Εν τρίτον

Τα δύο χρόνια κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ καθώς και τα μαθήματα που πήρε η Αριστερά και η Δεξιά σχολίασε σε άρθρο του, με τον ίδιο τίτλο, στη «Δημοκρατία» της Τετάρτης 25 Ιανουαρίου ο Μανώλης Κοττάκης

* * *

Την κλασική ανάλυση για τη συμπλήρωση δύο ετών διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ τη γνωρίζετε: Βύθισε τη χώρα στην παρακμή. Αν και προσωπικά πιστεύω ότι άλλο είναι το αμάρτημα της Αριστεράς, η καθήλωση στη στασιμότητα, η παρακμή προϋπήρχε, ας μου επιτραπεί να κάνω μία εντελώς διαφορετική ανάγνωση.

Θεωρώ, αγαπητοί φίλοι, αυτά τα δύο χρόνια μεγάλο μάθημα, και για την Αριστερά και για τη Δεξιά. Για την Αριστερά διότι έζησε με χρονοκαθυστέρηση 26 ετών το δικό της 1989, τη δική της πτώση του τείχους, τη δική της κατάρρευση της αυταπάτης.

Στα ανέμελα χρόνια της αντιπολίτευσης η μπλαζέ προσέγγισή της ήταν: «Ενας άλλος κόσμος είναι εφικτός». Δύο χρόνια μετά το μόνο που κατέστη εφικτό ήταν η πλήρης ενσωμάτωση της Αριστεράς στο καπιταλιστικό σύστημα της οικονομίας της αγοράς: Νομιμοποίησε πλήρως τη φιλελεύθερη ιδεολογία με ιδιωτικοποιήσεις, μεταρρυθμίσεις κ.ά.

Από μία άποψη η Μεταπολίτευση ολοκληρώθηκε. Αρχισε με τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ από τη Ν.Δ. και ολοκληρώνεται με τη νομιμοποίηση του φιλελευθερισμού από την Αριστερά. Μετά τον ΣΥΡΙΖΑ κανείς πια στο μέλλον δεν δικαιούται να τρέφει αυταπάτες.

Για τη Δεξιά, πάλι, η διετία της Αριστεράς αποτελεί πρώτης τάξεως μάθημα κατά του ελιτισμού. Η «παρένθεση» την οποία ονειρεύτηκαν - σχεδίασαν οι στρατηγικοί νόες της διαρκεί μέχρι σήμερα, εξελίσσεται σε κεφάλαιο και, αν δεν προσέξουν, μπορεί να γίνει και βιβλίο. Οι αφ’ υψηλού προσεγγίσεις τόσο το 1981 με τον Παπανδρέου, η ταχεία πτώση του οποίου προεξοφλούνταν, όσο και το 2015 με τον Τσίπρα οδηγούν σε πολιτικά αδιέξοδα.

Τώρα, όσον αφορά τον Τσίπρα αυτόν καθαυτόν, δύο παρατηρήσεις για τον τρόπο άσκησης της εξουσίας· μία θετική, μία αρνητική. Η θετική είναι ότι ξηλώνει πόντο πόντο το σύστημα της κλεπτοκρατίας που οδήγησε τον τόπο στη χρεοκοπία, κάπως αργά, είναι η αλήθεια-ήταν λαϊκή απαίτηση από το 2004.

Η αρνητική είναι πως δίνει την εντύπωση ότι δεν έχει το μυαλό του στη διακυβέρνηση παρά μόνο στην εξασφάλιση ενός εκλογικού ακροατηρίου που θα του επιτρέψει να μείνει ισχυρός παίκτης στη δημόσια ζωή. Για να το πω όπως το είπε μία φίλη μου, τέως μεσαία τάξη, «αυτοί σου δίνουν σημασία μόνο αν πειστούν ότι τρως από τα σκουπίδια.

Οι υπόλοιποι δεν τους ενδιαφέρουμε...» Αν αύριο το πρωί γίνουν εκλογές και ο Τσίπρας χάσει αξιοπρεπώς, κανένα πρόβλημα γι’ αυτόν. Για τον εαυτό του έχει γράψει ιστορία, πουθενά στην Ευρώπη δεν κυβέρνησε η Αριστερά. Για την Ελλάδα, όμως, όχι. Δεν έχει καταφέρει να γράψει. Είναι ο πρωθυπουργός του 1/3. Και ας κέρδισε τα εξώφυλλα όλου του πλανήτη.