Οικογενειακές ιστορίες

Μια ενδιαφέρουσα άποψη για το τι μπορεί να προσφέρει κάποιος με «λαμπερό όνομα» που το έκανε ο πατέρας του, ή η μητέρα του, παραθέτει η Δέσποινα Κονταράκη σε άρθρο της με τον ίδιο τίτλο στον «Ελεύθερο Τύπο» της Παρασκευής 17 Μαρτίου 

Θα απουσιάσω μερικές μέρες, οπότε η επόμενη ανάρτησή μου θα γίνει την Παρασκευή 22 Μαρτίου.

* * *

«Η Θεοδώρα ήθελε να γίνει ηθοποιός. Και τότε εγώ τη συμβούλευσα να αλλάξει το όνομά της, να διώξει το “Βουτσάς”». Αυτή τη συμβουλή, όπως είπε ο Κώστας Βουτσάς στον Δημήτρη Δανίκα, έδωσε στην κόρη του όταν του είπε ότι θέλει να ακολουθήσει τα χνάρια του.

Ετσι πίστευε ότι θα την προφύλασσε από τη «σκιά» του ονόματός του. Μια σκιά που στην αρχή φωτίζει, αλλά στην πορεία συσκοτίζει και καπελώνει το πρόσωπο που βρίσκεται από κάτω της. Αν βέβαια για το χώρο του θεάματος τα πράγματα είναι σχετικά απλά, τι γίνεται με την πολιτική; Θα έπρεπε μήπως τα παιδιά των πολιτικών να πολιτεύονται με άλλο όνομα; Ή να μην ασχολούνται καθόλου με τα κοινά, επειδή θα βρεθούν κάποιοι να μιλήσουν για οικογενειοκρατία; Προφανώς, ούτε το ένα ούτε το άλλο.

Πολύς λόγος έγινε τις τελευταίες ημέρες για τη λίστα των υποψήφιων ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, στην οποία βρίσκονται, μεταξύ άλλων, η Μυρσίνη Λοΐζου, ο Δημήτρης Πλουμπίδης και η Αννα Τσάτσου-Παπαδημητρίου. Υποκριτικός λόγος κυρίως, αφού ούτε οι πρώτοι είναι και ασφαλώς ούτε οι τελευταίοι που δοκιμάζονται στην πολιτική όντας μέλη οικογενειών με μεγάλη πολιτική και κοινωνική δράση. Ομως, τίποτα σε αυτή τη ζωή δεν χαρίζεται. Και επειδή Δημοκρατία έχουμε και όχι ελέω Θεού βασιλεία, αυτά τα πρόσωπα, όπως και οι συνυποψήφιοί τους, θα ψηφιστούν ή θα καταψηφιστούν από τους πολίτες στην κάλπη.

Στις ευρωεκλογές δεν κατεβαίνει ο Μάνος Λοΐζος. Η κόρη του Μυρσίνη Λοΐζου κατεβαίνει, η οποία μάλιστα έδειξε γρήγορα τα δείγματα της προσωπικής της γραφής και αντίληψης. Αυτά είναι που θα τη θέσουν ενώπιον της ετυμηγορίας των πολιτών και σίγουρα δεν θα την προστατεύσει το επώνυμό της. Ο Δημήτρης Πλουμπίδης το έθεσε λίγο διαφορετικά από τον Κώστα Βουτσά, αλλά εξίσου ειλικρινά: «Δεν θα υπήρχε μεγαλύτερο λάθος από το να ταυτίζει κανείς την προσωπική του πορεία με την πορεία των γονιών του. Είναι πολύ μεγάλο λάθος να πιστεύουμε ότι μπορούμε να εκπροσωπούμε εμείς πράγματα που έχουν γίνει σε άλλη εποχή. Δεν γίνεται αυτό. Πάντα κρίνεται κανείς από το παρόν…».