Έλλειψη χώρων για τα μικρά παιδιά έχουν οι μεγαλουπόλεις. Κι όχι μόνο αυτό αλλά με την σημερινή αποξένωση των ανθρώπων, και το κλείσιμο στην οικογένειά μας αντιμετωπίζουν τα πιο μικρά παιδιά, πολύ μικρά, μεγάλο πρόβλημα.
Ευτυχώς που κάποιοι επιχειρηματίες έκαναν παιδότοπους και τα πάνε εκεί οι γονείς τους. Παίζουν, σκέφτηκα, χειμώνα καλοκαίρι ενώ εμείς στα χωριά μας έπρεπε να είναι καλός ο καιρός για να βγούμε έξω στις αλάνες ή στις παιδικές χαρές. Και μου άρεσε που ο ανιψιός μου χαίρετε πάρα πολύ όταν οι γονείς του τον Πηγαίνουν εκεί. Είναι ετσι; Διαβασα την Παρασκευή αρθρο του κ. Σταύρου Tζίμα στην «Καθημερινή» και τρόμαξα.
Παιδότοποι ή «καπνότοποι»;
M' έφερε ο δρόμος τις προάλλες σ’ έναν παιδότοπο. Απ’ αυτούς που αναγκάζονται τα «φυλακισμένα» παιδιά των πόλεών μας να καταφεύγουν για να παίξουν, αφού οι αλάνες δεν υπάρχουν και οι παιδικές χαρές σπανίζουν.
Παιδότοπος τρόπος του λέγειν, γιατί στην πραγματικότητα επρόκειτο περί τεκέ. Μαμάδες και μπαμπάδες δολοφονούσαν τα παιδιά τους. Εκείνοι κάπνιζαν αρειμανίως και στην ίδια αίθουσα τα βλαστάρια τους ανέπνεαν τον θάνατο. Μία από αυτές κρατούσε στο ένα της χέρι το μωρό και στο άλλο το τσιγάρο. Το μεγαλύτερο παιδί της, θα ’ταν εφτά - οχτώ χρόνων, χοροπηδούσε καταϊδρωμένο στο τραμπολίνο και ρουφούσε τον καπνό που φυσούσε η μάνα. Το ίδιο και το μωρό! Φούμαραν όλοι και όλες ωσάν να μη συνέβαινε τίποτα. Και τα πνευμονάκια των παιδιών τους, με ανοιχτές τις κυψελίδες από το τρέξιμο γέμιζαν νικοτίνη και άλλες επιβλαβείς ουσίες. Δεν άντεχαν ούτε για λίγες ώρες χωρίς τσιγάρο ούτε έβγαιναν από την αίθουσα για να ικανοποιήσουν το αρρωστημένο τους πάθος. Ρώτησα τον ιδιοκτήτη του παιδότοπου γιατί τους επιτρέπει να καπνίζουν σ’ έναν κλειστό χώρο όπου παίζουν και αναπνέουν παιδάκια. Η απάντηση ήταν αφοπλιστική. «Αν τους το απαγορεύσω δεν πρόκειται να πατήσει καμία απ’ όλες αυτές εδώ και πρέπει να κλείσω το μαγαζί. Τον Ιούνιο, όμως, απ’ όσο ξέρω θα απαγορευτεί το τσιγάρο», μου είπε. Μέχρι τότε ο καλός επιχειρηματίας θα προσφέρει στους ασυνείδητους γονείς τον «θάλαμο αερίων» και ίσως να συνεχίσει, αφού αλλιώς θα χάσει την πελατεία του.
Πώς δίνονται αλήθεια οι άδειες λειτουργίας για τέτοιους χώρους και ποιος ελέγχει αν τηρούν τις προδιαγραφές; Υπάρχει κι ένα άλλο ερώτημα, πιο σοβαρό: με τόσες καμπάνιες για τις βλαβερές συνέπειες του καπνίσματος, τις καθημερινές προειδοποιήσεις επ’ αυτού, από τα ΜΜΕ, των επιστημόνων, που στο άκουσμά τους και μόνον προκαλούν ανατριχίλα, πώς μπορεί να υπάρχουν γονείς οι οποίοι δεν αντιλαμβάνονται το μέγεθος του κακού που κάνουν στα παιδιά τους;
Τηλεφώνησα σ’ έναν γνωστό μου που ζει στη Σουηδία και του ανέφερα το γεγονός. Δήλωσε σοκαρισμένος. «Αν γινόταν αυτό εδώ, πρώτον οι αρχές θα έκλειναν την ίδια στιγμή τον παιδότοπο. Θα αφαιρούσαν αμέσως και για ένα μεγάλο διάστημα την επιμέλεια του παιδιού από τη μητέρα και θα την εξέταζε ψυχολόγος. Μετά δύο - τρία χρόνια θα επανεξεταζόταν από τους γιατρούς και αν κρινόταν ικανή να προστατεύσει το παιδί της, τότε θα της ανέθεταν και πάλι την επιμέλεια. Δεν αστειεύονται εδώ με τέτοια πράγματα. Αυτά, δυστυχώς, γίνονται στην Eλλαδίτσα μας».
Παιδότοποι καπνιστήρια, λοιπόν. Αν δεν είναι όλοι, είναι οι περισσότεροι, αφού έτσι το επιθυμούν οι πελάτες, οι γονείς δηλαδή! Αυτή είναι η «Ελλαδίτσα μας», πράγματι. Αν θέλει κάποιος Eυρωπαίος να την παρουσιάσει απαξιωτικά, δεν έχει παρά να επισκεφθεί έναν παιδότοπο. Γιατί γι’ αυτούς πολιτισμός δεν είναι μόνο οι Tέχνες και τα Γράμματα, είναι πρωτίστως η ποιότητα ζωής των πολιτών μιας κοινωνίας και πρώτα απ’ όλα των παιδιών.
Βέβαια η αδερφή μου με διαβεβαίωσε ότι εκεί που πηγαίνουν δεν επίτρεπε το κάπνισμα αλλά εξακολουθώ να σκέφτομαι αν η ζωή μας σήμερα είναι καλύτερη όσον άφορα τα παιδιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου