όμως χρεώνεται την αλλοίωση του DNA των Ελλήνων. Διότι το ένα ΠΑΣΟΚ που επιβίωσε ταυτοποίησε το κόμμα με το κράτος και έκανε αξιακό κώδικα την αναξιοκρατία και τον λαϊκισμό.

Το άλλο ΠΑΣΟΚ, που επιβίωσε από την άλλη πλευρά, είναι αυτό που βάζει πάνω απ’ όλα τις... μπίζνες με όχημα τον εκσυγχρονισμό. Ο,τι απέμεινε από όσα πίστευε ο Ανδρέας Παπανδρέου πέρασε στην Ιστορία και κρίνεται μόνο από αυτήν. Οι διασωθέντες σε αυτή την κατιούσα και χωρίς επιστροφή πορεία θα συνεχίσουν να παίζουν στον πολιτικό θίασο που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό μόνο ως φαντάσματα. Βλέπεις:

«Δήλωσε η τσούλα η Ιστορία ότι γεράσαμε.

Τις εμμονές μας περισυλλέγουνε τα σκουπιδιάρικα.

Ονειρα ξένα, αλλά και αλλότρια ζητωκραυγάσαμε.

Τώρα εισπράττουμε απ’ την εξέδρα βροχή δεκάρικα»