Αποχή και επανίδρυση...

Ενδιαφέρουσα άποψη του κ. Θάνου Oικονομόπουλου από την, εκτάκτως Δευτεριάτικη Καθημερινή Φυσικά και θα το κάνουν, αλλά θα είναι αυθαίρετο σε πολύ μεγάλο βαθμό. Για τις «λάιφ-στυλίστικες» τηλεοπτικές εκπομπές, τα ανούσια και ανόητα «πρωινάδικα», τα κατά αισχρό τρόπο λαϊκίζοντα «πανηγυριώτικα» και «καταγγελτικά» προσωπικά τηλεοπτικά προγράμματα υψηλής τηλεθέασης διαφόρων σαλτιμπάγκων της «σόου μπιζ» που κανακεύουν το φανατικό κοινό τους όχι μόνο (μακάρι να ’ταν μόνο αυτό!) του αναπαράγουν αυτό που ήδη πιστεύει, αλλά το καθοδηγούν και... στο τι πρέπει να πιστεύει, μιλάμε. Θα «δικαιωθούν» από το υψηλό ποσοστό αποχής στις ευρωεκλογές, αφού όλο αυτό το «σύστημα» την προπαγάνδιζε με διάφορα «επιχειρήματα», θα «πανηγυρίσουν» επειδή είχαν προβλέψει σωστά τη στάση του κόσμου, θα θελήσουν να δρέψουν τις δάφνες της επιτυχίας τους να «πιάνουν τον σφυγμό» της κοινής γνώμης. Αυθαίρετα, βεβαίως, λαϊκίστικα, εξυπναδίστικα, «μοδάτα»...
Η αποχή ήταν πράγματι μεγάλη, η μεγαλύτερη από κάθε άλλη εκλογική αναμέτρηση. Και αναμφισβήτητα, σε κάποιο βαθμό προήλθε από μια μερίδα «απολιτίκ» ατόμων, εκείνων που... σαν έτοιμοι από καιρό περίμεναν και την τυπική «κάλυψη» της απολιτικής τους διάθεσης από τους διάφορους τηλεχαζιοβόλους (που δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην και ακίνδυνους...) που «πότισαν» την αφοριστική και άκρως επικίνδυνη «άποψη» που λέει πως «μωρέ όλοι τους τα ίδια χάλια είναι!», για να νιώσουν και «δυνατοί» με την επιλογή τους να σνομπάρουν την εκλογική διαδικασία. Αυτό, όμως, σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει πως η αποχή δεν μπορεί να συνιστά και συνειδητή πολιτική πράξη, αμφιλεγόμενης ίσως αξίας, ως «παθητική» στάση, αλλά πάντως πολιτική. Που στέλνει μήνυμα, όχι χλευασμού και χαβαλέ, αλλά αποδοκιμασίας συγκεκριμένου πολιτικού κόμματος, που «συνηθίζαμε» να ψηφίζουμε, καθώς επίσης και εναντίον συνολικά του «συστήματος» και των όρων λειτουργίας του.
Πράγματι αυξήθηκε η αποχή – ιδίως αν σκεφθεί κανείς πως το ποσοστό της καταγράφεται σε ένα εκλογικό σώμα, ένα λαό, με πολύ έντονες σχέσεις με την πολιτική, κάθε άλλο παρά «αδιάφορο» για τα κοινά. Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σε ευρωπαϊκό –αλλά όχι μόνο– επίπεδο, όπου το ποσοστό συμμετοχής είναι σε κάθε εκλογική αναμέτρηση περίπου υποτυπώδες – χωρίς εν τούτοις να υπάρχει καν σκέψη «αμφισβήτησης» ή... βολικής ερμηνείας του τελικού εκλογικού αποτελέσματος από τα κόμματα (ιδίως τα «εξουσίας»), όπως παραπλανητικά και εκ του... κομματικού πονηρού επιχειρήθηκε στην περίπτωσή μας, ιδίως από την κυβερνώσα Ν.Δ., που αυθαίρετα έκρινε πως... η συντριπτική πλειοψηφία όσων απείχαν ήταν «δικοί της ψηφοφόροι» που με το να μην προσέλθουν στην κάλπη θέλησαν να της στείλουν ένα «μήνυμα», χωρίς όμως και να την «τιμωρήσουν» θετικά, επιλέγοντας να ψηφίσουν κάποιο άλλο κόμμα. «Επιχείρημα», που οδήγησε τον (πολιτικά έμπειρο, κατά τα άλλα...) κ. Ευάγγελο Μεϊμαράκη να μιλήσει χθες περί... «ψήφου ανοχής» που έδωσαν στη Ν.Δ. όσων οπαδών της... δεν προσήλθαν καν στην κάλπη! Αστεία πράγματα, της αμηχανίας και της θλίψης...
Αυξήθηκε η αποχή για πολλούς λόγους, που όντως πρέπει να προβληματίσουν το πολιτικό σύστημα. Αλλά, πρώτα απ’ όλα δεν θα ’πρεπε ως κράτος να γνωρίζουμε ποιο επιτέλους είναι το... ακριβές, το πραγματικό ποσοστό της αποχής και όχι το τυπικά «στατιστικό»; Είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς πως η Ελλάδα των 11 εκατομμυρίων πολιτών, σύμφωνα με την πιο πρόσφατη απογραφή, έχει... εγγεγραμμένους στους εκλογικούς καταλόγους 9.996.000 ψηφοφόρους; Κοινό μυστικό και κοινή παραδοχή όλων των τελευταίων κυβερνήσεων, πως στους εκλογικούς καταλόγους δεν έχει γίνει επί πολλά χρόνια ένα πραγματικό ξεκαθάρισμα, να φύγουν οι διπλοεγγεγραμμένοι, οι... πεθαμένοι, οι μονίμως κατοικούντες στο εξωτερικό, με αποτέλεσμα να εμφανίζουμε ένα εξόχως διογκωμένο εκλογικό σώμα. Κοινό μυστικό και παραδοχή – κοινή και χαρακτηριστική η αδιαφορία, άσχετα με το κόμμα που κυβερνάει, να κινητοποιήσει τον κρατικό μηχανισμό προς την κατεύθυνση του εκσυγχρονισμού των εκλογικών καταλόγων.
Το ’καναν (και το κάνουν, σε κάποιο βαθμό...) τα αριστερά κόμματα, που... διατηρούσαν στους κομματικούς καταλόγους ακόμη και τους... διαγραμμένους από την ηγεσία, αλλά και τους οικεία βουλήσει αποχωρήσαντες. Για να εμφανίζουν «δύναμη» βάσης. Το σύγχρονο κράτος, ποιο «συμφέρον» έχει να εμφανίζει πλασματικό, διογκωμένο εκλογικό σώμα; Για να... διατηρούν «ευαίσθητες» περιοχές τον αναλογούντα αριθμό εδρών που προκύπτει από το πλήθος των εγγεγραμμένων; Για να εισπράττουν επιδοτήσεις Δήμοι και Κοινότητες, πάλι με βάση τους «εγγεγραμμένους» στους εκλογικούς καταλόγους τους; Μπορεί – αλλά είναι κωμικό...
Να τελειώνει, επιτέλους, αυτός ο αναχρονισμός, η έμπρακτη απόδειξη της ολιγωρίας και της... μακάριας ανικανότητας του κράτους. Είπαμε (είπανε οι υπεύθυνοι δηλαδή...) πως είναι αργός ο ρυθμός αντίδρασης της διοικητικής μηχανής και πολλές οι «διοικητικές αρρυθμίες» – αλλά άντε αυτό να ισχύει για καθυστερήσεις... 5 ημερών προκειμένου να φθάσει ένα «κατεπείγον – άκρως απόρρητο» τηλεγράφημα από το ένα υπουργείο στο άλλο! Τόσα χρόνια για να... μάθουμε πόσοι είμαστε οι ψηφοφόροι, προκλητικό δεν είναι; Και δη για ένα κράτος μόλις προσφάτως... «επανιδρυθέν»;