Γίνε Σάκης κι άσ' τους άλλους να λένε!

Στην παρουσία του Σάκη Ρουβά σημερινή (Σάββατο 2/5) συναυλία που θα γίνει προς τιμή του Μίκη Θεοδωράκη στο πλαίσιο των εορτασμών για την εργατική Πρωτομαγιά, αλλά και για την επέτειο για τα 90 χρόνια από την γέννηση του μεγάλου Έλληνα συνθέτη αναφέρθηκε σ άρθρο της τη Δευτέρα 27 του Απρίλη στο yupiii.gr η Κλεοπάτρα Πατλάκη. Στο υπέροχο άρθρο της με τον ίδιο τίτλο που έβαλα, αλλά με υπέρτιτλο: «Ακολουθείς Tα Όνειρά Σου Ή Βολεύεσαι Στα «Πρέπει» Των Άλλων;» συνδιάζει τηο δικαίωμα του Σάκη Ρουβά μα ερμηνεύσει Μϊκη Θεοδωράκη με το δικαίωμα το καθενός να προσπαθούμε να κάνουμε πραγματικότητα τα μεγάλα (και τα πιο τρελά  θα έλεγα εγώ) όνειρα μας.

* * *

Η ζωή δεν είναι τίποτα άλλο από μια σειρά επιλογών που κάνουμε είτε από ανάγκη, είτε από πάθος είτε… κατά λάθος! Όλα κι όλοι κρινόμαστε από το αποτέλεσμα κι άλλοτε νιώθουμε δικαιωμένοι, κι άλλοτε απλά λέμε τη φριχτή λέξη «το μετάνιωσα».

 Αν, λοιπόν, σκεφτούμε τα δικά μας όνειρα και τη λαχτάρα μας να ξεφύγουμε από «πρέπει» και «ταμπέλες», ίσως να αντιδρούμε λιγότερο υστερικά στα διάφορα, που ίσως να είναι κι αδιάφορα, αλλά λόγω βαριεστιμάρας τα κάνουμε σημαντικά. Και δεν μιλάω για τα δικά μας, αλλά για των άλλων.

 Θα ερμηνεύσει το «Άξιον Εστί» ο Σάκης Ρουβάς. Εθνικός διχασμός, πανελλαδική παράκρουση. Θεοποιούμε τον Μίκη Θεοδωράκη, δαιμονοποιούμε τον Σάκη Ρουβά. Αλλά με μένος, λες κι είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου για 'μας. Έχει δικαίωμα να ερμηνεύσει τραγούδια του Μίκη ο Ρέμος, αλλά όχι ο Σάκης, έχει δικαίωμα να τραγουδά με Ρέμο ο Νταλάρας αλλά όχι με Παντελίδη.

 Ας βρεθεί, επιτέλους, αυτός ο κλειδοκράτορας των πάντων, να πάρει θέση. Ένα βιβλίο πρέπει να διαβάζεται απ' όλους; Ένα τραγούδι που αγαπώ απαγορεύεται να το τραγουδάω; Ποιος είναι αυτός που έχει αγοράσει τα δικαιώματα των «αγώνων», της «επανάστασης», της «Ιστορίας» γενικότερα; Είναι καλύτεροι αυτοί που έχουν ξεπουληθεί γιατί κάποτε αντιστάθηκαν, απ' όσους απλά αγωνίζονται στον σκληρό στίβο της καθημερινότητας;

 Άστε τους ανθρώπους να δοκιμάζουν, ειδικά αν το κάνουν με σεβασμό κι ας κριθούν από το αποτέλεσμα. Στο φινάλε, θα κριθούν. Κι αυτό από μόνο του είναι μια μεγάλη νίκη. Να τολμάς, να βγαίνεις, να εκτίθεσαι και να κρίνεσαι! Όχι να λουφάζεις και να μένεις στα ίδια, εκεί που οι άλλοι σε θέλουν, ακόμα και αν τα δικά σου όνειρα σε θέλουν να ξεκολλάς από το έδαφος και να ίπτασαι. Όχι να βολεύεσαι και να κρίνεις αφ' υψηλού τους πάντες. Από τη θεσούλα σου. Βολεμένος κι ήσυχος. Άτολμος και εφησυχασμένος. Αυτό μπορεί για κάποιους να είναι ζωή, αλλά για τους περισσότερους μοιάζει με επιβίωση και μόνο. 

Μακάρι να παρουσιάζονται ευκαιρίες στη ζωή μας και να τις αρπάζουμε από τα μαλλιά. Μακάρι να σκοντάφτουμε και να βρίσκουμε τη δύναμη να σηκωνόμαστε. Μακάρι να σταματήσουμε να φοβόμαστε τη λέξη «ήττα» και να θεοποιούμε την κάθε νίκη. Τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα μαθήματα από ένα «πέσιμο» τα πήραμε εξάλλου. Όχι;