Μια ανάσα με όρους και όρια

Το μήνυμα της ψηφοφορίας (και των βουλευτών στις συνεδριάσεις) για την πρότεση δυσπιστίας που έκανε ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. εξάγει σε άρθρο του με τον ίδιο τίτλο στην «Καθημερινή» της Τρίτης 12 Νοεμβρίου ο Παντελής Μπουκάλας,

* * *

Αν οι 153 ψήφοι που απέσπασε η κυβέρνηση ήταν απολύτως πεπεισμένες και σίγουρες, θα ήταν και πειστικές και θα πρόσφεραν στους υπερψηφισθέντες κάποια αίσθηση σιγουριάς για τους επόμενους μήνες. Αυτό όμως δεν ισχύει, έστω κι αν όσοι αντάρτεψαν εξαιτίας του φόρου ακινήτων τιθάσεψαν τη βούλησή τους για διαφοροποίηση. Κατανοητό. Γνώριζαν ότι αν δεν πειθαρχούσαν, δεν θα τιμωρούνταν μόνο με διαγραφή, όπως η κ. Τζάκρη, αλλά, πιθανότατα, και με το στίγμα της «προδοσίας».
Επειδή, ωστόσο, οι βουλευτές εξακολουθούν να απολαμβάνουν ένα από τα σοβαρότερα προνόμιά τους (να ψηφίζουν εντέλει άλλο από εκείνο που θέλουν ή λένε ότι θέλουν να ψηφίσουν), ξαναγίναμε μάρτυρες ενός ημιθεατρικού-ημιπολιτικού φαινομένου, που θα μπορούσε να επιγραφεί «διχασμός πολιτικής προσωπικότητας». Τέτοια πολυτελή δυνατότητα δεν την έχει το πλήθος των «απλών πολιτών»· γι’ αυτούς το «ναι» παραμένει δηλωτικό της συγκατάθεσης και όχι ένας άλλος τρόπος για να ειπωθεί το «όχι». Και το «όχι» τους είναι μια κόκκινη γραμμή που δεν ξεβάφει στην πρώτη αφορμή.
Ανάμεσα λοιπόν στις 153 θετικές για την κυβέρνηση ψήφους υπήρξαν και ορισμένες (του κ. Σκανδαλίδη λ.χ. και του κ. Μωραΐτη, αμφοτέρων του ΠΑΣΟΚ) που χαρακτηρίστηκαν «ψήφοι υφαρπαγής» ή «ψήφοι επώδυνης ανοχής». Και μάλιστα δεν τις ονόμασαν έτσι, σαρκαστικά ή επιτιμητικά, οι πολιτικοί τους αντίπαλοι, αλλά οι ίδιοι οι βουλευτές, που, αφού διεκτραγώδησαν το προσωπικό τους μαρτύριο, έκοψαν στα δύο τη συνείδησή τους – και την ψήφο τους. Σε κοινή θέα. Ωστε να τους δουν και οι υποστηρικτές τους και να το συνεκτιμήσουν στην επόμενη κάλπη.
Δεν ήταν η πρώτη φορά. Πάει καιρός τώρα, όσο κρατούν τα Μνημόνια, που βουλευτές των κομμάτων της συμπολίτευσης δηλώνουν ότι έφτασαν στα όριά τους και δεν αντέχουν να νερώνουν άλλο το κρασί των απόψεών τους. Επίσης κατανοητό. Ακόμα κι εκείνοι που, εν ονόματι του εθνικού συμφέροντος, αφομοίωσαν γρήγορα τη μεταλλαγή του κόμματός τους από αντιμνημονιακό σε μνημονιακό (οι της Ν.Δ.) ή τον εκφυλισμό του από αυτοτελώς σοσιαλδημοκρατικό σε παραπληρωματικώς κεντροδεξιό (οι του ΠΑΣΟΚ), και συναίνεσαν στην επιβολή σκληρών μέτρων, δυσπιστούν πλέον στην αποτελεσματικότητα της ασκούμενης πολιτικής. Και δεν είναι καλά και σώνει «ψηφοθηρίσκοι της περιφέρειας», όπως τους κατηγορεί (τους χλευάζει μάλλον) το αθηναιοκεντρικό πολιτικομιντιακό μας σύστημα. Αγωνία και ιδέες για τον τόπο έχουν και οι «ανώνυμοι» και άσημοι του Κοινοβουλίου. Και όχι μονάχα όσοι διαθέτουν τον τρόπο να μετέχουν μονίμως στα τηλεοπτικά πάνελ και να δίνουν ηρωικές μάχες στα γυάλινα αλώνια, ικανές να σιτίσουν για λίγο την ακόρεστη φιλαυτία τους.
Με την ψήφο εμπιστοσύνης δόθηκε στην κυβέρνηση μια σχετικής αξίας ανάσα υπό όρους και με όρια. Μια ανάσα μικρή. Οσο μικρή και βαριά είναι και του εξουθενωμένου κοινωνικού οργανισμού. Και εν πάση περιπτώσει, άλλες νίκες χρειάζεται η χώρα και όχι τη «νίκη» της κυβέρνησης επί της αντιπολίτευσης ή το αντίστροφο.