Και με βόμβες και με πυραύλους και με ρουκέτες ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται

Στη Μέση Ανατολή πρέπει κάποια στιγμή να μιλήσουμε για το δικαίωμα στην ειρήνη αντί για το δικαίωμα στη άμυνα επισημαίνει ο Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος σε άρθρο του με τον ίδιο τίτλο την Τετάρτη 2 Οκτωβρίου στο in.gr

 • • •

Ήταν μια επίθεση αναμενόμενη. Όλο το προηγούμενο διάστημα το Ιράν βρισκόταν υπό πίεση. Είδε δολοφονίες ηγετών δυνάμεων που υποστηρίζει, να λαμβάνουν χώρα στο έδαφός του και συμμαχικές δυνάμεις να δέχονται αλλεπάλληλα χτυπήματα. Οι κινήσεις του Ισραήλ ήταν σαν να ακυρώνουν το ρόλο που θέλει το Ιράν να προβάλει ως δύναμη που υποστηρίζει την «αντίσταση».

Και όπως έχουν γράψει αρκετοί, με έναν τρόπο ιδίως η σημερινή ισραηλινή κυβέρνηση φαινόταν σαν να ήθελε να προκαλέσει κάτι τέτοιο. Γιατί ξέρουν πολύ καλά ότι οι δυτικές κυβερνήσεις όταν πρόκειται για την ασφάλεια του Ισραήλ αμέσως συστρατεύονται, όπως φάνηκε και από τις άμεσες αντιδράσεις που υπήρξαν.

Βεβαίως κάποιος -που δεν εφαρμόζει το διεθνές δίκαιο και την ευαισθησία αλα καρτ- θα περίμενε την ίδια σαφή καταδίκη για κάθε επιθετική ενέργεια από όπου και εάν προέρχεται.

Μόνο που όσο σκεφτόμαστε με αυτούς τους όρους, όσο όλες οι πλευρές διεκδικούν ένα δικαίωμα στην άμυνα (γιατί αυτό επικαλείται και το Ιράν) φέρνοντας απλώς τη γενικευμένη σύγκρουση ακόμη πιο κοντά, τόσο ο πόλεμος θα συνεχίζεται και θα κλιμακώνεται.

Γιατί όλοι τώρα περιμένουν την απάντηση του Ισραήλ και το χτύπημα στο Ιράν, πράγμα που μπορεί να προκαλέσει νέα επίθεση του Ιράν και άρα ακόμη μεγαλύτερη κλιμάκωση.

Και ναι μπορεί κάποιοι στο Ισραήλ και την κυβέρνησή του να σκέφτονται ότι εάν καταφέρουν τώρα να πλήξουν όλους τους αντιπάλους τους, με τέτοιο τρόπο που να αναγκαστούν να αναδιπλωθούν, τότε θα έρθει η ειρήνη, όμως τα πράγματα δεν λειτουργούν ποτέ έτσι.

Η σύγκρουση στη Μέση Ανατολή δεν έχει από τη μια το Ισραήλ και από την άλλη τους «τρομοκράτες». Στη σύγκρουση αυτή βρίσκεται στον πυρήνα μια ανοιχτή πληγή, το Παλαιστινιακό, που δεν μπορεί να «κλείσει» με βομβαρδισμούς, παίζονται μεγάλα συμφέροντα σ’ ένα φόντο γεωπολιτικών διαιρέσεων, περισσεύει ο κυνισμός από πολλές πλευρές, αλλά διακυβεύονται και ζωτικής σημασίας ανάγκες ανθρώπων, να μην κοιτάζουν τον ουρανό εάν θα πέσει καμία βόμβα ή καμία ρουκέτα, να μην είναι πρόσφυγες, ανάγκες κοινωνιών που θέλουν να μπορέσουν να ζήσουν ειρηνικά.

Και τέτοιες συγκρούσεις δεν λύνονται ποτέ πολεμικά. Οι πόλεμοι, η στρατιωτική υπεροπλία, οι βομβαρδισμοί μπορεί να διαμορφώνουν ένα συσχετισμό, μπορεί ακόμη και να δίνουν την ψευδαίσθηση της κατίσχυσης και άρα μιας -προσωρινής- ειρήνης σε αυτή τη βάση, αλλά δεν λύνουν καμία σύγκρουση.

Οι συγκρούσεις τελειώνουν πραγματικά όταν όλοι οι άνθρωποι απολαμβάνουν το ίδιο δικαίωμα στην αξιοπρεπή και ειρηνική διαβίωση, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος να μην είναι λαοί χωρίς κράτος, και όταν τα κράτη μπορούν να συνυπάρξουν πραγματικά, γιατί δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη.

Και όσο η διεθνής κοινότητα ή ό,τι έχει απομείνει από αυτή δεν σκέφτεται και κυρίως δεν δρα με τέτοιους όρους, απλώς θα είμαστε θεατές, της καθόδου στην άβυσσο. Και καλό είναι να θυμόμαστε ότι κάποιες φορές οι φλόγες του πολέμου από ένα σημείο και μετά δεν γνωρίζουν σύνορα, ότι «αν κοιτάξεις για πολλή ώρα την άβυσσο, στο τέλος και η άβυσσος θα κοιτάξει εσένα».