Μας δείχνουν συνέχεια ότι είναι ίδιοι

Την Περασμένη Τρίτη στο σχόλιο που έγραψα, έλεγα για τους πολιτικούς του ΠΑΣΟΚ. Δεν έχουν όμως αυτοί μόνο το «πλεονέκτημα» αυτό, να τους γιουχάρουν δηλαδή οι αγρότες. Δείτε τι έγραψε την ίδια μερα στην «Καθημερινή» ο Παντελής Μπουκαλας

Ο πελάτης έχει πάντα άδικο
Σχεδόν θεατρική η σκηνή, είναι από εκείνες που οι πολιτικοί θα προτιμούσαν να μην καταγραφούν από την κάμερα και να μη δοθούν στη δημοσιότητα, γιατί δεν προσφέρουν τίποτε στην υστεροφημία τους. Σε κάποιο από τα μπλοκ των αγροτών της Θεσσαλίας, λοιπόν, φτάνει ο κ. Γ. Σούρλας, αντιπρόεδρος της Βουλής, ένας από τους προεστούς της περιοχής. Προσεκτικός, απέφυγε να επαναλάβει την επί ΠΑΣΟΚ «σημειολογική κίνηση», ίδια τότε με του κ. Χατζηγάκη, να ανέβει δηλαδή σε τρακτέρ• την ώρα πάντως που επιχειρούσε να πει στους αγρότες τα συνήθη, ότι συμπαραστέκεται στον αγώνα τους κ.τλ., τον διέκοψαν διαμαρτυρόμενοι οι ακροατές του. Τα ’χασε ο βουλευτής, που άλλα ήξερε από το παρελθόν κι άλλα προσδοκούσε: χειροκροτήματα, ευχαριστήρια, τηλεοπτικές δάφνες, ψήφους. Συνήλθε γρήγορα πάντως και σαν σωστός πολιτικός πέρασε στην αντεπίθεση: «Αντί να μου πείτε ευχαριστώ που είμαι τώρα εδώ, γκρινιάζετε κι από πάνω;»
Τι δηλοί ο μύθος, που δεν είναι μύθος αλλά βιντεοσκοπημένη ιστοριούλα; Οτι κάθε πολιτικός από αυτούς που νέμονται την εξουσία, αισθάνεται Πολιτικός με κεφαλαίο το αρχικό πι. Αισθάνεται δηλαδή αριστοκράτης, ευγενής, ανώτερος από τους ταπεινούς που έχουν το ύψιστο δικαίωμα να τον ψηφίζουν, να τον παρακαλούν να πει μια καλή κουβέντα «ψηλότερα», να μεσολαβήσει για την υπόθεσή τους και να του στείλουν ύστερα πεσκέσι μια νταμιτζάνα τσίπουρο. Κατά συνέπεια, όταν ο Πολιτικός αφήνει τα δώματα της Εξουσίας και «κατεβαίνει στον λαό», τον «λαό του», του κάνει μεγάλη χάρη, τη μεγαλύτερη δυνατή. Γι’ αυτό και ο λαός οφείλει να φερθεί με σέβας και ταπεινοσύνη, να πει ευχαριστώ κι ας νιώθει ότι τον ενέπαιξαν, κι ας έχει την πεποίθηση ότι τον αντιμετωπίζουν σαν έναν αφελή και «ευκολοπίστευτο» πελάτη που έχει πάντα άδικο.
Το μισό αγροτικό πρόβλημα, όπως το ζούμε από τη μια δεκαετία στην άλλη, από τη μια κυβέρνηση στην άλλη, είναι ακριβώς αυτό: για τους κομματάρχες και τους τοπάρχες ο αγροτικός πληθυσμός είναι ένα σώμα ασάλευτο και ανεξέλικτο, καθηλωμένο στον πολιτικό πρωτογονισμό τού δούναι και λαβείν, κομματικώς χειραγωγήσιμο και εύκολα παραπλανήσιμο, άρα παραπλανητέο. Το επεισόδιο με τον κ. Σούρλα άλλα δείχνει: οι αγρότες, όχι όλοι, πάντως πολλοί, ελευθερωμένοι πια από την κομματική χειραγώγηση, δεν θεωρούν υποχρέωσή τους να μη διακόπτουν τον πληκτικό μονόλογο της Εξουσίας. Να τον διακόπτουν και να τον χλευάζουν.
Μήπως πρέπει να έχουν κι αλλού την ίδια αντιμετώπιση; Μια που και αυτοί μας αντιμετωπίζουν το ιδιο;
Οι μεν ξεφουσκώνουν τα λάστιχα των Θεσσαλών στις Μικροθήβες, οι δε υποδέχονται με δακρυγόνα και δεν τους επιτρέπουν να διαμαρτυρηθούν με τ α τρακτέρ οι Κρητικοί στον Πειραιά