Γιατί ακριβώς θα αναμετρηθούν την Κυριακή;

Με τις αυριανές - της Κυριακής 19 Νοεμβρίου - εσωκομματικές εκλογές του «νέου φορέα της Κεντροαριστεράς» ασχολείται σε άρθρο του, με τον ίδιο τίτλο, στο Έθνος της Πέμπτης 16 Νοεμβρίου ο Γιώργος Λακόπουλος με εύστοχο τρόπο.

Και παράλληλα αναδεικνύει το μεταΑνδρεϊκό πολιτικό σκηνικό, της συναλλαγής και της διαφθοράς.

* * *

Ότι οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ κινητοποιήθηκαν για να μην αντικατασταθεί το κόμμα τους από τη θολούρα του «νέου φορέα» προκύπτει από το στραπατσάρισμα όσων το επιδίωκαν. Και των δημοσκόπων που έχουν μετατραπεί από ερευνητές σε χειραγωγούς της κοινής γνώμης. Συνεπώς με το αποτέλεσμα της περασμένης Κυριακής ο χαρακτήρας των εκλογών άλλαξε: κανείς δεν μπορεί πλέον να ζητήσει διάλυση του ΠΑΣΟΚ και αφομοίωσή του σε νέο κόμμα αγνώστου ταυτότητας.

Αλώστε κανείς δεν έχει τέτοια εξουσιοδότηση από τα μέλη του. Το αντίθετο: η Φώφη εξελέγη για να το ανασυγκροτήσει. Άρα η αναμέτρηση της Κυριακής δεν αφορά ένα κόμμα που δεν υπάρχει. Είναι πρόβα για την ηγεσία ενός κόμματος που υπάρχει: του ΠΑΣΟΚ. Και θα κριθεί το 2019 - κατά το καταστατικό του.

Το αποτέλεσμα της Κυριακής θα εξαρτηθεί ενδεχομένως από τους εσωκομματικούς μηχανισμούς. Αλλά η έκβαση της «μεγάλης μάχης» Γεννηματά - Ανδρουλάκη από τη θέση που θα πάρουν σε δυο μεγάλα θέματα.

Το πρώτο αφορά την Κεντροαριστερά, ως γνήσιο υποσύνολο της Δημοκρατικής Παράταξης. Ποια είναι τα όρια της, ποια κόμματα τη συγκροτούν και πως θα έχει «κυβερνησιμότητα»; Πρακτικά ποιες θα είναι εφεξής οι σχέσεις αναμεσά στο ΠΑΣΟΚ και τον Αλέξη Τσίπρα - που είναι σήμερα ο κυρίαρχος στο χώρο. Κεντροαριστερά που συμπλέει με τη Δεξιά δεν νοείται.

Οι διάφορες ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ είναι «εσωτερικές» διαφορές στη Δημοκρατική Παράταξη και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζονται. Όπως έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου με τον Φλωράκη και τον Κύρκο. Οι οποίοι το 1989 που το άλλαξαν, καταποντίστηκαν. Όπως και το ΠΑΣΟΚ επι Βενιζέλου αργότερα.

Το δεύτερο είναι η θέση που θα πάρουν στην κεντρική πολιτική αντιπαράθεση στη χώρα. Αυτή δεν εξελίσσεται - όπως θα ήταν φυσικό - αναμεσά στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση. Δεν είναι σύγκρουση Τσίπρα - Μητσοτάκη. Το κεντρικό πολιτικό μέτωπο άλλαξε τα τελευταία χρόνια. Από τη μια βρίσκεται η κυβέρνηση Τσίπρα - όπως και αν την αξιολογεί ο καθένας. Από την άλλη δεν βρίσκεται η αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά το παλιό οικονομικό κατεστημένο. Η «διαπλοκή», ή οι «νταβατζήδες» κατ΄ άλλους ορισμούς. Όσοι μετά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου, έθεσαν υπό έλεγχο την πολιτική ζωή χειραγωγώντας κόμματα και πολιτικούς, με το χρήμα και τα ΜΜΕ - κυρίως την τηλεόραση τις συχνότητες της οποίας κατείχαν παράνομα. Και πολεμούν - αθέμιτα ενίοτε - όσους αμφισβητούν την κυριαρχία τους, όπως ο νεότερος Καραμανλής και σήμερα ο Τσίπρας.

Συναλλαγή και διαφθορά

Αυτό το σύστημα απομυζούσε τους εθνικούς και κοινοτικούς πόρους και τα τραπεζικά κεφάλαια . Με το κόλπο του Χρηματιστήριου ρούφηξε και το ιδιωτικό χρήμα. Με τη συναλλαγή και τη διαφθορά επεκτάθηκε, δημιουργώντας μια κάστα νεόπλουτων με λεφτά που δεν προέκυψαν από θεμιτές δραστηριότερες -και σε μεγάλο ποσοστό διοχετεύθηκαν στο εξωτερικό.

Ο Τσίπρας με τις αντινομίες, τις υστερήσεις στη διαχείριση, τις πολιτικές αστοχίες και τις ελλείψεις σε πολιτικό προσωπικό - αλλά με λαϊκή επικύρωση - εναντιώθηκε σ αυτό το σύστημα. Αυτό είναι το μέτωπο: από τη μια ο Τσίπρας από τη άλλη το παλιό σύστημα.

Η ΝΔ επί Καραμανλή βρέθηκε σε εμπόλεμη κατάσταση με τους ιθύνοντες αυτού του συστήματος. Επιχείρησε να απομακρύνει την εξουσία των προμηθευτών του δημοσίου στην πολιτική ζωή -με τη νομοθεσία για τον «βασικό μέτοχο». Αλλά σήμερα είναι με το μέρος τους. Ο Μητσοτάκης συντάσσεται εμφανώς με όσους ο πατέρας του κατήγγειλε ότι τον έριξαν - δια του Σαμαρά. Η ΝΔ σήμερα δεν σηκώνει τη δική της σημαία πολιτικής. Ακολουθεί σημαίες συμφερόντων παραγόντων εκτός πολιτικής.

Σ’ αυτό το σκηνικό πρέπει να τοποθετηθούν οι μονομάχοι του ΠΑΣΟΚ, αν θέλουν να παίξουν ουσιώδη ρόλο στην πολιτική. Αλλιώς, όποιος να επικρατήσει την Κυριακής δεν θα επικρατήσει στη συνείδηση των πολίτων - που θέλουν τα κόμματα και τους πολιτικούς αυτόνομους φορείς ιδεών και πολιτικής. Να είναι εκπρόσωποί κοινωνικών ομάδων και όχι αντιπρόσωποι συμφερόντων και υποχείρια μιντιαρχών και οικονομικών παραγόντων. Τόσο καθαρό.