Η ομολογία Σημίτη για το στημένο Μνημόνιο υπέρ των τραπεζών

Η περίοδος των γιορτών είναι ευκαιρία για διάβασμα κι αυτό έκανε ο διευθυντής σύνταξης της «Δημοκρατίας». Διάβασε το τελευταίο βιβλίο του Σημίτη, χαράς το κουράγιο του, «Υπάρχει λύση;» και το σχολίασε σε άρθρο του στην εφημερίδα που διευθύνει την Δευτέρα 2 Ιανουαρίου

* * *

Αποτέλεσε έκπληξη πρώτου μεγέθους για εμένα η ανάγνωση του νέου βιβλίου του Κώστα Σημίτη κατά τη διάρκεια της εορταστικής ανάπαυλας («Υπάρχει λύση;», εκδόσεις Πόλις). Οχι όμως για τους λόγους που μπορεί να υποθέσει κανείς. Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν διαβάζουμε, περιμένουμε από άλλους να διαβάσουν για εμάς και στο τέλος σχηματίζουμε άποψη με βάση τα δικά τους συμπεράσματα. Η έκπληξή μου οφείλεται στην οξύτατη κριτική που ασκεί ο πρώην πρωθυπουργός στον τρόπο λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης, κριτική που αποδίδει ευθέως την ψήφιση των Μνημονίων στην αγωνία των Ευρωπαίων για τη διάσωση των τραπεζών τους! Θέση χιλιοειπωμένη μεν από αντιμνημονιακούς, δικαιωμένη, άλλο όμως να τη διαβάζεις από ευρωπαϊστή πρώην πρωθυπουργό. Αντιγράφω (σελ. 41):

«Τον Μάρτιο του 2010 η ευρωζώνη δεν ενδιαφερόταν να λύσει μακροπρόθεσμα το ελληνικό πρόβλημα. Ηθελε προπαντός να αποτρέψει την επαπειλούμενη στάση πληρωμών της Ελλάδας και να σώσει έτσι τις τράπεζές της που είχαν χορηγήσει υψηλά δάνεια στη χώρα. Η “ανεπίσημη εκδοχή της σωτηρίας των τραπεζών” και όχι η “επίσημη εκδοχή της σωτηρίας της Ελλάδος ήταν η αληθινή”.

Χάρη στο δάνειο της ευρωζώνης οι οφειλές της Ελλάδας προς τις ευρωπαϊκές τράπεζες εξοφλήθηκαν» ομολογεί ο Σημίτης. Θεωρεί επίσης -καθυστερημένα- ότι «βεβαίως έχουν ευθύνες η ευρωζώνη και το ΔΝΤ για την αποτυχία του προγράμματος. Δεν μπορείς να πετύχεις εξωπραγματικούς στόχους». Προσπερνώ το γεγονός ότι επιρρίπτει ευθύνες στις κυβερνήσεις γιατί δεν μείωναν τις αμυντικές δαπάνες - είναι περίπου ανέκδοτο να το λέει αυτό ηγέτης επί των ημερών του οποίου η Ελλάδα έφτασε να έχει σύνολο αμυντικών δαπανών (1998-2003) τα 86 δισ. ευρώ (25% του χρέους).

Στέκομαι στον «νέο» αντιμνημονιακό κύριο Σημίτη, ο οποίος (σελ. 39), αφού παρατηρεί ότι «το δεύτερο Μνημόνιο ήταν η πανηγυρική επιβεβαίωση ότι το πρώτο Μνημόνιο δεν είχε σχεδιαστεί σωστά», επισημαίνει: «Η υπέρβαση του προβλήματος θα έπρεπε να έχει ως επίκεντρο την ανάπτυξη. Το θέμα της ανάπτυξης δεν απασχόλησε όμως το πρώτο Μνημόνιο. (...) Υπήρξαν και εσφαλμένοι υπολογισμοί από την πλευρά των δανειστών.

Το πιο γνωστό παράδειγμα είναι εκείνο των “πολλαπλασιαστών” για τον υπολογισμό της ύφεσης. (...) Κατά τον σχετικό υπολογισμό η ύφεση στο τέλος της τετραετίας 2009-2012 δεν θα ξεπερνούσε το -7,5%. Εφθασε όμως το 23,66%. Ηταν δηλαδή τρεις φορές υψηλότερη». Σε άλλο σημείο καταγγέλλει την ευρωζώνη ότι «αδιαφόρησε για τις επενδύσεις», ενώ προτείνει «οι χώρες που παρουσιάζουν συνεχώς πλεονάσματα στο εμπορικό τους ισοζύγιο (...) να συνεισφέρουν ποσοστό αυτού του πλεονάσματος για την ανάπτυξη των χωρών που υστερούν». Βεβαίως, από το βιβλίο δεν λείπουν και τα μαργαριτάρια.

Πρώτον, ο Σημίτης ισχυρίζεται ότι έλυσε το πρόβλημα στα Ιμια! Λέει (σελ. 58): «Μια μικρή χώρα, όταν παραβιάζονται τα σύνορά της, όπως συνέβη στα Ιμια, δεν αρχίζει αμέσως πόλεμο όπως θα ήθελαν οι “πατριώτες”, αλλά συνεννοείται με τους συμμάχους, όπως έπραξαν οι “προδότες” και έλυσαν το πρόβλημα» (!). Δεύτερον, αναφέρεται συνεχώς στην Cosco ως πρότυπο επένδυσης, χωρίς να αναφέρει επί πρωθυπουργίας ποίου έγινε.

Από την άλλη, είναι αξιοσημείωτο πως, όταν επιτίθεται στη Ν.Δ., αποφεύγει επιμελώς να αναφέρει ονομαστικά τον Καραμανλή... ποιος ξέρει γιατί. Τελευταίο, αλλά όχι έλασσον: Κάποια στιγμή πρέπει ο κύριος Σημίτης να μιλήσει για τους συνεργάτες του.

Ο υπουργός του επί της Αμυνας είναι φυλακή, ο επί της Οικονομίας καταδικάστηκε για ανακριβές «πόθεν έσχες», ο επί των Μεταφορών είναι υπόδικος για μίζες, ενώ ο άνθρωπός του στο κόμμα κατηγορείται στη δίκη της Siemens. Γι’ αυτά, λέξη αυτοκριτικής, πρόεδρε;