Φαντάσματα

Άρθρο του Αλέξη Παπαχελά στην Καθημερινή της περασμένης Πέμπτης 25/11. Μου κάνει εντύπωση ο τρόπος που αντιμετωπίζει τους πολιτικούς αρχηγούς για το ότι δε συνεργάζονται σε δύσκολες στιγμές. Αλήθεια πιστεύει πως αν κινδυνεύαμε (τουλάχιστον δεν το πιστεύουν) θα φερόταν έτσι;

* * *

Η Ευρώπη περνάει τη μεγαλύτερη μεταπολεμική της κρίση, από την οποία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό το μέλλον της χώρας μας. Στους επόμενους τρεις μήνες η Ελλάδα πρέπει να επιτύχει δέκα δύσκολους στόχους γιατί αλλιώς κινδυνεύει, πραγματικά κινδυνεύει, να μην πάρει την επόμενη δόση και να βρεθεί στον αέρα. Θα φανταζόσασταν ότι στα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας τα κορυφαία ηγετικά στελέχη και οι στενοί συνεργάτες συσκέπτονται νυχθημερόν για να δουν αν και πώς μπορούν να βοηθήσουν με πρακτικές προτάσεις και αποφάσεις. Αμ δε!
Την ώρα που συμβαίνουν όλα αυτά ένας στενός κύκλος συνεργατών του κ. Παπανδρέου, και ελπίζουμε όχι ο ίδιος, ασχολείται με το πόσα μέλη του κυβερνώντος κόμματος πήγαν στην εκδήλωση του ΕΛΙΑΜΕΠ με τον Αλέκο Παπαδόπουλο, αν χειροκρότησαν θερμά ή όχι και αν σκοπεύουν να «το τραβήξουν». Ακόμη και την περασμένη Κυριακή, που η διαπραγμάτευση με την τρόικα βρισκόταν σε οριακό σημείο, η βασική μέριμνα ήταν να βρεθεί τι κρύβεται πίσω από ένα άρθρο στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία». Οι Σέρλοκ Χομς έχουν μάλιστα κινητοποιηθεί για να διαπιστώσουν αν υπάρχει νέα «συνωμοσία Βενιζέλου».
Και στη Ρηγίλλης όμως δεν πάνε πίσω. Το σπίτι μας κυριολεκτικώς φλέγεται και τα ηγετικά στελέχη ασχολούνται με το... μαγαζάκι. Εχει καταστεί ψύχωση πραγματική ποιον βλέπει η κ. Μπακογιάννη, ποιος πήγε στην εκδήλωσή της την Κυριακή και ποιος θα είναι ο επόμενος «αποστάτης». Δεν είμαι πολιτικά αφελής, γνωρίζω καλά πως η πολιτική έχει πάνω απ’ όλα να κάνει με τέτοια μικρά ζητήματα. Είναι όμως τόσο ξεπερασμένα, τόσο σαχλά όταν κανείς βλέπει ότι η χώρα πάει στα βράχια μέσα σε μια διεθνή τρικυμία χωρίς προηγούμενο. Δεν αμφιβάλλω ότι οι καθ’ έξιν συνωμοτικοί κύκλοι του ΠΑΣΟΚ συνεδριάζουν πάλι και θα ήθελαν τον κ. Βενιζέλο ή κάποιον άλλον να πάρει μια ρεβάνς από τον κ. Παπανδρέου, ο οποίος κάνει ό,τι μπορεί για να τους βοηθήσει με το προσωπικό στυλ διακυβέρνησης. Αλλά για να το πω όπως θα το καταλάβαινε καλύτερα και ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου, αλλά και ο κ. Σαμαράς, «ποιος νοιάζεται;» ή αγγλιστί who cares? Δεν το βλέπουν και οι δύο ότι κινδυνεύουν να μείνουν υποσημειώσεις στη μεταπολιτευτική ιστορία, πολιτικοί που για λόγους προσωπικού η κομματικού εγωισμού δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν από εμμονές και ανασφάλειες με μεγάλο κόστος για τη χώρα;
Ο κ. Παπανδρέου δικαιούται ασφαλώς να βλέπει φαντάσματα, είτε με τη μορφή του κ. Βενιζέλου είτε με τον ορθολογικό λόγο του κ. Παπαδόπουλου. Το ίδιο και ο κ. Σαμαράς που μοιάζει συνεχώς να θέλει να πάρει τη δική του προσωπική ρεβάνς για το τι συνέβη το 1993. Είναι όμως πολύ παρακμιακό αν το σκεφθεί κανείς μέσα στις πραγματικές συνθήκες της χώρας και του υπόλοιπου κόσμου. Στο κάτω κάτω έχουμε τόσους δαίμονες να παλέψουμε αυτή την ώρα που το τελευταίο το οποίο μας απασχολεί είναι πόσο τρομάζουν τους κ. Παπανδρέου και Σαμαρά τα φαντάσματα που τους κατατρέχουν.