Υπερβολές και... επικρίσεις για τη Δικαιοσύνη α λα καρτ

Τη στάση των κομμάτων απέναντι στη δικαιοσύνη και ειδικά σχετικά με την υπόθεση της Novartis σχολίασε εύστοχα ο Σωτήρης Μανιάτης σε άρθρο του με τον ίδιο τίτλο στην «Εφημερίδα των Συντακτών» την Πέμπτη 18 Απριλίου

* * *

Οι κυβερνητικοί κάνουν λόγο για «το μεγαλύτερο σκάνδαλο του αιώνα». Οι αντιπολιτευόμενοι υποστηρίζουν ότι πρόκειται για «τη μεγαλύτερη σκευωρία που έζησε ο τόπος».

Ο λόγος βέβαια για το σκάνδαλο της Novartis. Διότι σκάνδαλο όπως και να το κάνουμε υπάρχει. Λίγο πολύ το αναγνωρίζουν όλες οι πλευρές. Πρόκειται, άλλωστε, για διεθνές σκάνδαλο, η έκταση του οποίου στη χώρα μας επιχειρείται να... χαρτογραφηθεί και να αποδοθούν ευθύνες. Τώρα, αν, σε ποιο βαθμό μετείχαν πολιτικά πρόσωπα και ποια, μένει να αποδειχθεί. Αρκεί να αφήσουμε επιτέλους τη Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της, χωρίς να επιχειρούνται εμμέσως πλην σαφώς παρεμβάσεις.

Είναι εμφανές ότι και αυτή η υπόθεση αντιμετωπίζεται από τα πολιτικά κόμματα, δυστυχώς και από δημοσιογράφους, με τη γνωστή υπερβολή που χαρακτηρίζει την πολιτική και δημοσιογραφική... ζωή της χώρας μας. Είμαστε λαός της υπερβολής. Κάποια στιγμή, πάντως, θα πρέπει να μάθουμε να αφήνουμε τους θεσμούς να λειτουργούν. Να χαλιναγωγούμε τους εαυτούς μας, να διατηρούμε την ψυχραιμία μας και να είμαστε προσεκτικοί στις κρίσεις, τις επικρίσεις και στα σχόλιά μας. Ειδικά για τη Δικαιοσύνη. Εχει κι αυτή, είναι αλήθεια, τα... προβλήματά της, αλλά αν επιμένουμε να την κρίνουμε... α λα καρτ, ο δρόμος που οδηγούμαστε θα είναι εξαιρετικά ολισθηρός, σκοτεινός και... βαλτώδης.

Ευθύνη έχουμε όλοι. Οταν βγήκαν τα εισαγγελικά πορίσματα για Μάνδρα και Αττική, που καταλόγιζαν ευθύνες σε σειρά προσώπων μεταξύ των οποίων και πολιτικών, οι εκ δεξιών έκαναν λόγο για Δικαιοσύνη που στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Οι... εξ αριστερών, πάλι, μιλούσαν για προβληματικά πορίσματα αφήνοντας να εννοηθεί ούτε λίγο ούτε πολύ ότι οι εισαγγελείς έκριναν τις υποθέσεις με... πολιτική στόχευση.

Τώρα που το πρώτο σκέλος της δικογραφίας για το σκάνδαλο της Novartis πήρε τον δρόμο για τη Βουλή, καθώς σε αυτήν τη φάση υπήρξαν ενδείξεις εμπλοκής για ένα πολιτικό πρόσωπο, τον πρώην υπουργό Ανδρέα Λοβέρδο, τον οποίο οι εισαγγελείς Διαφθοράς θέλουν να καλέσουν ως ύποπτο παθητικής δωροδοκίας, άρχισε το αντίθετο γαϊτανάκι. Οι αντιπολιτευόμενοι μιλούν για φιάσκο, σκευωρία και εξαπολύουν επιθέσεις εναντίον των δικαστών, οι κυβερνητικοί πάλι κάνουν λόγο για ξεκάθαρη ένδειξη εμπλοκής πολιτικών προσώπων στο σκάνδαλο Novartis και έπεται συνέχεια. Ορισμένοι, δυστυχώς, φτάνουν στο σημείο να βγάλουν σχεδόν και αποφάσεις: ένοχοι οι μεν, αθώοι οι δε. Και αμφότεροι κάνουν λόγο για την ανάγκη να μην αλλοιώνονται θεμελιώδεις θεσμοί, να μην υπάρχουν παρεμβάσεις, να μην επιχειρείται χειραγώγηση της Δικαιοσύνης...

Μέσα σε όλα αυτά, άρχισε και πάλι η συζήτηση περί πιθανής παραγραφής της δωροδοκίας – αν υπήρξε. Κι αυτό διότι Ευάγγελος Βενιζέλος (ΚΙΝ.ΑΛΛ.) και Χαράλαμπος Αθανασίου (Ν.Δ.) επιμένουν στην ερμηνεία ότι η δωροδοκία τελείται κατά την άσκηση των καθηκόντων του υπουργού, κάτι που οδηγεί ουσιαστικά σε παραγραφή και για το σκάνδαλο της Novartis. Βέβαια, υπάρχει και άλλη ερμηνεία.

Παλαιότερα ο Ευάγγ. Βενιζέλος σε άρθρο του («Ελευθεροτυπία», 30/4/2011), που επανέφερε στη δημοσιότητα η ιστοσελίδα της εφημερίδας «Documento», σημείωνε ότι «είναι μια ευκαιρία να συμφωνήσουμε ευρύτερα στον δημόσιο διάλογο ότι είναι άλλο εσφαλμένες ή και επιβλαβείς επιλογές που γίνονται με πολιτικά κριτήρια, αλλά χωρίς ποινικό δόλο και χωρίς προσωπικό όφελος, και άλλο τα άθλια φαινόμενα της δωροδοκίας ή της διακίνησης μαύρου χρήματος, η ποινική αντιμετώπιση των οποίων δεν παρεμποδίζεται από το άρθρο 86 του Συντάγματος, όπως και αν αυτό ερμηνευτεί». Και άντε μετά να βγάλεις άκρη...

Κάποια στιγμή πρέπει επιτέλους να... σοβαρευτούμε και να αφήσουμε τους δικαστές να ολοκληρώσουν τη δουλειά τους. Για την οποία βεβαίως και θα κριθούν. Το να κρίνουμε όμως διαρκώς και α λα καρτ τη Δικαιοσύνη, οδηγεί τους πολίτες σε υποψίες, αν όχι και συμπεράσματα, για παρεμβάσεις ανάλογα με την περίσταση, με ορισμένους να επιχειρούν να ποδηγετήσουν τον θεσμό της Δικαιοσύνης. Αυτό και μόνο αν στριφογυρίζει στο μυαλό των πολιτών, είναι προφανώς ό,τι χειρότερο για μια Δημοκρατία.

Το τεκμήριο της αθωότητας πρέπει να γίνεται σεβαστό από όλους και για όλους. Και σε κάθε περίπτωση πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι κατήγοροι οφείλουν να αποδείξουν την ενοχή και όχι οι ύποπτοι ή οι κατηγορούμενοι την αθωότητά τους...