Η κάλπη είχε κέφια

Τα αποτελέσματα των εκλογών της περασμένης Κυριακής 7 Ιουλίου σχολιάζει εύστοχα ο Τάσος Παππάς στην «Εφημερίδα των Συντακτών» της Τρίτης 9 Ιουλίου σε άρθρο του με τον ίδιο τίτλο. Συμπέρανε πως όσοι εξασφάλισαν την είσοδό τους στο κοινοβούλιο, βγήκαν όλοι νικητές. Ξεχνώντας την «Ελληνική Λύση» που και αυτή νίκησε αφού έγινε το νέο ΛΑΟΣ εκτοπίζοντας την «Χρυσή Αυγή» θα συμπλήρωνα εγώ.

* * *

Γίνεται σε μια εκλογική αναμέτρηση να είναι όλοι ή σχεδόν όλοι ευχαριστημένοι με το αποτέλεσμα; Δεν γίνεται θα πείτε. Λάθος.

Με λίγη προσπάθεια τα επιτελεία των κομμάτων μπορούν να κάνουν το μαύρο άσπρο ή άντε γκρίζο. Ας δούμε ποια κόμματα έχουν λόγους να πανηγυρίζουν για τις επιδόσεις τους την Κυριακή.

► Φυσικά η Νέα Δημοκρατία. Ανετη νίκη με σημαντική διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ και καθαρή αυτοδυναμία. Ο αρχηγός της Δεξιάς πήρε ό,τι ζήτησε από τον ελληνικό λαό. Θα ήθελε βεβαίως να δει τον ΣΥΡΙΖΑ να καταποντίζεται και να μπαίνει σε τροχιά περιθωριοποίησης, αλλά στη ζωή δεν μπορείς να τα έχεις όλα.

► Στον ΣΥΡΙΖΑ αμηχανία. Λύπη για την ήττα, συγκρατημένη χαρά γιατί το ποσοστό του κάθε άλλο παρά αμελητέο είναι. Είναι το μεγαλύτερο κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς στην Ευρώπη και βρίσκεται μέσα στην τριάδα των ισχυρότερων κομμάτων της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας - μετά τους Πορτογάλους και τους Ισπανούς σοσιαλιστές. Είναι το κόμμα-κορμός της λεγόμενης προοδευτικής παράταξης στην Ελλάδα, ωστόσο είναι υποχρεωμένο να αναμετρηθεί με το δίλημμα: θα παραμείνει ένας σχηματισμός που σε μεγάλο βαθμό οφείλει τη δυναμική του στον χαρισματικό αρχηγό του ή θα μετεξελιχθεί σ’ ένα κόμμα με προσβάσεις εκεί όπου παίζεται καθημερινά το πολιτικό παιχνίδι και χτίζονται οι μηχανισμοί επηρεασμού του εκλογικού σώματος (δήμοι, περιφέρειες, συνδικάτα, επιμελητήρια, επιστημονικοί σύλλογοι);

► Το ΚΙΝ.ΑΛΛ. έχει λόγο να είναι ευχαριστημένο; Οχι, αν κρίνουμε από το γεγονός ότι δεν έπιασε κανέναν από τους στόχους που είχε βάλει (διψήφιο ποσοστό, στρατηγική ήττα και εκλογική ταπείνωση του ΣΥΡΙΖΑ). Ναι, αν φοβόταν ότι θα πέσει ακόμη πιο χαμηλά. Οφείλει να συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι θα είναι ένα κόμμα-μπαλαντέρ μικρομεσαίου μεγέθους. Αυτά που έλεγε δημοσίως ότι επιθυμούσε δεν του «έκατσαν»: έχουμε παλινόρθωση της Δεξιάς και οι συριζαίοι δεν πήγαν από ’κει που ήρθαν. Αν δεν προσαρμοστεί στη νέα κατάσταση και συνεχίσει να συμπεριφέρεται αλαζονικά, ανατρέχοντας στο «ηρωικό» παρελθόν του ΠΑΣΟΚ, ενδεχομένως να υποστεί μεγαλύτερες βλάβες.

► Το ΚΚΕ παραμένει ένα κόμμα με γλίσχρα ποσοστά. Κι όμως οι συνθήκες έμοιαζαν ιδανικές. Η κρίση δεν έχει ξεπεραστεί, οι πολίτες δυσφορούν γιατί η βελτίωση της οικονομικής κατάστασής τους προχωρά με αργούς ρυθμούς, η συμβιβασμένη Αριστερά (κατά την ανάλυση του ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ) υποχώρησε, η εγχώρια σοσιαλδημοκρατία βολοδέρνει, κι όμως αυτό είδε τη δύναμή του να μειώνεται έστω και οριακά. Συνεπώς πρέπει να αναζητήσει τις αιτίες της καθήλωσής του. Φταίει ο ταξικός αντίπαλος που είναι ισχυρός; Φταίει η ρεφορμιστική Αριστερά που, παρά την εκλογική ήττα της, έχει τη δύναμη να κρατά σε καθεστώς αυταπατών τους αριστερούς; Μήπως φταίει η γραμμή του κόμματος και πρέπει να αλλάξει;

► Το ΜέΡΑ25 ανήκει στους κερδισμένους αφού κατάφερε να πιάσει το όριο στην πρώτη σε εθνικό επίπεδο συμμετοχή του σε εκλογική αναμέτρηση. Ωστόσο, πρέπει να αποδείξει ότι δεν θα είναι απλώς ένα κόμμα-ευκαιρίας, όπως τόσα άλλα τα τελευταία χρόνια, τα οποία έλαμψαν για λίγο και μετά εξαφανίστηκαν χωρίς να στενοχωρηθεί κανείς. Τα κόμματα που προέκυψαν από τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι του 2015 (ΛΑΕ, Πλεύση Ελευθερίας) ζυγίστηκαν, μετρήθηκαν και απέτυχαν παταγωδώς. Οσο για τα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, μια από τα ίδια. Κινούνται σε θερμοκρασίες παγετού.