Γεγονότα, αλλά και σκέψεις που τις προκάλεσαν, η χρονιά που πέρασε

Αποχαιρετήσαμε τα μεσάνυχτα του Σαββάτου το 2016. Μια χρονιά αρκετά παράξενη

Παράξενη μια που την σημάδεψαν τα δύο δημοψηφίσματα στην Ευρώπη. Αυτό σε Αγγλία με τη νίκη τoυ Brexit με 51,9% στις 23 Ιουνίου. 

Αλλά και στην Ιταλία, με τη απόρριψη των μεταρρυθμίσεων που πρότεινε ο Ματέο Ρέντσι. Ο ιταλός πρωθυπουργός που συνέδεσε το μέλλον του στην καρέκλα του πρωθυπουργού με το δημοψήφισμα, εισέπραξε στις 5 Δεκεβρίου το ΟΧΙ από το 59,2% των Ιταλών.

Όμως για το «κατεστημένο» δεν ήταν καλά τα νέα ούτε από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Εδώ η Χίλαρι Κλίντον που προοθούσε, αφού έβγαλε νοκ αουτ τον αντισυμβατικό Μπέρνι Σάντερς στο Δημοκρατικό κόμμα, έχασε από τον δισεκατομμυριούχο επιχειρηματία - αλλά και τηλεπαρουσιαστής, κτηματομεσίτη, ηθοποιό, συγγραφέα σύμφωνα με το Wikipedia -  στις 8 Νοεμβρίου Ντόναλτ Τραμπ. Ο νέος (από τις 20 Ιανουαρίου) πρόεδρος των ΗΠΑ ο κ. Τράμπ πήρε 276 εκλέκτορες έναντι 218 της κ Κλίντον (αν και ο νικητής πήρε το 46,1% των ψήφων έναντι του 48,2 % της κ. Κλίντον).

Και στην Ελλάδα τα γεγονότα δεν είναι λιγότερο παράξενα.

Βλέπουμε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να «ξεφτιλίζεται» το 2015 μη μπορώντας να εκλέξει πρόεδρο, για να βγάλει τον Κούλη πέρυσι τέτοιο καιρό. Και από τότε να ζητά καθημερινά εκλογές.

Την κυβέρνηση να παλινωδεί μεταξύ αριστεροσύνης (μετανάστες, επίδομα στους χαμηλοσυνταξιούχους κλπ) και υπακοής στην τρόικα (επιστολή συμμόρφωσης, μεγάλη φορολογία, κλπ). Και να μη μας λέει τι γίνεται με την φοροδιαφυγή το «κυνήγι των νταβατζίδων» και των «Λαμόγιων» κάθε κατηγορίας. Που σε αυτά ελπίζουν, όσοι ακόμη πιστεύουν στην τιμιότητα των κ.κ. Τσίπρα – Καμμένου και της κυβέρνησής τους.

Την υπόλοιπη αντιπολίτευση, πλην ΚΚΕ και Χρυσής Αυγής, να «έχει χάσει τον μπούσουλα». Οι μεν δεν ξέρουν να ψάχνουν να βρουν τον βηματισμό τους ενώ φυλλοροούν, οι άλλοι να προσπαθούν να ξεφορτωθούν τα βαρίδια τους, τα οποία μονίμως αντιπολιτεύονται την ηγεσία με «μπορώντας να χωνέψουν» πως είναι πια απλοί στρατιώτες. Κι έχουμε τους Λεβέντες να γίνονται συνεχώς γραφικοί ζητώντας μονίμως οικουμενική κυβέρνηση.

Σε προσωπικό επίπεδο, αυτό που με σημάδεψε το 2016 είναι το «πόσο κοντά» έχουμε έρθει οι συμμαθητές μετά από τριάντα ολόκληρα χρόνια. Τόσο η υπέροχη βραδιά της 2ας Ιουλίου αλλά και η συνάντηση της 16^ης Αυγούστου.

Αλλά και η παρατήρηση της Αλεξίας για την ύπαρξη πολλών που ανήκουν στο ζώδιο του Σκορπιού, που ίσως εξηγεί «το δέσιμο της παρέας μας» όπως παρατηρήθηκε στην ίδια ανάρτηση.

Πέρα απ’ όλα αυτά τις λίγες μέρες που πήγα για Χριστούγεννα στο χωριό, είδα και συνάντησα τυχαία αρκετούς συμμαθητές. Όχι αυτούς που περίμενα να δω γιατί ήταν έτσι «η φύση» του ελεύθερου μου χρόνου που δεν έκανα ένα τηλέφωνο. Ούτε καν την μέρα «που έπεσε στο facebook» η ιδέα της συνάντησης.

Ήταν τόσο μεγάλο το αίσθημα της νοσταλγίας, συγκίνηση το λέει αγαπημένη συμμαθήτρια, που πέρασα τη λίγο μετά τα Χριστούγεννα από την «οδό της αμαρτίας», όπως λέγαμε την οδό Καναδά στα Φάρσαλα που είχε τότε τις καφετέριες, τις αίθουσες με ηλεκτρονικά παιχνίδια τα φλιπεράκια τα μπιλιάρδα και τα σφαιριστήρια αλλά και τις Discotheque που κάναμε τα πάρτι με τα χαρακτηριστικά τραγούδια της δεκαετίας του ’80 που ακόμη λατρεύουμε (Ελληνικά και μη). Περνώντας λοιπόν από την οδό Καναδά μου ήρθε στο μυαλό πως την τελευταία μέρα πριν από διακοπές κυρίως τις Χριστουγενιάτικες,  που φεύγαμε νωρίς από το σχολείο οι Disco «κάνανε πρόγραμμα» το μεσημέρι. Έτσι με τον χορό και τη μουσική χάναμε την αίσθηση του χρόνου κι ενώ βγαίναμε αίθουσα στις δύο είχαμε την αίσθηση πως βγαίναμε από την σκοτεινή τα μεσάνυχτα.

Μπορούμε και τώρα λοιπόν σκέφτηκα, να διοργανώσουμε τέτοια μεσημεριανά. Μια αρκετοί είμαστε κοντά στα Φάρσαλα και μπορούμε να βρεθούμε σ' αυτά. Αλλά και ανθρώποι κοντά στην ηλικίας μας έχουν μπαράκια ή εργάζονται σ' αυτά, ώστε να «κλείσουμε» κάποιο χώρο σ’ αυτό, για να ζήσουμε την ατμόσφαιρα την μαθητικών μας χρόνων, θεωρώ σημαντικό να είμαστε σε χώρο κι ανθρώπους με ίδια βιώματα για να δημιουργηθεί πιο εύκολα αυτή. Αλλά και σε ώρα που είναι επιτρεπτή σε οικογενειάρχες. 

Ώρες που ενδείκνυνται και για τσιπουράδικο που κι αυτό χρειάζεται μια που έχουμε τόσα να πούμε.

• (στη φωτο κάτω ,η οδός Καναδά την δεκαετία του ’80. Τη φωτογραφία τη δημοσίευσε ο εικονιζόμενος Πέτρος Μορφογιάννης στην κλειστή ομάδα του Facebook, «Παλιές φωτογραφίες από τα Φάρσαλα και τα γύρω χωριά»)